Rozdział 55

Boy Epic - Trust

"Mogę być twoim lekarstwem, ofiaruję ci je, jeśli poprosisz.

Musze się tego trzymać, te uczucia nie odeszły - jesteś wszystkim, czego potrzebuję.

I możemy być związani, ale jeśli pragniesz korony, musisz pójść ze mną.

Zaufanie, moja droga, wpuść mnie poza swoje mury.
Zaufanie, moja droga, pozwoli mi ochronić cię przed wilkami..."

– Catherine? Kiepsko wyglądasz. Na pewno wszystko w porządku?

Machnęłam ręką, dając wampirzycy do zrozumienia, że moje samopoczucie nie jest istotne. Może i nie spałam od czterdziestu ośmiu godzin, co odbiło się na mojej nienagannej dotychczas cerze, jednak w obliczu ostatnich wydarzeń to nie był powód do niepokoju. Co prawda od podobnie długiego czasu nie miałam w ustach choćby kropli krwi, gdyż na sam jej widok mnie odrzucało – a to było już nieco niepokojące. Nie chciałam jednak o tym mówić, by przypadkiem nie wyjść w oczach Larissy na królową dramatów, która próbuje skupić całą uwagę tylko na sobie. To był mój problem. I tylko ja mogłam się z nim zmierzyć.

– Raport poproszę – mruknęłam. Usiadłam na ogromnej, narożnej kanapie i wyciągnęłam przed siebie nogi.

– Policja znalazła tylko dziesięć ciał tej nocy. Ale to nie nasi – uspokoiła mnie szybko, widząc moją zaniepokojoną minę. – Napady, morderstwa… Ale żadnych śladów kłów.

– Świetnie. To znaczy, że posłuchali mnie w kwestii karmicieli.

– Byłoby wygodniej, gdyby mogli przyprowadzać ich tutaj – przypomniała Larissa, ponownie podczas ostatnich dwóch dni wspominając o swoim pomyśle oddania hotelu do użytku. – Wiesz, sto procent pewności, że nie zostaną zdemaskowani, wszystko działoby się pod twoim dachem, mogłabyś to kontrolować…

Jęknęłam cicho, pocierając grzbietem dłoni o czoło. Byłam skłonna pozwolić jej na wszystko, byleby tylko zostawiła mnie na chwilę samą. Od dwóch dni pracowałam na pełnych obrotach, wiecznie było coś do załatwienia. Planowanie, układanie strategii, wypady po broń do zaprzyjaźnionego sklepu z bronią… Niczego nie chciałam zostawiać na ostatnią chwilę. Dlatego chociaż data ostatecznego starcia wciąż nie została ustalona, ja stopniowo próbowałam nas do niej przygotować.

Do tego dochodziły nasilające się symptomy zbliżającego się szaleństwa. Wiedziałam, że w ten sposób długo nie pociągnę, ale starałam się, jak mogłam.

– Niech będzie. O ile tylko sama się o wszystko zatroszczysz, możesz wznowić działalność hotelu. Każdy może przygarnąć sobie na stałe jednego karmiciela – dodałam, przymykając oczy. Od jakiegoś czasu moje źrenice stały się niebywale nadwrażliwe na światło. – Ale jeśli okaże się, że ktokolwiek z nich wprowadzi na mój teren wroga… – Nie musiałam kończyć groźby, Larissa doskonale zdawała sobie sprawę z powagi moich słów.

– Nie martw się tym, Królowo. Jeśli ktokolwiek złamie którykolwiek z twoich zakazów, własnoręcznie złamię mu kark.

– Mamy deficyt ludzi – przypomniałam. – Trzymaj emocje na wodzy, proszę.

Wampirzyca gorliwie pokiwała głową, po czym bez słowa zerwała się z kanapy i wybiegła z salonu. Wiedziałam, że prędko jej już nie zobaczę – poszła zaprzątnąć ludzi do pracy, by jeszcze przed świtem przygotować hotel na powrót gości. Wciąż nie czułam się w pełni przekonana co do tego pomysłu, jednak spasowałam, chcąc zrobić Larissie przyjemność. Pomagała mi bardziej niż pozostali, była jedną z tych najwierniejszych. Zasłużyła na nagrodę.

