Rozdział 78

Aidan Martin - Sin in your skin

"Boję się spać, boję się śnić

Odtwarzam w myślach to, czym mogliśmy się stać

Może to ja byłem tym, który cię zwiódł?

W końcu pragnąłem jedynie, byś była ze mnie dumna

Ale jestem zmęczony wszystkimi tymi próbami

I chyba straciłem rozum

Próbując pozostać miłym w całym tym okrucieństwie..."

W pomieszczeniu zapanował chaos. Co prawda nikt nie miał wystarczająco dużo odwagi, by zmienić pozycję, ale dało się wychwycić ogólne poruszenie. Szczególnie rozdrażnieni zdawali się być Odmieńcy. Spoglądali po sobie, nie do końca rozumiejąc powagę sytuacji. Ich zagubienie było jednak w pełni zrozumiałe. Od samego początku istnienia byli uzależnieni od swojej stwórczyni. Żyli po to, by jej służyć. Kiedy jej zabrakło, stracili swój życiowy cel.

Wyswobodziłam dłoń z kajdan i ruszyłam w kierunku leżących na podłodze ciał. Dopiero wtedy Odmieńcy postanowili przeprowadzić atak. William, który tylko na to czekał, wydał sygnał naszym ludziom. Nocni bez namysłu rzucili się w wir walki bazującej głównie na ich sile fizycznej. Broń biała w starciu z Odmieńcami na niewiele się zdawała. Przewagę oferowała tylko elastyczność, zdolność unikania ciosów i umiejętność pozbawiania życia w zaledwie jednym ruchu.

Stanęłam nad ciałem Alison, przyglądając jej się. Mój brat, trafiony w sam środek czaszki, już dawno spał snem wiecznym. W przypadku siostry Daniela mój cios był celowo chybiony – chciałam jak najdłużej chełpić się swoim zwycięstwem.

Alison, dotychczas udając, że jest nieprzytomna, nagle otworzyła oczy i chwyciłam mnie za kostkę. Pociągnęła, próbując mnie powalić i sprowadzić walkę do poziomu. Widząc jednak, jak wiele bólu jej to sprawia, jedynie parsknęłam i jednym ruchem strząsnęłam jej dłonie z nogi. Wampirzyca wydała z siebie zbolały okrzyk, który zaalarmował jednego z jej poddanych. Odmieniec rzucił się na mnie, próbując wytrącić pistolet z mojej dłoni. Wykonałam szybki choć nieco chwiejny unik, w ostatniej chwili ostatecznie odzyskując równowagę. Odmieniec, mimo krwawiącej rany na piersi, zdawał się zachowywać pełną sprawność. Jego ruchy nie były przypadkowe lecz idealnie wyważone.

Wykonałam wykop z półobrotu, którym udało mi się zaskoczyć napastnika. Odmieniec cofnął się, o mały włos nie tracąc równowagi. Skorzystałam z chwili mojej przewagi i wymierzyłam do niego z broni. Siła wystrzału przyczyniła się do jego niezgrabnego upadku. Pamiętając o tym, że krew Odmieńców jest toksyczna, zakończyłam jego żywot poprzez sprawne skręcenie mu kark.

Alison zdążyłam w tym czasie przesunąć się o kilkanaście metrów. Celowo więc postrzeliłam ją w udo, nie chcąc, by uciekła. Miała czołgać się i błagać o wybaczenie jedyną prawdziwą Królową. Korzystając z pięciu pozostałych mi nabojów, postrzeliłam ją w drugą nogę. Jej żałosny okrzyk słychać było z pewnością w całej dzielnicy.

– Catherine, uważaj!

Schyliłam się, unikając ciosu. Z zaskoczeniem stwierdziłam, że w porównaniu do poprzednich, które serwowali mi Odmieńcy, ten był o wiele bardziej niezgrabny. Skręcenie karku kolejnemu napastnikowi również przyszło mi o wiele łatwiej. Zupełnie jakby rany na ciele królowej osłabiały również ich.

A może…

Dla potwierdzenia swojej tezy zaserwowałam Alison czwartą kulkę. Kałuża krwi, w której leżała, powiększała się z każdą minutą. Moje plany o jak najdłuższym torturowaniu jej słabły z każdą sekundą.  Straciła zbyt wiele krwi, by utrzymać przytomność tak długo, jak tego pragnęłam. Nie mogłam jednak pozwolić, by moja prywatna żądza zemsty przejęła kontrolę nad sytuacją. Naraziłabym tylko niepotrzebnie swoich poddanych, którzy ryzykowali życie, wdając się w bitwę z toksycznymi Odmieńcami.

