Rozdział 24

Damien Rice- Cheers Darlin'

"Na zdrowie, kochanie! Za ciebie i twojego kochasia.

Umieram, kiedy on zjawia się, by zabrać cię do domu.

Jestem zbyt nieśmiały...
Powinienem był pocałować cię, gdy byliśmy sami.

Czym więc jestem, kochanie? Szeptem w twoim uchu?

Twoją bułką z masłem? Czym jestem, kochanie?

Chłopcem, którego możesz się lękać?

Czy twoim największym błędem...?"

Ledwo drzwi za nami się zamknęły, Lydia zaczęła prawić mi kazania. Na przemian krzyczała, mamrotała pod nosem i szeptała, zmęczona ciągłym gadaniem. Przekaz jednak pozostawał ten sam: zachowałam się źle. Dziecinnie, lekkomyślnie, a nawet i głupio. Wiedziałam to. Wiedziałam to doskonale. Ale chociaż miałam świadomość, że powinnam, wcale nie czułam się winna. Wręcz przeciwnie. Kiedy Lydia nie patrzyła, uśmiechałam się pod nosem, świętując swoje małe zwycięstwo.

- Nie powinnaś ulegać emocjom - piała wampirzyca. - Zachowuj się dojrzalej, Catherine, na litość boską! Mogłaś jej zrobić poważną krzywdę! Wybaczyłabyś samej sobie, gdyby coś jej się stało?

Tak. Przecież to tylko Sophie Holder.

- Wiem, że postąpiłam lekkomyślnie, Kiełku - odparłam, starając się ją w jakiś sposób złagodzić. Była trzecia w nocy, a ta krążyła po sypialni, rozwodząc się nad wagą mojego błędu. Zwariować można! - Ale może się położysz? Jutro o tym porozmawiamy, na spokojnie.

- Unikasz rozmowy - zauważyła. - Wiesz, kto tak robi?

Zrezygnowana pokręciłam głową. Czasem zbyt łatwo zapominałam, że w tej dziewczynie przypominającej różowego, lukrowanego pączka drzemie wybuchowy temperament.

- Nie, nie wiem. Oświeć mnie.

- Osoby, które nie żałują popełnionych czynów!

Potarłam dłonią po twarzy. Byłam już zmęczona, chociaż spałam w ciągu dnia. Czułam się jednak totalnie wykończona emocjonalnie.

- Lyd, nie drąż tematu, błagam.

Wampirzyca zatrzymała się nagle. Zaprzestała swojego marszu i wbiła we mnie zaskoczone spojrzenie. Niemal słyszałam, jak w jej głowie ze skrzypnięciem przeskakują wszelkie zapadki i kołowrotki.

- Ty nie żałujesz - rzuciła zdumiona. - Cat, czy ty rozumiesz, co zrobiłaś? Uderzyłaś Dziennego. Nie chcę niczego sugerować, ale to nie świadczy o tobie zbyt dobrze!

- Jezu, Kiełku, bez przerwy biję się z Danielem. Wiesz, ile razy już ode mnie dostał?

- Na treningach! - wykrzyknęła moja przyjaciółka. - A ty uderzyłaś c y w i l a!

Z jękiem zakryłam twarz kołdrą.

- Kiełku, to też był trening.

- Już się skończył.

- Naskoczyła na mnie! To była samoobrona! - rzuciłam zirytowana.

- Ty na nią wpadłaś - przypomniała Lydia.

- Jezu, przecież to nie jest powód, żeby zabijać ludzi! Igrała ze mną, trzymała mnie za nadgarstek! Chciałam się tylko uwolnić.

- Łamiąc jej nos? - Wampirzyca spojrzała na mnie wątpiąco.

- Lepiej niż gdybym miała złamać jej nogę - mruknęłam.

- Catherine - westchnęła Lydia, siadając na łóżku obok mnie. - Ja rozumiem wszystko, wierz mi. Ale w twojej sytuacji... Musisz się kontrolować, a nie dawać wszystkim znak, że to już ten czas, kiedy przestajesz być sobą....

Zamarłam. Powiedziała to? Czy ona naprawdę powiedziała to głośno?

Już miałam coś odpowiedzieć, chwytliwego i zapewniającego, że zostanę sobą tak długo, jak dam radę, ale drzwi otworzyły się z trzaskiem. Do środka wszedł Cole. Tuż za nim cicho i smętnie jak cień podążał Daniel.

