Rozdział 32

RED- Lost

"Twoje szepty wypełniają te puste sale.

Szukam cię, ponieważ mnie wołasz.

Ścigam cię, podążam za tobą.

Potrzebuję ciebie bardziej.

Zatracam się w tobie, gdziekolwiek biegnę.

Gdzie się nie odwrócę, znajduję coś nowego.

Zatracenie w tobie - coś z czym nie mogę walczyć.

Nie mogę uciec..."

To było jak wzięcie kolejnego oddechu. Jak otworzenie ust, by coś wypowiedzieć. Jak chwycenie za łyżkę, gdy kelner stawia przed tobą talerz z zupą. Jak zaciśnięcie dłoni, kiedy ktoś wsuwa w nią swoją, sygnalizując, że potrzebuje czułości i bliskości drugiego człowieka. Daniel miał broń. Był zagrożony. Więc pociągnął za spust. Tak, jak go uczono. Sztywne ramię, pewny chwyt, twarde spojrzenie. I strzał.

Zrobił to, choć czuł, że popełnia największy błąd swojego życia. Obiecał jej to – z trudem, walcząc ze łzami i ogromną gulą w gardle – ale obiecał. Nie mógł się więc wycofać. Nie wtedy, kiedy widział, co głód, klątwa i wyrzuty sumienia z nią robiły.

Miał broń. Chciał ją uratować. Chciał uratować siebie. Więc strzelił.

A chwilę później chciał i sobie zaserwować kulkę w łeb.

Zabijał od lat gorszych od niej. Pistolet niejednokrotnie stawał się przedłużeniem jego ramienia. Potrafił sprawnie przeładować każdą broń, dołożyć pocisków, wycelować i… pif-paf. Znowu ktoś umierał. A to wszystko w ułamku sekundy, bez mrugnięcia okiem, na jednym wdechu.

Ale teraz było inaczej. Wiedział, co ma zrobić. Co musi zrobić. Nagle jednak zapomniał, jak obsługuje się pistolet. Przez jedną, długą chwilę jego palce ślizgały się po kolbie broni w poszukiwaniu spustu. Prawie go upuścił. Specjalnie lub nie. Ale tego nie zrobił. Nie zrobił tego, co podpowiadało mu serce, a to, co sugerował mu instynkt strażnika, który zakorzeniły w jego mózgu liczne treningi.

Płynęły sekundy; napięcie jak podczas gry w rosyjską ruletkę. Raz, dwa, trzy… Zimne, drżące palce zaciskają się na broni. Odnajdują spust. A potem rozlega się ogłuszający huk wystrzału.

I ofiara upada. W kałuży krwi, bez życia.

Wystarczył jeden dobrze wymierzony strzał. I po wszystkim nastała cisza.

Kiedy poczuł, jak jej ciało rozluźnia się i osuwa w jego ramionach, jego własnym zawładnęły mdłości. Odrzucił broń daleko – najdalej jak potrafił. I zatroszczył tylko o nią. Dotknął drżącą dłonią jej bladego, mokrego od łez i wszechobecnej wody policzka, patrząc, jak jej rozwarte z zaskoczenia i bólu – oraz całej masy innych emocji, których nazywanie w tej chwili nie było najważniejsze – oczy zamykają się. Powoli, delikatnie. Jakby wcale nie uciekało z niej życie, a zasypiała snem najspokojniejszym i najpiękniejszym, jaki kiedykolwiek przyszło jej śnić.

– Och, księżniczko…

Zupełnie nieświadomie zmoczył jej twarz nowymi łzami – tym razem swoimi.

Ktoś krzyczał, szlochał, próbował go uderzyć, a nawet odepchnąć od niej. Słyszał najróżniejsze wyzwiska, groźby i wulgaryzmy. Ale nie opuścił jej, nie wytłumaczył niewtajemniczonym tego, czego byli świadkami. Po prostu ją tulił, czując się po raz pierwszy w życiu aż tak bardzo podle i źle.

Tylko on wiedział, co się właśnie stało. I wcale nie czuł się z tym lepiej. Oczyma wyobraźni wciąż widział jej błagalne spojrzenie, lekko rozwarte w niemej prośbie o uwolnienie usta. Wciąż czuł chłód broni pod palcami, które teraz tak namiętnie zaciskał na materiale jej ubrania. Nigdy nawet nie przypuszczał, że jedna sytuacja tak bardzo obrzydzi mu kontakt z tym metalowym cholerstwem.

