Rozdział 44

BANKS - Someone new

Bogini *o*

"Wszystko, co robię, robię z myślą o Tobie.
Nie wiem, co mogłabym innego robić.
Masz mnie, kochany, masz mnie.
Wszystko, co tworzę, tworzę tylko dla Ciebie.
Kochany, miej do mnie cierpliwość.
I proszę, nie zakochaj się w kimś innym.
Obiecuję, że pewnego dnia do Ciebie wrócę."

Uniosłam dumnie brodę i otarłam ją z krwi. Zebrani w półokręgu strażnicy drgnęli na ten gest. Uśmiechnęłam się do nich, wychodząc z cienia, który zapewniała mi wnęka pod schodami. Nieśpiesznie przeciągnęłam się, rozluźniłam napięte od siedzenia w jednej pozycji mięśnie. Znowu gdzieś zgubiłam buty; marmurowe płytki chłodziły moje stopy. Ale poza tym czułam się wspaniale. Wypita przed momentem krew przyjemnie rozchodziła się po moim żołądku, regenerując wszystkie wywołane w moim organizmie straty.

Kilka minut zebranym zajęło połapanie się w sytuacji. Pierwszy wątki połączył Daniel – dostrzegłam tę zmianę w jego oczach. Następny był John, który drżącymi dłońmi wystukał numer do Marlene. Nikt jednak ani drgnął, nie do końca wiedząc, jak zareagować. Prawdopodobnie nie chcieli mnie drażnić. Wszyscy więc w milczeniu czekaliśmy na nadejście dyrektorki. Lustrowałam zebranych wzrokiem, szukając twarzy, która wplątała mnie w całe to bagno. Dostrzegłszy skuloną za Eloise Hope/Spencer, uśmiechnęłam się.

– Twój strach bardzo mi schlebia, słoneczko, ale mogłabyś się nieco kontrolować? Ten zapach mnie drażni.

Dziewczyna zalała się świeżymi łzami. Równie wystraszona pielęgniarka objęła wampirzycę ramieniem i, szepcząc słowa pocieszenia, wyprowadziła ją na dziedziniec. Ruszyłam za nimi, ale jeden ze strażników zastąpił mi drogę. Spojrzałam na niego, kpiąco mrużąc oczy.

– Naprawdę? Tak chcesz to rozegrać?

Chłopak zacisnął wargi, nie przesuwając się ani o milimetr. Parsknęłam, z niedowierzaniem kręcąc głową. Jego odwaga mi imponowała. A przynajmniej to, jak ją udawał. Choć jego serce wściekle waliło w piersi, a tętno szalało, na zewnątrz udawało mu się bezbłędnie zachowywać pozory względnego spokoju.

– To urocze – skwitowałam, przesuwając palce wzdłuż jego szczęki. Zatrzymałam je dopiero pod uchem, w tym delikatnym wgłębieniu, gdzie znajduje się najlepszy punkt do zatopienie kłów. Dzięki temu wyraźnie poczułam, jak drży jego grdyka, gdy przełyka ślinę. – Ciekawe, ile potrzeba bólu, by cię złamać.

Strażnik drgnął, a strach po raz pierwszy wykrzywił pokerową maskę, którą przybrał. Spanikowanym spojrzeniem obrzucił swoich towarzyszy, ale żaden z nich nie ruszył z odsieczą. Roześmiałam się, widząc, jak chłopak stopniowo godzi się z porażką.

– Możemy to rozegrać inaczej – wyszeptałam, pochylając się w jego stronę. – Wystarczy, że się przesuniesz i dasz mi skończyć robotę.

– Dość Dziennych już zabiłaś – odezwał się damski, tylko z pozoru mocny głos za mną. – Odsuń się od niego.

Westchnęłam, muskając nosem delikatną skórę na szyi strażnika. Chwilę rozkoszowałam się bijącym spod niej ciepłem i słodkim zapachem, po czym wyprostowałam się i nieśpiesznie odwróciłam w stronę Marlene.

– Nie wiem, o czym mówisz. Zarzucasz mi coś, czego się nie dopuściłam. Oj, Marlene, Marlene… – Pogroziłam jej palcem. – Jak przykład dajesz?