- Catherine, kotku, to było niesamowite! - wykrzyknął na wstępie Cole.

Zaskoczona otworzyłam usta. Spojrzałam na Lydię, szukając w niej jakiegoś wsparcia, ale moja przyjaciółka tylko wywróciła oczami.

- Serio, brawurowa akcja - kontynuował Cole, niezrażony spojrzeniami, które posyłała mu Lydia. - Jasne, nie powinno się popierać przemocy, ale to... To było niezłe.

- Zawsze zastanawiało mnie, dlaczego faceci tak bardzo ekscytują się walką kobiet - mruknęłam.

- Bo to seksowne - odparł Cole, tonem wskazującym, że to przecież oczywiste.

- Tylko ją walnęłam.

Cole uśmiechnął się szeroko, ukazując dołeczki w policzkach.

- Nadal seksowne.

Usłyszałam trzask. Powoli odwróciłam się w stronę siedzącego na kanapie Daniela. Starałam się udawać całkowicie zdegustowaną i obojętną. Tylko się przyglądałam, odnotowywałam w pamięci wszystkie zapomniane fakty związane z jego wyglądem. Czarne włosy, lekko potargane, opadające niedbale na czoło. Ciemne jak noc oczy, rzucające na policzki cień niesprawiedliwie długie rzęsy. Lekko zakrzywiony nos, prawdopodobnie niegdyś uszkodzony. Wysokie kości policzkowe muśnięte delikatną opalenizną. Muskularne ramiona, mięśnie napinające się za każdym razem, gdy unosił do ust papierosa. Zaciśnięte w pięści dłonie, nogi oparte o kawowy stolik, spojrzenie wlepione w buzujący w kominku ogień i leżącą obok niego zapalniczkę, którą prawdopodobnie rzucił.

- Na balkon z tym świństwem - warknęłam.

Daniel zignorował mnie. Odchylił głowę na oparcie sofy i wypuścił w górę obłok szarego dymu.

Bardzo to dojrzałe, Shane. Bardzo.

Żeby nie utrudniać sobie życia jeszcze bardziej, również przestałam zwracać na niego uwagę. Nie powiedziałam na ten temat ani słowa więcej, chociaż ostry dym wypełniał pomieszczenie.

Wdech. Wydech, Catherine. Zachowanie spokoju i nie rzucenie mu się do gardła było czymś trudnym, ale nie niewykonalnym. Kto jak nie ja? Niech zna moją łaskę.

- Co z nią? - zapytała Lydia, przerywając drętwą ciszę.

Marny temat, ale byłam jej za niego wdzięczna.

- Eloise się nią zajmuje - wyjaśnił Cole. - Prawdopodobnie nos jest złamany. Wyszliśmy, nim zdążyli zrobić jej rentgen.

- Pójdę to sprawdzić - zaoferowała Lydia, wstając.

Chwyciłam ją za nadgarstek i usadziłam z powrotem.

- Xavier ma teraz wystarczająco dużo roboty.

Lydia się zarumieniła.

- Chciałam pogadać z Eloise.

Tylko uniosłam brew. I ja i ona dokładnie wiedziałyśmy, że wcale nie chodziło o poznanie stopnia urazu Sophie.

- Lyd, jest trzecia w nocy! - przypomniałam.

- Ale...

- Siadaj z dupą. Sophie do rana nie umrze.

A nawet jeśli, ja nie będę za nią płakać...

Lydia jęknęła, ale zrezygnowała z włóczenia się po szkole w środku nocy. A w zamian za to byłam gotowa znosić wszystkie złe spojrzenia, które posyłała w moim kierunku.

Zrobiło się drętwo. Cisza zdawała się nas wszystkich przytłaczać. Daniel nadal palił, Cole wyciągnął telefon i zaczął z kimś namiętnie esemesować. Lydia, prócz wbijania we mnie obrażonych spojrzeń, gniotła w palcach materiał kołdry. A ja tępo gapiłam się w szafę naprzeciwko, szukając jakiegoś dobrego tematu do rozmowy.

- Za dwa dni skończę siedemnaście lat - rzuciłam, chwytając się pierwszego lepszego motywu, jaki wpadł mi do głowy. - A właściwie to już jutro.

- Boisz się, maluszku? - zagaił Cole, a ja zapragnęłam uściskać go za to, że stara się podtrzymać konwersację.