Został stworzony do tego, by zabijać takich jak ona. Ale mimo wszystkim instynktom i tym podstępnym głosikom on nie wierzył w to, że ona może być podobna do tamtych potworów. Znał ją, znał lepiej niż siebie samego. Kochał ją. Kochał ją mocniej, niż ktokolwiek mógłby przypuszczać. Tak mocno, że siła tego uczucia przerażała jego samego. Chciał się o nią troszczyć, być zawsze blisko niej, tulić, kiedy demony przeszłości – w jej przypadku również przyszłości – nie pozwalałyby jej zasnąć. Pragnął jej całej, jej duszy i ciała, chciał zdobyć jej serce i względy. Marzył, by pewnego dnia uciekła z nim od całego tego bagna, by raz na zawsze i definitywnie wybrała tylko jego. By zgodziła się osiąść z nim gdzieś nad morzem, z dala od miejsc, które przyprawiałyby ją o koszmary. Pragnął, by go kochała równie szaleńczo co on ją. Czy więc to nie było oczywiste, że ta piękna, lśniąca i nieskazitelna jak budzące się do życia promienie słońca istota nie mogła być potworem? Jakże mógłby tak rozpaczliwie i gorąco pokochać jedno z tych odrażających monstrów, które ona mylnie uznawała za członków rodziny?

Wierzył, że to wszystko jest jakimś okrutnym żartem od losu, że wkrótce chmury na ich pogrążonym w mroku nieboskłonie znikną, że wszystko wróci do normy. Że staną się anonimowymi nastolatkami, którym kły, pistolety i klątwy będą znane jedynie z literatury i telewizji.

Żył tymi ślepymi marzeniami już od miesięcy, ale nadal wyglądał poprawy. I każdego ranka zawodził się na sprawiedliwości Wszechświata.

Pogłaskał ją po głowie. Jej płowe, mokre teraz włosy przelatywały mu między palcami. Nie przejmował się tym, a jedynie z większą pasją muskał jej oklapłą fryzurę, starając się jednocześnie zapanować nad drżeniem rąk.

Nie powiedziała mu o swoich problemach. Oczywiście, że nie. Była tak dumna, tak uparta… Jednocześnie ją za to kochał i nienawidził. Czasem przechodziło mu przez myśl, że gdyby nie była tak skryta, uniknęliby wielu nieprzyjemności.

Ale on też nie powiedział jej o wszystkim. Nie zdradził, że nosi przy sobie broń przeznaczoną tylko i wyłącznie dla niej. Że boi się, iż pewnego dnia straci kontrolę. Tak, jak dziś. I zadręcza się tym, że kiedyś będzie musiał jej na niej użyć.

Tak, jak dziś…

A teraz wcale nie miało być lepiej. To, co miał jej zrobić, miało zniszczyć wszystko. Wiedział, że mu ufała. Powiedziała mu to. A on miał to wszystko zepsuć.

Po raz pierwszy w życiu miał ją utracić ze swojej winy. Dotychczas tylko ją odpychał. Na jej własne życzenie zresztą. A teraz to on miał wykonać pierwszy krok. I wykonał go.

Modlił się, by kiedyś mu to wybaczyła.

– Zwiążcie ją – wychrypiał, napotykając nadal przerażone spojrzenie Xaviera. – Mocno. Żebym nie musiał strzelać do niej ponownie.

– Ale…

– A więc sam to zrobię – mruknął, dźwigając się do pionu. Przycisnął nieruchome, zimne ciało Catherine do swojej piersi. – A wy lepiej przygotujcie się nową falę nienawiści i wściekłości. To, co prezentowała dotychczas, jest niczym w porównaniu z tym, co zaserwuje nam, dopuszczając do głosu wściekłą Dominique na głodzie…

~*~

Przez bardzo długi czas otaczała mnie błoga ciemność. Z czasem jednak przyniosła mi ona więcej bólu i cierpienia, niż spodziewałam się nawet po umieraniu. Dotkliwie zaczęłam odczuwać każdą kość, mięsień, nawet komórkę mojego organizmu. Katusze ciągnęły się w nieskończoność, choć sama nie widziałam nawet, co konkretnie mi dolega. Nie wiedziałam, dlaczego leżę pośród ciemności i cierpię…

Z czasem powróciły do mnie wspomnienia ostatnich chwil życia. Przypomniałam sobie jasną, przestronną, ale zalaną wodą łazienkę na parterze, w której to przez większą część mojego mieszkania w Akademii spełniałam swoje potrzeby fizjologiczne, brałam prysznic, a nawet farbowałam włosy, brudząc pachnący mleczkiem do czyszczenia brodzik wiśniową farbą – w stanie surowym mającą kolor zbliżony do przejrzałych owoców, które ktoś dobrodusznie wdeptał w błoto. Nie pamiętałam, dlaczego się w niej znalazłam, skoro od kilku miesięcy miałam swoją osobistą łazienkę, ale wiedziałam, że wszelkie zniszczenia były moim dziełem. Że dostałam się tam w jakimś celu.