William, którego napastnik właściwie bezwiednie opadł na podłogę nim ten zdążył go dotknąć, spojrzał na mnie oniemiały. Znęcanie się nad tak słabymi istotami zakrawało na sadyzm, ale jednocześnie wiedziałam, że nie mogliśmy pozwolić im żyć wolno. W porównaniu z innymi wampirami były wynaturzeniami, które nie zasłużyły na swoje miejsce w świecie. Jedna śmierć na rzecz transformacji była dozwolona, ale dwie to była już znacząca przesada.

Nocni w skupieniu rozprawili się z pozostałymi Odmieńcami, piętrząc trupy na środku pomieszczenia. Potwory, które od tygodni uprzykrzały nam życie, ginęły jedne po drugim, padając jak muchy. Ich masowa śmierć była znakiem dla mnie, że i z Alison nie było najlepiej – jej puls był słaby, a oddech ledwo słyszalny. Stanęłam nad nią i tak, jak to sobie zaplanowałam, po prostu chełpiłam się swoim zwycięstwem. Było to nieetyczne i z całą pewnością źle o mnie świadczyło, ale nie potrafiłam zwalczyć tego impulsu. Myśl, że wycierpiałam przez tę kobietę znacznie więcej jedynie mnie motywowała.

Przez chwilę myślałam nawet nad tym, czy nie podać jej mojej krwi, by ją ożywić, a następnie uwięzić w hotelu i tam dalej torturować. Zważywszy jednak na wpływy Alison i jej niestabilność, szybko zrezygnowałam z tego planu. Miałam odejmować sobie problemów, a nie ich dokładać. Nie mogłam ryzykować jej ewentualną ucieczką i ponownymi atakami.

– Odebrałaś mi dziecko – wycedziłam, celując do niej z broni.

– A ty zabiłaś Cole’a – wycharczała. – Jesteśmy kwita.

Palec zadrżał mi na cynglu. Chęć strzelenia jej między oczy wzrastała z każdą chwilą.

– Zaręczam ci, że gdybyś wiedziała, jak wielka odpowiedzialność wiąże się z objęciem tronu, z całą pewnością byś się na niego nie pchała.

Alison parsknęła krótko. Był to charczący i nieprzyjemny dźwięk, który z całą pewnością kosztował ją mnóstwo energii.

– Tu nie chodziło o królestwo a o ciebie, głupia. Musiałam być lepsza. Po prostu.

Pokręciłam głową z pobłażaniem. Alison chyba sama nie wiedziała nawet, co nią kierowało, kiedy wyzywała mnie na wojnę. Postawiła na baczność cały świat Nocnych, nie mając żadnych konkretnych intencji poza zwykłą zawiścią. Przez cały ten czas traciłam bliskich tylko z powodu durnego widzimisię znudzonej życiem wampirzycy.

– Jeśli powiesz jeszcze, że chodziło o twojego brata… – sarknęłam, drażniąc się z nią.

Alison tylko zacisnęła usta, nic więcej nie mówiąc. Widząc to, jedynie się uśmiechnęłam. Byłam już tak zmęczona całą tą jakże irracjonalną sytuacją, że potrafiłam się jedynie z niej śmiać.

Obejrzałam się przez ramię, szukając w tłumie Daniela, który walczył z jednym z ostatnich Odmieńców. Kiedy jednak wyczuł na sobie mój wzrok, szybko uporał się z napastnikiem. Skrzyżował ze mną spojrzenia, jak zwykle bezbłędnie odgadując moje myśli. Nawet nie spoglądał na leżącą u moich stóp Alison. Po prostu skinął głową, pozwalając mi działać.

Inaczej wyobrażałam sobie ten moment. Chciałam, żeby się przede mną ukorzyła. Żeby odpokutowała za swoje zbrodnie. Żeby cierpiała… Wiedziałam jednak, że nie mogłam wybrzydzać. Zwyciężyłam i tylko to się liczyło. Zemsta nie była dobrym impulsem do działania, ale mnie udało się osiągnąć sukces. Pokazałam, że nawet w chwili największego kryzysu, nie tracę głowy. Udowodniłam swoim poddanym, ale przede wszystkim samej sobie, że jestem godna korony. I tylko to się liczyło.

