Rozdział 13

Birdy- Without a Word

"Hej, możesz powiedzieć światu, że odchodzisz.

Możesz spakować walizki i rozwinąć skrzydła,

powiedzieć im wszystkim, że to koniec...

Stań tam i spójrz mi w oczy.

I powiedz, że to wszystko, co mieliśmy, było kłamstwem.

Pokaż mi, że już ci nie zależy.

I tak, opuszczę cię bez słowa..."

- Że co?!

Wiedziałam, że Marlene zwołała pilne zebranie grona pedagogicznego w czasie lunchu. Tolerowałam to, że chcą omawiać mój problem beze mnie. Ale to... Byłam gotowa zgodzić się na wszystko, ale, na Boga, jak zgodzić się na to?!

Dyrektorka westchnęła ciężko, wchodząc głębiej do pokoju. Rozejrzała się po naszej Jaskini Barbie, skinęła głową Lydii a Daniela skarciła za palenie w środku.

- Potrzebujesz ochroniarza - odparła w końcu. - Ty będziesz pragnęła Nocnych, a oni ciebie. Przejdziesz podstawowy trening, ku temu nie mam żadnych przeciwwskazań. Ale potrzebujesz też kogoś oddanego, kto będzie się o ciebie troszczył.

Przycisnęłam dłoń do czoła, sprawdzając, czy nie mam gorączki. Najpierw klątwa, teraz to. Tak, to za dużo jak dla mnie. Po prostu mam omamy.

- Marlene, błagam, mów wolniej.

Dyrektorka podeszła do mnie i oparła mi dłoń na ramieniu. Spojrzała mi głęboko w oczy, starając się wybłagać, bym zachowała spokój.

Ale jak tu być opanowanym, gdy dowiadujesz się, że zamieszkasz w jednym pokoju ze swoim wrogiem?!

No, a przynajmniej czymś między wrogiem a znajomym. Jest w ogóle coś pomiędzy...?

- Oboje przeniesiecie się jeszcze dziś do sypialni trzysta dwadzieścia. Daniel będzie twoim osobistym strażnikiem. Będzie cię chronił przed nimi, ale... Ale i przed samą sobą. Nie wiemy, czego możemy się spodziewać. Dlatego lepiej dmuchać na zimne.

Wyrwałam ramię z uścisku Marlene. Oczy zwęziły mi się ze wściekłości, która zalała moje ciało. Wbiłam w dyrektorkę ostre spojrzenie.

- Sama umiem o siebie zadbać!

Marlene tylko westchnęła i spojrzała na Lydię, szukając wsparcia.

- Słuchaj, Cat, ona może mieć rację - zauważyła Thompson, spinając się, gdy skierowałam swoje wściekłe spojrzenie wprost na nią. - Ja nie mam doświadczenia, nie obronię cię, choć bardzo bym chciała.

- Ale dlaczego akurat Daniel? - wykrztusiłam w końcu. Nie byłam nawet w stanie odwrócić się i spojrzeć na niego, choć dotkliwie czułam, że mi się przygląda.

Marlene zmarszczyła brwi.

- Myślałam, że ucieszy cię ten wybór. Przecież się przyjaźnicie.

Byłam zbyt wściekła, by wybuchnąć śmiechem, ale serio, korciło mnie.

- Przyjaźnimy?!

Dyrektorka wydawała się lekko zmieszana.

- A nie...? Myślałam...

- Błagam - parsknęłam gorzko. - Prędzej ucieknę z tej Akademii niż zaprzyjaźnię się z Danielem Dupkiem Shan'em.

Marlene zsunęła okulary na czubek nosa i rozmasowała jego nasadę.

- Może to faktycznie zły pomysł... - zaczęła myśleć na głos Moon. - Ufam ci, Danielu, pod każdym względem. Ale jesteście oboje w specyficznym wieku...

Och, błagam, bo puszczę pawia!

- Tak, dziewczyna będzie lepsza - podchwyciłam, próbując zmienić temat.

- No to może... - Marlene zamyśliła się. - Sophie Holder zapowiada się obiecującą strażniczką, prawda, Danielu? Co powiesz na Sophie, Catherine?