Im silniej o tym wszystkim myślałam, tym więcej urywków wspomnień do mnie docierało. Daniel, Xavier, woda, klucz francuski. Starałam się to wszystko połączyć w całość – jednak z marnym skutkiem. Pamiętałam jednak wyraźnie krew na moich dłoniach, jej obezwładniający zapach i gęstą konsystencję, na którą nie działał żaden detergent.

Jednak kiedy próbowałam sobie przypomnieć, co ja tutaj robiłam, mózg odmawiał mi współpracy, ofiarowując jedynie ciemność czarniejszą od tej, która mnie otaczała.

Spróbowałam otworzyć oczy, jednak moje powieki zdawały się być jakimś osobnym, wolnym bytem, nienależącym do mnie w żadnym stopniu. Każda kolejna próba kończyła się druzgocąca porażką. Porażką, która odbierała mi całą mobilizację do dalszej walki.

Drgnęłam lekko, słysząc w ciemności jakieś głosy. Ktoś  mną szarpnął – a może to ja sama się poruszyłam? Spróbowałam zrobić to znów. Udało mi się, ale tylko połowicznie. Poruszyłam się, to tak. Poczułam, jak zalewa mnie fala świeżego bólu. Ale uświadomiłam sobie również coś innego, równie niepokojącego. Byłam związana. Ktoś skrępował moje nadgarstki czymś szorstkim, wręcz ostrym, co jedynie moja w pełni wybudzona świadomość utożsamiła z liną. W nozdrza uderzył mnie zapach krwi – mojej krwi. A wtedy zaczęłam się naprawdę, naprawdę niepokoić.

Jak paranoiczka wróciłam do przeczesywania swojego umysłu w poszukiwaniu odpowiedzi na dręczące mnie pytania. Jak, dlaczego i po co – to były te przodujące pośród całej listy zażaleń. Drgnęłam niespokojnie, kiedy nie wpadłam na nic nowego.  Potem znowu – tym razem z nadzieją, że uwolnię się z krępujących mnie więzów i zmienię pozycję. W tej było mi niewygodnie. Ścierpłam. Bolały mnie wszystkie kości od zbyt długiego leżenia. No właśnie, bo przecież leżałam, nie? Ile? Gdzie?

Chciało mi się pić. Bardzo. Moje gardło było suche jak wiór, kompletnie zdarte od krzyku, którego nie pamiętałam. Chwilę zajęło mi uświadamianie sobie pewnego przerażającego faktu. Nie chciałam zaspokoić zwykłego pragnienia. To było to łaknienie, które w ostatnim czasie całą sobą znienawidziłam. To była ta wada mojego jestestwa, której chciałam się jak najprędzej pozbyć, bez względu na cenę.

Łaknęłam krwi. I to nie byle jakiej. Nie żadnej dającej królikiem, rozwodnionej posoki. Nie tej względnie gęstej i słodkiej krwi z torebki oznaczonej AB Rh-. A tej prawdziwej, prosto z żyły z mojej jeszcze żywej ofiary.

Moje myśli i pragnienia przeraziły mnie samą. Zbyt zmrożona przez swoje nieludzkie żądze nawet nie potrafiłam wysunąć kłów.

I wtedy wszystko sobie przypomniałam.

Daniel. Chciałam go zabić. Już nawet go zaatakowałam. Byłam tak blisko. Prawie go ugryzłam. Zabiłam. Prawie zabiłam kolejnego wampira.

Ale wtedy on do mnie strzelił.

Płomienie liżące moje ciało momentalnie zgasły, a promieniujący ból zaatakował punkt między łopatkami. Na nowo przeżyłam to, co wtedy – huk wystrzału, pocisk przebijający się przez wszystkie warstwy skóry, mięśni…

Chyba krzyknęłam. Nie byłam tego do końca pewna, bo moje gardło wciąż zdawało się być suche i niezdolne do wydobycia jakiegokolwiek dźwięku. Kiedy chciałam to powtórzyć, nic się nie wydarzyło.

Znów poderwałam się do góry, ale krępujące moje nadgarstki więzy nie pozwoliły mi na zbyt wiele swobody. Opadłam z powrotem na coś miękkiego, może na poduszki. To jednak wcale nie sprawiło, że ból pleców zmalał. Swoimi próbami wyswobodzenia się jedynie rozdrażniłam ranę. Rwało jak sukinsyn.