Tym razem huk wystrzału nikogo nie zaskoczył; wszyscy zdawaliśmy się go oczekiwać odkąd Alison pojawiła się na sali. Ciało mojej naśladowczyni drgnęło po raz ostatni, po czym bezwiednie opadło na podłogę. Krew Alison zmieszała się z krwią Masona, splatając ich pośmiertne losy.

Wpatrywałam się w dwa leżące u moich stóp ciała, próbując poczuć ulgę, której tak bardzo pragnęłam. W końcu pozbyłam się większości problemów; rozwiązałam sprawę, która od tygodni spędzała nam sen z powiek. Mimo to nie czułam nic. Ani ulgi, ani złości. Ta emocjonalna neutralność była tak zaskakująca, że aż nierealna. Przywykłam do toczącej się we mnie burzy uczuć. Kiedy jednak gniew przygasł, poczułam się pusta – zupełnie jakby tylko on napędzał mnie do życia.

– Catherine?

To nie był ten sam stan, który towarzyszył mi, kiedy przed kilkunastoma tygodniami utraciłam Daniela, wyrzekając się jednocześnie własnego człowieczeństwa. Tamta pustka była błoga i przyjemnie oczyszczająca. Ta z kolei czyniła mnie otępiałą i niepewną. Nie potrafiłam nawet należycie cieszyć się z osiągniętego zwycięstwa.

– Już po wszystkim, Królowo. – William dotknął mojego ramienia, próbując ściągnąć mnie do rzeczywistości. – Jesteś bezpieczna.

– Czyżby? – parsknęłam, nie mogąc się powstrzymać.

Tym razem Will powstrzymał się od komentarza. Oboje nie wiedzieliśmy bowiem, co mnie czeka. Moja przyszłość stała pod znakiem zapytania. W końcu zrobiłam już wszystko, co do mnie należało – objęłam panowanie, a także urodziłam córkę. Klątwa więcej nie zakładała. A z całą pewnością nie obiecywała mi długiego i szczęśliwego życia.

– Co teraz? – zapytał Kieran, przyglądając się trupom.

U mojego boku pojawił się Daniel. Wyciągnął z kieszeni pomiętą paczkę papierosów, a następnie wsunął sobie jednego z nich do ust. Podpalił go, zaciągnął się dymem, po czym bezceremonialnym gestem wcisnął mi do ręki zapalniczkę. Nocni, wyłapawszy aluzję znacznie szybciej niż ja, zaczęli się ewakuować.

– Jesteś pewny? – zapytałam, spoglądając na niego kątem oka. Nigdy nie opowiadał mi zbyt wiele o swojej relacji z siostrą, ale przeczuwałam, że byli bardzo ze sobą zżyci. Ja pogodziłam się już z tym, że mój brat jest Nocnym i zbiorowy pogrzeb poprzez spalenie, tym bardziej po tym, jak wiele szkód mi wyrządził obierając stronę Alison, był swoistym ukłonem w jego stronę. Daniel jednak, w przeciwieństwie do mnie, bywał konserwatywny. Nie chciałam, żeby poczuł się urażony.

– Z grobu już raz się wygrzebała – rzucił pół żartem, pół serio. – Nie ma co ryzykować.

Otworzyłam zapalniczkę i pstryknęłam, wzbudzając płomień. Patrzyłam na niego przez chwilę, wyzbywając się resztek niepewności, po czym upuściłam ogień na leżące obok mnie ciała Masona i Alison. Płomień, mimo braku katalizatora w postaci benzyny, szybko trawił ubrania, dobierając się do skóry, mięśni i kości. Przyglądałam się temu zjawisku jak zahipnotyzowana. Gdyby nie Daniel, który siłą wyciągnął mnie z auli, prawdopodobnie spłonęłabym razem z innymi.

Szpital był starym i zbutwiałym budynkiem, ale drewniana konstrukcja doskonale przyjmowała płomienie. Nim zdążyliśmy na dobre go opuścić, ogień zdążył objąć większość pomieszczeń. Szemrana okolica, do której niełatwo sprowadzić straż pożarną, a także szybko postępujący pożar, były dla nas gwarancją dokładnego zatarcia wszelkich śladów. Jak raz ogrom dokonanych przez nas zniszczeń mnie nie szokował.