- Trochę - przyznałam. - Nie wiem, co mnie czeka. Czy może być jeszcze gorzej?

- Na pewno. - Za to stwierdzenie mój entuzjazm w stosunku do jego osoby znacznie zmalał. - Ale podejrzewam, że najgorsze już za tobą. W końcu przetrwałaś spotkanie z Nocnymi i nic się nie stało.

Poczułam na sobie spojrzenie Lydii, tym razem nieco łagodniejsze. Odwzajemniłam je wymuszonym uśmiechem.

- Wiesz, pozostaje jeszcze kwestia klątwy i... - Odchrząknęłam. - Hm, dziecka.

Cole uśmiechnął się powoli, z zachwytem. Nawet jeśli zarzekał się, że nie jest gotowy na więcej poza stopniowo rosnącą przyjaźnią, nie odmawiał sobie flirtowania ze mną. Było to jednocześnie przyjemne, dawało mi namiastkę normalności i naszych typowych przepychanek, ale jednocześnie sprawiało, że czułam się niestosownie. Nie chciałam znów go skrzywdzić. A choć flirt zwykle do niczego nie zobowiązywał, przypadki lubiły chodzić po ludziach.
A po mnie to już szczególnie...

- To jakaś niemoralna propozycja, panienko Evans?

- Jeśli nikt poza nami nie będzie o niej wiedział, to równie dobrze może być moralną, czyż nie? - odparłam, wyzywająco patrząc w szmaragdowe oczy Cole'a.

- Hej, misiaczki! - mruknęła zdegustowana Lydia. - Nie jesteście tu sami.

Zanim którykolwiek z nas zdążył zareagować, Daniel opuścił pomieszczenie. Trzasnął drzwiami balkonowymi tak mocno, że wystraszyłam się, iż uszkodził futrynę. Chciałam nawet to sprawdzić, może nawet przy okazji zatrzasnąć go w cholerę na tym balkonie, ale zrezygnowałam. Byłam zbyt zmęczona na prowadzenie tych bezsensownych, dziecinnych sporów.

- A temu co się stało? - prychnęłam. - To ja mam prawo do humorków.

- Czyżbym o czymś nie wiedział? - zapytał Cole, wymownie marszcząc brwi.

Uderzyłam go poduszką, po czym podłożyłam ją sobie pod głowę i skuliłam się na brzegu łóżka.

- Jest trzecia w nocy. Albo trzecia nad ranem, jedna cholera. Może poszlibyśmy spać?

Ktoś położył się na łóżku obok mnie.

- Tak. To doskonały pomysł.

- Turner, nie śpisz tutaj - wymamrotałam, czując już, że zmęczenie bierze górę nad moim ciałem i siłą woli.

- Wiem, że tylko o tym marzysz.

- Kiełku, zepchnij go z łóżka.

Odpowiedziało mi ciche chrapanie.

- Świetnie - mruknęłam. - Ale tylko mnie tknij, a odrąbię ci łapy.

- Nadal seksowne - parsknął cicho.

Nim zdążyłam cokolwiek odpowiedzieć, Morfeusz porwał mnie na randkę.

Najpierw coś trzasnęło. Mrucząc z niezadowolenia odwróciłam się na drugi bok. Wyczułam pod palcami coś ciepłego i miękkiego, więc wtuliłam się w to, mając nadzieję, że nieprzyjemny odgłos w końcu zniknie. Wciąż niewyraźna rzeczywistość zaczęła rozmywać się jeszcze bardziej, gdy ktoś szarpnął mną za ramię. Jęknęłam głucho, nadal zaciskając powieki.

Jeszcze pięć minut...

- Catherine!

Ostry, damski głos przebił się przez ciepły, miękki kokon snu i dostał pod moją czaszkę, wwiercił się w mózg, zmuszając mnie do otworzenia oczu.

Pierwszym co zobaczyłam, były jadeitowe oczy Cole'a. Wyglądał na równie zaspanego co ja, ale nie potrafił się powstrzymać przed leniwym uśmiechem.

- I kto tu kogo tyka - wymruczał, uświadamiając mi, że się do niego przytulam.

Usiadłam gwałtownie, odsuwając się od niego tak daleko, jak to było możliwe, by przy okazji z wdziękiem słonia nie spaść z łóżka. Nadal mało trzeźwym spojrzeniem ogarnęłam pomieszczenie. Daniel przeciągający się na kanapie. Leżąca za Colem Lydia, która zakrywała sobie twarz poduszką. I stojąca obok łóżka Marlene z rękoma skrzyżowanymi na piersi.

