Rozdział 14

The Civil Wars- Falling


"Dlaczego czuję się taka winna?
Dlaczego wstrzymuję swój oddech?
Powiedz mi, że to nic.
Spróbuj mnie przekonać, że nie tonę.."

Jeszcze w życiu nie pławiłam się w takich luksusach.

Moja nowa sypialnia może i nie była tak bardzo wyczesana jak ta Marlene, ale niewiele jej brakowało do osiągnięcia statusu pokoju w pięciogwiazdkowym hotelu. Patrząc na te wszystkie sprzęty i własną łazienkę, byłam prawie pewna, że wybaczę dyrektorce wszelkie niedogodności.

Prawie.

Moja - nigdy nie powiem na nią nasza - sypialnia była prawie tak duża jak stołówka. Prócz głównego pomieszczenia miałam na własność wspomnianą wcześniej łazienkę i balkon. Tak, właśnie - balkon. Możliwe, że w ten sposób Marlene chciała pomóc mnie i Danielowi pójść na kompromis. Już na samym wstępie zaznaczyłam, że jeżeli Shane chociażby zamarzy o tym, by zapalić w pokoju, będzie spał na parterze pod schodami.
Więc... dzięki, Marlene. Balkon to niegłupi pomysł.

Co do wystroju pokoju, to zdecydowanie bardziej wpasowywał się w moje gusta niż Jaskinia Barbie. Ściany nie były błękitne i miały subtelny, brzoskwiniowy kolor. Niedopasowane meble po przejściach zastąpiła ogromna, sosnowa szafa, która zamiast drzwi miała lustra, dopasowane do garderoby biurko, łóżko z baldachimem godnym królowej i przeszklony barek wypełniony kryształowymi karafkami z krwią - na razie tylko zwierzęcą. Nie brakowało wypasionych sprzętów AGD i RTV takich jak plazma na pół ściany, dwa najnowszej generacji telefony abyśmy mogli z Danielem zawsze być w kontakcie, laptop, kapsułkowy ekspres do kawy i wiele innych urządzeń, których nawet nie potrafiłam nazwać, a co dopiero stwierdzić, do czego służą.

Za łóżkiem i biurkiem znajdował się kącik telewizyjny żywcem wyjęty z jakiegoś magazynu o aranżacji wnętrz. Dużą, skórzaną kanapę w kolorze kości słoniowej pokrywały beżowe poduszki z motywującymi napisami. Na szklanym, kawowym stoliku stał wazon ze świeżymi piwoniami, które roztaczały w pomieszczeniu przyjemny zapach. A na ścianie naprzeciwko kanapy, oprócz ogromnego, plazmowego telewizora, znajdowało się ziszczenie moich najskrytszych marzeń - kominek, w którym wesoło trzaskały płomienie.

Dobra, Marlene. Teraz wybaczam ci wszystko, bez wyjątku.

A kiedy obejrzałam łazienkę, byłam gotowa wybaczyć dyrektorce nawet przyszłe błędy i przewinienia.

Nie dość, że moja własna, prywatna, to jeszcze taka klimatyczna. Utrzymana w czarno-czerwonej kolorystyce bezbłędnie trafiała do mojego mrocznego serca. Wanna, prysznic. Do wyboru, do koloru. Miałam nadzieję, że przez najbliższy czas wybór sposobu kąpieli będzie moim jedynym zmartwieniem. Niemal od razu po przekroczeniu progu wiedziałam, że oleję rozpakowywanie się na rzecz długiej, aromatycznej kąpieli w pianie.

I tak było. Porzuciłam torby na środku mojej cudownej sypialni i zatrzasnęłam się w mojej jeszcze cudowniejszej łazience.

Zanurzyłam się w pachnącej konwaliami pianie aż po samą szyję. Ciepła woda podziałała kojąco na moje zmęczone ciało. Odchyliłam głowę, rozkoszując się tą krótką chwilą słodkiej przyjemności.

Ale czy można było przyjemnością nazwać ten niepokój we mnie? Ilekroć zamykałam oczy, widziałam Cole'a. Jego udręczone spojrzenie, drżącą dolną wargę. A następnie obojętność z jaką obserwował moje odejście.