Dyrektorka wyglądała na niewzruszoną.

– Czyją krew masz na sobie? Nie ty zabiłaś Sophie i Hope?

Pozwoliłam, by moje kły z powrotem się wsunęły.

– Zabić. Źle to brzmi, nie sądzisz? Tak… niewybaczalnie. – Przeczesałam splątane, pokryte krwią włosy palcami, kilka z nich nieumyślnie wyrywając. Zrzuciłam je na podłogę. – A ciężko nie wybaczyć komuś tego, że działał w obronie własnej, prawda?

– Sophie była lojalna. Nie zaatakowałaby cię, gdybyś nie dała jej ku temu powodów.

– Była aż zbyt lojalna. I w tym problem.

Marlene zmarszczyła brew. Kiedy chciała, potrafiła być naprawdę mało domyślna.

– To znaczy? Od zawsze miałyście ze sobą na pieńku, ale nie sądziłam, że…

– Nie ma go tutaj. A szkoda. – Rozejrzałam się wokół, krzyżując ręce na piersi. – Chciałabym teraz zobaczyć jego minę.

– Kogo?

– Zdrajcy – odparłam tonem sugerującym, że to przecież oczywiste. – Gdyby nie on, Sophie nie wiedziałaby, kim jestem i nie zaatakowałaby mnie.

Spod schodów wyszło dwoje strażników. Na noszach nieśli nieruchome i sztywne ciała Sophie i tej drugiej, Hope. Dziewczyny wyglądały, jakby spały. Dopiero wprawne oko dostrzegłoby dwie mikroskopijne dziurki po kłach. Zebrani zamarli na ten widok. Mnie rozpierała duma, której nawet z grzeczności nie starałam się ukrywać.

– Nie zmarnowałam ani kropli…

– Myślałam, że się kontrolujesz, Catherine! Mówiłaś, że…

– Tak było, dopóki mnie nie zaatakowała! – wykrzyknęłam wyraźnie zirytowana. – Porwała mnie. Groziła mi. Uderzyła. Wbiła sztylet w pierś! – Wskazałam na sporych rozmiarów plamę zdobiącą przód sukienki. – Albo ona, albo ja. Postawiona pod ścianą dokonałam ostatecznego wyboru.

– Kiedy to takie… – Marlene westchnęła. Założyła za ucho zbłąkany kosmyk, który wysunął się z jej koka i ostrożnie zaczęła iść w moją stronę. – To nie jesteś ty, Catherine. Może mogłabyś…

– Nie przeciągaj, Marlene. Nie ma sensu.

Dyrektorka zamarła w pół kroku. Przyjrzała mi się, nawet nie kryjąc przerażenia.

– Więc co chcesz zrobić?

Wzruszyłam ramionami. Było mi naprawdę wszystko jedno. Życie tu było mordęgą. A teraz wcale nie miało się zrobić lżej. Nie sądziłam, by ktokolwiek wybaczył mi tak haniebny czyn, jakim było uśmiercenie Dziennego. Byłam skazana na porażkę w każdym względzie. A poza murami Akademii czekało na mnie prawdziwe szczęście. To wymarzone, przeznaczone.

– Odejść.

Dopiero to wyznanie wywołało poruszenie wśród zebranych. Strażnicy instynktownie zacieśnili krąg. Nawet Daniel przestał się we mnie jedynie tępo wpatrywać, a przysunął się bliżej, jakby chcąc się upewnić, że nie palnę już tego typu głupoty.

– Wiesz, że nie możemy do tego dopuścić, Catherine – oznajmił szorstkim głosem John. – Jesteśmy za ciebie odpowiedzialni.

Pociągnęłam za skrawek zakrwawionej spódnicę, śmiejąc się.

– I zobaczcie, do czego doprowadziliście. Nie umiecie upilnować nastolatki.

– To nie jest śmieszne, Catherine. Ufaliśmy ci. Ofiarowaliśmy ci wolność, której pragnęłaś…

– Wolność – parsknęłam gorzko, przerywając mdły monolog dyrektorki. – To nazywasz wolnością? Luksusowy pokój nie sprawi, że poczuję się wolna, Marlene.

– Wiesz, o czym mówię – żachnęła się.

