Bo kiedyś musi być ten pierwszy raz...

James Arthur - Say You Won't Let Go

Co ma znaczyć ten tytuł i dlaczego zamiast z rozdziałem przychodzę z jakąś beznadziejną notką? Otóż dokładnie rok temu na Akademii Ciemności pojawił się prolog! O tak, kochani, męczycie to opowiadanie już od dobrych trzystu sześćdziesięciu dni. Na podziękowania jednak przyjdzie czas, kiedy dotrwamy do końca − ale spokojnie, jeszcze sporo przed nami. A teraz postanowiłam uczcić okrągłą, pierwszą rocznicę garścią ciekawostek. Wiem, że to nie zastąpi rozdziału, ale naprawdę nie mam teraz głowy do pisania.

Jak zapewne większość z Was wie, AC leży spisane już od dawien dawna. Wspomniałam kiedyś, że jest ono napisane… odręcznie? O, tak. W pudełku na szafie spoczywa dorodna kolekcja zeszytów, w których to w wolnych chwilach spisywałam całe rozdziały przygód Cat i Daniela. I chociaż zmieniam to i owo, główny zamysł historii wierny jest oryginałowi.

†††

Skoro już o pierwowzorze mowa, zaczęłam go pisać w pięknym, czerwonym zeszyciku dokładnie 12 grudnia 2014 roku, czyli dużo wcześniej, niż rozpoczęłam publikację na blogu. Ostatnią kropkę postawiłam 10 maja 2015. I chociaż wciąż czuję wyrzuty sumienia, zakończenia nie zmienię.

†††

Daniel miał być Mattem. O, tak, drogie panie. Matthew Shane. Właściwie do tej pory nie wiem, dlaczego ostatecznie padło na Daniela. Możliwe, że przyczyniło się do tego zauroczenie serią pani Lauren Kate. Nadal po kryjomu wzdycham do Daniela Grigori i wszystkich jego przeszłych wcieleń.

Zmiana wyszła naszemu kochanemu Shane’owi na dobre? ;)

†††

Catherine miała być w związku z Colem znacznie dłużej. Ten jednak zdradził ją z Sophie, podobnie jak w teraźniejszej wersji, ale Cat była świadkiem ich pocałunku, dużo łez, krzyków, wyzwisk, dramatyzowania... Nah, zrezygnowałam z tego. Tym bardziej, że mieliśmy wystarczająco dużo dramy ze strony tej parki. A Cat w zmienionej części miała i tak sporo powodów do płaczu.

†††

Xavier nie był planowaną postacią. Lydia miała być uroczym, słodkim, wiecznie samotnym pączkiem.

†††

Chociaż… Okay, nie do końca tak miało być. Jasne, miała być kochanym Kiełkiem, niemniej… zakochanym w Danielu. Ja to ma dopiero tendencję do dramatyzowania, co? Pamiętacie scenę złamania przez Thompson nogi? I przesiąkniętą seksem akcję pod prysznicem? Lydia miała zastać Datherine w jednoznacznej pozycji i wybiec z płaczem z sypialni. Goniona przez Cat, zarzuca jej, jaką to ta jest okrutną przyjaciółką, blablabla… I potyka się. Łamie nogę, Catherine ma wyrzuty sumienia… A następnie w szpitalu, na prośbę poszkodowanej, z pomocą perswazji odbiera jej wspomnienia o Danielu. O tym, że cokolwiek do niego czuła.

Klaudia aka scenarzystka „Mody na sukces” – mode on.

†††

Marlene miała mieć nieślubne dziecko. Szantażowana przez Masona, w pierwowzorze wydała Cat w jego ręce, żeby obronić syna. Jednak koncepcja uległa zmianie... ;>

†††

Pamięta ktoś jeszcze Colina? On również nie był planowany. Jednak kiedy natknęłam się na epickie „Cold”, wśród którego kojących dźwięków pogodziłam Datherine, uparłam się, że muszę wcisnąć gdzieś jakiś bal, przyjęcie, bankiet… A jak impreza, to i rozróba. Jak rozróba, to i przystojny lowelas. Wystarczyły tylko te dwa skojarzenia, by powstał ktoś taki, jak Colin – niekonwencjonalny, kontrowersyjny dupek.