Przeznaczenie, sobowtóry, klątwa. Tyle się dziś wydarzyło, a ja martwię się tylko o Cole'a. Wiedziałam, że to silny facet. On to przetrwa. 

Ale co ze mną?

Ja też byłam silna. Musiałam być. Ale teraz... Nie wiedziałam, co czułam. Chciałam być zła. Wściekła. W końcu pozwolił mi odejść. Po tych wszystkich wyznaniach, zapewnieniach, że jestem tą najwspanialszą, puścił mnie wolno. Nie zareagował w żaden sposób na moje odejście. Tak po prostu zrezygnował. Ale jednocześnie nie miałam mu tego za złe. Wiedziałam, że to ja namieszałam. Naobiecywałam mu, pozwoliłam zajrzeć pod moją zbroję. A potem zostawiłam. Mógł czuć się dotknięty, w pełni to rozumiałam. Czy mogłam coś zrobić, by temu zapobiec? Na pewno. Czy chciałam? Bez dwóch zdań. Dlaczego więc nic nie zrobiłam?

Po tylu miesiącach komuś w końcu udało się do mnie dotrzeć. Ktoś odnalazł we mnie tę lepszą część mnie, która po latach ukrywania zupełnie się zagubiła. Cole był facetem, dla którego chciałam się zmienić, poprawić. Był też jednocześnie tym, przy którym mogłam być tą Catherine, którą lubiłam w sobie najbardziej. Byliśmy z dwóch różnych światów, ale przy nim ten mój zwalniał, dostosowywał do jego tempa. To zdarzyło się z dnia na dzień, tak po prostu. Jednego dnia byłam sama, a drugiego nie potrafiłam przestać myśleć o przystojnym, zielonookim brunecie. Nie miałam doświadczenia w miłości, ale czułam, że to jest złe. Ale mimo to pragnęłam więcej i więcej. Zawsze miałam słabość do tego, co zakazane i mroczne. Cole doskonale wpasował się w mój obraz idealnego faceta.

Ale jak zwykle musiałam wszystko spieprzyć.

Miałam w głowie setki scenariuszy. Co, jak, kiedy. Ułożyłam tysiące mówek o wiele lepszych od tej, którą palnęłam. Mogłam mu powiedzieć prawdę. Mogłam dłużej błagać go o to, by mnie zrozumiał i został ze mną na moich zasadach. Mogłam też użyć jednego z przekleństw Iwanowów - byłam zdolna nawet do tego. Mogłam nawet... Mogłam nawet powiedzieć mu, że go kocham.

Bo kochałam. Na miłości znałam się jeszcze mniej niż na fizyce kwantowej, ale to wiedziałam. Czułam, że to prawda. Musi być przecież jakieś wytłumaczenie na to, że po przebudzeniu nie myślisz o tym, co ubrać, by mu się spodobać, a o tym, w jaki sposób skraść więcej cennych, wspólnych chwil. A kiedy zasypiasz, chcesz żeby był obok i cię objął, żeby oddychał tym samym powietrzem, żeby ten sam koc grzał jego ciało. To takie zwykłe, ulotne marzenia. Ale sprawiają, że się uśmiechasz, że zaczynasz wierzyć w to, że jutro również wstanie słońce.

A ja chciałam, żeby następnego dnia wzeszło słońce. W moim życiu było już wystarczająco dużo ciemności. Zapowiedź nowego dnia była więc dla mnie jak najcenniejsza nagroda.

Czemu więc zrezygnowałam z czegoś, co sprawiało mi radość?

Westchnęłam ciężko i wyprostowałam się. Na moje nagie ramiona wstąpiła gęsia skórka. Szybko więc wyszłam z wanny i okryłam ciało ręcznikiem. Przez długą chwilę patrzyłam jak woda z pianą ginie w odpływie. Szkoda, że nie zdołałam tak łatwo pozbyć się również wyrzutów sumienia...

