Rozdział 23

Clairity- Exorcism
Całkowicie mnie zauroczyła! <3

"Więc ponownie odtworzę moje ciało i duszę.

Wygnam pęknięcia z moich kości. Nie jesteś dłużej moją religią.

Wykorzystam całą nową energię na wyeksponowanie tej lepszej części mnie.

Zamierzam wymazać cię z mojego systemu. To czas na egzorcyzm..."

Nie wiedziałam, ile spałam. Wiedziałam tylko, że Lydia czuwała nade mną przez cały ten czas. Kiedy się przebudziłam, ona nadal siedziała obok. Coś czytała, ale kiedy zauważyła, że już nie śpię, odłożyła książkę i uśmiechnęła się.

- Już zapomniałam, jak głośno chrapiesz.

Szturchnęłam ją w bok.

- Wcale nie!

Moje dziecinne zaprzeczenie wywołało wojnę na łaskotki. Już nawet nie pamiętałam, która z nas zaczęła. Jak małe dziewczynki szczypałyśmy się i wrzeszczałyśmy, przy okazji niemalże płacząc ze śmiechu. Nawet nie wiedziałam, że tak bardzo tęskniłam za przyjemnością, jaką dawał uśmiech. Czułam to przyjemne, ciepłe uczucie gdzieś w żołądku. Wszelkie problemy i troski zostały przyćmione. Czułam się dobrze, mogąc przestać udawać i być tą roześmianą, nie mającą żadnych trosk Catherine.

Kiedy jednak uświadomiłam sobie, że to nic nie zmienia, a ja nadal tylko gram, że próbuję maskować problemy, których niewątpliwie przybywało, śmiech przerodził się w szloch.

Daniel. Nocni. Dominique. Cole...

Płakałam i płakałam tak długo, aż nieco zaskoczona Lydia przytuliła mnie do siebie. Tym drobnym, nieco niezdarnym gestem sprawiła, że poczułam się lepiej. Ból zelżał. Tak jak tęskniłam za normalnością, tak też tęskniłam za dotykiem drugiej osoby. Tym leczniczym, ciepłym dotykiem, który potrafił wypędzać człowieka z największej chandry.

Tuląc się do Lydii i bezgłośnie łkając, uświadomiłam sobie, że już dawno nie byłam z nikim tak blisko. Daniel mnie odtrącił, Thompson udawała, że mnie rozumie i nie naciskała na wprawiające mnie w otępienie rozmowy. I niewątpliwie miała rację. Za wszelkie zwierzenia musiałam zapłacić wyrzutami sumienia i bólem. Ale jak każdy potrzebowałam dotyku, samej obecności kogoś, kto chciał mi pomóc. Poprzez wszelkie sekrety, niedopowiedzenia i kłamstwa utraciłam swoich najbliższych. Sprawiłam, że odsunęli się ode mnie, myśląc, że im nie ufam.

Czy więc tak działała klątwa? Miała stopniowo przekonywać mnie, że nie potrzebuję Dziennych? Czy miałam z każdym kolejnym dniem uświadamiać sobie, że wampiry, które mnie wychowały, nie zaakceptują mnie w taki sposób, w jaki zrobiliby to Nocni?

To wszystko było takie skomplikowane... Tak cholernie skomplikowane... Z każdym dniem rozumiałam coraz mniej.

- Catherine? Hej, Cat, spokojnie. Nic się nie dzieje. Jesteś bezpieczna - mruczała wampirzyca, głaszcząc mnie po plecach.

- Ale ja nie jestem  b e z p i e c z n a  dla was - wyszeptałam. - Niszczę was, kruszę relacje między nami. Nie mogę was dłużej ranić.

- I co chcesz zrobić? - warknęła Lydia, czym wprawiła mnie w zaskoczenie. Moja przyjaciółka rzadko kiedy się irytowała. - Pójść do Nocnych, bo oni nie mają uczuć, którymi mogłabyś się zabawić? Jesteś żałosna, myśląc w ten sposób.

- Ty nic nie rozumiesz...