Chwila... Marlene?!

- Umm, co ty tutaj robisz? - wykrztusiłam w końcu.

- Powinnam zadać to samo pytanie twoim przyjaciołom.

- Ale...

- Wiem, że jest sobota i możecie spać dłużej, ale nie pojawiliście się na śniadaniu. Musiałam sprawdzić, co się dzieje. No i proszę - mruknęła, wbijając we mnie swoje nalegające na wyjaśnienia spojrzenie.

Cole usiadł, ziewnął, przeczesał włosy palcami. Wyglądał niezbyt atrakcyjnie w pogniecionej koszulce i nieułożonej czuprynie. Mimo to starał się wykorzystać cały swój seksapil na ułagodzenie dyrektorki.

- Wszyscy są ubrani, pani dyrektor. Nie ma o co wszczynać afery.

- I trzeźwi - dodałam szybko, widząc rozbiegany po pokoju wzrok Marlene.

- A śpicie we trójkę w tym łóżku, bo...? - zapytała dyrektorka, marszcząc brwi.

- Wróciliśmy późno z Nocnego Treningu - wyjaśniłam. - Chwilę rozmawialiśmy i... Musieliśmy zasnąć.

Marlene nie wyglądała na przekonaną.

- Okay, nie wnikam - westchnęła w końcu. Coś w jej oczach mówiło mi jednak, że to wcale nie koniec kazania. - Skoro mowa o Nocnym Treningu...

- Tak, walnęłam ją - przyznałam szybko.- Moja wina. Nie chciałam. Po prostu mnie zdenerwowała. Obraziła Lydię. Tak wyszło.

Marlene oparła się ramieniem o słupek łóżka, który służył do podtrzymania zawieszanego nad naszymi głowami baldachimu.

- Nie brzmisz, jakbyś żałowała.

Przygryzłam wargę.

- Bo... Bo obraziła Lydię. I mnie. Należało jej się.

- Wątpię, żeby Sophie mogła cię w jakiś sposób urazić...

- Nazwała ją dziwką Nocnego - wtrąciła Lydia, stając w mojej obronie.

Marlene posłała mi pytające spojrzenie.

- To prawda?

Zacisnęłam usta, czując, że się rumienię.

- Zbytnio się nie pomyliła, czyż nie? - parsknęłam gorzko.

- Och, Catherine...

- Nie. - Wyciągnęłam dłoń w ostrzegawczym geście. - Postąpiłam źle. Nie lituj się nade mną tylko dlatego, że ktoś uraził mnie, mówiąc prawdę.

- Fakt, nie powinnam cię faworyzować - przyznała dyrektorka. - Uważam jednak, że Sophie postąpiła równie niestosownie.

- Co z nią? - wtrącił Daniel, podchodząc bliżej. Patrzył tylko na Marlene.

- Ma nadpękniętą przegrodę nosową - odparła Marlene. - To na szczęście nic poważnego. W kilka dni powinno się wszystko zasklepić.

Nie mogłam powiedzieć, że jakoś szczególnie żałowałam tego, że nie naruszyłam jej nieco poważniej, ale w pełni szczęśliwa z powodu wagi jej obrażeń też nie byłam. Takie tam przemyślenia Catherine-egoistki.

- Nie przyszłaś tu tylko z powodu Sophie, prawda? - zauważyłam.

Dyrektorka spuściła wzrok, a robiąc to samo co ona, dostrzegłam sporych rozmiarów karton leżący na podłodze u jej stóp.

O nie, nie! Nie lubiłam prezentów od Marlene.

- Co to jest? - spytałam ostrzej niż powinnam. - Urodziny mam dopiero jutro.

- To... To od Richarda.

Zamarłam, słysząc imię przywódcy Rady. Co oni mogli ode mnie chcieć? Kolejne przesłuchanie? Czyżbym znów musiała wysłuchiwać, jaka to jestem im potrzebna, wiedząc, że mimo wszystko i tak mi nie ufają?

Kiedy Marlene podała mi śnieżnobiałą kopertę, przestałam oddychać. W głowie kotłowała mi się tylko jedna myśl: Jak źle może być?

Najdroższa milady Katerino!