Wstrzymałam oddech, mając nadzieję, że to jakoś ulży mi w bólu. Mimochodem pomyślałam o szybkiej śmierci, jaką zadałam Colinowi – jeden ruch i… TRACH! Nieśmiertelne życie przestaje istnieć. Jakże mocno chciałam tego samego dla siebie…

Domyślałam się jednak, że moje cierpienie zawdzięczam klątwie i Katerinie, która za wszelką cenę pragnęła zachować mnie przy życiu, dopóki nie wypełnię jej przeznaczenia.

Szach-mat, suko. Umieram. Twój plan od samego początku był skazany na porażkę.

Jeszcze nigdy tak bardzo nie pragnęłam umrzeć. Zrobiłam w życiu wiele złego, zabiłam wiele osób, zniszczyłam tych, których kochałam najmocniej. Ale teraz pragnęłam jedynie zasnąć, zachować się jak ostatnia egoistka i po prostu umrzeć, zostawiając całe to bagno Nocni-Dzienni za sobą.

Roześmiałam się gorzko, uświadamiając sobie, że Daniel naprawdę to zrobił. Obiecał mi, bez mrugnięcia okiem mi to obiecał. Pociągnął za spust. Naprawdę to zrobił. I zabił mnie. Zabił mnie, tak jak mi przyrzekł.

A ironia spogląda na mnie z góry i śmieje się drwiąco z siebie samej.

Z trudem uświadomiłam sobie perwersję tej sytuacji. Przez bardzo długi czas nie dowierzałam, że to naprawdę się stało. Że Daniel… Że to zrobił.

Chciałam się roześmiać, ale jedyne, na co miałam teraz ochotę, to pochłaniający człowieka w całości szloch. Nie uroniłam jednak ani jednej łzy, bo byłam na to zbyt zmęczona. Chociaż moje oczy wciąż nie potrafiły się rozchylić, chciałam je zamknąć. Najlepiej na zawsze. Na świecie nie było już nic wystarczająco pięknego, bym mogła nimi nacieszyć swoje obrzydliwie dziwne oczy.

Zasnęłam, ponownie wyzywając Katerinę i jej klątwę, która sprawiła, że znalazłam się w punkcie bez wyjścia. Która sprawiła, że umarłam.

A przynajmniej ku temu się skłaniałam.

Nie wiedziałam, ile minęło czasu, ale ja nadal tu byłam. Ciałem czy duchem – tego do końca nie byłam pewna. Ale z każdą kolejną sekundą docierało do mnie coraz więcej sygnałów z otoczenia. Ciemność z czasem zaczęła się przerzedzać, a moje oczy pozwalały mi na kilkusekundowe trzepanie powiekami i narażanie się na atak rażącego blasku. Poza tym zaczęłam wszystko odczuwać jeszcze dotkliwiej. Więzy nadal krępowały moje nadgarstki, a punkt między łopatkami niemiłosiernie szczypał. Ale wyczuwałam też kuszący zapach czekolady, co uznałam za dobry etap umierania. A przynajmniej miałam nadzieję, że wszystko to zmierza w dobrym kierunku i nareszcie nieco przyśpieszy.

Nie żebym jakoś usilnie pragnęła zobaczyć się ze Stwórcą. Ale miałam dość tkwienia w martwym punkcie.

Martwym. Ha, ha, ha.

Poruszyłam się, rejestrując, że teraz przyszło mi to łatwiej. Moje kończyny w końcu zaczęły należeć do mnie samej – niestety wiązało się to też z dotkliwszym odczuwaniem bólu. Musiałam jednak zaryzykować wszystkim, co miałam, jeśli wiązało się to z możliwością uzyskania wymarzonej wolności.

Ej, chwila. A może jeśli jestem skrępowana, to wcale nie trafiłam Tam na Górę, a w zupełnie przeciwne mu miejsce?

Chciałam parsknąć, ale z moich ust wydobył się jedynie cichy chrzęst – dźwięk podobny raczej do ścierania się ze sobą dwóch pasków papieru ściernego, nie do śmiechu.

Szarpnęłam jeszcze raz uwięzionymi dłońmi. Powietrze zgęstniało od zapachu mojej krwi. Całkowicie przypadkiem moje kły się wysunęły. Sprawiły jednak, że poczułam się lepiej. Na moje ciało zstąpiła fala kojącej ulgi.

Nawet tutaj, gdziekolwiek byłam, nikt nie był w stanie pozbawić mnie wrodzonej mocy Iwanowów.

Nie wiedziałam, jak i kiedy to się stało, ale usiadłam. Nadal związana, obolała. A przy tym niezbyt przychylnie nastawiona do zgromadzonych wokół mnie osób. Osób, które mnie związały.

Osób, które uważałam za rodzinę.

Trochę mi zajęło lustrowanie otoczenia wzrokiem. Na pewno nie było to trzeźwe spojrzenie; na nie nie było mnie stać. Po prostu pomału rejestrowałam każdy pojedynczy punkt, z pewnym opóźnieniem łącząc elementy w całość.