Wytarłam się do sucha, trąc skórę do czerwoności. Następnie wciągnęłam przez głowę koszulkę Masona i krótkie, bawełniane spodenki. Wyszczotkowałam mokre włosy i umyłam zęby. Już miałam wychodzić, gdy coś sobie uświadomiłam.

Na zewnątrz czekał Daniel.

Tak, wiem, żadne odkrycie. Ale on... On jest facetem.

Kolejne jakże kreatywne znalezisko. Ale taka była prawda. Daniel miał spać w tym samym pokoju co ja. Facet miał spać w tym samym pokoju. A ja miałam na sobie tylko cienką pidżamę. Mój makijaż spłynął wraz z wodą do ścieków. Jak miałam się pokazać komukolwiek poza Lydią, taka odkryta?

Ty się cykasz, Evans? Wdech, wydech.

Otworzyłam drzwi i wyszłam do sypialni w obłokach pary. Światło było zgaszone, jedynym jego źródłem był cicho grający telewizor, w którym zgrabna pogodynka zapowiadała kolejne śnieżyce. Podeszłam na palcach w stronę kanapy, omijając porozrzucane na dywanie walizki, gdzie zastałam drzemiącego Daniela. Uśmiechnęłam się złośliwie na ten widok. No proszę, niby taki strażnik pełną gębą, a zasnął na swojej pierwszej warcie.

Na piersi chłopaka leżał pilot, który unosił się z każdym jego oddechem. Delikatnie wyciągnęłam dłoń, z zamiarem ściągnięcia go z niego i wyłączenia odbiornika. Niestety nie zdążyłam. Daniel nagle się przebudził i chwycił mnie za nadgarstek. Ponieważ balansowałam tylko na jednej nodze, straciłam równowagę i ległam jak długa, zrzucając obrus ze stolika. Co dziwne, wazon pozostał nietknięty na jego blacie.

- Ty idioto! - krzyknęłam, rozmasowując obolały łokieć.

- Nie zachodzi się bez ostrzeżenia strażnika na służbie! - odgryzł się Daniel, wyciągając ku mnie dłoń.

- A niby kto to mógł być, jak nie ja?!

- A bo ja wiem? - mruknął, ze stęknięciem pomagając mi stawić się do pionu. - Jestem strażnikiem sobowtóra Iwanówny. Muszę spodziewać się najgorszego.

- Nie będziesz niczyim strażnikiem, jeśli przez omyłkę mnie zabijesz, bo pomylisz odgłos kroków z moim chrapaniem!

Daniel zmarszczył brwi.

- Chrapiesz?

- Och! Pieprz się, Shane! - warknęłam, wymijając go i zmierzając w stronę biurka.

- Najpierw wezmę prysznic - oznajmił, wyciągając ze swojej walizki potrzebne rzeczy. - Potem zastanowię się nad twoją propozycją.

Skrzywiłam się.

- Jesteś niesmaczny.

- Nie ciągnie cię do mojej krwi, panienko Evans? - zakpił, posyłając mi ten swój uśmiech zimnego drania.

Zignorowałam go, żeby nie irytować się jeszcze bardziej.

- Idź, utop się. Nikt po tobie nie zapłacze.

- Jeszcze zapłaczesz, Evans.

- Na pewno nie na twoim pogrzebie.

Zniknął za drzwiami łazienki, uprzednio mrugając do mnie figlarnie.

Usiadłam na obrotowym krześle przy biurku, wzdychając ciężko. Spakowałam się na jutro do szkoły, przejrzałam Facebooka. Wszystko, byleby tylko odwlekać nieuniknione.

Bałam się iść spać. Teraz, gdy już wiedziałam co mnie czeka, sen nie zdawał się przynosić ukojenia. Jeszcze więcej ciemności nie wydawało się być ziszczeniem moich marzeń. 

Już nie.

Oni byli Ciemnością. Ja miałam stać się Ciemnością. Kiedy, jak, po co... Nikt tego nie wiedział.

Szkoda. Może wtedy byłoby łatwiej.

Podniosłam wzrok i dostrzegłam swoje odbicie w ekranie otwartego laptopa. Ten sam mały nos, wysokie czoło ukryte pod mokrą teraz grzywką. Czy Dominique byłą świadoma tego, co zsyła na swoje następczynie? Chciała tego? Jak mogła zdradzić swój gatunek? Co ją podpuściło do tak haniebnego czynu?