Westchnęłam ciężko, rozglądając się po opustoszałym salonie. Słońce zaszło już jakiś czas temu, więc większość Nocnych wypełzła z hotelu na żer. Bez nich dom wydawał się dziwnie cichy i pusty. Wampiry z reguły zachowywały się nienagannie, próbując uszanować siebie nawzajem, jednak mimo to jednym z kluczowych elementów każdego dnia były kłótnie i bijatyki. Trzymanie ich wszystkich w zamknięciu było niewątpliwym wyzwaniem. Nawet starania Larissy nie przyniosły zamierzonego skutku – wampiry po prostu miały to w genach. Tym bardziej więc cieszyłam się ciszą i spokojem po ich wyjściu. Kochałam ich, ale momentami zachowywali się jak nieznośne, wiecznie kłócące się o duperele dzieciaki.

Dźwignęłam się z kanapy i ruszyłam w kierunku kuchni, gotowa wykonać kolejne podejście do napicia się krwi. Mój organizm wręcz wołał o odrobinę tej życiodajnej posoki. Nie licząc problemów ze snem, ogólnego osłabienia i rozdrażnienia, objawy zbliżającego się szaleństwa zaczynały coraz bardziej dawać o sobie znać. Z każdym kolejnym razem trudniej było mi zapanować nad drżeniem rąk. Jakimś jednak cudem wciąż udawało mi się utrzymywać tę informację w tajemnicy. Ani Cole, ani nawet z reguły nadwrażliwy William nie zauważyli żadnych z niepokojących objawów.

Otworzyłam lodówkę i wyciągnęłam z niej plastikowy kubeczek, do którego jeszcze rano (rano dla nas, dla ludzi zapadał już wieczór) William upuścił nieco swojej krwi. Biedak od tygodnia żył w przekonaniu, że wypijałam każdą podsuwaną mi przez niego dawkę…

Wróciłam z krwią do salonu i wygodnie rozsiadłam się na kanapie, stawiając kubeczek na podłokietniku. Włączyłam telewizor, aby jakoś odciągnąć swoje myśli od przykrego zapachu mrożonej posoki. Spróbowałam skupić się na wiadomościach i informacjach ze świata, prezentowanych przez niezbyt przyjemnie wyglądającą prezenterkę, ale na niewiele się to zdało. Mdłości wzrosły, kiedy tylko uniosłam naczynie do ust.

– Wampir, który brzydzi się krwią. Tego jeszcze nie grali – mruknęłam.

Zakręciłam kubeczkiem w dłoni, brudząc jego ścianki posoką. Na samą myśl o tym, że kiedyś narzekałam, otrzymując tak małą dawkę krwi na dzień, robiło mi się słabo. Tym bardziej, że od jakiegoś czasu wypicie takiej ilości na tydzień wydawało mi się przegięciem.

Wstrzymałam oddech, po czym wychyliłam zawartość plastikowego naczynia jednym haustem. Dopóki nie myślałam zbyt intensywnie nad tym, co znajdowało się w moich ustach, było dobrze. A kiedy krew już spłynęła przełykiem prosto do żołądka, poczułam się jeszcze lepiej. Odchyliłam głowę do tyłu, wspierając ją na oparciu kanapy. Patrzyłam w sufit, w ciszy oczekując zbawiennych skutków działania krwi na mój umęczony organizm.

– Catherine, wyjdziemy gdzieś później? – zapytał Cole, niemalże bezszelestnie wchodząc do salonu. – Wszystko gra?

Zamrugałam, nie do końca trzeźwym wzrokiem skanując sylwetkę Turnera.

– To znaczy gdzie?

– Jesteśmy w Las Vegas, kotku – parsknął, z typową dla Nocnych gracją wskakując na kanapę. – Gdziekolwiek byśmy się nie udali, skończymy nawaleni, naćpani i w dodatku biedniejsi o kilka stów. Także śmiało możemy wybrać miejscówkę na wieczór za pomocą wyliczanki.