– Ach, no tak, bo przecież mogłaś mnie więzić na strychu jak Katerinę. Nierzadko zagłodzoną, związaną…

– Catherine – syknęła przez zęby, piorunując mnie spojrzeniem. – Dość dziś namieszałaś. Nie próbuj jeszcze ze mnie zrobić swojego wroga.

– Jak ty to sobie wyobrażasz, Marlene? Że pozwolę, byś znów pogłaskała mnie po główce, naopowiadała, jaka to mogę być dobra, jeśli się postaram? – Prychnęłam, kiedy Marlene wzruszyła ramionami, rozważając i taką opcję. – Bądźmy realistami. Właśnie zabiłam Dzienną. A nawet dwie. Bo miałam takie widzimisię.

– Mówiłaś, że zrobiłaś to w obronie własnej… – zaczęła Marlene pojednawczo.

Zagryzłam wargi, żeby nie wybuchnąć śmiechem. Nie wiedziałam już, czy Marlene próbowała zgrywać miłosierną, czy była po prostu aż tak naiwna. Jej niezłomna wiara w to, że mogłam być lepszym człowiekiem, niezmiennie mnie bawiła. Wybaczała mi kolejne występki, jak ojciec marnotrawnemu synowi, podobnie jak ja nie ucząc się na błędach.

– A kto powiedział, że możesz mi ufać?

Marlene momentalnie pobladła, jej zacięta mina zniknęła. Była na skraju wyczerpania – nie tylko fizycznego. Chyba nie byłam jedyną, która to zauważyła, bo Daniel wyrwał do przodu, by ją podtrzymać. Dyrektorka kurczowo uczepiła się jego koszulki i zaczęła szlochać. Myślała, że tym mnie ruszy?

– Wiem, że jest ci ciężko, Catherine… – wyłkała. – Ale nie odtrącaj nas. Chcemy ci pomóc. Jesteśmy twoją rodziną…

Schowałam dumę do kieszeni i podeszłam do niej. W jej załzawionych oczach czaił się strach. Wrażenie to tylko się pogłębiło, kiedy pochyliłam się w jej stronę. Daniel momentalnie przejął kontrolę nad sytuacją, bo obrócił się bokiem, zasłaniając Marlene swoim ramieniem. Posłałam mu długie spojrzenia, którym nieszczególnie się przejął, bo nie zmienił pozycji.

– Ja nigdy nie miałam wyboru. Katerina mnie go pozbawiła. Ale nie zostawiła mnie samej i bezbronnej. Za to ty, Marlene… – Wyciągnęłam dłoń, ale opuściłam ją pod naciskiem spojrzenia Shane’a. – Przykro mi, że byłaś zmuszona się z tym mierzyć. To wszystko było zbyt dużą odpowiedzialnością jak dla jednej osoby. Spisywałaś się świetnie, ale… – Nie mogłam powstrzymać lekkiego uśmiechu. – Ostatecznie to ja okazałam się tą, hm, „lepszą”.

Wyprostowałam się, odrzucając włosy na plecy. Czułam się brudna. Ostatnim, czego pragnęłam, były bezcelowe pogawędki w holu. Niespiesznie podeszłam więc do tego samego strażnika, prosząc, by grzecznie ustąpił mi miejsca. Zadrżała mu powieka, ale sam nie przesunął się ani o centymetr. Przygryzłam dolną wargę, odwracając się w stronę Johna.

– Mogę już iść do siebie, prawda? Każ mu się przesunąć, Johnny.

Szef ochrony drgnął. Mocniej ujął rączkę wiszącej u jego paska pałki, jakby zastanawiając się, czy będzie mu potrzebna.

– Dopuściłaś się przestępstwa, Catherine. Nie możemy puścić cię wolno. Daniel zawiódł. Spuścił cię z oka na minutę. A ty w tym czasie zdążyłaś zabić dwie Dzienne.

– Zabiłabym trzecią, gdyby nie nawiała.

John zacisnął usta.

– Poniekąd sama odpowiedziałaś na swoje pytanie.

– Och, Johnny…

– Nie życzę sobie takiej poufałości! – warknął. Jego irytacja jedynie mnie rozbawiła.