†††

To nie Colin miał być pierwszą ofiarą Cat. Ten zaszczyt miał przypaść w udziale dopiero biedniutkiej Sophie. Jak jednak zauważyliście, mam skłonność do improwizowania. Tak też wplątał się tu motyw krwi na rękach, koszmary i spacer po krawędzi szaleństwa.

†††

William jest kolejną postacią powstałą przez przypadek. W założeniu miał być tym Nocnym, który w finale pierwszej części będzie tym najbardziej wygadanym. I tyle. Skończy jednak z bardziej zaszczytną rolą...

†††

Mason nie miał być „tym złym”. W trzeciej części pomagał siostrze, towarzyszył jej, wspierał ją. No ale wiadomo, jak to ze mną bywa – pierwotna koncepcja poszła się… No, wiadomo.

†††

Ostatnie słowa w finałowej części, w sumie to taki mój odautorski komentarz, brzmi: „K*wa, wciąż nie wierzę, że naprawdę to zrobiłam”.

†††

Muzyka stanowi dla mnie niewątpliwą inspirację. Poza piosenkami, które dostajecie podlinkowane w każdym rozdziale, istnieją trzy takie, bez których Akademia Ciemności by nie powstała. Są to:

Halsey - Haunting

Kate Nash – The Nicest Thing

The Civil War – Dance Me To The End Of Love

Ta ostatnia to absolutny faworyt. Ale mam podobnie ze wszystkim utworami od tej cudownej pary, więc…

†††

Dostaliście Datherine znacznie wcześniej, niż to planowałam. Sceny na łące w ogóle nie było w pierwowzorze. Po raz pierwszy „spiknęli” się dopiero w chatce Dehlii – o tej cudownej istocie niedługo.

(W ramach spoileru powiem, że dobór słownictwa w krótkim opisie pani D. nie jest przypadkowy…)

†††

Bardzo długo zajęło mi znalezienie dla Akademii odpowiedniej lokalizacji. Ostatecznie padło na Montanę, konkretnie okolice jej stolicy, Heleny – too much Dimitri Bielikow and Adrian Iwaszkow…

†††

Wielu z Was dostrzega w Akademii Wampirów podobieństwa do różnych serii czy seriali. Niewątpliwie niektóre z tych rzeczy stanowiły dla mnie inspirację. Czytając o Akademii z „Wybranych”, zapragnęłam stworzyć swoją. A oglądając „Pamiętniki Wampirów”, doszłam do wniosku, że ja również chciałabym napisać coś utrzymanego w tym klimacie. Nie mogę jednak jasno określić, kiedy, gdzie i jak powstała idea historii Cat. Jak wyjawiłam wyżej, pomysł na tę opowieść powstawał latami. I nadal powstaje. Bez przerwy coś zmieniam, dodaję, kasuję… To jak rosyjska ruletka, naprawdę.

†††

Enzo miał mieć w tym opowiadaniu znacznie większa rolę. Znaczy… miał pojawiać się częściej, szczególnie, że to stary kumpel Daniela. A teraz, gdybym zapytała o Enza, czy ktokolwiek wiedziałby, o kim mowa? No też właśnie. W tej kwestii spartoliłam. Ale żadna strata.

Klaudia aka wyrodna matka…

Na dziś wystarczy obnażania. Cóż by to była za opowieść, gdybym wyjawiła Wam wszystko?

