Rozdział 31

RED - Breathe into me

Nieskończenie na pętli *~*

"I oto jak się czuję, gdy ignoruję słowa, które skierowałaś do mnie.

I oto zgubiłem sam siebie, uciekając przed tobą.

I ot kim jestem, kiedy już siebie nie poznaję.

I oto co wybieram, kiedy wszystko zależy ode mnie...

Oto jak wyglądają sprawy, gdy już stoję na krawędzi.

Oto jak się rozpadam, gdy osiągam dno ostateczne.

Oto jak boli, kiedy udaję, że mnie nie można zranić.

Oto jak zanikam, kiedy odrzucam samego siebie..."

Przede mną znajduje się spory budynek - może magazyn lub nawet fabryka. Jest ciemno, dlatego od razu ciężko mi to stwierdzić. Mam wrażenie, że mój wzrok mnie zawodzi. Raz widzę ostrzej, innym razem obraz zupełnie mi się zamazuje. Poza tym ciężko mi się oddycha. Coś miażdży mi żebra za każdym razem, gdy próbuję odetchnąć. Czuję się zupełnie słaba. Mam ochotę położyć się na poboczu i odpocząć. Coś jednak każe mi iść naprzód. Zataczam się więc w kierunku majaczącej na horyzoncie budowli, a nogi z każdym krokiem odmawiają mi posłuszeństwa.

Kiedy znajduję się już w środku, wcale nie czuję się lepiej. Strach zaciska swoje lodowate dłonie na moim gardle, chociaż pomieszczenie wcale nie wygląda przerażająco. Widzę nieco zakurzone maszyny, których roli nie potrafię określić, narzędzia w zardzewiałych skrzynkach, z obdrapaną po bokach czerwoną farbą. Podłoga w niektórych miejscach jest ochlapana śliską, czarną cieczą, którą staram się zgrabnie omijać. Podobnie jak bele drewna - prawdopodobnie pochodzące z uszkodzonego stropu fabryki. Mimo trudności idę dalej, choć wciąż nie wiem gdzie i po co. Ale idę. A uścisk w mojej piersi zdaje się nie znikać.

Docieram do drzwi zasłoniętych zakurzoną i poplamioną kotarą. Musi wisieć tu od lat, bo mam wrażenie, że materiał kruszy mi się w dłoniach, gdy nabieram odwagi, by go odsłonić. Szybkim, sprawnym ruchem nadgarstka przesuwam kurtynę w bok. Zatrzaski, które ją podtrzymują, skrzypią cicho w konfrontacji z metalową rurą, na której są zaczepione. Krzywię się nieznacznie, kiedy w powietrze wznoszą się tumany kurzu. Jednak to nie te małe, uporczywe drobinki są najgorsze, a setki czarnych ślepi, wlepionych prosto we mnie.

Chcę krzyczeć, ale struny głosowe w moim gardle nie chcą chociażby drgnąć. Nie ruszam się, bo zbyt paraliżuje mnie… Nie, to wcale nie strach. Na widok Nocnych czuję niepohamowaną radość. Coś jednak sprawia, że boję się patrzeć na nich tak, jak pragnę. Marszczę brwi, próbując sobie przypomnieć, dlaczego mam powody, by czuć dystans do najdroższych mi stworzeń.

Nie mam jednak czasu na dokładne przemyślenia, bo przed szereg występuje mój Mason. Serce zamiera mi w piersi na jego widok. Jednak i teraz nie mam okazji, by spokojnie przyjrzeć się swojemu ukochanemu bratu, którego od roku uważałam za martwego, bo ten rzuca mi się do gardła.

Nawet w momencie, gdy moje ciało pochłania ogień, a żyły są osuszane z drogocennej krwi Iwanowów, nie jestem zdolna do wydania jakiegokolwiek dźwięku.

Usiadłam gwałtownie, zaciskając drżące dłonie po lewej stronie swojego gardła. Nie wyczuwałam jednak niczego podejrzanego, może poza przyśpieszonym tętnem. Nadal jednak czułam się tak, jak Catherine ze snu ­­­­– przerażona, drżąca i pozbawiona czegoś, co miało dla mnie największą wartość. Do końca nie rozumiałam tego, co się ze mną działo. Na ogół wszelkie sny o Nocnych traktowałam bardzo emocjonalnie. Żaden z nich nie był jednak dla mnie tak… Żywy.

Moja skóra nadal była pokryta gęsią skórką spowodowaną różnicą temperatur na zewnątrz i w fabryce, w nosie nadal kręciło mnie od wszechogarniającego kurzu i bałaganu. Mój wzrok nadal szwankował, nie tyle ze względu na łzy czy ciemności, a coś innego, wciąż niezrozumiałego.

Jeszcze nigdy w życiu nie byłam tak przerażona. No, może raz, kiedy to Nocni na moich oczach rozszarpywali moich rodziców. Jednak wtedy wiedziałam, co powodowało ten dziwny stan. Teraz – nie.

