Rozdział 15

Aqualung & Lucy Schwartz- Cold

" Bóg, jego kapłani i jego królowe.
Wszyscy czekali i będą czekać na swój koniec.
Zawieszeni między niebem a piekłem.
Gdzie tańczą znowu i znowu, i znowu..."

Rano obudziłam się w łóżku sama, czego nie wzięłam za dobry znak. I miałam całkowitą rację. Daniel już od jakiegoś czasu był ubrany i gotowy do pracy. A na dodatek zamknięty w sobie i uszczypliwy jak zwykle. Chciał się dalej bawić w kotka i myszkę, nie ma sprawy. Miał to jak w banku.

- No już, zabieraj te szmaty i idź się ubrać - warknął, wychodząc na balkon, by odpalić papierosa.

Tak, idź sobie pofolgować. Może ci przejdzie.

Poganiana przez Daniela uwinęłam się w pół godziny. Nie dość, że nie wypiłam kawy, to jeszcze spędziłam w mojej wspaniałej łazience tak mało czasu. Z miejsca i mój humor uległ pogorszeniu.

- Rusz się, Evans - marudził Daniel. - Nie zamierzam spędzić z tobą całego dnia.

- Tego raczej nie da się obejść - mruknęłam z gumką do włosów w zębach.

Podczas gdy ja związywałam włosy - już dawno na mojej głowie nie gościły koszmarne odrosty; obiecałam sobie zająć się tym zaraz po szkole - on spakował moją torbę. Wciągnęłam przez głowę szary sweter, uważając, by nie zniszczyć swojego makijażu. Nie był może tak spektakularny i ostry jak zwykle, ale było to spowodowane brakiem czasu.

Wychodząc z pokoju, obejrzała się tęsknie w stronę łóżka. Daniel jednak zamknął drzwi na klucz, definitywnie odcinając mnie od tych dobrodziejstw.

- Jak się czujesz? - zapytał nieco mniej gorzko, przerzucając sobie przez ramię moją torbę.

- W porządku. I nie jestem kaleką. Mogę sama nosić swoje rzeczy - dodałam sarkastycznie, wyciągając dłoń po moją listonoszkę.

- Odpuść, Evans. Daj mi zgrywać dżentelmena.

Tylko wywróciłam oczami. Byłam niewyspana. Nawet ja nie miałam ochoty na darcie z nim kotów. A zwykle sobie tego nie odpuszczałam.

Nasze wspólne wejście do jadalni wywołało tylko nieco mniejsze poruszenie niż wyjście ze wspólnego pokoju. Początkowo przysłuchiwałam się tym nierealnym plotkom, ale po pewnym zrezygnowałam. Wszystkie miały podobny przekaz - że zdradziłam Cole'a z Danielem a teraz jestem z Shanem w ciąży.

Z jednej strony to zabawne, że przyszli strażnicy widzą sensację w „niechcianej" ciąży, ale z drugiej, całkowicie żałosne. Myślałam, że żyję pod jednym dachem z dojrzalszymi ludźmi. Niestety, myliłam się.

Idąc do swojego stolika, starałam się nie spoglądać w stronę Cole'a. Kiedy jednak dyskretnie obejrzałam się przez ramię, nie zastałam go na jego stałym miejscu. Rozejrzałam się więc nieco pewniej po sali - nigdzie go nie było.

- Wyszedł chwilę przed wami - wyjaśniła cicho Lydia, dostrzegając moją zawiedzioną minę. - Zabrał śniadanie i zniknął.

- Pokłóciliście się? - zapytał Daniel.

Pociągnęłam solidny łyk kawy, nim odparłam.

- Możliwe.

Lydia zmarszczyła swoje jasne brwi.

- To tak czy nie?

Nie byłam pewna, ile jestem gotowa im zdradzić. Nie dość, że wszyscy wokół ucichli, łakomi plotek, to sama nie chciałam rozdrapywać ran.

Czy Cole mnie skrzywdził? Nie. Bo to ja skrzywdziłam jego. I co dziwne, to boli mnie bardziej.