Zatrzasnęłam laptop z trzaskiem. Jęknęłam i ukryłam twarz w dłoniach. Miałam definitywnie dość wszystkiego. Byłam zmęczona, nie tylko na ciele, ale i na duszy. Co miałam zrobić? Kogo wybrać? Komu mogłam ufać? Na jak długo...?

Wkrótce potem zasnęłam, okryta satynową pościelą. Jednak tak jak się spodziewałam, sen nie przyniósł ukojenia....

- Dlaczego nie umówisz się z Alexem?

Przestałam kroić warzywa z obawy, że z wrażenia dźgnę się w palec. Spojrzałam na Mamę zniesmaczona.

- To człowiek, Mamo.

- Nie wybrzydzaj, ptaszyno - zganiła mnie łagodnie Mama. Jej głos sprawiał, że czułam się bezpieczna i kochana. - Nie możesz uważać go za gorszego tylko z tego powodu, że nie pije krwi.

Westchnęłam.

- Ja nikogo nie dyskryminuję. A na pewno nie Alexa. Nie za to... do jakiego należy gatunku. - Skrzywiłam się. - Ale to mój przyjaciel. Jak to będzie wyglądało, jeśli na dyskotekę pójdę z przyjacielem z dzieciństwa?

Uśmiech Mamy był jak promyk słońca.

- Normalnie, ptaszyno. A ja dodatkowo będę spokojniejsza, wiedząc, że jesteś bezpieczna.

Odłożyłam nóż i ścisnęłam zimną jak lód dłoń Mamy. Ta również zaprzestała wykonywanej czynności i spojrzała na mnie z czułością.

- Jesteś taka krucha i delikatna, tak podatna na zranienia - wyszeptała, głaszcząc mój policzek. - Nie chcę, żebyś cierpiała.

- Jestem bezpieczna, Mamo. Wszyscy jesteśmy. Tu nie ma Nocnych.

Oczy Mamy zasnuły się mgłą przygnębienia.

- Nie, nie ma.

Na moment zapadła krępująca cisza. Uścisnęłam więc jeszcze raz dłoń Mamy i wróciłam do siekania. Posłałam jej swój najradośniejszy uśmiech. Uśmiech, który już nigdy więcej nie pojawił się na moich wargach.

- Bierzmy się do pracy. Nasi chłopcy dziś wracają.

Mama roześmiała się. Jej poprzedni, melancholijny nastrój znikł bez śladu.

- Tak. Cieszmy się i radujmy, póki jeszcze mamy pełną lodówkę.

Nie, nie, nie. Obudź się, Catherine. No dawaj! To tylko sen! Wstawaj!

Usiadłam na łóżku tak gwałtownie, że zrzuciłam kołdrę na podłogę. Nerwowo rozejrzałam się po pokoju, początkowo nie rozpoznając pomieszczenia. Szafa z lustrem, kanapa, telewizor. A wszystko to skąpane w delikatnej poświacie płomieni z kominka.

Serce zaczęło bić mi jeszcze szybciej. Nagle przypomniałam sobie o wszystkim - o klątwie, o moim strażniku w osobie Daniela. To jednak nie sprawiło, że mój puls zwolnił. Potarłam dłonią po twarzy, ścierając z niej resztki snu. Nie zasnęłabym już, nawet gdybym bardzo chciała.

Na palcach ześlizgnęłam się z łóżka i ruszyłam w stronę balkonu. Wszystkie bluzy i kurtki nadal leżały na dnie walizek, więc zrezygnowałam z zakładania którejkolwiek z nich. Po prostu wyszłam na zaśnieżony balkon tak jak stałam - w pidżamie i boso.

Nie myślałam w tej chwili zbyt racjonalnie. Byłam zbyt roztrzęsiona snem, by martwić się teraz o moje zdrowie. Ale z każdym kolejnym mroźnym podmuchem wiatru zaczynałam odczuwać wagę mojego błędu. Czułam w kościach zbliżające się przeziębienie.