Znajdowaliśmy się w białym, przestronnym gabinecie Xaviera i Eloise. A właściwie w jego drugiej, tej bardziej szpitalnej części. Tym razem jednak ja byłam jedynym pacjentem. Jedynym, a przy tym mającym szczególne względy – dotychczas w końcu nie widziałam, by krępowano któregokolwiek z nich.

Spomiędzy moich warg wydobył się cichy warkot, którego nie kontrolowałam. Podobnie jak wspomnień, które zalały mój umysł.

Widziałam siebie, leżącą na tym samym łóżku, również związaną. Powietrze przepełniał żar, ale i smród palonego ciała, krwi i czosnku. Nade mną majaczyła czarna postać. Tylko przez trzymany w jej dłoniach krzyż mogłam utożsamić ją z księdzem. Słyszałam głos w obcym, ale dźwięcznie brzmiącym języku, który jedynie przez pryzmat zalewających mój mózg obrazów mogłam powiązać z modlitwą. Kapłan wyglądał na skupionego na swoim zadaniu, całkowicie mu oddanemu, ale przy tym sprawiał wrażenie prawego człowieka. Sceneria wyglądałaby zupełnie niegroźnie, gdyby moje ciało nie było poparzone, obolałe i mokre od święconej wody.

Ksiądz nie zamierzał odpuścić swoich bezsensownych egzorcyzmów. Wyczułam jego irytację, kiedy wsadzał swój srebrny krzyż między płomień świecy. A potem dzieliłam ze swym przeszłym wcieleniem nie tylko strach, ale i ból wywołany gorącym metalem, bezkarnie przyciskanym nam do obnażonej piersi.

Gwałtownie odskoczyłam do tyłu, uderzając plecami o metalowe oparcie łóżka. Punkt między łopatkami zapiekł jak cholera. Starałam się jednak ignorować ten ból, zwracając uwagę na inny – ten, który zapewniały mi związane, wykrzywione pod dziwnym kątem dłonie. Ilekroć szarpałam nimi, próbując się wydostać, wpędzałam się w większe cierpienie.

– Wypuśćcie mnie! – wrzasnęłam, odrzucając głowę do tyłu. Tłuste i splątane kosmyki i tak nie odlepiły się od moich wilgotnych od potu i łez policzków. – Daniel, ty pieprzona, dwulicowa szujo! Pokaż się!

– Catherine, spróbuj się uspokoić… – zaczęła pojednawczym tonem Marlene, niepewnie zbliżając się ku mnie. Zaprzestała obydwu tych czynności, kiedy rzuciłam w jej kierunku wściekłe spojrzenie.

– Uspokoić?! Związaliście mnie! ZWIĄZALIŚCIE! Jak tamci oprawcy Katerinę!

– Jacy oprawcy? – zapytała Lydia, a rumieniec z jej policzków gwałtownie odpłynął. – Ktoś ją krzywdził?

– Już nie udawajcie, że mnie też nie zamierzacie poddać nieludzkim egzorcyzmom! – wrzasnęłam, lustrując zebranych rozbieganym wzrokiem. – No dalej! Przecież jestem takim samym potworem co ona! Co Nocni!

– Spokojnie, kotku. – Cole nie miał w sobie tyle odwagi, co pozostali i trzymał się najbardziej z tyłu. – Nikt z nas nie jest księdzem, jakbyś nie zauważyła.

– A co, brak święceń kapłańskich powstrzymałby cię przed znęcaniem się nad okrutnym, bezwzględnym potworem, strażniku Turner? – parsknęłam z całą goryczą, jaka się we mnie nagromadziła.

Cole’owi chyba zabrakło sensownych kontrargumentów, bo ponownie zaszył się w swoim kącie. Za to Lydia nie zamierzała się poddawać. Była gotowa wykorzystać całą swoją niewinność, którą tak bardzo kochałam, by mnie nawrócić.

To było nawet gorsze niż egzorcyzmy Kateriny.

– Catherine, przestań się zachowywać jak zaślepiona wariatka. Wróć do nas – wyszeptała wampirzyca, przekraczając niewidzialny mur, który wybudowałam. Usiadła na łóżku obok mnie, mimo gorących protestów swojego chłopaka. – Wróć do mnie, Evans.

Pozwoliłam sobie na pochwalenie się moimi zdolnościami aktorskimi przed ogółem. Bez trudu sprawiłam, że uwierzyli, iż moja dolna warga drżała, jakbym naprawdę żałowała swojego niestosownego zachowania, a łzy wypełniające moje oczy wcale nie były spowodowane wściekłością za ich zdradę.