- Nie - szepnęłam. - Po prostu pozwolił mi odejść.

- Nie był ciebie wart - pocieszała mnie Lydia.

Siliłam się na uśmiech.

- Tak, Kiełku. Nie była nam pisana wspólna przyszłość.

- Teraz masz Daniela - podsunęła radośnie wampirzyca, mrugając porozumiewawczo. - No, opowiadać. Jak tam pierwsza wspólna noc?

Dyskretnie spojrzałam na pogrążonego w ciszy Daniela. Chyba wyczuł, że mu się przyglądam, bo podniósł wzrok. Z jego czarnych, twardych jak onyks oczu wyczytałam więcej niż z najbardziej szczegółowej książki. Więź, która utworzyła się między nami dzisiejszej nocy, nie zanikła. Nadal była wątła, a powrót mrukliwego, pogrążonego w sobie Daniela wcale nie pomagał jej się rozwijać. Ale była, siedziała gdzieś tam w nas, i czekała na swój czas.

- Daniel jest o wiele lepszym współlokatorem, bo nie jest uzależniony od różowych dodatków - parsknęłam.

- Ma też inne zalety, co, Cat? - kpiła dalej Lydia.

- Tego nie wiem. Ale dzisiaj znalazłam kilka włosów w umywalce - dodałam, patrząc oskarżycielsko na Shane'a.

- Ach tak? - prychnął Daniel. - A może ty mi wyjaśnisz, dlaczego w mojej maszynce do golenia było pełno włosów?

Zrobiłam minę niewiniątka.

- Na pewno nie wzięłam jej, by ogolić sobie nogi.

Lydia roześmiała się, przyglądając mi się z rozbawieniem i odrobiną dumy.

- Ogoliłaś nogi jego maszynką?

Zacisnęłam wargi, powstrzymując triumfalny uśmiech, który cisnął mi się na usta.

- Swojej nie mogłam znaleźć.

Daniel jęknął, podczas gdy ja z Lydią przybiłyśmy ze sobą piątkę.

- Już chyba bym wolał, żebyś chrapała - mruknął Shane.

- Chrapie - wtrąciła Lydia. - Nie wiesz nawet, o co się prosisz.

- Wypraszam sobie! - żachnęłam się. - Wcale nie chrapię.

- Jeszcze się przekonamy.

Rzuciłam w Shane'a kawałkiem grzanki.

- Idiota.

Reszta posiłku minęła nam we względnie przyjemnej atmosferze. Nie licząc plotkujących wampirów wokół, było naprawdę spoko. A Daniel po kubku kawy wyszedł z trybu warczącego kanibala, więc reszta dnia nie zapowiadała się wcale tak źle. Udało mu się nawet uśmiechnąć. Moje szanse na spokojny dzień znacząco wzrosły.

- Idziemy do Marlene - oznajmił Daniel, podnosząc się z krzesła. - Ruszaj tyłek, księżniczko. Przed nami pracowity dzień.

- Och, już nie mogę się doczekać - mruknęłam bez entuzjazmu. - Co wspaniałego zaplanowałeś?

- Bardzo interesujące lekcje. Pierwsza historia, prawda? Potem czeka nas wyczerpujący trening. Zamierzam dać ci porządnie w kość - zaznaczył. - Twój czas wolny wcale nie będzie taki wolny, bo po raz pierwszy w życiu odrobisz lekcje. I nie, nie ma innej opcji - zaznaczył szybko. - Będę pilnował, byś wyszła na ludzi. A za każdym razem, gdy zaczniesz się sprzeciwiać Marlene, bądź w ogóle nieprawidłowo zachowywać, będziemy przedłużali twój trening o pół godziny. Prawda, że genialne? - Mrugnął do mnie, a mój dobry humor wyparował. - Więc lepiej bądź grzeczna, księżniczko. Naprawdę zależy mi na twoim zdrowiu, ale treningi będą prawdziwą mordęgą. Tak tylko ostrzegam, żebyś jednak kontrolowała swój język.