To nie był kolejny zły sen, który miał spłynąć po mnie jak woda po kaczce. Było w nim coś, na czego wspomnienie zimny dreszcz przebiegał mi wzdłuż kręgosłupa.

Przymknęłam powieki, nagle czując się zbyt przytłoczona wszelkimi obrazami. Ciemność zrobiła się zbyt ciemna i mroczna. A ilekroć mrugałam, w tutejszej rzeczywistości odnajdywały się moje senne mary. Za szafą czaił się Mason, a na balkonie cała horda jemu podobnych.

Czy to już? Czyżbym oszalała?

– Catherine?

Nadal nie otwierając oczu, pozwoliłam, żeby Daniel lekko mnie objął. Potrzebowałam go wtedy bardziej niż zazwyczaj.

– To tylko zły sen, księżniczko – wyszeptał, gładząc mnie po głowie jak markotne dziecko. – Nic ci nie grozi.

Wtuliłam się w niego mocniej, niepewna brzmienia swojego głosu. Chciałam odwlekać moment zwierzeń tak długo, jak to możliwe. Bałam się, że gdy tylko otworzę usta, koszmary powrócą, by katować mnie na jawie.

Minęło kilka długich, ciężkich dni i nocy od czasu, kiedy to odbył się mój urodzinowy bal, połowa rodziny i strażników Knigtów została bezkarnie wyrżnięta, i kiedy to też i ja dopuściłam się jednej z najgorszych możliwych zdrad. Nic od tamtego czasu się nie zmieniło. Nadal czułam się winna, nadal płakałam po nocach, a Nocni i… I Colin nadal byli tam, gdzie byli. W Piekle. W Piekle, do którego sama ich wepchnęłam swoją odzianą w zgrabne, lakierowane czółenko stopą.

Miewałam w swoim życiu gorsze momenty. Ból i łzy nie były mi obce – wręcz przeciwnie, towarzyszyły mi na każdym kroku. Tym razem cierpienie nabierało dla mnie zupełnie innego, bardziej osobistego znaczenia. Dotychczas „tylko” cierpiałam. Odpłakałam swoje, swoje też odżałowałam. A teraz sama byłam jednym, wielkim bólem okraszonym wyrzutami sumienia ze szczyptą łez. Dotkliwiej reagowałam na każde słowo, gest czy jakąkolwiek inną próbę ulżenia mi w rozpaczy. Bo chciałam czy nie, ale musiałam cierpieć. To był kolejny, jakże okrutny przywilej klątwy Dominique.

Musiałam ich kochać. Robiłam rzeczy, które przerażały mnie samą, które mnie raniły – mnie i moją miłość – ale nie miałam innego wyjścia. Kochałam ich – z każdym dniem coraz bardziej szaleńczo.

Chociaż po tym wszystkim, co zrobiłam, oni nawet nie chcieli mnie znać.

Zadrżałam, więc Shane mocniej mnie objął. Zaczęłam donośniej płakać – tym razem nad żałosnością swojej sytuacji. A najżałośniejsza w tym wszystkim nie była wymuszana na mnie miłość, a świadomość tego, że z każdym dniem czułam ku niej mniej przymusu…

Szeptem zaczęłam opowiadać Danielowi o powodzie mojego nagłego wybuchu. Każdym kolejnym słowom towarzyszyły lodowate palce, które zaciskały się na moich strunach głosowych, wprawiając je w drżenie.

– Myślę, że to się właśnie stało – wyznałam, mocniej wczepiając się dłońmi w bluzkę Daniela. – To był jeden z tych zapowiedzianych, proroczych snów.

– Dlaczego tak sądzisz? – Daniel pozostawał uważny i skrzętny nawet wtedy, gdy ja oddawałam się panice. – Czujesz się jakoś inaczej?

– Gorzej? – podsunęłam. – Nadal czuję jego kły przebijające moją skórę i…

Oboje, zgodni jak nigdy, wzdrygnęliśmy się.

– Walczyłaś z nim? – zapytał Daniel, muskając kciukiem i palcem wskazującym delikatną skórę trochę poniżej mojego ucha.

– To był Mason – przypomniałam łagodnie. – Oddałabym mu wszystko.

– Nawet krew? – żachnął się.

Odsunęłam się od Daniela i oparłam plecami o ramę łóżka pokrytą licznymi wgłębieniami. Wsunęłam lodowate dłonie między uda, starając się w jakiś sposób przywrócić krążenie krwi w tamtym obszarze.

Od czasu balu i powiązanej z nim katastrofy nie potrafiłam się rozgrzać.

– Miałeś siostrę, Shane. Wiesz dokładnie, jakim rodzajem miłości jest ta zawiązywana między rodzeństwem. Możecie się nienawidzić, drzeć ze sobą koty, ale gdyby nadarzyła się ku temu okazja, oddalibyście za siebie życie.

– Ona oddała – warknął cicho. – Ale nie za mnie.

– Nie możesz tak mówić. Nie wiesz, co nią kierowało.

– Wiem. Ten dupek, któremu pozwalała się gryźć.