– Johnny, kochany, piłam twoją krew. Dalej chcesz się licytować?

John momentalnie spasował. Kiwnął na strażnika za mną, który jak na zawołanie się wycofał. Wyszłam z półokręgu, niby to przypadkiem ocierając się ramieniem o spiętego chłopaka. Ten ze zdumieniem wypuścił powietrze z płuc, czekając na mój kolejny ruch. Jego źrenice się rozszerzyły, prawie całkowicie zlewając się z ciemnymi tęczówkami. Bardziej przypominał przerażoną sarnę oślepioną przez reflektory aniżeli dumnego, odważnego strażnika. Ja jednak tylko się do niego uśmiechnęłam i ruszyłam w stronę schodów, wyzywająco kręcąc biodrami. John wydawał szeptem polecenia o podwojeniu ochrony, myśląc zapewne, że nie słyszę.

Wygrałam bitwę. Zbliżająca się wojna miała być bułką z masłem.

Wyszłam z łazienki, wykręcając nadmiar wody z włosów w ręcznik. Wilgotny materiał odrzuciłam na łóżko i chwyciłam za szczotkę, by rozczesać niesforne kosmyki. Siedzący na kanapie Daniel nawet na mnie nie spojrzał. Udawał wielce zainteresowanego wieczornymi wiadomościami. Zwróciłam na siebie jego uwagę dopiero, kiedy wysypałam wszystkie książki ze szkolnej torby i zaczęłam do niej pakować o wiele bardziej osobiste przedmioty jak bielizna czy pieniądze.

– Co ty robisz?

Nieco wilgotny materiał bluzki zsunął mi się z ramienia, kiedy lekko nimi wzruszyłam, nie przerywając metodycznego pakowania tego, co uważałam za najpotrzebniejsze.

– A nie widać?

– I oczekujesz, że tak po prostu pozwolę ci stąd wyjść?

– Nie stanąłeś w mojej obronie, ba, nawet nie zareagowałeś, gdy wszyscy mnie oczerniali. Jak myślisz, czego oczekuję?

– Uważam, że nieco naginasz prawdę. Nikt cię nie oczerniał. Marlene chciała ci pomóc – dodał, a w jego głosie wyraźnie pobrzmiewała irytacja. – A ty zmieszałaś ją z błotem.

– Wielkie rzeczy – prychnęłam.

– Przestań, Catherine. Po prostu przestań.

Nieco zbyt agresywnym gestem odrzuciłam ciemną koszulkę do torebki tylko po to, by potem ją z niej wyjąć. Momentalnie doszłam do wniosku, że ubrania nie są mi potrzebne. Tylko by mnie niepotrzebnie obciążały.

– Co mam przestać? Być sobą?

– To nie jesteś ty, do cholery! – Usłyszałam, że wstał. – Mogłabyś na mnie spojrzeć?

Uparcie zacisnęłam powieki, kiedy za mną stanął. Ostatecznie wrócił na kanapę, po drodze wyładowując swoją złość na stoliku do kawy. Kryształowy wazon, w którym znajdował się bukiet dziwnie pachnących kwiatów, roztrzaskał się w drobny mak, kiedy przewrócił mebel. Dopiero wtedy się odwróciłam, by zobaczyć, jakich zniszczeń dokonał.

– Co się z tobą stało, Catherine? – Daniel pokręcił głową. Wyglądał na zmęczonego. – Obiecałaś, że będziesz z tym walczyć. Zaufałem ci. Dałem ci wolność, której pragnęłaś. A ty…

– Kim dla ciebie w końcu jestem?! – wykrzyknęłam, do głębi poruszona jego słowami. – Wymagasz ode mnie nie wiadomo czego. To ja ci zaufałam. Otworzyłam się dla ciebie. Zmieniłam. Cholera jasna, wszystko robiłam dla ciebie! I chcesz mi powiedzieć, że po tym, co przeszliśmy, w twoich oczach wciąż jestem tylko podopieczną? – Gula w gardle utrudniała mówienie. Próbowałam ją przełknąć, jednak bezskutecznie. – Tylko tyle dla ciebie znaczę? Po co było to wszystko, Shane?