- Znowu to robisz - mruknęła Lydia, odsuwając się ode mnie. - Tym razem mnie. Zakładasz, że jestem zbyt głupia, za słabo doświadczona przez życie, by chociażby spróbować cię zrozumieć?

- Daniel - wykrztusiłam, kiedy udało mi się połączyć fakty. - Rozmawiałaś z nim?

- Przyszedł do mnie po waszej kłótni - wyjaśniła wampirzyca. - Był w koszmarnym stanie, chciał z kimś pogadać. Powiedział, że się zmieniłaś i nie jest już w stanie dłużej przewidywać twoich humorków. Martwił się, oboje nadal się martwimy, że zostało nam już niewiele czasu. Że spotkanie z Nocnymi wpłynęło na ciebie nie tak, jak powinno.

Wstrzymałam oddech, jednocześnie zaskoczona ale i... zazdrosna. Daniel przyszedł do Lydii, to jej się zwierzał - nie mnie. Podejrzewałam, że odsunęliśmy się od siebie, ale... Ale żeby aż tak...?

Co miałam o tym myśleć? Czy to było jednoznaczne zaprzeczenie nadziei na to, że kiedykolwiek się pogodzimy?

- Chciałabym móc wam powiedzieć - wyszeptałam w końcu. - Ale nie wiem, od czego zacząć.

- Najlepiej od początku - podsunęła wampirzyca z uśmiechem.

Wykręciłam palce w nerwowym odruchu. Raz i drugi, aż nabrałam pewności, że wszystkie kości przeskoczyły z cichym chrzęstem. Była to żałosna próba zyskania na czasie, ale wciąż nie czułam się gotowa, by się komukolwiek zwierzyć. Widziałam, co takie informacje robią z ludźmi. Cole mógł mówić, że chce być moim przyjacielem, że zaakceptował to, kim naprawdę jestem. Ale ja nadal widziałam strach w jego oczach. Mimo wszystko nadal się mnie bał. I dobrze. Ja sama się siebie bałam. Bałam się tego,  k i m  się stawałam...

- Macie rację - powiedziałam, nie patrząc na przyjaciółkę. - Coś się zmieniło.

- Na gorsze?

Ze smutkiem pokiwałam głową.

- Byłaś kiedyś zakochana, Kiełku? - zapytałam.

Nie wiedzieć czemu, Lydia zarumieniła się aż po cebulki włosów. Zaskoczona zmarszczyłam brwi, chcąc coś z niej wyciągnąć, ale ta spuściła wzrok na swoje dłonie. Postanowiłam więc, że wypytam ją o to później. Jednocześnie jednak poczułam w sercu ukłucie zawodu. Myślałam, że moja relacja z Lydią nie uległa zmianie. A tu proszę, nie tylko ja miałam jakieś sekrety.

- Tak - odparła skrępowana.

- Więc najszybciej zrozumiesz, o co mi chodzi. - Westchnęłam ciężko, zbierając się w sobie na wykonanie następnego kroku. - Kiedy nie ma ich obok, tęsknię. A kiedy ich widzę, moje serce wyrywa się w ich stronę. Rozłąka jest dla mnie mordęgą. Ale każda, chociażby najmniejsza myśl, sprawia, że się uśmiecham...

- Musi być ci ciężko - zauważyła Lydia, troskliwie dotykając mojego ramienia.

- Najcięższa w tym wszystkim jest świadomość, że... - urwałam nagle, niepewna, czy powinnam mówić o tym głośno.

- Że tobie się to podoba.

- Czuję, że im na mnie zależy, Kiełku - wyszeptałam zdławionym od łez głosem. - A mnie zależy na nich. Chociaż to zdecydowanie wykracza poza normy, które wszyscy wpajali mi od małego.

Lydia mnie przytuliła. Jej uścisk byłby w stanie zmiażdżyć i roztopić lodowiec.

- Czemu nic nie mówiłaś, idiotko? Myśleliśmy, że już nam nie ufasz, że przestaliśmy się dla ciebie liczyć, że... Że definitywnie z nas zrezygnowałaś.