Dopiero na podjeździe, skąpani w słabym blasku trawiących szpital psychiatryczny płomieni, Nocni zaczęli wiwatować. I chociaż bardzo chciałam cieszyć się razem z nimi, coś nadal nie dawało mi spokoju.

– Chodzi o Masona? – zapytał Daniel, stając u mego boku.

– Nie. Jego pożegnałam już dawno. Istota, z którą rozmawiałam w hotelu, nie była moim bratem, choć bardzo tego pragnęłam. Życie u boku Alison go zniszczyło.

Powiodłam spojrzeniem po zgromadzonych, zastanawiając się, co jest powodem mojej niepewności. Dopiero kiedy utkwiłam wzrok w Shane’ie, zrozumiałam, co tak naprawdę mnie dręczyło.

Przecież w tym wszystkim od zawsze chodziło o niego...

– Co teraz z nami będzie? – wyszeptałam.

Walczył u mego boku w tej walce, ale czy mogłam na niego liczyć podczas podboju Akademii? Nigdy jasno nie określił, po której ze stron się podaje. I choć nie wierzyłam, by mógł mnie jawnie zdradzić, wydarzenia z przeszłości nauczyły mnie dystansu do tego typu sytuacji. Na moją korzyść przemawiało jednak to, że mimo iż dałam mu setki powodów do odejścia, on wiernie trwał przy moim boku. Wiedziałam jednak, że gdyby poprosił, pozwoliłabym mu odejść. Wystarczyłoby tylko jedno jego słowo.

Prawda była jednak taka, że teraz nie mogliśmy decydować jedynie za siebie. Pomiędzy nami pojawiła się osoba trzecia, za którą, chcąc nie chcąc, byliśmy teraz odpowiedzialni. Co prawda nadal nie brałam pod uwagę zakończenia rodem z i żyli długo i szczęśliwie, ale wiedziałam, że powrocie do hotelu nic tak naprawdę nie wróci do normalności. Mimo iż bardzo bym tego pragnęła.

Pomyślałby kto – zaczęłam doceniać swoją szaloną i nieprzewidywalną codzienność dopiero wtedy, gdy ją straciłam.

– Kocham cię, Catherine – oznajmił wprost. – I bez względu na to, jak trudne o będzie, nie przestanę.

Doceniałam jego upór a jednocześnie nim pogardzałam. Gdyby tak bardzo mu na mnie nie zależało, wszystko byłoby łatwiejsze. A tak, mimo iż ja sama nie potrafiłam już kochać go tak, jak tego potrzebował, czułam się za niego odpowiedzialna.

– To na swój sposób zabawne, nie uważasz? Kochaliśmy się właściwą miłością lecz o niewłaściwym czasie.

Daniel nie wyglądał na rozbawionego, ale mnie samej również nie było do śmiechu. Ironia była jednak jedyną obronną reakcją, jaka mi pozostała.

– Przy tobie jakakolwiek pora wydaje się niewłaściwa na miłość.

Tym razem kąciki moich ust drgnęły. Na swój bolesno-gorzki sposób Shane miał rację. Z miłości do mnie zginęli rodzice, Mason, a ostatecznie również Daniel. To tylko dodatkowy dowód za tym, że naprawdę przed stu pięćdziesięcioma laty zostałam przeklęta.

– Czy to twój sposób na pożegnanie?

– Prędzej piekło spłonie niż ja się ciebie wyrzeknę – oznajmił hardo, choć z lekka żartobliwym tonem. Czar naszych szkolnych przekomarzanek ogarnął i jego.

Spojrzałam na płonący szpital i uśmiechnęłam się pod nosem.

– Nieźle idzie mi palenie ziemskich włości. Poradzę sobie i z tymi piekielnymi.

Nim Daniel zdążył uraczyć mnie swoją ripostą, podszedł do nas William. Trzymał telefon w dłoni i miał zaniepokojoną minę. Prawdopodobnie otrzymał już raport z hotelu.

– Siedmiu rannych, w tym dwóch poważnie, i trzy trupy – zrelacjonował.