Daniel zacisnął dłonie w pięści i wbił wzrok w podłogę. Widząc, w jakim znajduje się stanie, ciężko było mi zwalczyć impuls, by podejść do niego i przytulić. Wiedziałam jednak, że musiałam być twarda. Zbyt długo próbowałam odnaleźć swoje szczęście pośród Dziennych, chociaż wiedziałam, że tylko wśród Nocnych mogę osiągnąć spełnienie. Powoli zaczynałam godzić się z myślą, że może tak jest dobrze. Że może lepiej zakończyć to teraz, póki jeszcze na dobre się nie zaczęło.

Ale czy aby na pewno tak było?

Wszystko, co osiągnęłam, zawdzięczałam Danielowi. Pokazał mi, że nawet pośród mroku można odnaleźć ciepło i dobro. Dał mi więcej, niż byłam gotowa brać. Nauczył, jak cieszyć się chwilą. Udowodnił, że to właśnie podjęte spontanicznie decyzje, zatwierdzone nie przez rozum, a serce są najlepsze. Cierpliwie wdrażał mnie we wszystko, co sam umiał. To z nim zgłębiałam kolejne punkty mojej klątwy, w jego rękaw wypłakiwałam się podczas bezsennych nocy. Był, kiedy innych zabrakło. Jako jeden z nielicznych pokochał mnie wraz ze wszystkimi mankamentami i wadami. Czy mogłam więc mówić o świeżej relacji? Nasz związek może i taki był. Ale opierał się na solidnych, budowanych miesiącami fundamentach. Nasza przyjaźń miewała lepsze i gorsze momenty, ale przetrwała każdą z możliwych prób. Zawsze mogłam na niego liczyć. W czym więc tkwił problem? Gdzie popełniliśmy błąd?

– Chodzi o Allison? – zapytałam, w końcu zbierając się na odwagę. Ta myśl chodziła mi po głowie od dłuższego czasu. – Dzięki mnie… Przeze mnie chciałeś dorwać mordercę swojej siostry? Dlatego… Dlatego dopuściłeś mnie tak blisko?

Cisza z jego strony była aż nazbyt wymowna. Każda kolejna sekunda zwłoki wbijała nową szpilkę w moje serce.

– Och – wykrztusiłam. Moje gołe nogi pokryły się gęsią skórką. – Wystarczyło poprosić. Myślałam, że się przyjaźnimy. A może w tej kwestii też kłamałeś?

Odpowiedział mi trzask zapalanej zapalniczki. Chwilę potem po pokoju rozniósł się nieprzyjemny zapach dymu nikotynowego.

Wbijałam wzrok w prawy profil Shane’a, mając nadzieję, że w końcu na mnie spojrzy. Chciałam, żeby patrzył mi w oczy; może mogłabym wyczytać z nich, że kłamie. Że to wszystko jest nieprawdą. Pragnęłam kłamstwa jak nigdy wcześniej.

Ale nie dostałam od niego choćby grama pieprzonej uwagi. Zupełnie jakby mnie tu nie było. Całym sobą udowadniał, że w niczym się nie pomyliłam. Nie zależało mu na mnie. Byłam dla niego potworem bez serca, pomiotem nawet gorszym od Nocnego.

Mimo łez spływających po moich policzkach szybko i mechanicznie pakowałam do znoszonej listonoszki najpotrzebniejsze rzeczy. Spięłam mokre włosy na czubku głowy, wiedząc, że nie mam czasu na ich suszenie i układanie. Starałam się nie patrzeć na Daniela, nie dawać mu tej satysfakcji. Zranił mnie, ale to nie oznaczało, że mógł się chełpić widokiem moich łez. Raz po raz jednak uciekałam wzrokiem w jego stronę – chociażby po to, by sprawdzić, czy zwróciłam na siebie jego uwagę. Ilekroć przyłapywałam go na wlepianiu spojrzenia w migocący płomień zapalniczki, moje serce od nowa rozsypywało się na miliony kawałeczków.

– Ucałuj ode mnie Lydię – poprosiłam, wciąż w skupieniu pakując przeróżne drobiazgi. – I przeproś albo… albo najlepiej nie mów nic. Prawdziwi przyjaciele rozumieją się bez słów.

– Gdzie ty się tak w ogóle wybierasz?