Och, Boże, za co ty mnie tak karzesz?!

Klątwa, Nocni. A teraz jeszcze postawiono mnie przed wyborem: Daniel czy jego była, teraźniejsza czy Bóg wie jeszcze jaka, dziewczyna, którą poznałam na balu, ale której nie lubiłam do tej pory. I pewnie na długo tak pozostanie...

Wzdrygnęłam się, gdyż nie byłam w stanie wykrztusić żadnego słowa. Daniel parsknął śmiechem, dostrzegając moją reakcję.

- Zdecydowanie nie - odparłam hardo.

- A niby jaki masz problem z Sophie?! - wykrzyknęła zirytowana Marlene. A to cud, bo ona rzadko kiedy się irytowała.

Nie odpowiedziałam. Tego po prostu nie da się wyjaśnić. A przynajmniej nie w sposób, który Marlene by zrozumiała.

- A Cole? - zapytałam. - On też jest świetny w walce.

To było rozwiązanie! Mogłabym mieć go przy sobie i nie musiałabym martwić się, że będzie zazdrosny o swojego najlepszego przyjaciela, który spałby ze mną w jednym pokoju.

Jesteś genialna, Evans.

Marlene nie wyglądała jednak na uradowaną moim pomysłem. Skrzywiła się jak dzieciak, który wziął do ust plaster cytryny.

- Niech mnie ręka Boska broni! - wykrzyknęła. Aż zachłysnęła się powietrzem z wrażenia. - Cole to typowy podrywacz. Nie chcę, żebyście...

Och, znowu temat seksu.

- Po prostu boisz się, że zajdę w ciążę i będę kontynuować rodzinną klątwę, co? - burknęłam obrażona. - Po prostu marzę o tym! Jeszcze dziś zacznę się starać z Colem o córeczkę!

Marlene pisnęła zszokowana.

- Och, Catherine, przestań! Błagam.

- Sama zaczęłaś temat, Moon.

Marlene zamilkła na moment, przeczesując włosy drżącymi dłońmi.

- Chciałam dla ciebie dobrze, Catherine - wyszeptała. - Mam ci postawić jakiegoś obcego, dorosłego strażnika? Nie ma sprawy. Nie chciałam jednak, byś czuła się więziona.

Zacisnęłam wargi jak obrażony dzieciak, któremu nie kupiło się wymarzonej zabawki.

- Za późno na takie zabiegi, Marlene. To jest więzienie. Nie zmienisz mojego nastawienia luksusowym pokojem i supersprzętem.

- A co, mam cię puścić w świat, byś ich odnalazła, zjednoczyła się z nimi i zaatakowała Akademię? - syknęła.

Poczułam się tak, jakby wymierzyła mi policzek. Cofnęłam się nawet, nabierając ze świstem powietrza.

- Wiesz, że ich nienawidzę. Nie zjednam się z nimi.

- Cieszę się, że tak mówisz, ale nie wierzę. Przeżyłam już trochę na tym świecie, Catherine. Wiem, jaki potrafi być okrutny.

W tym momencie spojrzałam na dyrektorkę innymi oczami. Oczami osoby, która też wiele przeżyła, mimo posiadania jedynki z przodu w liczbie określającej wiek. Widziałam, że jesteśmy z Marlene bardzo podobne. Obie silne, wręcz niezniszczalne. Ale tylko dla świata. Wewnątrz byłyśmy tymi samymi zagubionymi dzieciakami, które doznały cierpienia większego niż powinny. Grałyśmy całe życie to samo przedstawienie: że jest z nami wszystko w porządku, choć tak naprawdę wszystko waliło się na łeb, na szyję.

Westchnęłam ciężko; kolejny raz tego dnia.

- Dobrze - szepnęłam. - Zamieszkam z Danielem.

W pokoju zapanowało milczenie. Nikt nie podejrzewał, że ja, Catherine Evans, poddam się.

Cóż, sama się tego nie spodziewałam.