- Nie, Kiełku, nie! To właśnie dla was chcę z tym walczyć - zaprzeczyłam.

- Ale dlaczego sama? - mruknęła Lydia z naganą. - Zapomniałaś, że możesz nam mówić o wszystkim? Jeszcze nie dostrzegłaś, że pomimo przeciwności my się od ciebie nie odwrócimy?

- Może właśnie przez to popełniacie błąd, może powinnam...

- Nawet nie kończ - fuknęła wampirzyca. - Nie chcę słuchać tych bzdetów.

- Ale...

- Koniec! Nie piłaś jeszcze krwi, masz prawo do paplania głupot. Ale to nie oznacza, że ja muszę ich wysłuchiwać.

Na wzmiankę o krwi moje kły się wysunęły. Próbowałam wsunąć je z powrotem - bez skutku.

- Um, tak. Chyba jestem spragniona - wykrztusiłam, walcząc z płomieniami liżącymi moje gardło. Dotychczas Marlene nie pozwalała mi znaleźć się w takiej sytuacji. Już zapomniałam, jakie łaknienie może być uporczywe. Jaki wampir na głodzie może być nieobliczalny...

Odskoczyłam od Lydii, gdy przysunęła się w moją stronę. Nie mogłam... Nie mogłam nawet myśleć o tym, co byłam w stanie jej zrobić. A gdybym tak straciła kontrolę, gdybym...

- Trzymaj. - Lydia nie przejęła się moją reakcją i podała mi styropianowy kubek, po brzegi wypełniony szkarłatną cieczą. Nim mój mózg podsunął mi obraz wbijania się w o wiele lepiej pachnącą szyję Lydii, wychyliłam zawartość naczynia.

Po wszystkim wsunęłam kły. Teraz przyszło mi to z łatwością.

- Skoro już zrobiłyśmy sobie wieczór szczerości- zaczęłam - mogę i ja cię o coś zapytać?

Lydia skinęła głową, po czym wychyliła się z łóżka, by z szuflady biurka wyciągnąć napoczętą wcześniej paczkę misio-żelków.

- Wal.

- Czemu śmierdzisz Xavierem?

Wampirzyca aż się zakrztusiła. Patrzyłam, jak walczy o oddech, uśmiechając się z wyższością.

Aha, wiedziałam!

Naraz jednak zrobiło mi się słabo. Lydia i ten zadufany dupek...? Chciałam dla mojego Kiełka jak najlepiej, no ale... Jasne, to był lekarz, szacun, że facet wytrwał tyle lat na studiach medycznych. Albo że w ogóle się ich podjął; nadal nie wiedziałam, ile ma lat. Ale jakoś za nim nie przepadałam.  To pewnie dlatego, że już na wstępie uznał mnie za przeklętą i siejącą zło istotę - co zbytnio nie odbiegło od prawdy. Nie przekonywał mnie jednak, wcale a wcale.

W zamyśleniu przyjrzałam się Lydii, jej zarumienionym policzkom i błyszczącym, błękitnym oczom. Czemu niczego nie zauważyłam? Zajęta swoimi problemami nawet nie dostrzegłam, że moja przyjaciółka dorosła. Nadal w jej pokoju, ubiorze, a nawet aurze dominował róż, ale zaczęła w nim wyglądać nieco bardziej jak... Jak kobieta.

- O mój Boże - wykrztusiłam oszołomiona. - Nic mi nie powiedziałaś?!

- Luzuj, Evans. Przecież jestem na stażu w szpitalu. Spędzam z nim sporo czasu. Nie na tym, co myślisz - zreflektowała się szybko, widząc, ze chcę coś powiedzieć. Jej policzki i szyję pokrywał szkarłatny rumieniec zażenowania. - Opiekujemy się tymi strażnikami, którzy jeszcze nie wydobrzeli do końca po ataku. I uzupełniamy razem papiery. Niezwykle romantyczne!

W znaczący sposób poruszyłam brwiami.

- Jednak rumienisz się na samą wzmiankę o nim.