To będzie zaszczyt móc gościć Cię w mojej letniej rezydencji dziś wieczór. Oczekuję Cię o dwudziestej w dołączonej do zaproszenia sukni, którą wybrała dla Ciebie ta żeńska i bardziej obeznana w tej kwestii część Rady. Oczywiście powinnaś zabrać ze sobą swojego uroczego strażnika. Nikogo nie powinno zabraknąć na Twoim urodzinowym balu, milady. Tego dnia masz powód do tego, by po prostu lśnić.

Z najlepszym życzeniami, Richard Elliot.

Och, a więc może być po prostu gorzej niż źle...

- Catherine?

- Bal, piękna suknia... - Parsknęłam gorzko. - Richard chyba próbuje mnie przygotować do roli Królowej.

- Nie mów tak, złotko. - Marlene dotknęła mojego ramienia. - Chce być po prostu miły. Pokazać ci, że w pełni cię zaakceptowano.

- Albo po prostu potrzebują jakiejś sensacji - mruknęłam. - A kto zapewni im ją lepiej, niż nastolatka o fioletowych oczach, naznaczona przez swoją praprapraprababkę klątwą?

- Niemniej jednak uważam, że powinnaś iść - zauważyła Marlene. Spojrzała na Daniela. - Oboje powinniście. Radzie się nie odmawia.

- Nie marzę o niczym innym, jak o balu z naszą kochaną Catherine - odparł Daniel, uśmiechając się sztucznie.

- Gówno mnie obchodzą twoje marzenia, Shane. Szykuj smoking. Tej nocy będziemy lśnić - prychnęłam gorzko, parodiując tekst zaproszenia.

Lydia była w swoim żywiole. Już od kilku godzin układała moje włosy, robiła makijaż, malowała mi paznokcie. Ja tylko siedziałam przed lustrem i pojękiwałam od czasu do czasu. To pociągnęła jakiś kosmyk zbyt gwałtownie, to oparzyła mnie lokówką, to za mocno wbiła szpilkę. Nic mi się nie podobało, co za to nie podobało się Lydii. Mruczała, że jestem niewdzięczna, że marudna. Gdybym jej tak bardzo nie kochała, udusiłabym ją kablem.

Bo niby czemu miałam podzielać jej entuzjazm? Nienawidziłam bali. Na coroczny zimowy bal organizowany w naszej Akademii poszłam tylko dzięki Thompson. I, nie ukrywajmy, nie pomógł mi on przełamać mojej dywersji do imprez tego typu. Wszystko poszło nie tak. A winny temu był Richard, który postanowił sprawdzić, jak nasza placówka przygotowana jest na niezapowiedziany atak.

Sporo przyczynił się też szampan. No ale mniejsza z nim.

- Lyd, mogę o coś spytać?

Kto jak kto, ale moja przyjaciółka bardziej znała się na tych wszystkich pierdołach związanych z balem. Wychowała się w zamożnej, angielskiej rodzinie. Tego typu imprezy były jej chlebem powszednim.

- No jasne - odparła moja przyjaciółka ze spinką w zębach.

- Jak ja mam włożyć stanik do tej sukienki?

Wampirzyca spojrzała na powieszoną na wieszaku suknię w kobaltowym kolorze.

- Sęk w tym, że masz go  n i e  wkładać.

Wyprostowałam się gwałtownie, sprawiając, że Lydia prawie upuściła lakier do włosów.

- CO?!

Moja przyjaciółka westchnęła.

- Stanik jest wszyty do sukienki.

- No i? Przecież nie wyjdę tak do ludzi!

- Sukienka ma przeźroczystą koronkę na plecach. Nieestetycznie wyglądałby prześwitujący przez nią biustonosz - wyjaśniła wampirzyca, tapirując jedno z pasm przy głowie i psikając je lakierem. - Wyluzuj, Evans. To dość wygodne.

- A jak coś mi się zsunie, obsunie, poluzuje... - wyliczałam zdenerwowana. - To niby co wtedy? Będę świeciła gołymi cyckami, tak?

- Zawsze możesz nakleić cielisty plaster. Będziesz się czuła bardziej komfortowo.

- Lyd, ja nawet  ś p i ę  w staniku - podkreśliłam.

- Przecież to niezdrowe!

- Mieszkam z facetem, zapomniałaś?

Lydia westchnęła.

- Gdyby sukienka nie miała ramiączek, mogłabyś się o cokolwiek martwić. Ta ma. Twoje cycki będą bezpieczne.