Zacisnęłam dłonie w pięści. Nienawidziłam, gdy się mną dyrygowało.

- Wspominałam już, że cię nienawidzę?

- Wiele razy. Zachowaj jednak swoją złość na później. Przyda ci się podczas uderzania w bokserski worek.

Kiedy mijaliśmy gabinet dyrektorki, drzwi uchyliły się w zapraszającym geście. Westchnęłam ciężko i przekroczyłam próg. Marlene uśmiechnęła się ciepło na nasz widok. Miałam ochotę wyjść, ale czułam na sobie spojrzenie Daniela. A czego jak czego, ale nie pragnęłam dłuższego treningu z tym dupkiem.

- Witaj, Catherine. Jak się spało?

- Zaje... Dobrze, dziękuję - poprawiłam się szybko.

Daniel parsknął cicho, ale Marlene chyba nie zauważyła mojego drobnego potknięcia.

- To wspaniale. Nie jesteś już na mnie zła, ptaszyno?

- To nie twoja wina, Marlene - odparłam, tym razem zupełnie szczerze. - Dziękuję, że wspierasz mnie w tych... trudnych chwilach.

- I na tym moje wsparcie się nie kończy. - Dyrektorka podeszła do małej lodówki w kącie i wyjęła z niej torebkę z krwią. Jej zawartość przelała do styropianowego kubeczka i nakryła go pokrywką. Podchodząc do mnie, włożyła w dziurkę wieczka przeźroczystą słomkę. - Zmieniłam zdanie co do sposobu, w jaki będziesz przyjmowała pokarm. Ja będę ci wyznaczała dawki krwi. Dzięki temu będziesz dłużej mogła pociągnąć na tej ludzkiej.

- A... a jeśli ludzka przestanie mi wystarczać? - zapytałam cicho.

Marlene cała się spięła, ale próbowała wyjść z tej sytuacji z twarzą, uśmiechając się. Co, moim skromnym zdaniem, wyszło nieco sztucznie.

- Wtedy będziemy się tym martwić, dobrze?

Sztywno skinęłam głową i wzięłam od niej naczynie z krwią. Co dziwne, nie czułam pragnienia. Od wielu, wielu dni moje gardło nie płonęło a zęby przestały boleć. Na myśl jednak o tej słodkiej, gęstej cieczy moje zęby się wysunęły. Chciałam z tym walczyć, ale to było zbyt przyjemne uczucie.

- Miłego dnia, Catherine.

- Wzajemnie, Marlene.

Z mieszanymi uczuciami opuściłam gabinet. Krew w moim kubku chlupotała zachęcająco. W końcu uległam i pociągnęłam łyk. Była... wyśmienita. Po tylu latach picia rozwodnionej, zwierzęcej krwi w moich ustach znajdował się czysty nektar bogów Olimpu. Jednocześnie chciałam już przełknąć, poczuć tę słodycz w żołądku. Z drugiej strony nie byłam jeszcze gotowa, by rozstawać się z tym smakiem. Gdyby tak...

Zatrzymałam się gwałtownie, sprawiając, że podążający za mną cicho jak cień Daniel wpadł na mnie. Siła uderzenia sprawiła, że niemal upuściłam kubek. Nic jednak nie było w stanie sprawić, bym wkroczyła w nasłonecznioną strefę, w której to znajdowała się moja ławka.

Wiedziałam, że ta moja fobia była irracjonalna. Ale nie potrafiłam z nią walczyć. Pojawiała się niespodziewanie, paraliżując mnie. Tak jak teraz. Stałam sparaliżowana. Nawet nie mrugałam, wpatrzona wściekle w pasek światła słonecznego padającego u moich stóp.

Normalny Nocny cierpiałby katusze stojąc już w moim miejscu. Ja mimo wszystko nie zajęłam się ogniem. Ta myśl nie sprawiła jednak, bym wystąpiła jeszcze jeden krok naprzód. Wiedziałam, że promienie słoneczne nie były w stanie wyrządzić mi krzywdy, a mimo to nadal się ich bałam.