Ale dziś byłam już zmęczona. Miałam dość wszystkiego. Słowna przepychanka z Marlene wcale nie sprawiała mi takiej przyjemności, jakiej się spodziewałam.

- Danielu. - Marlene przerwała ciszę, zwracając się do Shane'a. - A ty, wyrażasz zgodę na bycie jej strażnikiem?

Usłyszałam trzask zapalniczki.

-  Chyba teraz nie mam zbytnio wyboru, co?

- Nie jesteś jeszcze pełnoprawnym strażnikiem, więc masz wybór - oznajmiła Marlene. - Decyzja należy do ciebie. Czy jesteś gotowy na chronienie jej nawet za cenę swojego życia? Ona będzie się zmieniać, nastaną momenty, kiedy nie będzie już naszą Catherine. W jednej chwili będzie się zaśmiewać do rozpuku, w innej samookaleczać z rozpaczy. Kiedy będzie potrzeba, porządnie ją zlejesz, kiedy indziej pozwolisz wypłakać się jej na swoim ramieniu. Będziesz musiał być jej przyjacielem, ale jednocześnie nauczycielem i twardym obrońcą. Jesteś pewny, że podejmujesz się tego zadania?

- A co z moim dyplomem? - zapytał Daniel, któremu do końca edukacji pozostało niespełna pół roku.

Marlene się uśmiechnęła.

- Masz już pracę na pełny etat. Naprawdę martwisz się jakimś świstkiem papieru?

- Wiesz, że nie po to przyszedłem do szkoły - zauważył. - Nie po to, by bronić jakiejś świrniętej dziewuchy.

Odwróciłam się do niego, obdarowując go zimnym spojrzeniem. On nawet na mnie nie spojrzał, wypalając kolejnego papierosa.

Marlene podeszła teraz do niego i dotknęła jego ramienia. Shane lekko się spiął, nieprzygotowany na taką wylewność.

- To twój wybór, Danielu - powtórzyła cicho. - Niełatwy, wiem. Ale jesteś już dojrzałym mężczyzną. Jestem pewna, że wybierzesz słusznie.

Znów zapadła cisza. Długa, męcząca cisza, która dzwoniła w uszach. Tak czy nie? Tak? Nie? To było niczym odliczanie ostatnich sekund do zagłady.

Po ciągnącej się wieki chwili Daniel spojrzał na mnie i uniósł kąciki ust w wymuszonym uśmiechu.

- Pakuj się, Evans. Czekają cię najgorsze wakacje życia.

W pośpiechu, ale też i złości, pakowałam wszystko, co udało mi się uciułać przez kilka miesięcy mieszkania w moim gniazdku. Nie było tego wiele. Kilka czarnych koszul, spodni, bluzek, bluz. Parę i tak nieużywanych książek i kilka kilogramów osiadłego na nich kurzu. Mimo to Lydia jakimś cudem i tak nie zmieściła się w drzwiach, potykając się o jedną z moich czterech walizek, które w nich stały.

- Cholera jasna! - rzuciła wampirzyca, rozmasowując łydkę. - Ile masz jeszcze tego cholerstwa?!

- Dwukrotnie powiedziałaś cholera - zauważyłam ironicznie i udałam, że ocieram łzę. - Jestem z ciebie taka dumna! Moje maleństwo w końcu dorasta!

Lydia zbyła mnie środkowym palcem.

- Cholernie się cieszę, że  się wyprowadzasz, cholerna cholero.

Przerwałam pakowanie i uściskałam ją. Odwzajemniła mój gest z radością i całą swą siłą.

Ugh, moje żebra.

- Będę niedaleko, Kiełku.

- Wiem. Gdybyś nie chrapała, może nawet spałabym z tobą w jednym łóżku.

Odsunęłam ją od siebie.

- Nie chrapię.

Lydia ukazała aparat na zębach w szerokim uśmiechu.

- Chrapiesz. Daniel szybko z ciebie zrezygnuje.

- Nie przypominaj mi nawet jego imienia - jęknęłam. - Ten prostak nie jest godzien mieszkać z Królową.