Drgnęłam, słysząc jego zachrypnięty od dymu głos.

– Przed siebie. Jak najdalej stąd.

– Do nich?

Wzruszyłam ramionami, choć miałam nader dotkliwą świadomość, że on tego nie zobaczy.

– Może. Nie wiem. Najpierw muszę się wydostać z Akademii.

– I myślisz, że tak po prostu dam ci wyjść, nie alarmując nikogo o twojej ucieczce? – parsknął.

Postawiłam torbę na łóżku. Zagapiłam się na satynową, ciemną pościel, z którą to wiązało się tyle wspomnień. Musnęłam ją opuszkami palców, a w kącikach moich oczu zebrały się świeże łzy. Zamrugałam, pozwalając im spłynąć w dół policzków.

– Jeśli będziesz się sprzeciwiał, załatwię to po mojemu. W końcu jestem bezdusznym potworem. Jedna ofiara więcej nie zrobi mi różnicy.

Kiedy po raz kolejny odpowiedziała mi cisza, nie wytrzymałam. Odwróciłam się w jego stronę, ignorując ból i łzy, które mógł dostrzec.

– O co ci chodzi, do cholery? Tyle wspólnie przetrwaliśmy! A ty zaczynasz traktować mnie jak śmiecia, bo co? Bo zabiłam twoją byłą? Groziła mi, Shane. – Wyrzuciłam ręce w górę, czując, że to sformułowanie wymaga wyraźnego podkreślenia. – Związała mnie i torturowała. Postawiła sprawę jasno: albo ona, albo ja. Okazałam się być szybsza.

– Czego ode mnie oczekujesz? – Kiedy w końcu na mnie spojrzał, poczułam się tylko gorzej. Wszystko, w co wierzyłam, legło w gruzach, roztrzaskało się jak ciepło i piękno w jego oczach. – Że pogłaszczę cię po głowie, powiem, jakie to wszystko jest super, a następnie pomogę ci nawiać? A może najlepiej, żebym uciekł razem z tobą? Ty, ja i Nocni. Uroczy obrazek wieńczący klątwę Kateriny – prychnął gorzko, roztrzaskując zapalniczkę na ścianie. – Jasna cholera!

Skuliłam się pod wpływem siły jego głosu. Zawsze był oazą spokoju, tym, który wycierał moje łzy i szeptał słowa pociechy. Teraz oboje byliśmy na tyle wyczerpani niestabilną teraźniejszością, że lawirowaliśmy na krawędzi szaleństwa.

– Nie chcesz być częścią mojego życia, rozumiem. Ale przynajmniej mnie nie oceniaj. Wiesz, że nie mam na to wpływu.

– Boże, jesteś taka niedomyślna – jęknął, przeczesując włosy palcami.

– Dam sobie radę bez ciebie – wyszeptałam, kurczowo zaciskając dłonie na pasku torby. – Jedyne, o co proszę, wręcz błagam, to puszczenie mnie wolno. Tobie może na mnie nie zależeć, ale ja… Nie chcę cię krzywdzić.

Daniel zaklął pod nosem. Podszedł do drzwi prowadzących na balkon i zamknął dłoń wokół klamki. Nie szarpnął nią jednak, a pozostał w środku, miotając się między mną a wyjściem na zewnątrz.

– Ja nie dam sobie rady bez ciebie, Cat. – Chociaż stał do mnie odwrócony tyłem, a czoło opierał o powierzchnię drzwi, słyszałam go wyraźnie. – Zostań tu ze mną. Wszystko się jakoś ułoży i…

– Przecież powiedziałeś, że…

– Nic nie powiedziałem! – wykrzyknął, odwracając się ku mnie. Na jego twarzy malowała się udręka. Tylko raz widziałam go w takim stanie. – Sęk w tym, że ty tak to odebrałaś. A ja stwierdziłem, że tak będzie lepiej. Że łatwiej będzie mi cię ochronić, jeśli mnie znienawidzisz…

– Więc Alisson… – Otwierałam i zamykałam usta, ale nie potrafiłam sklecić żadnego sensownego zdania. – Nie zależy ci na zemście?