- Spadaj! - Zarobiłam poduszką w twarz. - Ja ci nie wypominałam zauroczenia Colem.

Westchnęłam.

- Zauroczenie. Dobre słowo.

- Myślisz, że to nie była miłość? - zapytała Lydia, gotowa za wszelką cenę odwieść mnie od tematu samej siebie.

- Byliśmy ze sobą... Nawet nie wiem, kiedy byliśmy razem, a kiedy nie - przyznałam, czym zaskoczyłam samą siebie. - Znam go od grudnia. Przez te dwa miesiące częściej chodziliśmy skłóceni.

- Coś jednak do niego czułaś, co? - rzuciła Lydia z uśmiechem.

Oparłam głowę o ścianę i przymknęłam powieki.

- Wkradł się do mojego serca przez pęknięcie w zbroi. Myślę, że nie pozbędę się go tak łatwo.

- To może chwytaj okazję póki możesz?

Uśmiechnęłam się, wciąż nie otwierając oczu.

- Mówi to osoba, która ma Cole'a Turnera za szkolnego podrywacza i łamacza kobiecych serc.

- Przy tobie zdawał się być kimś zupełnie innym - zauważyła moja przyjaciółka. - Oczywiście, że chciałabym dla ciebie kogoś lepszego niż zimny drań, który zaliczył praktycznie każdą w Akademii, ale jeśli byłaś z nim szczęśliwa...

- Nadal coś do niego czuję, tu nie mam żadnych zastrzeżeń. Ale... - Spojrzałam na Lydię. - To już nie jest to samo.  J a  już nie jestem tą samą Catherine, dla której on był gotowy się zmienić.

- Zrobisz, jak zechcesz - odparła wampirzyca, kwitując swoją wypowiedź wzruszeniem ramion. - To nie mój interes. Nie chcę, żebyś przekreślała swoje szanse na miłość tylko dlatego, że jesteś, kim jesteś.

A kim jestem...? Nie powiedziałam jednak tego głośno, nie chcąc prowokować samej siebie do zwierzeń. Lydia wiedziała tyle, ile musiała. Ufałam jej, kochałam ją. Ale nie byłam w stanie powiedzieć jej wszystkiego.

Bo ja sama niewiele więcej wiedziałam. Znałam suche fakty, legendy oparte na rzeczach pozostawionych przez Dominique, na opowieściach ludzi, którzy rzekomo ją znali. Nie miałam pojęcia, ile z tego wszystkiego jest prawdą. Nie wiedziałam, co mnie czeka, kogo jeszcze w swoim życiu spotkam, jakich wyborów dokonam. A już na pewno nie wiedziałam, kim jestem.

- Która godzina? - zapytałam, wyglądając przez okno. Na zewnątrz było już ciemno.

- Będzie coś koło dziewiątej - oznajmiła wampirzyca, czym całkowicie mnie zaskoczyła.

- Spałam cały dzień? - wykrzyknęłam zszokowana.

Lydia wydała śmieszny odgłos (zabrzmiało to trochę jak yup, ze szczególnym przedłużeniem środkowej samogłoski) co odebrałam jako leniwe ,,tak".

O matko. Przespałam dwanaście godzin. Bez koszmarów. Bez łez. Bez wrzasków.

Zwycięstwo!

- Idziemy do mnie? - zapytałam, wstając. Dopiero w pionie uświadomiłam sobie, jak bardzo jestem obolała od długiego leżenia. - Możesz zostać na noc.

- A Daniel? - Lydia spojrzała na mnie zdziwiona.

- Co Daniel? - prychnęłam, naciągając na siebie bluzę, którą zdjęłam przed snem. - On nam się do łóżka nie właduje. O to możesz być spokojna.

- Martwisz się, czy w ogóle wróci - zauważyła spokojnym tonem Lydia.

- Wróci czy nie, mam to w nosie.

A tak naprawdę byłam przerażona świadomością,  że mogę go już nie zobaczyć.