– Nie zamierzam spekulować, kiedy nawet jej nie znałam. Ale wierzę, że kochała cię i zrobiła to z jakiegoś konkretnego powodu, a nie nagłej mrzonki. Chociaż doskonale wiem, jacy Nocni potrafią być czarujący… – Westchnęłam ciężko, gwałtownie urywając, żeby nie powiedzieć zbyt wiele.

– Nadal? – wyszeptał Daniel, patrząc na mnie zbolałym wzrokiem. – Pomimo wszystko?

– I wciąż z tym samym zapałem…

Daniel usiadł obok mnie i okrył nas oboje kołdrą. Przyjęłam z wdzięcznością ten drobny gest, bo całkowicie zamarzałam, choć w kominku obok wciąż buzował ogień.

– Jesteś w stanie to odwlekać? Nadal chcesz walczyć z tym wszystkim?

– Chcę! – odparłam szybko.

Nie zabrzmiało to jednak już tak przekonująco, jak kiedyś.

Daniel zasnął niedługo po naszej rozmowie. Patrzyłam na niego, uśmiechając się łagodnie. Uwielbiałam przyglądać mu się, kiedy spał. Był oazą spokoju, zdawał się nie mieć żadnych trosk. Nieprawdopodobnie długie jak na chłopaka rzęsy rzucały zabawne cienie na jego wychudzone policzki, ale wcale nie odbierało mu to uroku. Wręcz przeciwnie – wrażenie spokojnego, niedręczonego troskami chłopaka przybierało na sile. Trochę zazdrościłam mu tej zdolności. Sen był dla niego po prostu snem – wyczekiwanym po ciężkim dniu odpoczynkiem. A dla mnie –  okazją do ponownego okazania słabości i strachu. Koszmarem, z którego nie czerpałam żadnych korzyści ani ja, ani moje udręczone ciało.

Westchnęłam bezgłośnie i przeczesałam włosy dłońmi. Między palcami pozostało mi o kilka tlenionych kosmyków za dużo. Nie chciałam o tym nikomu mówić, ale w ostatnim czasie było z tym coraz gorzej. Po każdym myciu głowy na brzegach wanny zostawała cała masa moich jasnych włosów. Starałam się potajemnie łykać skrzyp i inne podebrane Xavierowi medykamenty, ale na razie nie przynosiło to zamierzonego skutku. Włosy nadal leciały mi z głowy jak szalone, a ja miałam kolejny powód do zmartwień. A możliwe, że to właśnie przez stres traciłam kolejne nadprogramowe kosmyki.

Winny mógł też być niedobór krwi w mojej diecie. Jednak po sytuacji sprzed kilku dni nie potrafiłam się na nią przełamać. Oczywiście o tym też nikt nie wiedział. Sama sobie utrudniałam życie, ale nikomu nie powiedziałam o moich obawach i dolegliwościach. Przyjaciele i Marlene wierzyli, że każdego poranka wypijam wyznaczoną mi dawkę posoki. Nikomu nie przyszłoby do głowy, że ja – istota, która bez krwi jest równie niebezpieczna co cała horda Nocnych – kiedykolwiek zaryzykuje tak bardzo i całkowicie zrezygnuje z płynu, który utrzymuje ją przy zdrowych zmysłach. A jednak. Każdego ranka przyjmowałam kubek od Marlene, szczerzyłam się sztucznie, a następnie gnałam do łazienki na parterze i wylewałam zawartość naczynia do sedesu.

Ryzykowałam wszystkim, co posiadałam, ale nie potrafiłam inaczej.

Poruszyłam palcami, a niechciane kosmyki opadły na kołdrę; tylko dzięki wampirycznemu słuchowi wiedziałam, że nie upadły bezgłośnie. Dłonie zaczęły mi drżeć, chociaż niczego jeszcze nie zrobiłam. Spojrzałam w dół z dozą rezerwy. Naraz zrobiło mi się przeraźliwie zimno. Chciałam zerwać się i pognać do łazienki, by po raz kolejny tego dnia wyszorować dłonie przy pomocy szarego mydła i pumeksu. A wszystkiemu znów winna była czerwona posoka.

Widziałam ją na swoich dłoniach od dnia, kiedy… Kiedy zrobiłam, co zrobiłam. Żaden detergent nie pomagał – krew nie chciała zniknąć. Przyjaciele patrzyli z przerażeniem, jak katuję swoje dłonie pianą i litrami wody. Zdarzało się nawet, że nim czegokolwiek dotknęłam, przecierałam ręce wilgotnymi chusteczkami, które towarzyszyły mi zawsze i wszędzie. Efekt był odwrotny do zamierzonego – moje dłonie wcale nie były czyste, a jedynie suche i zniszczone. To jednak nie miało znaczenia. Nie zamierzałam o nie dbać, dopóki plamiąca je krew nie zniknie na dobre.