– Zależy – odparł spokojniej. – Ale to ciebie kocham. Ally już nie ma. Pomszczę ją, gdy nadarzy się okazja. Chcę teraz ruszyć dalej. Z tobą.

W pierwszym odruchu myślałam, że się przesłyszałam. Ale w oczach Daniela dostrzegłam coś naglącego – jakby oczekiwał, że odpowiem tym samym. Wtedy do mnie dotarło, że to naprawdę się stało. Daniel Shane wyznał mi miłość. Dopóki tego nie powiedział, desperacko tego pragnęłam, wierząc, że to będzie dobre. Jednak gdy te dwa krótkie słowa zawisły między nami, poczułam się przytłoczona. W naszym przypadku nawet pierścionek nie zwiastowałby happy endu.

– Kiedy ja nie potrafię… kochać – wykrztusiłam. – Istnieję dla Nocnych. Moje serce jest im całkowicie oddane i…

– Nie możesz spróbować? – W jego tonie pobrzmiewała desperacja. Niemal podbiegł do mnie i z żarliwością, o którą jeszcze przed momentem go nie podejrzewałam, ujął moje dłonie. – Dla mnie? Dla nas?

– Muszę uciec. Zabiłam Dziennego. Nic mnie tu nie trzyma.

Daniel zatoczył się do tyłu, jakbym zdzieliła go w brzuch z pięści.

– Nic?

– Sam powiedziałeś, że nienawiść jest najlepszym rozwiązaniem – wyszeptałam, wyczerpana opadając na łóżko. Od nadmiaru emocji kręciło mi się w głowie. – Mamy zbyt dużo do stracenia, Danielu. Chcesz dla mnie ryzykować? Nie jestem tego warta. Nie za taką cenę.

– Próbowałem cię nienawidzić. I zobacz, gdzie skończyłem. – Pokręcił głową, jakby sam w to nie wierzył. – Kajam się przed tobą, błagając o twoją toksyczną miłość.

– To klątwa. Zmusza nas do robienia rzeczy, których normalnie byśmy się nie podjęli.

Daniel wyciągnął dłoń, dotykając mojego policzka. Na moment się zapomniałam i zatraciłam w jego czarnym spojrzeniu.

– Pokochałem cię mimo zagrożenia. Nie wmówisz mi, że to, co do ciebie czuję, nie jest prawdziwe.

– Przestań – jęknęłam, ukrywając twarz w dłoniach. Każde jego wyznanie raniło mnie tak samo. – Musimy to zakończyć. Przecież wiesz.

– Wiem. Ale nie chcę.

Oblizałam suche wargi, próbując zebrać kotłujące się w mojej głowie myśli. Tego było jednak zdecydowanie zbyt wiele. Chciałam go dotknąć. Bóg mi świadkiem, że powaga i zdrowy rozsądek były jedynie farsą, którą chciałam z siebie zrzucić wraz z warstwą ubrań. Nie wyszłam jednak naprzeciw swoim marzeniom, bo za bardzo się bałam.

– Może kiedyś… Teraz nie jestem gotowa. – Wypowiedzenie tych przypadkowo wylosowanych słów akurat w takiej kolejności sporo mnie kosztowało. – Oboje powinniśmy ruszyć naprzód… osobno…

– Potrzebujesz mnie. Nie zaprzeczaj – dodał szybko, widząc, że otwieram usta. – Oboje wiemy, że tak jest.

Mimochodem pomyślałam o tych wszystkich nocach, które spędziłam w jego objęciach, łzach, którymi moczyłam jego bluzki i słowach, które padały z jego ust. Jeden jego uśmiech wystarczył, bym poczuła się lepiej. Potrzebowaliśmy siebie nawzajem. Tak cholernie i rozpaczliwie, że nie potrafiliśmy teraz od siebie odejść, choć wiedzieliśmy, że jesteśmy bezpieczniejsi osobno.

– Nie utrudniaj tego, Danielu, błagam…

Chłopak westchnął, posyłając mi długie, niewyrażające nic poza dozgonną miłością spojrzenie. Moje serce pękało na pół tylko po to, by znów się zasklepić i zadać mi ból, ponownie się rozpadając. Żadne z nas nic nie powiedziało, ponieważ słowa były zbędne i prowadziły jedynie do nowych nieporozumień.