Nie czułam się przekonana. Nie dość, że miałam wyjść do ludzi w sukience, to jeszcze bez stanika?

- Zawsze możesz iść w tej samej, co na zimowy bal - zauważyła po chwili.
Dotknęłam dłonią śliskiego, delikatnego materiału, klnąc pod nosem.

- Kiedy ta jest śliczna.

- Więc nie marudź. Nic nie będzie widać! - powtórzyła Lydia z mocą. - A nawet jeśli to będziesz mogła wykorzystać ten fakt, by znów pojednać się z Danielem...

Szturchnęłam ją łokciem, narażając przy tym swoje życie, bo wampirzyca ciągle trzymała w ręku lokówkę.

- Pieprz się, Kiełku.

Jeszcze dobrą godzinę Lydia dopieszczała moje włosy. Zużyła na nie chyba z pół butelki lakieru. Miałam wrażenia, że od nadmiaru chemii i spinek moja głowa jest dwa razy cięższa. Ale i tak podobał mi się efekt końcowy. Loki miałam upięte w zgrabnego koka nad karkiem. Kilka luźniejszych pasm zwisało mi przy twarzy, tworząc iluzję roztrzepanej, niechlujnej wręcz fryzury. Nigdy nie spodziewałabym się, że z moich cienkich, zniszczonych włosów można stworzyć coś tak oszałamiającego.

- Kiełku, zdecydowanie marnujesz się w tej szkole - wykrztusiłam, oceniając efekty jej dwugodzinnej pracy przed lustrem.

- Tak, tak, wiem. Jestem genialna. - Uśmiechnęła się szeroko, ukazując swój aparat na zębach.

- Jak cholera.

Drzwi do pokoju się otworzyły i pojawił się w nich Daniel. Zlustrował mnie obojętnym spojrzeniem i usiadł na kanapie, nie martwiąc się tym, że wygniecie smoking. Chociaż serce mi się kroiło, zignorowałam go. Po tygodniach praktyk byłam w tym coraz lepsza. Fakt, nie zależało mi na jego komplementach, ale potrzebowałam czegoś więcej niż spojrzenia, które mi ofiarowywał. Był moim strażnikiem, cholera jasna! Nie mógł mnie nienawidzić. Przecież go potrzebowałam...

- Idę się ubrać - oznajmiłam, bardziej Lydii niż temu zadufanemu dupkowi.

- To ja skoczę po plastry - zaoferowała wampirzyca, kierując się w stronę drzwi.

- A coś się stało? - zapytał nagle czujny Daniel.
Coś ciepłego zatrzepotało mi w piersi. Zdusiłam jednak to uczucie, przypominając sobie, że przecież miało mi nie zależeć.

- Nie - odparłam, nawet na niego nie patrząc.

Shane wymamrotał coś pod nosem i wzruszył ramionami. Przeszedł przez pokój, po czym zajął kanapę. Włączył telewizor, z którego popłynął wyprany z emocji głos prezenterki.

Zaszyłam się wraz z sukienką w łazience. Zrzuciłam z siebie dzisiejsze ubrania, pozostając w samej bieliźnie. Z wielką niechęcią pozbyłam się również stanika. Z łazienkowej apteczki wyciągnęłam plastry i nakleiłam je na piersi - według rady Lydii. Wiedziałam dokładnie, że jej wyprawa po nie była tylko pretekstem do spotkania z Xavierem.

Dzieci. Zakochane, głupiutkie dzieciaki.

Sukienka miała tak intensywną, kobaltową barwę, że aż nierealną. Spódnica była długa do kostek, delikatnie rozszerzała się ku dołowi. Pokryta marszczącym się tiulem, sprawiała wrażenie stworzonej z piór jakiegoś egzotycznego ptaka. Raz za razem głaskałam delikatny materiał, upewniając się, czy to aby na pewno jest prawda. Góra sukienki za to była w całości pokryta koronkowymi kształtami, które każdemu mogły przywodzić na myśl co innego. Ja widziałam w nich wijące się kwiaty, których pąki sunęły aż w stronę moich obojczyków - to właśnie tutaj kończył się półokrągły dekolt wykończony delikatną, praktycznie niewidoczną siateczką. Podobne zdobienie widniało na plecach. Tyle że tam było więcej przeźroczystej koronki, która uniemożliwiała mi założenie stanika. Poza tym przez całą długość pleców ciągnął się rząd malutkich, perłowych guziczków.