Z westchnieniem obróciłam się na pięcie i ruszyłam w kierunku auta. Alison nawet zza grobu musiała przysparzać mi problemów. Z oddali dało się już słyszeć wycie syreny strażackiej. Nocni, nie chcąc dać się przyłapać na miejscu zbrodni, podobnie jak ja zaczęli się rozchodzić. Mimo iż nie wydałam takiego rozkazu, wraz ze mną postanowili wrócić prosto do hotelu.

William prowadził w milczeniu, wyraźnie się nad czymś zastanawiając. Raz po raz odrywałam wzrok od jezdni, by na niego spojrzeć. Nie odzywałam się jednak, nie chcąc przerywać mu planowania.

– Po powrocie i wstępnym opatrzeniu rannych zbiorę mały oddział i sprawdzę okolicę – oznajmił po chwili. – Nie mamy bowiem pewności, czy w szpitalu towarzyszyli Alison wszyscy jej Odmieńcy.

– Nawet jeśli jakieś pozostały na wolności, są bez niej zbyt słabe, by dożyć poranka.

– Tym bardziej jednak powinniśmy je dobić – mruknął William, ucinając wszelkie dyskusje. – I, żeby było jasne, ty zostajesz w hotelu. Swoje już dzisiaj zrobiłaś.

Prychnęłam cicho, wykonując w głowie szybki przegląd dzisiejszych osiągnięć. Przeprowadziłam zamach, urodziłam dziecko i zabiłam swoją naśladowczynię. Phi, wielkie mi rzeczy. Dzień jak co dzień. Jak raz nie zamierzałam się jednak kłócić z Williamem. Naprawdę byłam wycieńczona. Straciłam dziś mnóstwo krwi i energii, wydając na świat córkę, a później zgrywając osobę niespełna rozumu. Cud, że mój organizm jeszcze nie odmówił mi posłuszeństwa po takim maratonie. Zdarzało mi się co prawda przeforsowywać, ale jeszcze nigdy do takiego stopnia.

– Po wszystkim urządzimy uroczystą kolację – obiecał William, uśmiechając się. Był to zmęczony, ale z całą pewnością niewymuszony gest.

– Tylko nie zapraszajmy obcych – mruknęłam, krzywiąc się wymownie na wspomnienie ostatniego balu, urządzanego na cześć moich fałszywych zaręczyn z Cole’m. – Dość mam naśladowczyń i byłych kochanków wracających zza grobu…

Dopiero w łazience mogłam pobyć tak naprawdę sama. Celowo zamknęłam za sobą drzwi i włączyłam cichą muzykę, chcąc odciąć się od Nocnych. Większość z nich i tak wybyła z hotelu, kiedy tylko okazało się, że mogą już bezpiecznie polować. Zostali tylko ranni i ci, którzy się nimi opiekowali. I mimo iż nikt tak naprawdę nie miał w planach mi przeszkadzać, wolałam zawczasu się ubezpieczyć.

Najbardziej ranni doznali zaszczytu skosztowania mojej krwi, która uratowała ich od niechybnie zbliżającej się przemiany w Odmieńca. Z kolei trupy spalono jeszcze przed wschodem słońca, wyprawiając w naszym ogrodzie kolejny już w tym tygodniu pogrzeb. Parter hotelu był nieco zdemolowany po walce, która się tu odbyła, ale wyższe piętra nie uległy zniszczeniu, dlatego też większość z nas zignorowała bałagan i udała się na odpoczynek, na który wszyscy zasłużyliśmy.

Nalałam wody do wanny i ściągnęłam z siebie sztywne od krwi i kurzu ubrania. Zacisnęłam dłoń na bluzce, z opóźnieniem uświadamiając sobie, że posoka, którą poplamione były moje ciuchy, najprawdopodobniej należała do Jamesa. W całym tym chaosie zapomniałam o tym, że i jego szczątki znajdowały się w szpitalu.

Docisnęłam bluzkę do piersi, szlochając bezgłośnie. I mimo iż bardzo chciałam, by było inaczej, uroniłam przy tym tylko jedną łzę. Bardziej niż fizycznie cierpiałam jednak psychicznie i nic nie mogłam na to poradzić. W obliczu tego rodzaju bólu łzy na niewiele się zdawały.

Witaj i żegnaj, mój ukochany.

Teraz tylko tyle potrafiłam dla niego zrobić.