Prychnęłam cicho, spoglądając na ekran telewizora. Pogodynka w krótkiej, obcisłej sukience zapowiadała właśnie kolejną falę upałów.

– Taki wypad dobrze ci zrobi – kusił dalej Cole, układając dłoń na moim odsłoniętym kolanie. – Zresztą, ta czerwona sukienka, która wisi u ciebie w szafie, aż prosi się o to, byś ją w końcu założyła.

– Muszę w końcu porozmawiać z Masonem – westchnęłam cicho. – Issa mówiła, że znów się głodzi.

Cole wywrócił oczami. Kiedy się odezwał, w jego głosie można było wyczuć wyraźną naganę.

– Catherine, błagam, ileż można? Nie jesteś robotem, a my nie jesteśmy dziećmi. Damy radę samodzielnie o siebie zadbać.

– Ale broń…

– Mamy w piwnicy cały arsenał, do cholery! – zirytował się. – Od kilku dni nie robisz nic innego jak jeżdżenie po mieście i składowanie prochu.

Założyłam ramiona na piersi, nieco dotknięta tym, że Cole, zamiast doceniać moją ciężką pracę, najzwyczajniej w świecie ją krytykował.

– Nie wiemy, co się stanie i kiedy.

– Ale na razie jest dobrze, tak? – zapytał, posyłając mi wymowne spojrzenie. – Spróbuj wyluzować, Catherine. Przecież jesteś Królową – dodał zmysłowym szeptem, pochylając się ku mnie z szarmanckim uśmiechem. – Tobie wszystko wolno.

Wyciągnęłam dłoń, dotykając szorstkiego od zarostu policzka Cole’a. Nocny przekręcił głowę i złożył krótki pocałunek na moim przegubie. Wzdłuż mojego ramienia przebiegł dreszcz podniecenia, ale nawet nie starałam się z tym walczyć.

Żadne z nas nie odezwało się ani słowem. To był jeden z tych momentów, w których wystarczał kontakt wzrokowy. Cole jak urzeczony wpatrywał się w cienką, porcelanową skórę na moim nadgarstku, spod której wyraźnie prześwitywały zielono-błękitne żyły. Ja w tym czasie przypatrywałam się jemu, pozwalając, by moje kruche, tak wiele razy łamane serce, nabrzmiewało dumą i miłością.

Był mój. Tak niebezpieczny, tak… idealny.

Przygryzłam dolną wargę, ani na moment nie spuszczając z niego wzroku. Tym razem oczekiwanie przynosiło mi ulgę, napawało spokojem, zaś każda sekunda zwłoki, zamiast mnie irytować, jedynie utwierdzała w przekonaniu, jak intymny i piękny był to moment. Nie musieliśmy się spieszyć, cokolwiek sobie udowadniać. Liczyliśmy się tylko my, łącząca nas więź i gest, który miał zmienić wszystko.

Cole na moment podniósł głowę – tylko po to, by upewnić się, że ja sama naprawdę tego chcę.

Tylko raz pozwoliłam, by wampir napił się mojej krwi. Przed Danielem (a właściwie Masonem, który zainicjował taki pomysł, ale kto by zawracał sobie głowę szczegółami) nikt nawet nie wyszedłby z inicjatywą, by spróbować się nią poczęstować. Krew dla innego wampira była świętością, zaś wymienianie się nią – aktem barbarzyństwa i największym grzechem. W moim przypadku sprawa wyglądała jednak zupełnie inaczej. Moja krew dawała życie, wyzwalała Nocnych z wieczności w mroku. Gdyby tylko sam proces jej oddawania nie był tak bolesny, robiłabym to częściej.

Prawdopodobnie nie powinnam była wtedy skinąć głową. Ale zrobiłam to, wierząc, że skutki mojej lekkomyślności jakimś cudem ominą mnie szerokim łukiem.