Na koniec chciałam palnąć jakąś dziękczynną mówkę, może się popłakać, ale dotarło do mnie, że zabrzmiałoby to jak pożegnanie. A ja nie zamierzam się żegnać. Nie zawieszam AC, chociaż to mogłyby sugerować daty ostatnich publikacji. Niemniej to nie koniec historii Cat, a ja nie spocznę, póki nie opowiem Wam jej całej. Jeszcze tyle przed nami…

Cholera, no i nie obędzie się bez łez…

Jeszcze rok temu nie przeszło mi przez myśl, by założyć bloga. A teraz… Teraz jestem tu, z Wami, i nadal nie wierzę, że ktoś tak przeciętny jak ja, może dostać tyle piękna i dobra naraz. Bałam się jak cholera, wiecie? Drżałam za każdym razem, kiedy dostawałam powiadomienie o komentarzu, jednocześnie się ciesząc i obawiając, że tym razem padnie na krytykę. Wielokrotnie popełniałam ten sam błąd i pisałam dla was, pod was, wedle was. Jak zwał, tak zwał. Nadal to robię, przyznaję, ale nie zapominam też o tym, by poprzez tworzenie uszczęśliwiać SIEBIE. Bo w końcu to jest najważniejsze - czerpanie radości z tego, co się robi.

Podczas remontu i przeprowadzki na drugi koniec domu, wygrzebałam zeszyty, w których spisane są dzieje Cat, usiadłam na starym materacu - bo bida w kraju, łóżka wciąż brak – i przeczytałam każdą stronę. Te poganiane błędem błędy, nieumiejętnie zapisywane dialogi, dramy, które wcześniej wydawały mi się wspaniałe i oryginalne… I pomyślałam o tym, jak wiele się zmieniło przez te kilkaset dni. O tym, jak ja się zmieniłam.

10 maja 2015 roku to data szczególna. Wtedy to zakończyłam AC, postawiłam tę ostatnią pieprzona kropkę, czując, że wyczerpałam temat, zakończyłam historię Cat tak, jak powinnam. Tydzień później rzuciłam się w wir pracy nad kolejną historią. Nowe miejsce, nowe postacie… Wtedy poznałam Vicky, która namówiła mnie na założenie bloga. Padło na AC. Znowu. Znowu rozdrapałam stare rany, na nowo zżyłam się z postaciami, pokochałam Cat, Daniela, Lydię…

Jestem dumna. Tak cholernie dumna, bo mimo trudności, nie poddałam się i dalej piszę – zarówno dla Was, najcudowniejszych czytelników, jak i dla siebie samej. Akademia Ciemności jest pełna niedociągnięć, błędów, gaf… Ale jest moja. Moim pierworodnym tworem, dzieckiem, tą piękniejszą częścią mojego serca. Teraz płaczę ze szczęścia i dumy na wspomnienie tych wszystkich zarwanych na pisanie nocy czy zmarnowanych na wymyślaniu akcji lekcji, jednak kiedyś to było nie do pomyślenia, że ja, szara myszka, w końcu się przełamię i uchylę komuś rąbka moich tajemnic i sekretów.

Dziękuję. Miałam nie prawić peanów pochwalnych, ale najwidoczniej bez tego się nie obejdzie. Bo wypada podziękować. Za cierpliwość, wszystkie ciepłe słowa, ale też wskazówki, porady czy wyraźne słowa krytyki. Za poprawki. Za przepiękne szablony. Za ratowanie mnie w chwilach muzycznego kryzysu. Za znoszenie moich humorków. Za słowa otuchy, kiedy wena pakowała manatki i wyjeżdżała na Malediwy. Za obecność, odkrywanie historii Cat, proszenie o więcej. Za wszystko i nic, mniejsze i większe sprawy… po prostu dziękuję.

Spędziliśmy razem rok. Mam nadzieję, wręcz sobie i Wam tego życzę, by na tych krótkich trzystu sześćdziesięciu sześciu dniach się nie skończyło.

Rozdział 45 wkrótce. Nie potrafię określić konkretnej daty publikacji, ale stawiałabym raczej na październik. W nagrodę za czas zwłoki mogę Wam zdradzić, że będzie on pisany z perspektywy Daniela.

Na tę chwilę żegnam się z Wami. Dziękuję, przepraszam, całuję… I co tam jeszcze wypada.

Wasza Klaudia99