Zsuwając z nóg spodnie, uświadomiłam sobie, z jak niewyobrażalną łatwością mi to przychodzi. Mimowolnie spojrzałam więc na swój praktycznie płaski brzuch – dotychczasowy przedmiot mojego ciągłego niezadowolenia. Narzekałam na niego, kiedy za bardzo wystawał, utrudniając mi codzienne życie, ale bez niego czułam się jakaś taka… pusta. Mimo iż wcześniej uważałam to za coś przerażającego, z perspektywy czasu musiałam przyznać, że przywykłam do obecności drugiej osoby w moim ciele. Ruchy dziecka momentami bywały bolesne, ale jednocześnie nadawały mojemu życiu jakiś stały rytm. Kiedy ich zabrakło…

Pokręciłam głową, wyrzucając z głowy niepotrzebne myśli. Cisnęłam spodnie w kąt pomieszczenia, a następnie bezceremonialnie zanurzyłam się w gorącej kąpieli, momentalnie czując jej zbawienny wpływ na moje umęczone i spięte ciało.

Spędziłam w łazience dobrą godzinę, należycie zajmując się każdym fragmentem mojej skóry. Mimo to nie poczułam się lepiej. Żadne kąpiele, balsamy czy maseczki nie były w stanie oddać mi tego, co utraciłam, a czego sama nawet nie potrafiłam nazwać.

Chyba zaczynałam tracić rozum… znowu.

Wyłączyłam radio, zbierając się do wyjścia. Dopiero kiedy łagodne, indie rockowe brzmienia ustały, dotarł do mnie szloch dziecka. Nieco zmieszana wyjrzałam z łazienki. W mojej sypialni nie było nikogo. W gwoli precyzji – nikogo dorosłego. W łóżeczku, które stało tu od nieszczęsnej metamorfozy mojego pokoju, ubrane w białe body dziecko szlochało, machając przy tym rączkami.

– Larissa! – krzyknęłam nieco zachrypniętym głosem. – Dziecko płacze!

Zachowywałam się śmiesznie, ale nic nie mogłam poradzić na to, że widok dziecka w mojej sypialni mnie sparaliżował. Może i wydałam je na świat, ale nie miałam pojęcia, jak je trzymać, by go nie skrzywdzić, albo co zrobić, kiedy szlocha. Jeśli Larissa próbowała w ten ekstremalny sposób rozbudzić we mnie instynkt macierzyński to srogo się przeliczyła.

Jak gdyby nigdy nic ruszyłam w kierunku toaletki i sięgnęłam po szczotkę. Rozczesywałam swoje mokre, jasne włosy przy akompaniamencie coraz donośniejszego płaczu. Im dłużej jednak starałam się udawać, że on nie istnieje, tym drażliwszy wydawał się być to dźwięk.

– Czego wrzeszczysz, mały pasożycie? – burknęłam, przełamując się i podchodząc do łóżeczka.

Dziecko, chyba głównie przez wzgląd na zaskoczenie, na moment przestało szlochać. Mała otworzyła zapłakane oczy i spojrzała na mnie. Nie z naganą czy gniewem, którego się spodziewałam, a miłością tak ogromną, że przewyższającą nawet tą, którą darzył mnie Daniel.

Patrzyłam przez kilka długich sekund w najpiękniejsze błękitne oczy, jakie kiedykolwiek widziałam, nie rozumiejąc tego, co się ze mną działo. Spodziewałam się… w zasadzie nie wiedziałam nawet, czego się spodziewałam. Ale z całą pewnością nie tego, że córka moja i Daniela będzie tak nieprawdopodobnie ludzka. Poczynając na zwykłych, błękitnych oczach, na ciemnych włosach kończąc. Wyobrażałam ją sobie jako wierną kopię mnie samej, co świadczyłoby o okrutnym przedłużeniu linii Iwanowów, ale prawda była taka, że mała bardzie niż do mnie, podobna była do ojca. Odziedziczyła wszystko to, co najpiękniejsze u Shane’ów – w tym gęste, niemalże kruczoczarne włosy.

Nim się spostrzegłam, zalewałam się łzami klęcząc na podłodze, jednocześnie szczęśliwa i nieszczęśliwa. Ta chwila zmieniła wszystko. Jedno spojrzenie na tą maleńką istotkę wystarczyło, by ta część mnie, którą podejrzewałam o niechybne wymarcie, odżyła, wypełniając tym samym odczuwaną od jakiegoś czasu pustkę.