- Catherine? Cat? - Daniel strzelił palcami tuż przed moimi oczami. - Ocknij się, księżniczko.

- Nie mogę tam usiąść - wyszeptałam.

Daniel z westchnieniem opuścił dłoń.

- Nic ci nie grozi, Catherine.

- Danielu... - jęknęłam.

- Profesorze! - krzyknął Shane. - Catherine potrzebuje innego miejsca.

Historyk Williams spiął ramiona.

- Panno Evans...

- Nie mogę siedzieć w słońcu! - pisnęłam błagalnie.

Ktoś z klasy syknął zaskoczony.

Cholera, zagalopowałam się.

- Oczywiście, panienko Evans. Proszę wybrać sobie miejsce.

Ruszyłam w przeciwną stronę, siorbiąc krew z kubeczka. Historyk zganił mnie za to wzrokiem. Zlekceważyłam go jednak, obierając sobie za cel miejsce zajęte przez jakąś ogoloną na chłopczycę i wytatuowaną dziewczynę.

- Wynocha - rzuciłam. - Od dziś ja tu siedzę.

- A co - parsknęła - spłoniesz na słoneczku?

Szybkim ruchem pochyliłam się w jej stronę. Daniel nawet nie zdążył zareagować.

- Przesiądziesz się. - Mówiłam wolno, spokojnie, patrząc prosto w jej orzechowe oczy. - Natychmiast.

Źrenice dziewczyny na ułamek sekundy się rozszerzyły. Kiedy jej spojrzenie wróciło do normy, niemal bezszelestnie przeniosła się na moje stare miejsce obok okna. Kiedy po chwili z powrotem na mnie spojrzała, uczyniła to z nieskrywanym niedowierzaniem.

Uśmiechnęłam się szeroko, zajmując miejsce w najbardziej zacienionym kącie klasy. Wyciągnęłam z torby podręcznik, starając się lekceważyć chmurne spojrzenia, które posyłał mi Daniel.

Ach, to będzie piękny dzień!

Po zajęciach doszliśmy do wniosku, że lunch zjemy w naszej sypialni.

W mojej sypialni.

Lydia zabawiła się dziś w dostawcę i wpadła do pokoju obładowana tacami z jedzeniem. Rozdzielając posiłek, relacjonowała to, co działo się na dole.

- Wszyscy na was czekają! Co odważniejsi przekonują, że podejdą do ciebie, aby zapytać, czy spałaś z Nocnym, czy ten cię przemienił... - Wampirzyca się skrzywiła. - No, oczywiście krążą również pogłoski o tym, że zostaniesz w Akademii tylko do czasu, aż twoja ciąża zacznie być widoczna.

- Czyli muszę faktycznie zajść w ciążę - mruknęłam. - Może wtedy się stąd wydostanę.

- Zanim spłodzisz nam dzidziusia - wtrącił Daniel, przerywając na chwilę bezmyślne skakanie po kanałach w telewizji - Czeka nas trening. Nie odpuszczę ci.

- Widzisz, Kiełku? Facet chce, żebym poroniła.

- Przynajmniej będziesz miała pretekst, żeby znów zaciągnąć go do łóżka.

Zrobiłam zniesmaczoną minę i zabrałam się za jedzenie. Szczerze to brakowało mi jakiejś sensownej riposty. A do tego jeszcze takiej niedwuznacznej.

Żując kawałek mięsa (mmm, krwisty stek!) przeglądałam paletę farb dostępnych w internetowej drogerii. Miałam ochotę na jakąś zmianę. Wiśniowa czerwień towarzyszyła mi od kilku ostatnich miesięcy. Eksperymentowałam wcześniej z brązami, miałam na głowie nawet tęczowe pasemka. Ale to właśnie w czerwieni czułam się najlepiej. Nie wiedziałam nawet czemu. Tak po prostu było. Wiśniowa czerwień była oryginalna, ale przy tym nie tak chamska jak ta ognista. Mimo to mogłam się dzięki niej wyróżniać w tłumie. Jednocześnie jednak mogłam pozostać incognito - bez włosów o barwie krzykliwej jak znak stopuu.