Z każdym kolejnym dniem zachowywałam się coraz bardziej jak paranoiczka a mniej jak stara, roześmiana Catherine. Przyjaciele nie potrafili mnie rozbawić, a sen nie przynosił już ukojenia. Każdy dzień przeżywałam jak w transie – wstać, przeżyć, nie zwariować. Marlene zaczynała wariować razem ze mną. Spędzałyśmy długie godziny na pogawędkach o niczym. Mówiłam jej, jak bardzo żałuję, jak to wszystko mnie rani, że ból zadaje mi każdy ruch, gest czy słowo. Opowiadałam jej o moich nocnych atakach paniki, o koszmarach i tych momentach w czasie dnia, kiedy zapominałam, jak się oddycha. Wiedziała o tym, o czym chciałam, żeby wiedziała. Nie znała jednak nawet połowy tego, co we mnie siedziało i dręczyło mnie, wracając raz za razem w najmniej odpowiednich chwilach.

Ukryłam dłonie pod kołdrą, nie chcąc patrzeć na nie ani chwili dłużej. Nadal mnie to przerażało. Ta świadomość, że te z pozoru małe, delikatne dłonie… Że potrafią nieść śmierć. Że jednym, drobnym ruchem potrafią zmiażdżyć w człowieku to, co najcenniejsze – jego serce.

Po moich policzkach znów spłynęły łzy. Zapomniałam już, jak to jest żyć bez wilgoci na policzkach. Towarzyszyła mi ona już każdego dnia, w każdej chwili. Bez przerwy łzy wypełniały moje oczy, gotowe wypłynąć, kiedy tylko im się zamarzy.

To było cholernie żałosne.  J a  byłam żałosna.

Nawet po śmierci rodziców tak się nie zachowywałam. Po nich „chorowałam” rok. Teraz było znacznie lepiej; przytłoczona masą innych problemów zapominałam niekiedy o tym, że już nigdy ich nie zobaczę. Jednak po utracie Nocnych zachowywałam się, jakbym co najmniej straciła rozum. Nie miałam żadnych chęci do życia, a oddychanie przestało mieć dla mnie znaczenie. Żyłam jedynie dzięki przyjaciołom, którzy jako jedyni dbali i kontrolowali moje czynności życiowe. Mnie było już wszystko jedno.

Byłam jak niedokończony bestseller leżący bezradnie na półce, jak ptak ze złamanym skrzydłem, ze względu na swój stan porzucony przez najbliższych. Nadal byłam piękna, silna i mająca predyspozycje do naprawy świata, ale przy tym niepełna. Pusta. Niedokończona. Brakowało mi czegoś, czego tak naprawdę nigdy nie posiadałam. Czego nie potrafiłam jeszcze do końca nazwać, ale czego moje ciało potrzebowało, by przeżyć. Czego potrzebowałam ja sama, żeby w końcu poczuć się kompletną.

Próbowałam ruszyć dalej. Naprawdę starałam się porzucić wszelkie wyrzuty sumienia, wyzbyć się lęków i zacząć znowu żyć. Ale marnie mi to szło. Kiedy już myślałam, że jestem na dobrej drodze, przed oczami stawał mi obraz Colina i wszystkich tych Nocnych, których… których zabiłam i moją mobilizację szlag jasny trafiał. Zbaczałam wtedy z trasy, żeby pocierpieć, a kiedy na nią wracałam, uświadamiałam sobie, że znajduję się wciąż zbyt daleko od celu.

Nienawidziłam swojego życia i samej siebie jeszcze mocniej niż wtedy, kiedy dopiero oswajałam się z klątwą Dominique.

Zamknęłam oczy, a po moich policzkach spłynęły świeże łzy. Nie miałam siły, by je ścierać; podjęcie się tego zadania i tak równałoby się z zaleceniem Syzyfa. Pozwoliłam więc, by wraz ze mną płakał nawet świt.

– Proszę, kochanie. – Marlene uśmiechnęła się łagodnie i wręczyła mi plastikowy kubek. – Do dna, ptaszyno, bo mam wrażenie, że ostatnio strasznie schudłaś.

– O nic się nie martw, Marlene – odezwałam się głosem cieńszym od szeptu. – Wszystko mam pod kontrolą.

Dyrektorka wyglądała tak, jakby chciała dodać coś jeszcze, ale nie wiedziała, czy powinna. W końcu jednak zrezygnowała z jakichkolwiek kazań i uściskała mnie. Uderzyłam nosem w bok jej szyi, wzdrygając się gwałtownie, gdy dotarł do mnie zapach jej skóry i płynącej pod nią krwi.

– Wszystko się wkrótce ułoży, ptaszyno. Jesteś silna, Catherine. Niewyobrażalnie silna. Przetrwasz to bez trudu.

– Spróbuję.

Marlene jeszcze raz mnie uściskała. W końcu sama się od niej odsunęłam. Nadal nie byłam zwolennikiem czułości.

– Przyjdę po zajęciach – obiecałam, odwracając się w stronę drzwi.

– Wszystko w porządku, księżniczko? – zapytał Daniel, dołączając do mnie na korytarzu.

– Gra i śpiewa, Shane.

Chłopak tylko wywrócił oczami. Wiedział doskonale, że nie ma się co ze mną sprzeczać. Rano. W poniedziałek. Przed kubkiem kawy.