Żartowałam. Lydia chyba nie odebrała tego w ten sposób, bo zamiast się roześmiać, zamilkła. Spojrzała na mnie z niepokojem.

- Catherine...

- Tak się tylko zgrywam - parsknęłam, szczypiąc ją w ramię. - Będzie mi ciebie brakować, Kiełku.

- Powtórz to - poprosiła, wyciągając spod poduszki telefon. - Nagram to, bo nikt mi nie uwierzy.

Prychnęłam i wróciłam do pakowania. Lydia też krążyła po pokoju, gromadząc moje kosmetyki, które jak zwykle porozrzucane były po wszystkich kątach.

Przez otwarte drzwi na korytarz słyszałam przyciszone głosy, plotkujące na mój temat. Kilku gapiów nawet perfidnie stanęło na wprost nas i przyglądało się naszym poczynaniom, snując niestworzone historie.

- Catherine?

O cholera jasna! Co on tutaj robił?! Nie. Nie, nie, nie! Co ja mam mu niby powiedzieć? Cole, kretynie, wyjdź. Jeszcze nie wymyśliłam, jakim kłamstwem mam cię uraczyć.

Marlene kazała mi przysiąc, że nikt poza nami nie dowie się o Dominique i klątwie. Oczywiście to rozumiałam, ale przy tym nie chciałam okłamywać Cole'a. Dopiero co obiecałam mu, że spróbujemy. Miałam go stracić przez coś tak idiotycznego?

Marlene przesadzała. Twierdziła, że niewtajemniczeni zaczęliby plotkować, a te plotki obiegłyby nie tylko Akademię, ale i cały internet. Spoko, to rozumiałam. Ale nie potrafiłam pogodzić się z jej teorią jakoby Nocni mieli mnie śledzić na Tweeterze, lajkować moje zdjęcia na Instagramie czy napastować obraźliwymi komentarzami na Facebooku. Dobra, to akurat zmyśliłam. Ale jej obawy były w pełni niesłuszne. Nasza sieć jest pilnie chroniona, nie da się udostępniać w internecie wszystkiego. A już na pewno nie można odnaleźć nas po adresie IP.

Więc wyluzuj, Marlene. Sytuacja jest pod kontrolą.

- Catherine? - powtórzył Cole, tym razem oniemiały. Przerażony rozejrzał się dookoła, zatrzymując wzrok dłużej na moim nagim łóżku i stojących na podłodze walizkach.  - Odchodzisz?

- Cole... - Westchnęłam i założyłam ręce za głowę. - Porozmawiamy potem, dobrze?

On był zirytowany, ja zmęczona. A wianuszek gapiów na korytarzu zaciekawiony tak bardzo, że niemal wszedł między nas, by więcej słyszeć.

- Nie, Catherine. Mam dość twojego zbywania. Masz mi natychmiast powiedzieć, co się tutaj dzieje!

 Nie miałam żadnego doświadczenia w związkach, ale wiedziałam, że kłótnia wisi w powietrzu.

- Kochanie, odkleisz te gwiazdki z sufitu? - poprosiłam łagodnie.

Cole westchnął i stanął na łóżku. Był tak wysoki, że nie miał najmniejszych problemów, by sięgnąć stropu. Kiedy wyciągnął dłonie, jego koszula podjechała w górę, odsłaniając umięśniony brzuch, którego już doznałam zaszczytu dotykać.

Mimo to jęknęłam cicho na ten widok.

I, o ile zmysły mnie nie mylą, nie tylko ja tak zareagowałam.

- Unikasz odpowiedzi - zauważył nagle, dalej odklejając kształty z sufitu.

Przygryzłam wargę, odwracając się, by poszukać wsparcia w Lydii. Ta jednak gdzieś zniknęła. Jak zwykle! Robi się tylko trochę goręcej, a ta się ulatnia.

- Będę spała w pokoju trzysta dwadzieścia - oznajmiłam w końcu.

Cole zszedł z łóżka i położył gwiazdki na biurku. Następnie podszedł do mnie i objął mnie w talii. Szepty z korytarza zmieniły się w zazdrosny syk. Turner pochylił się w moją stronę, świdrując mnie swoimi jadeitowymi oczami. 