To jednak nie sprawiło, że zwinęłam się z powrotem do sypialni. Tylko na zewnątrz mogłam odetchnąć bez obawy, że przed oczami stanie mi dalsza część snu. Część tak dobrze znana i tak bardzo przerażająca...

- Cat?

Drgnęłam na dźwięk głosu Daniela. Zapomniałam, że nadal tam był, że mógł usłyszeć jak szlocham. Albo obudziło go mroźne powietrze, wpadające do pokoju przez otwarte drzwi.

- Idź spać - rzuciłam chłodno. - To nic.

- Chcesz zamarznąć? - warknął, chwytając mnie za nadgarstek i wciągając do środka. Nie zważając na moje protesty, posadził mnie na podłodze przed kominkiem i okrył kołdrą. - Cała drżysz. Do reszty zwariowałaś?

- Miałam zły sen - wyznałam cicho.

- To powód, żeby narażać się na odmrożenia?!

Westchnęłam cicho, niewzruszona jego troską. Był moim strażnikiem. Miał dyspensę na opieprzanie mnie w potrzebnych chwilach. Jak widać to była jedna z takich chwil. Albo po prostu bawiło go nadużywanie tego przywileju.

- Wracamy do łóżek - zarządziłam, próbując wstać. Daniel jednak znów chwycił mnie z nadgarstek i pociągnął w dół. Ponownie tego dnia rąbnęłam tyłkiem o podłogę.

- Nie, księżniczko. Teraz rozmawiamy.

Spięłam się.

- Nie nazywaj mnie tak.

- Jak? Księżniczko?- Kiedy skinęłam głową, wzruszył ramionami. - Jak tam sobie chcesz. Jesteś moją podopieczną, pochodzisz z królewskiej rodziny. Myślałem, że powinienem cię jakoś tytułować.

- Nie - warknęłam. - Nie powinieneś.

- Okay. Jak tam sobie chcesz.

- Mogę już iść? - zapytałam chłodno.

Daniel pokręcił głową. Wyciągnął z kieszeni bluzy paczkę papierosów i zaczął gnieść ją w dłoniach.

- Myślę, że to czas, abyśmy podzielili się swoimi największymi lękami.

Spojrzałam na niego jak na wariata, którym niewątpliwie był.

- Chyba śnisz, Shane. Nie jesteś na to gotowy.

- Jesteśmy na siebie skazani, Evans. Powinienem wiedzieć o tobie wszystko. O twoich lękach, obawach. Wszystko może mi pomóc, kiedy staniemy przed ostatecznym zagrożeniem. Wszystko pomoże mi cię obronić.

Przeczesałam włosy palcami.

- To nie jest bajeczka na dobranoc. Innym razem.

Daniel przestał gnieść w palcach białą paczkę fajek i spojrzał na mnie. W jego czarnych oczach odbijały się płomienie, które trzaskały w kominku obok nas.

- Moja starsza siostra popełniła samobójstwo - wyznał nagle, wprawiając mnie w osłupienie. - Nie miałem pojęcia, czemu to zrobiła. Była szczęśliwie zakochana. Miała przed sobą całe życie. I pewnego dnia po prostu je sobie odebrała.

- Starsza?

Tylko pierworodne dziecko miało obowiązek stawić się w Akademii. Co więc robił tutaj Daniel? Czyżby kierowała nim chęć odwetu?

- Powiesiła się na kilka miesięcy przed rozpoczęciem nauki w Akademii. Miałem niecałe czternaście lat, gdy mi ją odebrał.

Kiedy znów zamilkł, spytałam cicho:

- On?

Daniel westchnął i zacisnął dłonie w pięści. Po papierosach, które ukryte były w białej paczce, na pewno niewiele zostało.