Richard miał rację. W takiej sukni to nic tylko przyciągać uwagę. Lśnić.

Wyszłam z łazienki, na wszelki wypadek trzymając materiał niezapiętej sukienki na piersi. Miałam nadzieję, że Lydia już wróciła. Przeliczyłam się jednak. Zastałam w sypialni jedynie chłopców.

- Em, Cole? - Powoli, wciąż bosa, podeszłam do łóżka, na którym siedział. Odwróciłam się do niego plecami. - Mógłbyś...?

Usłyszałam skrzypnięcie sprężyn w materacu, ciche kroki. Byłam przygotowana na to, że podejdzie. Jednak kiedy jego chłodne palce musnęły moją skórę, nie mogłam powstrzymać się przed cichym syknięciem. Turnerowi chyba przypadła do gustu taka reakcja, bo musnął dolną część moich pleców jeszcze raz. Spięłam się, nie do końca rozumiejąc uczucia, które mną w tamtym momencie targały.

- Więcej tych guzików nie mogło być, co? - wyszeptał, drażniąc swoim ciepłym oddechem mój napięty kark.

- Po prostu je zapnij. - Chciałam, żeby zabrzmiało to mniej błagalnie. Wyszło to jednak tak, jakbym nie potrafiła pogodzić się z myślą, że kiedy skończy, nie będę mogła czuć go tak blisko siebie.

- Mogę o coś zapytać?

Westchnęłam.

- Jeśli chcesz wiedzieć, dlaczego nie zabieram na bal ciebie, choć lepiej wyglądasz w smokingu, to nie, nie możesz spytać.

Poczułam, że się uśmiechnął.

- Chciałem tylko wiedzieć, czy serio nie masz na sobie stanika.

Czemu się rumienisz, idiotko?

- Nie.

- Nie? - Czyżby był zaskoczony? - Jezu, kotku, nie powinnaś mówić mi takich rzeczy.

- Mogłeś nie pytać.

- Jestem facetem. My nie potrafimy ugryźć się w język, gdy w grę wchodzi coś takiego jak sukienka, pod którą nie można ubrać stanika - odparł tym typowym, sarkastycznym tonem.

Odwróciłam się do niego, unosząc kąciki ust w lekkim uśmiechu.

- Czyżby to nadal było seksowne, panie Turner?

- Jak cholera, panienko Evans. - Cole odwrócił się w stronę Daniela, który znów nieco zbyt gwałtownie odrzucił zapalniczkę na stolik. - Ty lepiej zabieraj tę piękną pannę na bal. Albo ja zabiorę ją do swojej sypialni.

Parsknęłam śmiechem, wkładając szpilki.

- Masz zbyt wysokie wymagania, skarbie.

- A gdzie tam. Przecież już nie masz stanika.

Tylko wywróciłam oczami. Czasami kończyły mi się siły na tego faceta.

Wyciągnęłam z szafy płaszcz i spojrzałam na Daniela. Odwzajemnił moje spojrzenie, jednak nie potrafiłam niczego wyczytać z jego czarnych oczu. To zabolało mnie tak bardzo, że aż wstrzymałam oddech. Oddalaliśmy się od siebie. Wiedziałam to od jakiegoś czasu. Nie miałam jednak świadomości, że był już tak daleko...

Kiedy więc Daniel nagle wstał, totalnie mnie zaskoczył. Nie wiedziałam już, czego mogę się po nim spodziewać.

- Chodźmy, Evans. Jedynym plusem tego wieczoru będą darmowe drinki.

***

Ha! Rozdział w czwartek, cóż za niespodzianka! :p Ten weekend mam jednak całkowicie zawalony, mogłoby się więc zdążyć tak, że nie znalazłabym chwili na opublikowanie notki. Żeby więc tego uniknąć, wrzucam Wam rozdział już dzisiaj :))
Tym razem tak krótko i nijako, ale obiecuję, że potem będzie inaczej :D Boję się powiedzieć, że "lepiej", bo tego typu stwierdzenia pozostawiam tylko i wyłącznie Wam. Ale na pewno będzie nieco bardziej interesująco. I nie będzie tyle o brak stanika! :p
Trzymajcie się, robaczki! :*

Klaudia99

P.S. Przypominam o ankiecie na KOOW :)) Więcej w poprzedniej notce.