Cole ponownie przystawił usta do mojego przegubu, jednak tym razem nie w celu ucałowania delikatnej skóry. Chociaż byłam przygotowana na ból, ten, który odczułam, ledwo jego kły zanurzyły się w moim ciele, zwalił mnie z nóg. Krzyknęłam cicho, więc Turner odruchowo przyciągnął mnie do siebie i delikatnie przytulił. Wolną dłonią gładził mnie po włosach, próbując tym gestem chociaż odrobinę złagodzić moje cierpienie. Dopóki jednak pozbawiał mnie jedynej rzeczy, która była jednocześnie moją jedyną nadzieją i największym przekleństwem, nie było mowy o tym, by jego zabiegi przyniosły mi upragnione ukojenie.

Przymknęłam powieki, wsłuchując się w coraz słabsze bicie własnego serca.

Nawet kiedy wargi Cole’a oderwały się już od mojej skóry, a rana po kłach zasklepiła się, nie pozostawiając po sobie żadnego śladu, ból nie odszedł do końca. Ćmiący i drażniący czaił się w ukryciu, by wypełznąć, kiedy będę się tego najmniej spodziewała.

Cole westchnął cicho, ujmując moją twarz w dłonie. Rozczulony otarł kciukiem kilka łez, które niepostrzeżenie spłynęły w dół mojego policzka. Nie odezwał się jednak, nie chcąc psuć uroku tej chwili. Porozumiewaliśmy się jedynie za pomocą swojej więzi, wzmocnionej po wymianie krwi, oraz emocji – tak sprzecznych, że aż dziwne, iż żadne z nas nie zwariowało od ich natłoku. Podczas gdy ja walczyłam z ociężałymi powiekami i zawrotami głowy, Cole cieszył się perspektywą ponownego wyjścia na słońce. Co prawda odbierałam również jego żal i wyrzuty sumienia, jednak te uczucia w dużej mierze wypierała radość.

– Czujesz się inaczej? – zapytałam cicho, z ogromnym trudem dobierając słowa.

Cole zaśmiał się cicho, głaszcząc mój policzek kciukiem.

– Chodźmy, kotku, zaniosę cię do sypialni – zasugerował szeptem, bez problemu biorąc mnie na ręce i unosząc z kanapy.

– Nie, ja… – Cole musiał wziąć ode mnie nieco za dużo, bo język mi się plątał, ciężko było mi sformułować jakiekolwiek pełne zdanie. Byłam nie tyle zmęczona, co otępiała i odrobinę zamroczona. – Tylko pięć minutek, dobrze?

Turner parsknął, otwierając drzwi kopniakiem. Westchnął cicho, jak zwykle przeklinając mnie za skłonność do niezasuwania zasłon, po czym wzdłuż zacienionej ściany przeniósł mnie do łóżka. Ledwo pamiętałam moment, w którym odkładał mnie na poduszki – zaczęłam przysypiać w jego ramionach gdzieś w połowie drogi na górę.

– Och, Catherine – westchnął, muskając wargami moje czoło. Spróbowałam unieść ociężałe powieki i na niego spojrzeć, ale poddałam się po drugiej nieudanej próbie. – Mogę jeszcze coś dla ciebie zrobić?

– Zostań – wymamrotałam, wyciągając przed siebie dłoń. Kończyna była jednak dla mnie zbyt ciężka, dlatego szybko upuściłam ją z powrotem na poduszki.

Odpowiedź nie zdążyła jednak paść z ust Cole’a na czas. Zasnęłam, wierząc, że Turner mimo wszystko wysłucha mojej prośby i nie zostawi mnie z tym wszystkim samej. Potrzebowałam go wtedy bardziej, niż był sobie w stanie wyobrazić.

Zerwałam się z łóżka, uderzając przy tym nogą w coś lub kogoś. Nie zwracałam jednak uwagi na otoczenie, zbyt skupiona na tym, by jak najszybciej dostać się do łazienki. Mimo zawrotów głowy niebywale pomocne okazały się wampirze zdolności. W ostatniej chwili udało mi się uchylić klapę toalety i pochylić nad muszlą. Zakasłałam, wypluwając resztę krwi z moich ust. Krwi, która po tak długim czasie już dawno powinna była trafić do mojego krwiobiegu, zamiast tkwić w żołądku.