– Tylko mnie rozwiążcie, Kiełku – wyłkałam. – Te więzy tak mocno mnie krępują…

Wampirzyca energicznie pokiwała głową. Odwróciła się w stronę swojego doktorka z niemą prośbą o pomoc.

– Ona ma rację, Xavier. Nie możemy pozwolić, żeby jeszcze bardziej cierpiała.

– Lyd, słońce… – Mężczyzna zlustrował ją niepewnym spojrzeniem. – Powinniśmy zaczekać na Daniela…

Wzmianka o jednym z największych zdrajców sprawiła, że gwałtownie się ożywiłam.

– A gdzie on jest?

Xavier z Johnem wymienili się tym rodzajem spojrzeń, którego nie lubiłam.

– Przeczekuje – odparł w końcu strażnik.

Zmarszczyłam brwi.

– Niby co, zamieć stulecia?

John tylko wywrócił oczami. To Xavier podjął się tłumaczenia.

– Daniel zdecydował, że najlepiej będzie, jeśli…

– Jeśli nie będzie go w pobliżu, gdy się przebudzisz – dokończyła Lydia, ciężko wzdychając.

– Jakież to honorowe, Shane! – wykrzyknęłam, wyczuwając jego obecność gdzieś niedaleko. Prawdopodobnie był już na korytarzu i zmierzał do nas, bo wiedział, że już się wybudziłam. – Przyjaciół rzucasz na pożarcie, mając nadzieję, że potwór zawczasu się nimi zadławi?

– Nikogo nie rzucam na pożarcie – mruknął Daniel, pojawiając się w drzwiach. Był świeżo po prysznicu; jeszcze wilgotne włosy sterczały nastroszone we wszystkie strony. – Przeczekiwałem jedynie twój pierwszy atak.

– Nie myśl sobie, że tylko na tyle było mnie stać – wycedziłam, szarpiąc się w jego kierunku.

Lydia gwałtownie ode mnie odskoczyła. Tylko prychnęłam cicho, widząc strach w jej oczach. Jej naiwność i ślepa wiara w moją poprawę była przekomiczna.

– Luzuj, Evans – mruknął Daniel, ważąc w dłoni jeden ze swoich sztyletów. – Głodna nie jesteś sobą.

– Więc podejdź bliżej. Na raz pozbędziemy się obu problemów. Zapanuję nad pragnieniem, jednocześnie sprawiając, że przestaniesz mnie tak bardzo drażnić…

– Łap, księżniczko – oznajmił nagle, rzucając coś w moim kierunku. – Może to odświeży ci pamięć.

Mały, zimny przedmiot upadł na kołdrę obok moich stóp. Krzyknęłam cicho, całkowicie zaskoczona takim obrotem sprawy i odkopnęłam medalion w kierunku Shane'a.

„ Dom jest tam, gdzie są ludzie, z którymi chcesz przebywać…”

Momentalnie zaschło mi w gardle, a puls przyśpieszył. Rana między łopatkami zapiekła.

– Dajcie mi wszyscy święty spokój! – wrzasnęłam, z niesmakiem patrząc na leżący u stóp Daniela naszyjnik – ten sam, który podarował mi na urodziny zaledwie kilka dni temu.

– Tylko wtedy, gdy do nas wrócisz – odparł Daniel, chwiejnym krokiem zbliżając się ku mnie. – Nie zatracaj się w tym dziwnym, nieuzasadnionym stanie, w którym się znajdujesz. Nie oddawaj się szaleństwu, księżniczko. Walcz z tym. Dla mnie, dla siebie. Dla swojej rodziny.

– Związaliście mnie. – Niemal splunęłam mu w twarz tymi dwoma krótkimi, ale jakże dosadnymi słowami. – Nie macie prawa nazywać się moją rodziną.

– A kto nią jest? – zapytał Daniel chytrze. – Nocni, którzy cię porzucili, bo się ich wyrzekłaś?

– Nikogo się nie wyrzekałam! – wrzasnęłam, jeszcze boleśniej szarpiąc się w więzach. – Po prostu źle wybrałam. Miałam prawo się pomylić!

– Kiedy zrozumiesz, że podjęłaś prawidłową decyzję?!

Opadłam na poduszki zmęczona i obolała. Załkałam gorzko, ale moje ciało było zbyt osłabione i odwodnione, żeby uronić jakąkolwiek łzę. Nawet nie zasługiwałam na ukojenie tego rodzaju.

– Danielu – odezwał się Xavier. – Nie naciskaj.

– Co takiego chcesz usłyszeć, sadysto? – wyszeptałam, zamykając suche i zmęczone patrzeniem na ten okrutny, jednowymiarowy świat oczy. – Już lepiej od razu przebij mnie swoim sztyletem. Okaż nieco miłosierdzia, chociaż raz.