- Nie wiem, co chciała sobie udowodnić... - Odetchnął głęboko i spojrzał na mnie. W jego czarnych jak onyks oczach dostrzegałam ból. - Na kilka dni przed jej śmiercią zauważyłem ślady ugryzień na jej szyi. Byłem szczeniakiem, gówno wiedziałem na temat wampirów. Ale dodałem dwa do dwóch. Zrobiłem jej awanturę. Jeszcze nigdy się tak nie kłóciliśmy. Z każdą kolejną obelgą uświadamiałem sobie, że to już nie jest moja siostra. Ona była dobra, łagodna. A przed sobą miałem potwora, bezuczuciowe monstrum ukrywające się w ciele mojej kochanej Alisson.

Daniel spiął ramiona i spuścił wzrok. Starał się dalej udawać bezdusznego twardziela, ale średnio mu to wychodziło. Nie płakał - był na to zbyt dumny. Ale widać było, że cierpi.

Tak. Daniel Shane też ma uczucia.

- Po kłótni uciekła do swojej sypialni. Myśleliśmy, że rozpacza, może nawet żałuje i potrzebuje chwili dla siebie. Ale kiedy mama po trzech dniach weszła do jej pokoju...

Wzdrygnęłam się. Nie wiem, co czuła mama Daniela, kiedy znalazła trupa córki, ale ja bym się chyba załamała.

Spojrzałam na Daniela, który zaczął drżeć - zupełnie jakby powstrzymywał się od szlochu. Czułam się w tej chwili odrobinę niezręcznie. Wiedziałam, że powinnam coś powiedzieć, coś zrobić. Może nawet go objąć. Ale zabrakło mi odwagi. W zamian za to ścisnęłam mocno jego zimną dłoń, w której nadal dzierżył pomiętą paczkę fajek. Nie odwzajemnił mojego gestu, ale wierzyłam, że przyjął go z wdzięcznością.

- Niegdyś byliśmy nierozłączni - kontynuował po chwili. - Mówiliśmy sobie dosłownie o wszystkim. Była nie tylko moją siostrą, ale również najlepszą przyjaciółką. Z czasem coś się między nami zmieniło, ale nie wziąłem tego za zły znak. Miewaliśmy lepsze i gorsze momenty. Ten nie należał do tej drugiej grupy. Poza tym rozumiałem fakt, że Alisson dorasta, potrzebuje kobiecego towarzystwa. Więc nie martwiłem się. - Zasępił się. - Dopóki nie pojawił się on.

Coś w sposobie, w jaki zaciskał szczęki, sugerowało mi odpowiedź nim w ogóle zdążył mi jej udzielić.

- On był Nocnym, prawda?

Zacisnął dłonie w pięści, zupełnie nieświadomie zgniatając również moje palce.

- Gdzieś głęboko wśród swoich pokręconych prawd wykreowała sobie szczęście. Może pragnęła nieśmiertelnej miłości rodem z komedii romantycznych? A może po prostu od początku marzyła o tym, by być dziwką samego diabła?!

Zacisnęłam palce wolnej dłoni na jego ramieniu, dając mu do zrozumienia, że powinien się uspokoić. Nigdy nie widziałam go podczas walki (nie licząc krótkiego incydentu z Colem w święta) ale wiedziałam, że gdy człowiek wpadnie w szał, może być niebezpieczny.

- Już dobrze, Shane - wyszeptałam. - Jestem tutaj. Spokojnie.

- Ja jej w ogóle nie rozumiem - jęknął, momentalnie opadając z sił. W jednej chwili stał się wrakiem człowieka. - Raz była gotowa tępić Nocnych, powybijać ich co do nogi. A kiedy indziej...

A kiedy indziej pozwalała największemu wrogowi pić swoją krew. Był to akt zakazany, niekończąca się hańba dla Dziennego wampira. Taki czyn (nierzadko połączony z aktem seksualnym) był niewybaczalny. Nie zmieniał on co prawda delikwenta w Nocnego, o ile ten nie wstrzyknął w ofiarę swojego jadu, ale miało to działanie uzależniające - Dzienny Wampir nie był w stanie żyć bez swojego prześladowcy. Potrzebował endorfin zawartych w ślinie Nocnego jak tlenu.

Jeden mały wyskok, a ile złego potrafi wyrządzić.