Otarłam usta, z obrzydzeniem sięgając do spłuczki i wypłukując dowód mojej słabości z białej porcelany. Spróbowałam dźwignąć się do pionu. Udało mi się to dopiero po dłuższej chwili, kiedy wywołane osłabieniem organizmu zawroty głowy odpuściły na tyle, bym potrafiła samodzielnie się utrzymać. Na nogach jak z waty podeszłam do umywalki i opłukałam usta z nieprzyjemnego posmaku. Udało mi się jednak powstrzymać przed ciekawskim spojrzeniem w lustro. Doskonale wiedziałam, kogo tam zastanę – wrak człowieka, osobę znajdującą się na granicy obłędu.

Delikatne pukanie do drzwi pozwoliło mi się otrząsnąć z resztek otępienia. Co prawda krew, którą w niebywale spektakularny sposób przed chwilą zwróciłam, nie zmieniła wiele w moim samopoczuciu, jednak kilka godzin snu okazało się mieć zbawienny wpływ na mój organizm. Myślałam przejrzyściej, mogłam się utrzymać w pionie. Dzięki temu mogłam chociaż na chwilę odegnać od siebie czarne chmury.

– Catherine? Wszystko gra?

– Tak – odchrząknęłam. – Będę brała prysznic. Coś nie tak?

– Nie słyszałem, jak wstałaś – oznajmił Cole, niepewnie wtykając głowę między drzwi a futrynę. – Zszedłem na chwilę na dół, by przynieść ci trochę krwi. Pomyślałem, że będziesz jej potrzebować. Teraz nawet bardziej niż zwykle.

Odsunęłam sprzed oczu nieco wilgotne od potu kosmyki i spróbowałam się uśmiechnąć z wdzięcznością do Turnera.

– Dziękuję. Możesz ją zostawić na toaletce.

– Na pewno wszystko gra? – upewnił się, skanując mnie uważnym spojrzeniem. – Jesteś blada, bledsza niż zwykle.

– To wina światła – zażartowałam, w duchu dziękując Katerinie za jej wrodzone zdolności aktorskie. – A skoro o tym mowa…

Cole momentalnie się rozpromienił. Wszedł głębiej do łazienki i oparł się o brzeg wanny. Nie musiał nic mówić, wystarczyły mi jego emocje.

– Musisz to zobaczyć, Cat – szepnął wzruszony. – Pokażę ci, jak tylko wzejdzie słońce.

– No chyba mi nie powiesz, że błyszczysz w słońcu jak wystawa sklepu jubilerskiego…

Cole roześmiał się, podchodząc do mnie bliżej.

– Nie, aż tak pięknie nie jest. Ale mimo to… Byłem zmuszony żyć w ciemności niewiele ponad tydzień – podjął po chwili, łapiąc mnie za ręce. – Wierz mi lub nie, ale odbierałem to jako całą wieczność. Coś okropnego. Dlatego dziękuję, Catherine. Nawet nie wiesz, jak wiele dziś dla mnie zrobiłaś.

Nie potrafiłam powstrzymać dumnego uśmiechu.

– Zrobiłabym to dla każdego. Tylko gdyby nie ten ból…

Cole momentalnie spoważniał. Dotknął mojego policzka i zmusił mnie do uniesienia głowy. Wiedział, że nie potrafiłabym go okłamać, jednocześnie utrzymując z nim kontakt wzrokowy.

– Przepraszam, Catherine. Nie wiedziałem, że to tak wiele cię kosztuje.

– Cóż, kiedy karmiłam swoją krwią Daniela, ty znajdowałeś się w pijackim półśnie wywołanym jadem Masona. Nie mogłeś zdawać sobie z tego sprawy.

– Daniela? – Zdziwienie w jego głosie uświadomiło mi, jak wielką gafę popełniłam. – Naszego Daniela? Niby dlaczego?