Przez chwilę wahałam się, jeżdżąc kursorem myszki od napisu DO KOSZYKA przy farbie o wdzięcznej nazwie „Kasztanowy brąz" a tej mojej, wiśniowej czerwieni.

Po krótkiej wyliczance wygrała ta druga.

Nacisnęłam kursorem na napis i... Pojawił się komunikat o niedostępności.

- Cholera! - mruknęłam, prawie wypluwając kęs, który miałam w ustach.

- Co tam? - zaciekawiła się Lydia, wychylając się z łóżka, by spojrzeć na monitor komputera. - To farba do włosów?

- Tak. Ale nie ma mojego koloru.

- Poczekaj - zasugerowała wampirzyca.

Zmarszczyłam brwi, posyłając jej spojrzenie znaczące mniej więcej tyle co: „Ty tak na serio?"

- Widzisz moje włosy? Dzisiaj musiałam je związać, bo już nie mogę na nie patrzeć.

- To weź inny kolor. Może jakiś... normalny? - Uśmiechnęła się krzywo.

- Sama nie wiem - westchnęłam.

- Nowy rok, nowe możliwości - podsunął milczący dotychczas Daniel.

Spojrzałam na niego.

Może miał rację? Ten kolor towarzyszył mi w najgorszych chwilach mojego życia - kiedy straciłam rodziców i brata, kiedy dowiedziałam się o ciążącym na mnie przekleństwie. Styczeń był dobrą porą na zmiany. Chciałam zmian. Ale czy byłam na nie gotowa?

Zmiany oznaczałyby, że zamierzam się poddać. Nie mogę poradzić sobie z przeszłością, więc wybieram nową drogę na nowy rachunek. Chyba że... Chyba że zmiany oznaczają coś zupełnie innego. Fakt - nowy początek, nowa droga. Ale przecież nie można ruszyć naprzód, jeśli nie potrafi się pogodzić ze swoją przeszłością. Czy więc poprzez zmiany nie staram się sobie uświadomić, że przeszłość to przeszłość? Czy nie obieram w ten sposób nowej drogi na nowy rachunek, ale zawsze mogąc wrócić na tą starą?

Wzięłam głęboki wdech i ku zdumieniu Lydii wrzuciłam do koszyka farbę o zmysłowej nazwie: „Karmelowy blond".

- Cios. Cios. Cios. Cios. Cios. Catherine, cios. Skup się. Cholera jasna, cios!

Upadłam na matę, ziejąc z wyczerpania jak pies.

Nie miałam siły na nic. Zupełnie. Nawet oddychanie sprawiało mi ból. Płuca płonęły mi żywym ogniem. A kończyny drżały z wyczerpania. Ledwo utrzymywałam się w pionie. Może i lubiłam biegać, a kondycji nigdy mi nie brakowało, ale ćwiczenia z Danielem sprawiły, że odkryłam w sobie zdolność do odczuwania bólu poprzez stanie w jednym miejscu.

Nie wiem, ile już kopałam w ten cholerny worek. Może godzinę, może całą wieczność. Na sali gimnastycznej czas się zatrzymywał; odliczany tylko kolejnymi uderzeniami. Ale kiedy jest się na skraju wyczerpania, nawet liczenie człowiekowi nie wychodzi.

- Wstawaj - warknął Daniel. - Minął dopiero kwadrans.

ILE?!

- Litości - wyjęczałam. - Umieram. Chcesz mnie dobić?

- Nie mam czasu na litość. Ruszaj tyłek.

Spróbowałam otworzyć oczy, ale to tak bolało...

- Przerwa. Błagam.

- Wiesz, co oznacza to, że wysiadasz już po kilku minutach? - zapytał, stając nade mną w lekkim rozkroku.

- Że w razie ostatecznego zagrożenia rzucicie mnie Nocnym na pożarcie?

- To też - przyznał. - Ale to oznacza również dodatkowe lekcje.