Teraz spojrzałam na Daniela inaczej. Już nie był tylko bezuczuciowym dupkiem. Był dupkiem, który stracił siostrę i podjął się edukacji w Akademii w ramach zemsty. My, Dzienni, nie pochwalamy działań pod wpływem złości, ale czyny Shane'a byłam gotowa poprzeć. Utrata kogoś bliskiego zmienia nas, wiedziałam to jak nikt inny. Sama planowałam odwet. To nieprawdopodobne, ale z dnia na dzień uświadamiałam sobie, że z Danielem więcej mnie łączy niż dzieli.

W tej chwili powstała między nami nić porozumienia. Była słaba, nikła, niemalże niewidoczna. Ale zwiastowała początek wspaniałej przyjaźni. Daniel może i nie był facetem, z którym pragnęłam gonić zachody słońca, ale widziałam, że wesprze mnie w walce. Mojej wewnętrznej walce.

- Rodzice i brat zginęli zeszłej zimy - wyznałam, o dziwo, spokojnym głosem. - Tata i Mason służyli w Białym Domu. Razem z Mamą rzadko ich widywałyśmy. To miał być jeden z tych pięknych, nielicznych weekendów, które mieliśmy spędzić wspólnie. - Chociaż serce mi się ściskało, mówiłam dalej: - Było tak jak zwykle. Jedliśmy obiad, żartowaliśmy. Tata od czasu do czasu całował Mamę w policzek, a ja szturchałam Masona w bok za każdym razem, gdy nazywał mnie smarkulą. Nic nie zapowiadało zbliżającej się katastrofy.

Kiedy umilkłam, wstrząsane niekontrolowanym napadem płaczu, Daniel również milczał. Pozwolił mi się na spokojnie pozbierać, opanować na tyle, bym była w stanie kontynuować historię.

- Nagle Mama zerwała się z krzesła. Była cholernie blada. Myślałam, że źle się poczuła albo coś w tym stylu. Ale kiedy Mason i Tata przybrali pozycje do ataku, przeraziłam się. Wszyscy zdawali się wiedzieć, o co chodzi. Tylko ja stałam jak kołek, przyglądając się rodzinie ze strachem.

- Co było dalej? - zapytał łagodnie Daniel, a ja uświadomiłam sobie, że znów zamilkłam.

- Mama ujęła moją twarz w dłonie i zaczęła przemawiać do mnie spokojnym, łagodnym głosem, chociaż wokół nas wszyscy wyglądali, jakby szykowali się do walki z samym diabłem. Mówiła, że będę bezpieczna jeśli schowam się w szafie, że wkrótce ktoś mnie odnajdzie... Że mnie bardzo kocha i wie, iż sobie ze wszystkim poradzę. - Zacisnęłam powieki; po moich policzkach spłynęły świeże, gorące łzy. - Mimo że nie chciałam, ukryłam się w szafie z kurtkami znajdującej się w korytarzu. Było to idealne miejsce, by w razie czego uciec przed zagrożeniem. Ale było to też idealne miejsce do tego, bym mogła na własne oczy zobaczyć, jak piątka Nocnych rozrywa na strzępy moją rodzinę.

Daniel wstrzymał oddech, ja załkałam cicho. Wiedziałam, że dziś już na pewno nie zasnę. Wystarczyło, że tylko przymykałam oczy, a znów to widziałam - biel ochlapaną czerwienią.

- Jakiś czas później odnalazła mnie Marlene. Zastała mnie zwiniętą w kłębek i szlochającą najciszej, jak potrafiłam. Zabrała mnie do swojej rodziny na wsi, spędziłam tam trochę czasu snując się z kąta w kąt jak duch. Kiedy nadszedł wrzesień, Moon zabrała mnie do Akademii. Resztę historii mniej więcej znasz.

- To straszne - wyszeptał Daniel. - Ale jednocześnie może ci pomóc.

- Jak bycie świadkiem śmierci najbliższych może być pomocne w jakikolwiek sposób?! - wrzasnęłam. - Bo jak na razie nie mogę spokojnie spać po nocach. Serdecznie dziękuję za taką pomoc.

Daniel wydawał się być niezrażony moim wybuchem.

- Nienawidzisz Nocnych. Jest szansa, że się do nich nie przyłączysz.