Machnęłam dłonią, jak zwykle próbując zbagatelizować sprawę. Cole jednak nie zamierzał tak łatwo pozwolić się spławić. Mocniej zacisnął dłoń wokół mojego nadgarstka, wręcz wymuszając na mnie odpowiedź.

– Nie pozwalasz sobie na zbyt wiele? – warknęłam, szarpnięciem strzepując jego rękę.

– Czemu napoiłaś Daniela swoją krwią? Powiedziałaś, że Mason go zabił!

– Bo zabił! – wykrzyknęłam, wyrzucając ramiona w górę. – Jednak najpierw zrobiła to moja krew.

Cole lekko zatoczył się do tyłu. Przysiadł na brzegu wanny i spojrzał na mnie zbolałym wzrokiem.

– Ale jakim cudem? Przecież ja żyję, ba, dzięki twojej krwi mogę wychodzić na słońce!

Rozmasowałam obolałe przedramię.

– Najwidoczniej u Dziennych powoduje odwrotny efekt.

Cole wyglądał na wstrząśniętego. Wiadomość, że jego przyjaciel nie umarł przypadkiem, wyraźnie go poruszyła. Dzięki łączącej nas więzi, dodatkowo wzmocnionej po popołudniowej wymianie krwi, odebrałam świeżą falę jego nienawiści – już nie tylko pod adresem Masona, ale również mnie.

– Czemu to zrobiłaś? – zapytał niepokojąco spokojnie.

Nie odpowiedziałam od razu. Nie wiedziałam, jak najmniej boleśnie wyjaśnić mu reguły chorej gry Masona. Cole’a wystarczająco bolała świadomość bycia tym drugim. Gdybym powiedziała mu, że postanowiłam go zabić w zamian za uwolnienie Daniela, złamałabym mu tym serce.

– Chciałam go ocalić – szepnęłam zbolałym głosem. Patrzenie w smutne oczy Cole’a raniło mnie bardziej, niż powinno. – Mason powiedział, że to pomoże, że wystarczy, jeśli napoję go swoją krwią i…

– Zamierzałaś go przemienić? Daniela? Naszego Daniela?! Przecież wiedziałaś, jak bardzo nienawidził Nocnych!

Zwiesiłam ramiona, czując się co najmniej jak pomiędzy przysłowiowym młotem a kowadłem. Z jednej strony nie mogłam wyznać Turnerowi całej prawdy, gdyż wiedziałam, że przez to stracę całe jego zaufanie, jednak z drugiej nie chciałam też, by winił mnie za to, co stało się z Danielem. Przecież gdyby nie Mason, coś takiego nigdy nie miałoby miejsca...

– To było jedyne wyjście – wyjaśniłam ogólnikowo. Niepewnie zmniejszyłam dystans między nami i spróbowałam oprzeć dłoń na jego ramieniu, próbując go tym samym jakoś pocieszyć. Nie odepchnął mnie, co wzięłam za dobry znak. – Wiesz przecież, że zrobiłabym dla was wszystko.

– Ach tak?

Ton Cole’a mnie uraził, nie sądziłam, by kiedykolwiek odważył się odezwać do mnie w podobny sposób.

Gdzie był mój idealny, zabawny i szarmancki chłopiec o jadeitowych oczach?

– Masz prawo winić mnie za to, że nie powiedziałam ci o tym wcześniej – westchnęłam. – Ale zważaj na słowa, zwracasz się do swojej Królowej.

Cole milczał, patrząc na swoje zaciśnięte w pięści dłonie. Chociaż próbowałam wyczytać z jego emocji coś przydatnego, nie dane było mi odczytać nic poza wyrzutami, wściekłością i żalem.

– Mieliśmy swój czas na przeżywanie żałoby – zauważyłam cicho, klepiąc go po ramieniu. – Ale przeszłość pozostanie przeszłością, najdroższy. Nawet ja nie jestem w stanie tego zmienić.