- Dobra, idziemy do ciebie - zadecydowała wampirzyca, podchodząc do szafy. Wyciągnęła z niej różowe pidżamy i kosmetyczkę. - Jest przed dziesiątą. Kolejka do łazienki ciągnie się zapewne od schodów. Przynajmniej kąpiel wezmę w spokoju. Bo przy twoim chrapaniu nawet zatyczki nie pomogą...

Obejrzałyśmy film, zeżarłyśmy więcej popcornu niż powinnyśmy, a nawet poryczałyśmy się, gdy Lily Collins wyznała Samowi Calflinowi na jego ślubie, że zawsze będzie go prawdziwie, całkowicie i szczerze kochała.

Przed północą nie miałyśmy już czym płakać ani o czym gadać.

Wtedy też w mojej głowie zaświtał pomysł, którego za godzinę miałam żałować, ale o czym jeszcze oczywiście nie miałam najmniejszego pojęcia.

- Kiełku, chcesz pójść ze mną na trening?

Lydia spojrzała na mnie zdumiona.

- Na Nocny Trening?

- A na jaki by inny? - parsknęłam. - Przespałam dzisiaj swój. Mogłabym przynajmniej popatrzeć na walczących.

- Ale ty tak na poważnie? - pisnęła Lydia, która, jak mi wiadomo, od zawsze pragnęła dostać się na Nocny Trening, by popatrzeć na trzecioklasistów. - Myślisz, że mnie wpuszczą?

- Kochana, a jak nazywa się twoja najlepsza przyjaciółka?

Lydia zabawnie zmarszczyła nos, a ja wyczułam w jej głosie zaczepkę.

- Marlene Moon?

Sprzedałam jej kuksańca w bok.

- Od kiedy to przyjaźnisz się z dyrektorką, co, Kiełku? - prychnęłam.

- Oj, przecież tak się tylko zgrywam. - Lydia cmoknęła mnie w policzek i wyskoczyła z łóżka. - No dawaj, Evans. Roznegliżowani chłopcy... to jest, Nocny Trening na nas czeka!

Tylko parsknęłam śmiechem.

Po dziesięciu minutach byłyśmy z powrotem ubrane i szłyśmy w kierunku sali gimnastycznej. Pech chciał, że po drodze natknęłyśmy się na Marlene.

- Catherine? Co ty tu robisz o tej godzinie? I czemu ciągniesz ze sobą Lydię?

- Idziemy na trening - oznajmiłam.

- Nie sądzę... - zaczęła dyrektorka, ale ja chwyciłam przyjaciółkę za rękę i pociągnęłam ją z powrotem w kierunku schodów.

- Dobranoc, Marlene! - rzuciłam przez ramię, słysząc jeszcze za sobą ciężkie westchnienie dyrektorki.

- Ona nas zabije - skwitowała Lydia, kiedy znalazłyśmy się w bezpiecznej odległości od Marlene.

- Mnie poszłaby tym tylko na rękę.

Lydia zganiła mnie wzrokiem. Poczułam się trochę jak niesforny pies ganiony przez swojego właściciela.

- Nie mów tak, Cat.

Zbyłam ją głuchym ,,yhy".

- Jak tam jest? - ekscytowała się przez resztę drogi wampirzyca. - Faceci zdejmują koszulki, nie? Powiedz, że tak. Nie chcę iść tam na darmo. Muszę mieć na co popatrzeć.

- Będziesz miała - obiecałam, popychając drzwi na salę gimnastyczną.

Zaciągając się zatęchłym zapachem przepoconych tenisówek, uświadomiłam sobie, że nie mam karty, którą mogłabym otworzyć drzwi na salę do Nocnych Treningów.

Cholera, cholera, cho...

- Enzo! - krzyknęłam, biegnąc w stronę chłopaka, który miał właśnie zatrzaskiwać za sobą wejście.

- Cześć, laleczko. - W niedbałej pozie oparł się o futrynę, przytrzymując drzwi barkiem. - Pewnie chcesz wejść, co?

- Jak ty wspaniale odgadujesz kobiece potrzeby! - parsknęłam.

- Kobiety to całe moje życie, laleczko.