– Chcę tylko, żebyś w końcu dostrzegła prawdę, księżniczko. – Daniel uklęknął obok mojego łóżka. Zaczął powoli i delikatnie rozwiązywać krępujące mnie więzy. – Zależy ci na nas, na Dziennych. Przestań się opierać, a przestanie cię to tak bardzo ranić.

– Jestem tak bardzo, bardzo tym wszystkim zmęczona…

– Wiem, księżniczko. – Uwolnił tylko jedną moją dłoń, po czym pomógł mi usiąść. – Twoje ciało potrzebuje krwi do przeżycia. W innym wypadku umiera.

– Może to najwyższa pora, bym umarła?

Ktoś syknął, ale kiedy podniosłam wzrok, nikogo nie zobaczyłam. Wszyscy dobrodusznie się wycofali, jednak wyczuwałam ich obecność za ścianą. To było urocze; nawet zrobiło mi się cieplej na sercu. Nawet jeśli za chwilę zadręczałam się tym, jaki ich potraktowałam.

– Wiesz, że ci na to nie pozwolę – odparł głosem cieńszym od szeptu Daniel.

– Obiecałeś – przypomniałam.

– Nie widzę na razie żadnych powodów ku temu, by wypełnić daną ci obietnicę.

Spojrzałam najpierw na niego. Długo, ale przy tym odpowiednio dyskretnie, by pomyślał, że rozważam jego słowa. A potem spojrzałam na przyczepiony do jego pasa z bronią sztylet.

Niewiele myśląc, skorzystałam z okazji i faktu, że miałam wolną prawą dłoń i zacisnęłam ją na rękojeści sztyletu. Daniel znieruchomiał, jego czarne oczy rozszerzyły się. Mimo to ani drgnął, podobnie jak ja.

– Żadnych gwałtownych ruchów – wyszeptałam, chcąc, by nikt z nieproszonych gości zza ściany mnie nie usłyszał. – Albo ty też na tym ucierpisz.

– Nie wiesz, co robisz. Nie myślisz racjonalnie, Catherine! Jesteś na głodzie, nie piłaś krwi od tygodni! To ty nie wykonuj żadnych gwałtownych ruchów.

– Bo co? – Pochyliłam się w jego stronę, wciągnęłam w nozdrza jego boski, lekko ostry zapach. – To ty tkwisz po uszy w gównie, kochanie. Ja mam wygraną w kieszeni.

– Nie jesteś sobą – wydyszał. Wstrzymał oddech, gdy lekko wysunęłam sztylet z pochwy. – Cat, na Boga!

– Mogłeś mnie do Niego odesłać, kiedy miałeś okazję. Teraz to ja zaserwuję ci wycieczkę. Co ty na to?

Nagle Daniel i jego nóż znaleźli się poza moim zasięgiem. Jednym zwinnym przewrotem w tył Shane odsunął się ode mnie na bezpieczną odległość.

Zaklęłam z irytacji. Mobilizowana przez swoją wściekłość pozbyłam się ostatniego z krępujących mnie więzów. A potem najzwyczajniej w świecie rzuciłam się w stronę Daniela. Powinnam była uciekać, kiedy zyskałam taką przewagę, ale oczywiście o tym nie pomyślałam. Nie potrafiłam myśleć o niczym poza palącym pragnieniem w gardle i chęcią osuszenia tego wkurzającego typka z krwi.

Przechyliłam lekko głowę, czując znajome pulsowanie w górnych dziąsłach. Nie minęła sekunda, a moje kły się wysunęły – równie głodne i spragnione, co ta wampirza część mnie.

– Koniec podchodów, Danielu. Oddaj mi sztylet. Albo sam zaserwuj mi bilet w jedną stronę daleko stąd, na dół lub na górę.

– Nie zmuszaj mnie do użycia na tobie broni drugi raz tego dnia – mruknął Daniel, chowając pas z bronią pod bluzą.

Z wampirzą prędkością, której się po sobie nie spodziewałam, znalazłam się obok niego. Zacisnęłam dłonie na jego nadgarstkach i pchnęłam go na jedną ze stojących za nim szafek. Szklane drzwiczki roztrzaskały się w drobny mak, raniąc nasze nieodsłonięte części ciała do krwi. Nie martwiłam się tym, a jedynie ponowiłam cios. Tym razem jednak go przewidział i pociągnął mnie za sobą. Razem upadliśmy na jedno z nieposłanych szpitalnych łóżek. Metal zaskrzypiał i zatrząsnął się od siły naszego upadku, jednak, ku mojemu zdziwieniu, nie rozpadł pod nami na drobne kawałki. Nie zamierzałam się jednak rozdrabniać nad przemyśleniami, czy każda śrubeczka aby na pewno wytrzyma nasz ciężar, bo miałam ważniejsze sprawy na głowie.