Turner wstał gwałtownie, strącając tym samym moją dłoń ze swojego ramienia. Stanął blisko mnie, czym nieznacznie naruszył moją przestrzeń osobistą. Jednak w porównaniu z naszym momentem na kanapie w salonie, ta bliskość absolutnie mi się nie podobała.

– Jak wiele sekretów przede mną ukrywasz, co, Cat?

Prawa dłoń nieznacznie mi zadrżała, więc zacisnęłam ją w pięść i dyskretnie ukryłam za plecami. To nie była odpowiednia pora na wyjawianie kolejnych sekretów.

– Gdybyś wiedział o wszystkim, nie byłoby zabawy, prawda?

Cole zacisnął szczęki, łypiąc na mnie gniewnie. Kiedy wyciągnął dłoń, by mnie dotknąć, cofnęłam się.

– Tylko mnie tknij – zaznaczyłam – a z pełną premedytacją podetnę ci żyły tępą żyletką, by potem patrzeć, jak wykrwawiasz się na moich białych, łazienkowych kafelkach.

– To nazywasz zaufaniem? – warknął, z niesmakiem wskazując na przestrzeń między nami.

– A czy ktoś tu mówił, że ci ufam?

Cole odwrócił się na pięcie i wyszedł z łazienki, trzaskając drzwiami. Przez chwilę patrzyłam z przejęciem w ślad za nim, jednak kiedy zniknął z zasięgu mojego wzroku, wypuściłam soczystą wiązankę przekleństw. Czułam się bezradnie jak jeszcze nigdy wcześniej. Energia, którą odczuwałam po wstaniu z łóżka, opuściłam mnie, na powrót stałam się odwodnionym wrakiem człowieka.

Kiedy się odwróciłam, patrzyłam prosto w swoje wyblakłe, fiołkowe oczy. W niczym nie przypominałam Królowej, czy chociażby dziewczyny, którą zwykłam być. Nie poznawałam siebie samej w lustrze, a to napawało mnie jeszcze gorszym uczuciem niż kłótnia z Cole’m.

Moja prawa dłoń na powrót zaczęła drżeć, zdradzając nadejście ciemności. Niewiele myśląc zacisnęłam ją w pięść i uderzyłam centralnie w środek lustrzanej tafli. Szklane odłamki posypały się po podłodze, raniąc nie tylko moje knykcie, ale również odsłonięte ramiona.

I chociaż zewnętrzne rany szybko się zasklepiły, te na sercu i duszy pozostały.

†††††††

(Dzień) dobry wieczór!

Przyznaję, tego rozdziału nie było w planach. Znaczy był, no bo przecież notka miała się pojawić wcześniej bądź później... Ale miała ona wyglądać zupełnie inaczej. Niemniej no Boy Epic wypuścił tę piosenkę i nie mogłam się powstrzymać - słuchana na okrągło naprawdę zryła mi psychikę. Dlatego jeszcze chwilę musimy wytrzymać z nie-wiem-co-się-ze-mną-dzieje Catherine i Cole'm, który wiecznie jest niezadowolony z życia. Ale w następnym co nieco się wyjaśni, obiecuję!

Wychodzę na prostą. Zostały mi tylko dwa dni do wystawienia ocen. A wtedy nareszcie będę mogła w pełni oddać się pisaniu. I, kto wie, może w końcu wrócę do drugiego bloga ;)

Dziękuję za wyświetlenia, komentarze. Po zakończeniu drugiej części nie spodziewałam się, że tak wielu z Was ze mną zostanie. Niezmiennie mnie jednak zaskakujecie. Po tak długim czasie w blogosferze powinnam do tego przywyknąć, ale... No, nie przywykłam.

Rozdział ze szczególną dedykacją dla Nessy, która nie dość, że ma masę roboty ze swoimi blogami, to jeszcze zawsze pamięta o tym, by wrzucić na Katalog powiadomienie o moim nowym rozdziale :') Cóż, skończyłam osiemnaście lat, oficjalnie dopadła mnie skleroza. Ale to dobrze, że mam Ciebie, Ness! <3

Do napisania!