- Co? - pisnęłam. - Nie!

- Właśnie, że tak. Będziemy baaardzo dużo biegać. - Wyczuwałam, że nadmiar samogłosek był zamierzony. - Wyrobimy ci kondycję, księżniczko.

- Wspominałam już, że cię nienawidzę?

- Kilkukrotnie.

- Cieszę się, ze już to sobie ustaliliśmy.

- Ja ucieszyłbym się, gdybyśmy wrócili do treningu - zauważył z krzywym uśmieszkiem, wyciągając dłoń w moim kierunku.

Wstałam sama, odtrącając jego pomoc.

- Wal się - mruknęłam, wymijając go. - Koniec treningu na dziś.

Na moje nieszczęście Daniel był tak samo uparty jak ja. Chwycił mnie za nadgarstek i przyciągnął z powrotem na matę naprzeciwko siebie. Zaklęłam urażona i wściekła, na co on uniósł palec w ostrzegawczym geście.

- Uważaj, księżniczko. Chyba pamiętasz, że każde złe zachowanie to dodatkowe minuty treningu.

Zasyczałam, obnażając kły.

- Pilnuj dzisiejszej nocy swojej tętnicy, Shane.

- Ktoś tu jest naprawdę zirytowany. - Daniel zacmokał z dezaprobatą. Wyciągnął przed siebie dłonie, dzierżąc w nich worek treningowy. - Masz, wyżyj się.

Zamiast uderzyć w worek, trafiłam w jego twarz. Zarobił solidnego kopniaka w żuchwę.

I to zupełnie przez przypadek! Ja jestem niewinna!

Shane zaklął siarczyście, odrzucając w bok worek. Potarł bolące miejsce, zaciskając powieki.

Chyba go bolało. Ups. Czemu więc nie mam wyrzutów sumienia?

- Koniec treningu - warknął Daniel, odwracając się gwałtownie w stronę drzwi wyjściowych. - Muszę przyłożyć do szczęki lód zanim zacznę puchnąć.

- Za późno!

- Och, wal się, Evans!

- Ja ciebie też, Shane! - rzuciłam słodko, ruszając za nim tanecznym krokiem.

Opuchlizna nieco zmalała, ale nadal spoglądając na Daniela czułam przypływ dumy. Tak, Świecie! To ja nabiłam mu tego siniaka! Ja!

Shane nie odzywał się do mnie przez resztę dnia. Leżał na kanapie z woreczkiem lodu na twarzy i oglądał wiadomości. Nie kazał mi odrabiać lekcji, więc resztę popołudnia spędziłam relaksując się w wannie i nadrabiając serialowe zaległości na laptopie. To był naprawdę przyjemny dzień, nie licząc oczywiście wyczerpującego treningu, który to przykuł mnie do łóżka. Ale coś za coś.

Było już dawno po ciszy nocnej, gdy Daniel warknął, że mam się szykować. Byłam w pidżamie, przygotowywałam się do snu. A ten rzucił we mnie dżinsami i kazał się ubrać. Nie wiedziałam co się dzieje, aż do momentu, w którym Shane zapakował do torby strój do ćwiczeń.

Cholera. Nocny Trening. Zupełnie o nim zapomniałam.

- Muszę iść? - wyjęczałam. Wczorajsza nieprzespana noc źle odbiła się na moim zdrowiu, nadal czułam jej skutki.

- Tak. Bo ja muszę iść.

- Jezu, przecież nie ucieknę! - mruknęłam.

- Cholera cię wie, Evans - warknął. - Ubieraj się, albo wyciągnę cię do ludzi taką prosto z łóżka!

Sukinsyn wiedział jak mnie przekonać. Byłam gotowa w dziesięć minut.

W szkole było przyjemnie cicho i ciemno, kiedy szliśmy na dół na salę gimnastyczną. Dźwięk naszych kroków i brzęczenie ćwieków przy moich botkach było jedynym odgłosem. Rozkoszowałam się tym spokojem przez całą drogę. Dziwne było to, że nie musiałam się nigdzie skradać, kryć w cieniu. Po prostu szłam korytarzem na kilka minut przed północą i nie miałam ponieść za to żadnych konsekwencji. Nocny Trening trzecioklasistów to naprawdę świetna rzecz!