Mądry chłopczyk.

– Nie jesteś spragniona? – zapytał nagle Daniel, przyglądając mi się kątem oka.

Zamrugałam wstrząśnięta.

– Oczywiście, że jestem.

– Więc czemu nie pijesz?

– Wiesz, że nie lubię tego robić w tłumie.

Staliśmy na schodach, sami, gdzieś między drugim a pierwszym piętrem. Oczywiście to nie umknęło jego uwadze.

– Krępujesz się pić przy mnie?

Jęknęłam. Czyżby przyszła pora na wyznanie chociaż jednego z sekretów?

– Mam… pewne problemy – zaczęłam niepewnie.

– A konkretnie? – zniecierpliwił się Shane.

– Moje kły.

Oblałam się rumieńcem zażenowania. Nienawidziłam wspominać o swoich kłach. A już szczególnie wypominać tego, że jest z nimi coś nie tak. Jeśli jakikolwiek wampir posiadał „kłowy defekt” był traktowany jako ktoś gorszy. Bo niby kim był, skoro jego kły były niesprawne?

– Czyli? – zapytał Daniel, na powrót czujny. – Znów cię bolą? Potrzebujesz zmiany krwi?

W ogóle potrzebuję krwi.

– Nie, nie! – zaprzeczyłam szybko. – Po prostu…

– Tak?

Zniżyłam głos do szeptu.

– Nie potrafię ich wysunąć.

Daniel zlustrował mnie zmieszanym spojrzeniem. Rozwarł lekko usta, aby zademonstrować, jak jego własne kły się wysuwają. Dotychczas było to dla mnie równie łatwe, co dla niego.

Od jakiegoś jednak czasu moje kły nie chciały się wysuwać. Stałam przed lustrem jak kretynka, stukałam w nie, pukałam, ale nic się nie działo. Nie czułam się jednak z tego powodu gorzej. Wręcz mi ulżyło, że bez nich mogę być normalna.

Ale poza brakiem podstawowej wampirycznej zdolności nic się nie zmieniło. Nadal byłam wampirem, który potrzebował krwi do przeżycia, chociaż utracił jedyny atrybut, który mógł mu w tym pomóc.

Klątwa stawała się coraz bardziej zagmatwana.

A może to wcale nie była wina klątwy?

– Nie potrafisz zrobić tego? – zapytał zdziwiony. – Przecież to niemożliwe.

– Pogadam dzisiaj z Xavierem – obiecałam. – Może on zna jakieś wyjaśnienie.

Zadzwonił pierwszy dzwonek. A ponieważ nawet legendarne sobowtóry starych wariatek nie mają żadnych ustępstw w kwestii spóźniania się na zajęcia, poprawiłam pasek torby na ramieniu i pognałam w stronę klasy.

Daniel jedynie wlókł się za mną, raz po raz wyklinając pod nosem na czym świat stoi.

Zajęłam miejsce w ławce na końcu i postawiłam kubek z nieupitą krwią na brzegu ławki. Daniel posłał mi jeszcze jedno podejrzliwe spojrzenie, ale nic więcej na ten temat nie powiedział, za co byłam strasznie wdzięczna temu na górze.

Historyk zaczął swoją kolejną nudną lekcję, a ja zajęłam się malowaniem nowych bohomazów na okładce zeszytu. Nie dbałam o światłocień i inne mniej lub bardziej ważne zasady w malarstwie, a po prostu mazałam długopisem, jak mi się podobało. Było to bardzo absorbujące zajęcie. Po piętnastu minutach lekcji papier pokrywały setki mniej lub bardziej starannych szlaczków. Pan Williams spoglądał na mnie z naganą, ale nie zamierzałam odrywać się od zajęcia o stokroć bardziej interesującego niż jego wykłady na temat udziału Nocnych i Dziennych w dwóch najważniejszych światowych wojnach.

Daniel w końcu nie wytrzymał i po prostu wyrwał mi z ręki długopis. Chciałam głośno zaprotestować, ale powstrzymał mnie gestem. Historyk może i nie zwrócił na nas uwagi, ale kilka osób odwróciło głowy, zaciekawione hałasem.

– Co się z tobą dzieje, Evans? – wysyczał, wrzucając cienkopis z powrotem do mojej torby.

– Przecież wiesz, że nie lubię historii.

– Nie wypiłaś krwi – przypomniał, jakby to był jeden z jego ważniejszych argumentów. – Jesteś rozdrażniona, a jednocześnie tak samo flegmatyczna jak zwykle. Czemu ryzykujesz aż tak bardzo kolejnym napadem?

– Nic mi nie będzie – warknęłam, odwracając się do niego plecami.

Zirytowany Daniel wstał i postawił swoje krzesło obok mnie. Pan Williams rzucił nam swoje najgroźniejsze spojrzenie.

A pokazać ci, przystojniaczku, co potrafią  m o j e  oczy?

– Przestań, Cat. Już raz to przechodziliśmy. Nie pozwolę, byś znowu zamknęła się w sobie i dławiła swoim żalem.