- Super. Świetnie. - Założyłam ramiona na piersi, zupełnie nieświadomie eksponując dekolt. -Możemy przejść?

- A gdzie zgubiłaś swojego rycerzyka, co, laleczko? - wymruczał Enzo, pochylając się w moją stronę. - Jeszcze się nie pogodziliście po porannej kłótni kochanków?

Uśmiechnęłam się.

- Nie zaczynaj, kochanie. Bo stracisz ząbki.

- Mmm, brzmi kusząco. - Enzo kłapnął zębami, co wyglądało niezwykle tandetnie. Nie wiem, dlaczego którakolwiek miała ochotę przebywać w jego towarzystwie dłużej niż to konieczne. - Idziemy do mnie czy do ciebie?

- Każdy w swoją stronę - odparłam, przeciskając się w szparze między futryną a jego ramieniem i ciągnąc Lydię za sobą.

- Uwielbiam, kiedy zgrywacie niedostępne - zawołał za nami.

Uraczyłam go środkowym palcem, nawet na niego nie patrząc.

- Bywaj zdrów, kowboju.

Lydia parsknęła, ale w żaden inny sposób nie skomentowała tej żałosnej próby podrywu. I dobrze. Chciałam jak najszybciej wyrzucić ją z pamięci. Miałam go powyżej uszu. W końcu kilka tygodni wspólnych treningów do czegoś zobowiązywało.

Kiedy przekroczyłyśmy próg sali, Lydia wciągnęła powietrze z sykiem. To oczywiście zwróciło na nas uwagę. W naszą stronę natychmiast ruszył Cody. Czekając na kazanie, przeczesywałam tłum wzrokiem. Cole, Sophie, Paul, Clarissa i cała masa ludzi, których znałam mniej lub bardziej. Jego jednak nigdzie nie było.

Jednak kiedy Cody do nas podszedł, nie zdążył się nawet odezwać. Zmartwiony spojrzał na kogoś ponad moim ramieniem. Nie musiałam się odwracać, by wiedzieć, na kogo patrzył. Nie wyczytałam tego nawet z jego brązowych oczu, które momentalnie się rozszerzyły. Po prostu wyczułam zapach Daniela. Tylko jego perfumy tak silnie pachniały szałwią i trawą cytrynową.

Cholera. A miałam nadzieję, że go tu nie spotkam.

Jak to mówią: Nadzieja matką głupich.

- Nie spodziewałem się was tu zobaczyć - zauważył Cody po chwili tępej ciszy, zwracając się do mnie i Lydii, ale nadal patrząc na Daniela. - I nie spodziewałem się, że przyprowadzisz Lydię.

- To chyba nie jest zabronione? - zapytałam słodko.

Cody zacisnął szczękę, spoglądając raz po raz na Daniela za moimi plecami. Walczyłam z pokusą, by nie odwrócić się w jego stronę.

- Nie, Cat. Ale obiecaj, że to tylko jednorazowo.

Posłałam mu najbardziej olśniewający uśmiech, na jaki było mnie stać.

- Będziemy tylko patrzeć.

Cody spojrzał na mnie, ale nic więcej nie powiedział. Miał świadomość tego, że z kim jak z kim, ale ze mną nie ma sensu się kłócić. Wzięłam więc przyjaciółkę za rękę i pociągnęłam w kierunku mojego kąta. Zrezygnowałyśmy z krzesła, które i tak było tylko jedno, i usiadłyśmy na podłodze, opierając się plecami o zimną ścianę zbrojowni. Lydia była podekscytowana jak mały dzieciak na dzień przed gwiazdką. Rozglądała się po pomieszczeniu, łapczywie chłonąc widoki.

- Zamknij te usta - parsknęłam, widząc jej radosną minę, gdy jeden ze strażników zdjął bluzę i pozostał w obcisłym podkoszulku.

- Cicho - zganiła mnie. - Tylko patrzę.

- Ślinisz się.

- Wal się - mruknęła, z trudem odwracając twarz od bruneta i wlepiając spojrzenie we mnie. - Jeszcze się nie pozabijaliście. Brawo.