Kiedy zeszliśmy już do piwnicy, moją uwagę przykuła pewna rzecz - cisza. Wiem, wiem, jeszcze lada chwila się nią rozkoszowałam. Ale byliśmy kilka kroków przed salą gimnastyczną. Salą, która powinna być pełna ludzi.

Ale nie była.

- Co do...

Po co mnie tu przyprowadził? Chciał się odegrać za siniaka? A może postanowił kontynuować trening?

Daniel uśmiechnął się krzywo, co nie było spowodowane takim układem ust, a raczej bólem, który wywołało u niego nadwyrężenie rany.

- Chodź, księżniczko. Pokażę ci magię.

Zaciekawiona ruszyłam za nim tuż do drabinek wiszących na ścianie naprzeciwko. Daniel wybrał tę trzecią od lewej, po czym wyciągnął z kieszeni coś, co wyglądało jak karta do pokoju hotelowego. Następnie przesunął nią po piątym szczeblu a ja usłyszałam trzask.

Nie minęła minuta, a kawałek ściany wraz z drabinką uchylił się, ukazując ciemny korytarz i schody w dół.

O cholera. Mamy w szkole przejście do Narnii.

Daniel popchnął „drzwi" i puścił mnie przodem. Niepewnie ruszyłam w głąb pomieszczenia, podążając za odgłosami walki.

Korytarz nie był długi. Znajdowały się tu tylko troje drzwi - jedne oznaczone trójkątem, drugie kółkiem (czyżby szatnie???) i ostatnie, duże i dwudrzwiowe, więc zapewne prowadziły na salę przeznaczoną do Nocnych Treningów.

Tak, potwierdzone info. Te ostatnie prowadzą na przeogromną salę gimnastyczną. No, powiedzmy.

W pomieszczeniu nie było żadnych okien. To było normalne, zważywszy na to, że znajdowaliśmy się sporo pod ziemią. Reszta wyposażenia jednak całkowicie mnie szokowała. Całą ścianę po mojej lewej pokrywały regały wypełnione najróżniejszą bronią. Widziałam sztylety, topory, noże i szable. Ale również nowoczesną broń palną, której za cholerę nie potrafiłabym używać. Jednak osoby znajdujące się naprzeciwko mnie za szybą z weneckiego lustra chyba potrafiły - wykorzystywały one swe umiejętności na strzelnicy. Nie było tu worków bokserskich, rowerów stacjonarnych czy ławek treningowych i hantli jak na naszej dużej sali gimnastycznej. Ci starsi uczniowie już tego nie potrzebowali. Przez dwa lata edukacji wyrobili sobie mięśnie i kondycję. Tutaj uczyli się walczyć.

Na matach znajdowało się już kilkanaście par - zróżnicowanych pod każdym względem. Walczyli niscy z wysokimi, ci chuderlawi z mięśniakami, dziewczęta z chłopcami. Wszyscy jednak w jakiś sposób równi, tak samo bezwzględni i zabójczy.

Kiedyś zastanawiałam się, jak to możliwe, żeby nauczyć się walczyć przez rok. Wydawało mi się głupotą to, że przez dwa z trzech lat edukacji nie robimy nic, poza bieganiem w kółko. Ubolewałam nad tym, że muszę czekać na Nocne Treningi. Myślałam, że wyjdę ze szkoły jako strażniczka, która nie umie walczyć.

Jednak kiedy patrzyłam na nowicjuszy, byłam zaskoczona. Ich ruchy były tak zsynchronizowane, płynne, pełne gracji a jednak potrafiące porządnie zranić. Widziałam pasję i zawziętość w każdym ich ciosie, kroku. Minęło niespełna pięć miesięcy, a nowicjusze zyskali w moich oczach miano mistrzów. Wiedziałam, że to nie jest pełnia ich umiejętności, ale dla mnie już byli najlepsi. Mimo zabójczych instynktów, które nimi kierowały, byli spokojni, opanowani i perfekcyjni w tym, co robili. Każdy cios był idealnie wymierzony, nie było miejsca na błąd czy kwestię przypadku. Tylko perfekcyjność.