Tak będzie lepiej. Musi być.

– Wiesz, jak to się skończy – jęknęłam. – A ostatnim, czego oboje pragniemy, jest twoja przemiana. Tym bardziej, że obiecałam ci… Nie stawiaj mnie w tej sytuacji, Danielu. Zlituj się nade mną. Nie każ mi być tą, która skaże cię na życie w mroku tylko po to, by kwadrans potem przebić cię sztyletem. Danielu…

– Gdyby wcześniej do mnie dotarło, jak toksyczna jest twoja miłość… Gdybyśmy poznali się wcześniej… Gdybyśmy…

– Nie zmarnowali tyle czasu? – Mój szept brzmiał niewyraźnie i drżąco, ale Daniel ledwo zauważalnie skinął głową, przez co wywnioskowałam, że mnie słyszał. – Gdybym ja go nie zmarnowała, nie odpychała cię i…

Wstałam, podchodząc na niego na miękkich nogach i z policzkami mokrymi od łez. Sam nie prezentował się lepiej, chociaż w moich oczach nadal był tak samo idealny co zwykle. Gdyby jednak ktoś patrzył na nas z boku, nie powiedziałby, że byliśmy tą samą parą, która godzinę temu była pierwszoplanowymi bohaterami w napisanej i wyreżyserowanej przeze mnie szopce. Przy Danielu słabłam i nic nie potrafiłam z tym zrobić.

– Przepraszam. Zasługujesz na znacznie więcej, ale… Nie ja jestem tą, która powinna ci to zagwarantować. I przede wszystkim za to cię przepraszam. Cholernie, rozpaczliwie i szczerze przepraszam cię za to, że tej pieprzonej nocy wpadłam w twoje ramiona i nieświadomie powiązałam naszą przyszłość, raz na zawsze niszcząc ci życie.

– Najgorsze jest to, że nie zniszczyłaś mi życia, a pomogłaś mi je odnaleźć. Przed tobą nie miałem niczego. Błądziłem oślepiony żądzą odwetu. Dopiero przy tobie zrozumiałem, że się marnuję, że…

– Nie przedłużajmy – zasugerowałam, ocierając część łez. – Po prostu… – Urwałam, smakując to gorzkie, krótkie słowo na języku. – Żegnaj.

Daniel przymknął powieki, co poniekąd ułatwiło sprawę, bo nie mogłam znieść wyzierającego z jego oczu bólu. Pochylił się i odcisnął krótki pocałunek na moim czole. Wyciągnęłam szyję, spoglądając na jego usta, jednak koniec końców się wycofałam. Poprawiłam torbę na ramieniu, otarłam policzki, spojrzałam na Daniela, który już nie patrzył na mnie, i ruszyłam w stronę drzwi. Każdy kolejny krok niemiłosiernie mi się dłużył, nogi z czasem zaczęły mi się plątać. Ale dotarłam do celu. Zacisnęłam dłoń na klamce, wstrzymując oddech. Już raz przyszło mi zostawiać w podobnej sytuacji chłopaka. Jednak do tamtego nie czułam nawet w połowie tego, co do Daniela.

Niepewnie jak małe dziecko ruszyłam przed siebie, po raz pierwszy w życiu czując się tak bardzo bezbronnie i słabo.

***

Cześć. Witam!

...i to by było na tyle, jeśli chodzi o komentarz do rozdziału. Czuję się... dziwnie. tak, to odpowiednie słowo. Dziwnie odrętwiała i pusta, jeśli czepiamy się szczegółów. Zaplanowałam o wiele gorsze sceny, ale ta... Chociaż czuję, że jest niedopracowana, nieidealna to płakałam podczas pisania. Wydawało mi się, że sytuacja z Datherine na balu, kiedy to przy dźwiękach epickiego 'Cold' ich godziłam, była uczuciowa, ale to... Płakałam, czytając swoje wypociny. A to oznacza jedno - ostatecznie zwariowałam. A wszystkiemu winna BANKS z linku u góry, bo to przez nią takie kwiatki odstawiam.

Do napisania, kochani. Moja dalsza paplanina nie ma najmniejszego sensu.

Wasza Klaudia99