– Nie dławię się.

– Dławisz. Myślisz, że nie słyszę, jak płaczesz po nocach? Że nie widzę, kiedy atakują cię wyrzuty sumienia, a ty zapominasz, jak się oddycha?

– Zamknij się! – powiedziałam głośniej, niż powinnam. W naszą stronę odwróciło się więcej zaciekawionych głów. – Tu są inni ludzie. Nie musimy wyciągać moich brudów przy wszystkich, czyż nie?

– To niby kiedy, skoro ty nie chcesz rozmawiać?

– Wiesz co, napiję się tej krwi! – oznajmiłam, sięgając po kubek. – Przestaniesz mi wtedy matkować?

– Ja ci wcale…

Pod wpływem emocji przestałam kontrolować swoją siłę. Nieco zbyt mocno nacisnęłam naczynie; plastikowe nakrycie pod wpływem ciśnienia odskoczyło w bok. Krew, dotychczas bezpiecznie ukryta w styropianowym kubku, rozlała się na mnie, blat stołu i podłogę wokół.

– I widzisz, co…

Urwałam. Serce podeszło mi do gardła, a żołądek zatańczył niezwykle energiczne tango z wątrobą. Moje czoło pokryły kropelki potu, a pokryte krwią dłonie zaczęły drżeć jak u chorego na Parkinsona.

To było jak déja vu. Chore i pochrzanione, wprost z moich najgorszych koszmarów. Krew i łzy. A pośrodku tego ja –  ogarnięta szałem, żądzą krwi i zemsty. Brakowało tylko czyjegoś jeszcze bijącego serca, stopniowo miażdżonego między moimi palcami.

Godzinami odwlekałam nieuniknione. Zarzucałam sobie winę po śmierci Nocnych, plułam sobie w brodę, co, jak, dlaczego… Nigdy jednak nie rozważałam tego, co zrobiłam Colinowi. Omijałam ten temat, kamuflując tę zbrodnię w najciemniejszych odmętach mojej pamięci. Ale to niczego nie zmieniało. Zbrodnia. Morderstwo. Zabójstwo z premedytacją. Kolejne określenia podsuwała mi moja zwyrodniała wyobraźnia. Ja to zrobiłam. Ja się tego dopuściłam.

To ja zabiłam moją bratnią duszę.

Jęknęłam głucho, jakby ktoś zdzielił mnie pięścią w żołądek.

Nie miało znaczenia to, że Colin był Nocnym i moje nieprzyćmione jeszcze instynkty Dziennej zmusiły mnie, bym go zabiła. Nie grało roli nawet to, że byliśmy sobie bliscy. Liczyło się tylko to, że go zabiłam. Że wyrwałam mu serce. Że miałam na rękach jego ciepłą, słodką krew.

Krew. Słowo tak delikatne i piękne, a jednocześnie tak bardzo mroczne i przerażające, kiedy odnosiło się do osób mojego rodzaju. No właśnie. Byłam wampirem. Niepotrafiącym przydzielić się do żadnej z podstawowych grup, ze szwankującymi kłami, ale byłam nim. A tak bardzo brzydziłam się krwi. Tej nieszkodliwej, czerwonej posoki, która mogła przynieść mi więcej dobrego niż złego.

Byłam obrzydliwa. Obrzydliwie żałosna.

Załkałam cicho, kiedy wznoszony od wielu dni mur gwałtownie opadł. Już nic nie oddzielało mnie od tych strasznych, strasznych wspomnień. Raz za razem przed oczami przelatywały mi obrazy z tamtego okropnego dnia. Colin, jego puste, ogarnięte szałem spojrzenie. A potem jego ciało, bezwładne i … I krew.

Wybiegłam z klasy, zbyt świadoma wszystkich tych przerażonych spojrzeń. Biegłam przed siebie, po schodach, zakurzonych dywanach, nie zwracając uwagi na otoczenie. Włosy wpadały mi do oczu, przylepiały się do mokrych od łez policzków. Odgarnęłam je wierzchem dłoni, chcąc uniknąć ubrudzenia twarzy krwią. To nie zmieniało jednak faktu, że wciąż ją czułam, jej zapach owinął się wokół mnie jak najdroższe, a przy tym najcięższe perfumy, które nie tyle uwodziły, co wręcz dręczyły i dusiły.

Zachłysnęłam się, biorąc kolejny zbyt gwałtowny haust powietrza. Potykając się o własne nogi, dopadłam drzwi łazienki. Szukając klamki, pomazałam malowane białą emalią drzwi krwią. Ze wstrętem wpadłam do środka, chcąc jak najszybciej pozbyć się tej przeklętej cieczy z ciała.

Nie dozując w żaden sposób siły, odkręciłam kurek z lodowatą wodą; kawałek nieszczęsnego metalu został mi w dłoni. Cisnęłam nim o ścianę, przyczyniając się do zniszczenia płytki. Zignorowałam i ten fakt, zbyt zajęta szorowaniem swoich skostniałych, zakrwawionych palców.