Skubany. Wiedział, że tak mu nie skłamię.

- Sama? - zapytał cicho, niemal samym ruchem warg.

Przymknęłam powieki.

- Nie.

- Więc z kim? - Kiedy nie odpowiadałam przez dłuższą chwilę, Cole parsknął cicho i wypuścił mnie z uścisku. - Głupio pytam. To oczywiste, że z nim.

Zanim odpowiedziałam, odwróciłam się w stronę podsłuchujących, którzy dostrzegając moje spojrzenie, udali pochłoniętych rozmową.

- Rue, prawda? - zwróciłam się do niskiej brunetki, która miała pokój obok. - Zamknij drzwi, skarbie.

Dziewczyna na drżących nogach podeszła bliżej i spełniła moją prośbę. Wiedziałam, że drzwi to żadna przeszkoda, ale zawsze jakaś prywatność.

- Tak - odparłam, odwracając się w stronę Cole'a. - Zamieszkam w sypialni dla nauczycieli z Danielem.

Jego reakcja była nadzwyczaj spokojna. Po prostu pokiwał głową. Znałam go już jednak wystarczająco długo, by wiedzieć, że spina ramiona zbyt nienaturalnie a drżący mięsień na jego policzku jest oznaką bólu.

I do tego te oczy. Zielone, głębokie oczy. Teraz pełne smutku. Cole również był dobrym aktorem. Ale ja nauczyłam się rozpoznawać jego stany. Kiedy był rozbawiony, jego oczy błyszczały. Kiedy zły, wyglądały jak wzburzone morze podczas ogromnego sztormu. A teraz... Teraz były puste, płaskie. Zranione.

Och, Cole...

Nienawidziłam teraz siebie nawet bardziej niż Marlene, która nie pozwoliła mi wszystkiego mu wyjaśnić.

- Dlaczego? - Głos mu zadrżał, więc odchrząknął. - Dlaczego on, a nie ja?

- Nie miałam wyboru, Cole. Przepraszam.

- Zawsze jest jakiś wybór, Evans - warknął. - A ty wybrałaś najgorszy z możliwych.

Potarłam twarz dłonią.

- Cole, nie mów w ten sposób - jęknęłam. - Ranisz mnie.

Turner spojrzał na mnie z kpiącym uśmiechem.

- Ja ranię ciebie?

- Nie wiesz, co się dzieje! - wykrzyknęłam zirytowana.

- Więc mnie oświeć!

Zaklęłam, przewracając w napadzie szału stojące najbliżej krzesło. Trzasnęło, skrzypnęło, ale nie pękło. Nieco inaczej było z moimi emocjami, których nie chciałam dłużej trzymać na wodzy. Trudno, najwyżej mnie zabiją. To jakieś wyjście z całej tej popieprzonej sytuacji.

- Nie mogę, rozumiesz?! To trudne, Cole. Zbyt ciężkie nawet jak dla mnie! Ale nie mogę się tym z tobą podzielić, zrozum! Nie mogę, chociaż cholernie bym chciała, żeby nie stracić cię po raz kolejny. Nienawidzę cię odpychać i boję się dnia, w którym każę ci odejść, a ty już nie wrócisz. - Poczułam na policzkach gorące łzy. Starłam je agresywnym ruchem. Miałam dość wilgoci na dziś. - Ufam ci. Ale oboje wiemy, że Marlene potrafi być nadwrażliwa. Zabroniła mi cię wtajemniczać. Więc... Albo teraz wyjdziesz i przestaniesz zaprzątać sobie mną głowę, albo zostaniesz, ale nie będziesz wiedział więcej, niż mogę ci powiedzieć. Wybór należy do ciebie.

Pożałowałam tych słów już w momencie, gdy wypadły z moich ust.

Ale nie było już odwrotu.

Cole spojrzał na mnie zbolałym wzrokiem.

- To żaden wybór.