- Wal się.

Zamierzałam na tym stwierdzeniu zakończyć temat mnie i Daniela, ale Lydia była bezlitosna. Raz po raz szturchała mnie w bok, komunikując jednocześnie, co Shane robi.

- Gada z Colem. Śmieje się. Mmm, dołeczki. Odwraca się w naszą stronę. Posyła mi shane'owskie spojrzenie. Teraz tylko wywraca oczami. Hmm, czyli wszystko słyszy. Uuu, a teraz zdejmuje bluzę. No, nie wstydź się, kolego. Tą koszulkę też możesz zdjąć. Znowu spojrzenie zdegustowanego Shane'a. Wygląda jakby miał do mnie podejść. Ale rezygnuje, widząc ciebie obok.

I tak dalej, i tak dalej. W końcu zatkałam jej usta dłonią, grożąc, ze jeśli powie coś jeszcze, uduszę ją przy użyciu jej własnego, tandetnie różowego paska. Zamknęła się, pozwalając mi skupić się na kimś innym niż Shane Dupek.

Po ataku wzmożono treningi. Efekty już było widać. Trudno było mi rozpoznać w tłumie nowicjuszy a pełnoprawnych strażników, którzy od jakiegoś czasu dołączali do naszych ćwiczeń. Granice wieku i posiadanych umiejętności zatarły się. Teraz Cole, Enzo, a nawet Sophie byli na tym samym poziomie co John. Ale choć ruchy wszystkich były pewne, płynne i sprawne, nowicjusze nie posiadali takiego doświadczenia, co starsi od nich strażnicy. Nie uczestniczyli jeszcze w prawdziwej walce. Mogli być do niej przygotowani fizycznie. Cody bezsprzecznie o to zadbał. Ale widziałam, co spotkanie z Nocnymi robi z ludźmi. Sama stanęłam z nimi twarzą w twarz, ale moje odczucia się nie liczyły z wiadomych względów. Daniel się zmienił. Cole również. Stali się mniej ufni. Kiedy walczyli między sobą, nie widziałam już tej typowej zawziętości i chęci siania odwetu. W ich oczach błyszczała... obojętność. Zupełnie jakby stracili chęć do walki. Niekiedy dostrzegałam w ich ruchach mechaniczność- widziałam już tego typu manewry na dziedzińcu. Walczyli jak typowi strażnicy - tylko po to, by zabijać. Choć świadomość tego mnie przerażała, widziałam w ich ruchach i gestach odbicie samego Johna- obojętnego na wszelkie konsekwencje odwiecznej walki człowieka stworzonego do zabijania Nocnych. Bezuczuciowego, zimnego robota.

Zawsze uważałam, że obowiązek, zaciągnięcia się do Akademii jest nieprawidłowy i zły. Teraz tylko utwierdziłam się w tym przekonaniu.

- Jesteś dziwnie milcząca - zauważyła Lydia. - Co jest?

- Zastanawiam się, co w końcu jest dobre a co nie.

Lydia zmarszczyła brwi.

- I jaki wniosek?

- Że wszystko jest do dupy.

Wampirzyca parsknęła śmiechem.

- Typowa odzywka mojej Catherine. Czy to znaczy, że wracasz do nas?

- A nie było mnie z wami przez ostatni czas? - zdziwiłam się. - Nie pamiętam, bym udała się na jakiekolwiek wakacje.

- Wiesz, wolę twoją sarkastyczną, nieco egoistyczną naturę niż tanią, zombistyczną podróbkę.

- Zombistyczną? - parsknęłam.

Lydia odchrząknęła, przygotowując się do odpowiedniego zaintonowania swojej kolejnej kwestii.

- Och, jestem taka nieszczęśliwa! Nikt mnie nie rozumie! Yyyyy. - To ostatnie miało być marną podróbką ryku zombie.

- Wcale tak nie mówiłam! - sprzeciwiłam się.

- Ale wyrażałaś to całą sobą.

- Biedny Xavier. Nie ma najmniejszego pojęcia, w co się pakuje.