I wtedy nastał upragniony świt, rozrzedzając ciemność, odtrącając demony…

W tej pozycji znalazł mnie Daniel. Odłożył butelkę z mlekiem na szafkę nocną i uklęknął obok mnie, desperacko pragnąc dowiedzieć się, co się stało. Tyle tylko, że ja sama nie wiedziałam, co się działo. W jednej chwili tonęłam w mroku własnej duszy, zaś w drugiej zatracałam się w uspokajającym, bezbrzeżnym błękicie oczu mojej córki.

Uniosłam zdrętwiałą i drżącą dłoń do policzka, równie zaskoczona co zafascynowana spływającymi po nim łzami. Tak dawno nie płakałam, że właściwie zapomniałam, jak oczyszczająca i zbawienna było to czynność. 

Pierwsze promienie wchodzącego słońca przedarły się przez krwistoczerwone, niezaciągnięte do końca zasłony, pozwalając mi skąpać się w ich złoto-różowym blasku. Przyzwyczajona do nocnego życia nieomal odzwyczaiłam się od tego widoku.

– Chcę ją potrzymać – oznajmiłam drżącym szeptem, przelotnie spoglądając na Daniela.

Shane wstał i wyciągnął dziecko z łóżeczka, układając je sobie w ramionach. Choć znacznie wygodniej byłoby mi przejąć od niego małą w pozycji stojącej, nie potrafiłam się na to zdobyć. Daniel, aby więc ułatwić sobie zadanie, ponownie przyklęknął tuż obok mnie, a następnie podał mi białe zawiniątko. Mimo iż ręce mi drżały, mój chwyt był pewny. Doskonale zdawałam sobie sprawę z wartości trzymanej przeze mnie istotki.

Była idealna na tyle sposobów, na ile tylko potrafiłam to sobie wyobrazić. Ta część mojego jestestwa, dzięki której utożsamiałam się z ludźmi, drgnęła, kiedy córka obdarzyła mnie jednym z tych pierwszych, lekko sennych dziecięcych uśmiechów.

Spojrzałam w kierunku okna, podziwiając pierwsze różowo-złote promienie wschodzącego słońca, a następnie na dziecko w moich ramionach, czują jednocześnie przypływ uczuć tak ciepłych i silnych, że aż nierealnych.

– Aurora Colette Shane – wyszeptałam, z namaszczeniem wyciągając dłoń, by dotknąć jej małej główki. – Aurora – powtórzyłam, tym razem z jeszcze większą czułością. – Moja maleńka księżniczka, bogini blasku i jutrzenki. Moja jedyna nadzieja. Upragniony i od lat wyczekiwany świt…

†††††††††††††

Witam! Rozdział miał być wczoraj, ale po napisaniu go padłam i nie miałam już siły, bo go sprawdzić i wrzucić. Dzięki temu zyskałam jednak dodatkowy dzień na zastanowienie się, czy latorośl Datherine aby na pewno ma nosić własnie to imię. Ileż ja się naszukałam tego względnie odpowiedniego... Pinterest, dzidziusiowo i inne fora dla mamusiek to strony, które ostatnimi czasy odwiedzałam najczęściej. I mimo iż już od paru dobrych miesięcy z tyłu głowy świtała mi gdzieś właśnie ta Aurora, nie mogłam się przemóc. Kombinowałam ze znaczeniami, miksowałam mrok ze światłością i inne tego typu dziwadła... Ale żadna tam ze mnie Meyer i nie dałam rady stworzyć czegoś tak przyjemnie brzmiącego i sensownego jak Renesme, dlatego odpuściłam. Znalezienie jednak imienia będącego godnym synonimem pospolitego Hope, było okrutnie ciężkim zadaniem. Zważywszy jednak na fakt, że trzecia księga nosi tytuł: "Krwawy świt", a Catherine rozdarta jest między dnem a nocą, mój wybór wydaje się być uzasadniony.

Nie wiem, co to będzie, jak w przyszłości przyjdzie mi nazwać własne dziecko, skoro z tym wyimaginowanym miałam tyle kłopotu 😅

Standardowo dziękuję za wszystkie miłe słowa. Nieuchronnie zbliżamy się ku końcowi, ale świadomość, że Was nadal przybywa, niezmiennie mnie cieszy.

Do napisania! xo