Woda nadal leciała, wypełniała umywalkę i przelewała się przez jej krawędź, kiedy ze szlochem upadałam na kolana. Moje spodnie namokły zimną wodą. Nie dbałam jednak o to, zbyt zajęta płaczem. Jeszcze nigdy nie czułam się tak, jak wtedy. Mogłam mówić, że przeżyłam już każdy rodzaj bólu. Wcale nie –  nadal gówno wiedziałam na temat cierpienia.

Włożyłam dłonie do kałuży wody obok. Tylko kiedy trzymałam je w wodzie, miałam pewność, że są nieskazitelnie czyste. Ilekroć były suche, pokrywały się krwią.

– Catherine? Boże, Cath!

Odskoczyłam, kiedy Xavier wyciągnął rękę w moją stronę. Wcisnęłam się w tę ciasną przestrzeń między podłogą a umywalką. Wiedziałam, że to żadna kryjówka, ale zależało mi jedynie na tym, by przyjaciele zrozumieli, że chcę być sama.

Nie zrozumieli.

W łazience pojawił się również Daniel. Trzymał w dłoniach coś, co wyglądało jak klucz francuski. I był zaniepokojony, wręcz przerażony. Potrafiłam to stwierdzić nawet przez wodospad wody przede mną.

– Księżniczko… – Daniel wręczył klucz Xavierowi, który jak złota rączka, za którego go nie miałam, naprawił kran. Woda przestała lecieć; teraz jedynie jej ostatnie krople spadały na dół, mocząc moje podsunięte pod brodę kolana. – Nie wydurniaj się i wyjdź do nas, dobrze?

– Nie mogę – wyszeptałam. – Nie chcę.

– To wina krwi, prawda? – drążył Daniel, niczym niezrażony. – Dawno jej nie piłaś.

– Nie mogę – powtórzyłam. – Nie chcę.

– Ze względu na twoje kły?

Zacisnęłam usta i pokręciłam głową.

– A więc co się dzieje, Catherine? O czym nam nie mówisz?

– O niczym.

– Catherine…

Z wampiryczną prędkością wydostałam się ze swojej kryjówki i stanęłam naprzeciwko Shane’a. Z moich włosów kapała woda, niektóre kosmyki przykleiły się do mojej twarzy i łaskotały mnie. Odrzuciłam je na plecy, kątem oka znów dostrzegając krew na moich rękach. Zbyt zawstydzona, by mówić, ukryłam je za siebie.

– Księżniczko – odezwał się znów Daniel. Nadal łagodnie i spokojnie. – Nam możesz powiedzieć o wszystkim.

– Nie zwracaj się do mnie jak do dziecka! – wrzasnęłam, zataczając się do tyłu. Promienie słońca wpadające przez małe okienko i odbijające się w wytworzonych przeze mnie kałużach na podłodze raziło mnie. – Już nim nie jestem! Jestem potworem!

Daniel westchnął. Odruchowo sięgnął nawet do tylnej kieszeni dżinsów – po papierosy.

– A więc o to chodzi? – zapytał. – Nadal czujesz się winna po incydencie na balu?

– Zabiłam dziesiątki Nocnych! Zabiłam samą siebie!

– Zabiłaś Colina.

Poczułam się tak, jakby ktoś zdzielił mnie w twarz obuchem. Oparłam się plecami o zimną ścianę i zjechałam w dół, lądując tyłkiem na podłodze. Znów podciągnęłam nogi pod brodę i objęłam je ramionami. Żeby nie rozpaść się na kawałki, zaczęłam się delikatnie bujać w przód i w tył.

– Tak – wyjęczałam.

– I Mason chce cię zabić – dodał Daniel, nie okazując mi tym samym żadnego miłosierdzia.

– Zabiłam Colina. – Wypowiedziane na głos bolało jeszcze bardziej. – Zabiłam Colina. Zabiłam kogoś.

Chłopcy przez chwilę milczeli, wpatrując się we mnie z niepokojem. Czekali na mój następny ruch. Wiedzieli, że w moim stanie i z moimi zdolnościami jestem naprawdę nieprzewidywalna i niebezpieczna.

Zabawne, że w tamtej chwili czułam się jedynie bezsilna.

– To przeszłość, księżniczko – wyszeptał Daniel, zbliżając się do mnie o krok. – Zabiłaś go, by się chronić. Zaatakował cię. To on zawinił.

– A ja wyrwałam mu serce. – Xavier o wszystkim wiedział, ale nie mógł powstrzymać dreszczu obrzydzenia. – Zmiażdżyłam je.

– Nie myślałaś racjonalnie… – zaczął bronić mnie Daniel, ale urwał, gdy gwałtownie wstałam.

– Ale teraz myślę. Jakkolwiek źle wyglądam na zewnątrz – dodałam, widząc jego minę. – Wciąż i wciąż rozdrabniam się nad tym, co zrobiłam. Jak to zrobiłam. Dlaczego… Dlaczego gołymi rękoma wydarłam z piersi serce mojej bratniej duszy.