- Zamknij się! - syknęła Lydia, oblewając się rumieńcem.

- Och, czyżby sarkastyczna Catherine przestała być tą lepszą Catherine, hm, Kiełku?

- Masz szczęście, że zabrałaś mnie na Nocny Trening - mruknęła wampirzyca.

- Inaczej byś mnie znielubiła?

- Znienawidziła, skarbie.

Siedziałyśmy pod tą ścianą jeszcze długo, aż do zakończenia się treningu. Przez cały ten czas żartowałyśmy i wymieniałyśmy się uszczypliwościami. Kiedy jednak Lydia na nowo zaczęła rozprawiać o Danielu, wstałam z zamiarem opuszczenia sali.

- Koniec atrakcji - oznajmiłam. - Wracamy spać.

Ruszyłyśmy do wyjścia wraz z innymi uczniami. Zagadywana przez Lydię nawet nie zwróciłam uwagi na to, gdzie idę. Przez to wpadłam na kogoś. Kogoś, kto nie był tą kwestią zadowolony.

Podobnie jak ja.

- Jak łazisz, dziwko Nocnego? - warknęła Sophie, popychając mnie do tyłu.

- Nie moja wina, że masz taką szeroką dupę.

Szponiasta dłoń Sophie Holder zacisnęła się na moim nadgarstku. Poczułam się tak, jakby odcięła mi dopływ krwi do prawej dłoni.

- Myślisz, że jesteś zabawna? - wycedziła.

- Puść mnie, suko.

- Catherine... - wtrąciła Lydia żałośnie, ciągnąc mnie za wolną rękę. - Odpuść.

- Słyszysz swoją żałosną przyjaciółeczkę? Odpuść, dziwko Nocnego. I przeproś.

- Cat! - jęknęła wampirzyca, dostrzegając jakąś zmianę we mnie. - Błagam.

Wokół nas zrobiło się zbiegowisko. Ci uczniowie, którzy jeszcze nie opuścili sali, otoczyli nas, z zapałem czekając na rozwój akcji.

Nim więc zbiorowisko kogokolwiek by zaalarmowało, uwolniłam uwięzioną dłoń i uderzyłam Sophie łokciem w nos. Podczas treningów Daniel zawsze odchylał się przed tym ciosem. Ona nie zdążyła.

Coś chrupnęło, trzasnęło. Polała się krew. Na szczęście byłam świeżo po posiłku i jej zapach nie sprawił, że zaczęłam wariować.

Chociaż w przypadku suki Sophie nie użalałabym się zbytnio nad utratą kontroli.

- Nie zamierzam przepraszać za swoją prostolinijność - oznajmiłam, z pogardą patrząc na zwiniętą na podłodze dziewczynę.

Rozmasowałam nadgarstek i odwróciłam się w stronę drzwi. Zaczęłam przeciskać się przez tłum, ciągnąc za sobą Lydię.

Odwróciłam się tylko raz. Akurat po to, by zobaczyć potępiające spojrzenie Daniela klęczącego obok poszkodowanej.

***

Właściwie to nie wiem, co powinnam uwzględnić w tej notce odautorskiej. Dlatego dziś krótko :D

Po pierwsze: Jak Wam się podoba moja propozycja chłopaka dla Lydii? :p

Po drugie: Tak, tak - wiem, że moja niewyżyta, masochistyczna psychika wcale nie pomaga naprawić zniszczonych klątwą relacji.

I po trzecie: Dziękuję Wam za przeszło 10 tysięcy wyświetleń bloga! Niektórym może się to wydawać wciąż zbyt mało, ale dla mnie to ogromny symbol tego, że moje wypociny są jakoś tam przez Was przyjmowane i nie piszę "do ściany" :) Sam ostatni post miał ich prawie 700, najwięcej ze wszystkich, co jest naprawdę, naprawdę niesamowite! Miało być krótko, więc ja już lecę, bo jak zacznę się rozpisywać, dziękować i płakać, to nigdy nie skończę notki!

Jeszcze raz wielkie dzięki! :*

Uwielbiam Was! <3

Klaudia99