Musiałam mieć naprawdę zszokowaną minę, bo zasłużyłam na jeden z tych krzywych uśmieszków Shane'a.

- To nie tylko sala do Nocnych Treningów - powiedział, prowadząc mnie w stronę nauczyciela wuefu. - To również magazyn broni i bunkier.

- Niesamowite...

- Witaj, Catherine. - Pan Marshall, mój wuefista, skinął mi głową na powitanie. - Danielu.

- Cześć, Cody - rzucił Shane, ściskając dłoń mężczyzny.

Cody?

Na chwilę zabrakło mi w płucach powietrza. Wpatrywałam się zszokowana to w jednego, to w drugiego.

Przy gabarytach tego faceta mniej zdziwiłoby mnie imię Hulk albo King Kong. Serio, pan Marshall był ogromny! Więc dlaczego Cody? Imię to kojarzyło mi się ze słodkim, małym chłopaczkiem, a nie... Z przeogromną, muskularną maszyną do zabijania.

- Catherine?

- Jest zszokowana - wyjaśnił Daniel. - Za dużo nowości jak na jeden dzień.

Cody się uśmiechnął.

- Rozumiem... To może usiądziesz, a Daniel pójdzie się przebrać?

Niezbyt trzeźwo skinęłam głową.

- Tak. To dobry pomysł.

Shane, nim odszedł, uścisnął moją dłoń.

- Wracam za pięć minut. Spróbuj nie uschnąć z tęsknoty.

- Wal się.

Ruszyłam za wuefistą, wywracając oczami.

- Jak wam się układa? - zagadnął Cody.

Cisnęło mi się na usta kilka niecenzuralnych słów, ale musiałam pamiętać, że rozmawiam z nauczycielem.

- Przyzwyczajamy się do nowej sytuacji.

- I jak wam idzie? - zapytał z uśmiechem.

- Źle - westchnęłam. - Jeszcze nigdy nie musiałam próbować współżyć z kimś bardziej upartym ode mnie.

- Dogadacie się. Daniel to dobry chłopak.

- Cóż, ja poznałam na razie tylko tę jego złą stronę.

- Daj mu czas. - Cody mrugnął do mnie i odszedł w stronę uczniów. Uczniów, którzy wpatrywali się we mnie jak w kosmitkę. - Gdybyś czegoś potrzebowała, mów.

Tylko skinęłam głową, nie chcąc zbytnio rzucać się w oczy. Straciłam swojego ochroniarza, sama nie umiałam walczyć. A ta zgraja zabójczych wilków wpatrywała się we mnie niezbyt przyjaźnie.

- Dobra! - krzyknął Cody, klaszcząc w dłonie. - Dobieramy się z powrotem w pary. Koniec przedstawienia!

- Co ona tu robi? - wysyczała Sophie Holder - była, teraźniejsza czy cholera wie jaka jeszcze, dziewczyna Daniela.

- Jak na razie tylko obserwuje. Nie zwracajcie na nią uwagi. To tylko Catherine.

- Catherine pierwszoklasistka! - mruknął ktoś z tłumu.

- Spokój! - powtórzył Cody, tym razem głośniej. - Do roboty!

Tłum zaczął się rozchodzić w stronę swoich mat. Segregowanie się par wychodziło zupełnie przypadkowo. Osoby ustawiające się naprzeciwko siebie, stawały się partnerami.

Przede mną nagle pojawił się Daniel, zasłaniając mi walczących.

- Nie zwariowałaś, dobrze. - Rzucił we mnie butelką wody. - Masz. Przyda ci się.

- Czem...

Nie zdążyłam skończyć pytania, bo już wiedziałam, o co mu chodziło.

Do sali wszedł Cole.