Wzięłam głęboki wdech, próbując się uspokoić. Daniel miał rację. Nikt nie znosił Nocnych tak bardzo jak ja czy Daniel. Jego propozycja wcale nie była taka głupia.

- Idźmy już spać - poprosiłam cicho. - Mam dość zwierzeń jak na jeden dzień.

- Jasne. - Daniel pomógł mi wstać i zaprowadził mnie w stronę łóżka. Okrył mnie kołdrą i pogłaskał po głowie jak małe dziecko. - Spróbuj zasnąć, Catherine.

- Danielu. - Chwyciłam go za nadgarstek, gdy wyprostował się, gotowy odejść. - Nie.

Przysiadł na krawędzi łóżka i uśmiechnął się delikatnie.

- Już dobrze, Catherine. Jestem.

- Zostań - poprosiłam cicho, robiąc mu miejsce obok siebie. - Proszę, zostań ze mną.

Spodziewałam się wszystkiego - od reprymendy po ironiczny żart. Ale nie tego, że położy się obok mnie.

- A teraz śpimy - zarządził, przymykając powieki.

W skupieniu przyjrzałam się jego zmęczonej twarzy. Dzisiejsza noc odcisnęła na niej kolejne piętno. A mimo to był gotowy dalej walczyć - dla mnie. Podobnie Lydia. Chciała poświęcić dla mnie wszystko. A nawet Cole, który choć o niczym nie wiedział, był gotowy przy mnie trwać. Pomimo wszystko i przeciw wszystkiemu. Dla mnie.

Gdybym jednak jakimś cudem wybrała Nocnych, utraciłabym to. Nie tylko przyjaciół, ale również samą siebie. Nie wiem, jak w ogóle mogłam istnieć bez nich. Oni byli moją duszą, moim sercem. Gdybym z nich zrezygnowała, zrezygnowałabym z siebie. Gdybym się od nich odwróciła, nie zniszczyłabym jednak tylko siebie. Oni również by ucierpieli. A choć samą siebie mogłam ranić, ich pragnęłam chronić za wszelką cenę.

Zacisnęłam palce na dłoni Daniela, nie do końca rozumiejąc to, co zrobiłam. Ten uśmiechnął się lekko, nie otwierając oczu, i odwzajemnił mój gest.

Zasnęliśmy, trzymając się za ręce.

***

Witam Was po tej dwutygodniowej nieobecności. Niestety, sprawy prywatne nie pozwoliły mi być z Wami w zeszły weekend. Ale oto jestem :D 

Rozdział miał być już w środę no ale... Nie wyszło, bo przez omyłkę go skasowałam. Stąd kolejne opóźnienie - musiałam pisać go jeszcze raz. Ech, szkoda słów...

Kolejny mdły rozdzialik, wiem. Ale musiał się pojawić. Jest ona bardzo przełomowy, szczególnie w kwestii relacji Catherine-Daniel. Poza tym wyjaśnia to, co siedziało bohaterom w głowach od samego początku.

Nessa sugerowała, że postać Catherine jest nienaturalna, że jej charakter jest zbyt zmienny. Ale tak miało być. Catherine jest sobowtórem Kateriny Iwanow. Jej przyszłość to tak naprawdę przeszłość Dominique. A więc jeżeli Katerina zwariowała...

Wiem, że piszę nieco chaotycznie. Raz mamy dobrą Catherine, innym razem płaczliwą Catherine, a jeszcze kiedy indziej zimną sukę Catherine. Ale te zmiany nastroju nie są spowodowane jej niestabilnością- no, przynajmniej w pewnym sensie. Catherine dosłownie nie jest sobą. Nie mogę teraz za dużo na ten temat powiedzieć, nie zdradzając przy tym fabuły. Tak więc bądźcie cierpliwi! Postaram się wszystko w najbliższym czasie naprostować :)

Tak jeszcze od siebie dodam, że zakochałam się w dueciku z linku. Wszelkie ich covery czy własne utwory tak perfekcyjnie opisują naszą Datherine... I ten jej głos... <3

Buziaki, kochani!

Wasza Klaudia99