- Zawsze jakiś jest - rzuciłam, celowo go cytując. Chciałam, żeby też poczuł się postawiony pod ścianą, niepewny. Nieczyste zagranie, ale w miłości nie ma miejsca na dozwolone chwyty. Jeżeli chce się ją przy sobie utrzymać, trzeba niekiedy zawrzeć pakt z samym diabłem.

Cole w milczeniu przysiadł na krawędzi mojego byłego już łóżka. Wyglądał tak niezdarnie - plama czerni na tle białego materaca.

Nie przerywając panującej między nami ciszy, powróciłam do pakowania. Wrzucanie ubrań i kosmetyków do walizki podziałało na mnie uspokajająco. Złość minęła, łzy zniknęły. Powróciło tylko ogromne zmęczenie.

Miałam dość atrakcji jak na jeden dzień.

Zasunęłam torbę, stawiając ją z trzaskiem na podłodze. Wyciągnęłam jej rączkę i pociągnęłam ją w stronę pozostałych walizek. Rozejrzałam się po pokoju, patrząc, czy aby na pewno wszystko zabrałam. Przelotnie spojrzałam na Cole'a, który nadal milczał z posępną miną. Nie podniósł na mnie wzroku, nie uśmiechnął się. Nie powiedział ani słowa.

Więc i ja odeszłam bez słowa.

Otworzyłam drzwi, zwlekając jak najdłużej z przekręceniem gałki. Nawet te kilka sekund nie sprawiło, że Cole zmienił zdanie.

Mniejsze torby postawiłam na walizkach na kółkach i tym oto sposobem wydostałam się z pokoju za jednym razem. Obejrzałam się tylko raz - na różowe firanki, lampki choinkowe, kwiatki, przybory na biurku.

Za nimi tęsknić nie będę.

Ale Cole... To już inna historia.

Ledwo przekroczyłam próg, a obok mnie pojawił się Daniel. Śmierdział papierosami, które dziś wypalił, ale zapragnęłam się do niego przytulić. Wiem, dziwne. Ale naprawdę miałam już wszystkiego dość.

Ja, Catherine Evans, poddaję się. Zapiszcie to w pamiętnikach. Nieczęsto zdarzają mi się takie wyznania.

- Gotowa? - zapytał Daniel, unosząc kąciki ust w subtelnym uśmiechu.

Nie.

Zacisnęłam oczy, walcząc z pokusą odwrócenia się i wbiegnięcia wprost w ramiona Cole'a.

Zrezygnował z ciebie. Pamiętaj o tym, Cat. Nie ulegaj emocjom. To nie w twoim stylu. Ty jesteś chłodna, opanowana. I pozostań taka.

ŻADEN facet nie zasługuje na to, by się przed nim płaszczyć. Miał swój wybór. Wybrał źle, choć jeszcze o tym nie wie. Ale się dowie. A wtedy zatęskni.

Liczysz na to, co, Evans?

Otworzyłam oczy i posłałam Danielowi wymuszony uśmiech.

- Witamy w piekle, Shane.

***

Trudno mi powiedzieć cokolwiek o tym rozdziale. Jest krótki, nudny, nijaki. Ale jednocześnie moje serce krwawi... Ciężko mi się pisało ten rozdział, naprawdę. Coś dopisywałam, kasowałam, zamykałam laptopa i wracałam dopiero po kilku godzinach. Męczyłam go już od wtorku. Czasami sobie myślę, że ten blog odnajduje we mnie jakieś sadystyczne zapędy. Klątwa, skomplikowany trójkąt. Jak BARDZO mogę to wszystko pokomplikować? Aż sama się boję.

Miało nie być tak druzgocącej sceny. A jednak, pojawiła się. I dlaczego? Bo Klaudia ma jakąś chorobę psychiczną. 

Nie mam pojęcia, jak to wszystko się rozwiąże. Ja się waham, któremu w końcu oddać Catherine, przez co i ona się waha. A to chyba nie wpływa pozytywnie na przebieg opowiadania. Sama już nie wiem. Muszę się skupić na akcji a nie tylko na romansie, bo zaczyna nam się z tego robić "Moda na sukces". A tego wolałabym uniknąć.

Trzymajcie się cieplutko, Kochani!

Wasza Klaudia99