Na przykład zabicie Daniela. Kolejny raz tego dnia. A od naszego pierwszego spotkania to będzie pewnie z dwudziesty.

Zacisnęłam dłonie na jego gardle z całą pasją, na jaką było mnie stać. A po dzisiejszych przeżyciach, to zaskakujące, że potrafiłam z siebie jej tyle wykrzesać.

– Catherine!

Ktoś spróbował mnie odciągnąć od czerwonego z braku tlenu Daniela, ale tylko mocniej się w niego wczepiłam. Chłopak zaczął uderzać mnie na oślep, ale były to ciosy niecelne i powolne, jakby ktoś uwięził go w pokoju wypełnionym kisielem. Dzięki temu z jeszcze większą łatwością mogłam pozbawiać go życia.

Wtedy też zaatakował mnie ktoś z zewnątrz. Poczułam silne uderzenie z tyłu głowy. Straciłam panowanie nad własnym ciałem i upadłam na podłogę. Dysząc i sapiąc, osunęłam się w kąt pomieszczenia. Moja wściekłość przybrała na sile, kiedy pod palcami wyczułam ciepłą, lepką krew. Wstałam, by ponownie rzucić się na któregoś z moich oprawców, któregokolwiek. Ale skończyło się na tym, że zachwiałam się i niemal upadłam. W ostatniej chwili uratował mnie Daniel, który powoli zaczął odzyskiwać kolory normalnego, w pełni zdrowego człowieka.

– Mam cię, księżniczko – wyszeptał, ciaśniej obejmując mnie w talii. – Mam cię…

Mimo ogólnego osłabienia i dziwnych mroczków przed oczami, zamachnęłam się na niego drżącą pięścią. Chybiłam. A wtedy on mnie pocałował.

Początkowo byłam jak sparaliżowana. Czułam jego ciepłe, wilgotne wargi tuż na swoich, ale nie potrafiłam zareagować. Byłam na niego zła, wściekła. Byłam spragniona.

To pewnie wtedy też go ugryzłam. Na moim języku eksplodował kalejdoskop przeróżnych smaków. Momentalnie zatraciłam się w pieszczocie, wczepiając w objęcia Daniela. Rozwarłam usta, gotowa go przyjąć. Rozluźniłam się, kiedy kilka pierwszych kropel krwi ugasiło najgorsze objawy łaknienia.

Przyjemność tej chwili zniknęła wraz z pojawieniem się gorzkiego, ostrego posmaku w przełyku. Resztką sił oderwałam się od Daniela i upadłam na kolana, wypluwając na podłogę tę krew, której jeszcze nie zdążyłam przełknąć.

Tę krew, która jeszcze nie zdążyła wypalić mi wnętrzności.

Zacisnęłam dłonie na gardle, czując się tak, jakby ktoś rozpalił w nim ognisko. Nieistniejący, drapiący dym wyciskał z moich oczu łzy, które sprawiały, że widziałam niewyraźnie. Nie mogłam mówić, nie mogłam oddychać…

Niedługo po tych torturach zemdlałam, głęboko wierząc, że to już mój definitywny koniec.

***

Jest i pocałunek Datherine. Obawiam się jednak, że nie o coś takiego wam chodziło... Przykro mi, że tym razem znów nie udało mi się spełnić waszych oczekiwań. Ale wszystko zmierza w dobrą stronę! A przynajmniej jeśli chodzi o relację Catherine-Daniel...

Gorąco dziękuję za wszelkie komentarze i wyświetlenia pod ostatnim rozdziałem! Jesteście niesamowici. Powoli zaczynałam wątpić, ale pokazaliście, że nadal ze mną jesteście! Nawet nie macie pojęcia, ile to dla mnie znaczy! Ta historia to ta piękniejsza część mojego serca. Świadomość, że ktoś się na nią otwiera i przyjmuje ją z takim entuzjazmem... No uwielbiam Was! <3

W tym miejscu dziękuję również za wszelkie "spiskowe teorie" :D Każda w jakimś stopniu się sprawdzi/ła. Cieszy mnie bardzo, że tak reagujecie na moją historię c:

Z rozdziałem pojawiam się wcześniej, a do tego nie jest on sprawdzony, za co bardzo was przepraszam, ale już wiem, że w weekend będę zawalona robotą i mogłabym się nie pojawić. A jakże mogłabym Was zawieść, kiedy w ostatnim czasie okazaliście mi tyle serduszka? c:

Jeszcze raz dziękuję za wszystko! Kocham Was! <3

Do napisania, robaczki!

Klaudia99