– Kochałaś go, jak każdego z Nocnych – odezwał się Daniel, choć widziałam, ile bólu niesie mu złożenie tych wszystkich słów w jedno zdanie. – Jego śmierć cię dotknęła.

– Bo go kochałam – powtórzyłam, krążąc wokół jednej z większych kałuż. – I był Nocnym.

– Właśnie.

– Więc dlaczego go zabiłam? – wyszeptałam, zatrzymując się na wprost Shane’a. – Dlaczego zabiłam członka rodziny?!

– Uspokój się, księżniczko. – Kolejny krok bliżej. Spięłam się, więc momentalnie się wycofał. – Uspokój się. Zabiorę cię do pokoju, dostaniesz nowy kubek krwi…

Wrzasnęłam.

– Żadnej krwi!

– Musisz pić krew, Catherine – wtrącił Xavier. – Dla własnego dobra.

Wzdrygnęłam się, spoglądając na swoje blade, drżące i poobijane dłonie.

– Wystarczy, że na nich mam krew.

– Nie możesz ignorować swoich podstawowych życiowych czynności, Catherine. Potrzebujesz krwi. A my potrzebujemy ciebie. Chcemy cię tylko chronić – dodał Xavier, próbując się uśmiechnąć.

– Gówno prawda! Wykorzystujecie mnie!

– Sama nas wybrałaś, przyczyniając się do śmierci dziesiątek Nocnych! – wykrzyknął zirytowany Daniel.

Znów. Uderzenie prosto w brzuch. Brak tchu, narastające mdłości.

– A więc miałam pozwolić, by William cię zabił?! – wrzasnęłam. – Tego chciałeś?

– Już nie udawaj, że tak ci na mnie zależy – parsknął gorzko.

Przechyliłam głowę w prawo, czując wibrowanie w górnej szczęce. Lekko rozwarłam usta, czując, jak dzieje się to, na co czekałam od czasu urodzin.

Moje kły się wysunęły.

– Dobrze więc – wysyczałam. – Jeśli on cię nie zabił, ja to zrobię.

Rzuciłam się na niego bez żadnego ostrzeżenia. Ten jednak doskonale znał moją siłę i prędkość; bez trudu przewidział mój ruch. Chwycił mnie za nadgarstki i docisnął do ściany. Byłam jednak sprytniejsza, niż przypuszczał. Zaserwowałam mu solidnego kopniaka w piszczel i wyswobodziłam się z jego uścisku.

– Nic dziwnego, że wiecznie wpadasz w kłopoty, skoro taki lichy z ciebie wojownik.

Shane otrząsnął się po moim ostatnim ciosie, ale nie zaatakował ponownie. Przeczesał włosy palcami, delikatnie je strosząc.

– Nie zmuszaj mnie do ostatecznego kroku, Catherine – wyszeptał błagalnie, głupio myśląc, że mnie tym kupi. – Błagam.

Odrzuciłam mokre kosmyki z powrotem na plecy. Kątem oka dostrzegłam czającego się w kącie Xaviera. Ponieważ nie umiał walczyć, mądrze trzymał się z boku. I dobrze. To była walka moja i Shane’a.

– Jestem Królową – odparłam, podchodząc do niego nieco chwiejnym krokiem. – Morderczynią. Mnie nie przekonują żadne błagania.

Nim zdążyłam się wycofać, Shane pokonał dzielącą nas odległość. W jego dłoni błysnęło coś czarnego. Coś, co w ułamku sekundy znalazło się między moimi łopatkami.

Pistolet.

Serce podeszło mi do gardła, gdy Daniel mocniej wbił lufę broni w moją skórę. Przerażona spojrzałam w jego oczy, pragnąć dojrzeć w nich coś, jakiś słaby punkt, który pozwoliłby mi się uwolnić. Ale mimo łez i bezbrzeżnego bólu, który wypełniał jego czarne oczy, nie udało mi się go w żaden sposób złamać.

– Ostrzegałem – wycharczał. Broń strzeliła głucho, kiedy ją przeładował.

To miał być szybki, niemal bezbolesny strzał. Jedno pociągnięcie spustu, a kula przebiłaby zarówno mój kręgosłup, rdzeń kręgowy… A na końcu serce.

Zwilżyłam językiem suche i spierzchnięte wargi.

– Nie wahaj się – poprosiłam. – Wbrew pozorom uczynisz mi tym łaskę.

– Danielu! – wykrzyknął przerażony Xavier, podbiegając ku nam. – Nie rób głupstw, koleś! To nie w ten sposób miałeś ją chronić!

– Zrób to – wyszeptałam, ignorując panikującego lekarza. – Teraz.

– Przepraszam, księżniczko.

I wtedy…

Pociągnął za spust.

 ***

Dziś zero komentarza ode mnie. Czuję się całkowicie wyprana z emocji – ten rozdział sprawnie wyciągnął je ze mnie wszystkie. Mam nadzieję, że i Was w jakimś stopniu poruszyłam i wrócicie do bycia ze mną i tą historią. Serce mi się kraje, gdy widzę spadające w dół wyświetlenia...

Do napisania, Kochani!

Klaudia