Rozdział 12

Jamie Scott- Unbreakable

" Gdy gubisz się i walka jest przegrana,
twoje serce zaczyna pękać i potrzebujesz kogoś.
Zamknij oczy, obejmę cię.
Sprawię, że będziesz niezniszczalna..."

Trudno powiedzieć, jak się w tej chwili czułam. Nie wiedziałam już czy jestem zaskoczona, wystraszona czy wściekła. Możliwe, że wszystko na raz. Ale w żaden sposób nie okazałam swoich uczuć. Po prostu siedziałam jak siedziałam i tępo wpatrywałam się w przestrzeń.

Słyszałam szlochanie Lydii za moimi plecami, Daniela, który nerwowo zaczął krążyć po gabinecie i, mimo karcących spojrzeń Marlene, odpalającego papierosa za papierosem. Nikt z nas jednak nie odzywał się przez bardzo długi czas. W międzyczasie starałam się wszystko sobie poukładać, pogodzić się z losem, który Marlene przedstawiła zaledwie jednym zdaniem. Chciałam stąd wyjść, przejść się na spacer, jakoś ochłonąć. Ale byłam sparaliżowana. Chciałam płakać, ale nie byłam w stanie uronić ani łzy. Chciałam krzyczeć, ale głos nie wydostawał mi się z krtani. Więc tylko siedziałam.

Zaczynałam rozumieć, dlaczego ksiądz Władimir oferował Dominique jedynie modlitwę. Nie było innego wyjścia z jej sytuacji jak tylko śmierć. Ktoś musiał Ją - MNIE - zabić, by nikomu więcej nie stała się krzywda.

A więc jednak umrę...

- Ja jednak pytałam, dlaczego ród nie wygasł na Dominique - zauważyłam w końcu, mając dość ciszy.

- Bo koniec pamiętnika nie oznacza końca historii Kateriny. Tak jak mówiłam, to dopiero początek. Jesteś gotowa, by poznać resztę?

Wzruszyłam ramionami.

- Teraz już chyba nie ma odwrotu.

Marlene westchnęła i odchyliła się w fotelu, przygotowując się do opowieści.

- Wszyscy próbowali pomóc Dominique. Przeprowadzano na niej... egzorcyzmy, by wygnać z niej demona. - Wychwyciłam ten moment zawahania w głosie Marlene i już wiedziałam, że egzorcyzmy były zbyt łagodnym określeniem nazywającym tortury, którym poddawano Katerinę. Zatkałam usta dłonią, by nie zwymiotować. - Ale to nie pomagało. Z Dominique było coraz gorzej.

- Mów o czymś, czego nie wiemy - warknął zirytowany Daniel.

- Dominique nie byłą zwyczajną Dzienną. Posiadała zdolności, których Nocni pragnęli. Ponoć jej krew potrafiła uwolnić Nocnego z życia w wiecznym mroku. Poza tym mogła uleczać ludzi a nawet ich wskrzeszać, widziała przyszłość a ponadto miała nader rozwiniętą perswazję. Pewnego dnia zmusiła swego ukochanego Jonathana do ucieczki. Przechytrzyli strażników, uczniów. Wszystkich. Po prostu zniknęli i słuch po nich zaginął.

Marlene na chwilę urwała a ja wiedziałam, że reszta historii nie prezentuje się lepiej.

- Nie na długo jednak - kontynuowała dyrektorka. - Wkrótce potem Katerina zebrała armię Nocnych i zaatakowała Akademię, chcąc w ten sposób zemścić się na ludziach, którzy ją prześladowali.

- Współpracowała z Nocnymi? - wykrztusiłam.

- Była ich Królową.

Poczułam się tak, jakby ktoś uderzył mnie w twarz.

- Co?!

- Catherine. - W oczach dyrektorki dostrzegłam ból i łzy. - Według zapisków księdza Nocni wołali Katerinę. Podobno bez przerwy o nich mówiła. Nie czuła się Dzienną. Prowadziła nocny tryb życia i... I żywiła się ludzką krwią.

- Przynajmniej do czasu - wtrącił John. - Jak myślisz, Cat, dlaczego takie małe chuchro jak Dominique zostało Królową Nocnych? Przecież mogli ją zabić, wypić jej krew. Jaki mogli mieć z  niej pożytek?

Pokręciłam głową. Nie byłam w nastroju na zabawę w detektywa.

- Ponieważ Nocni się jej bali. Nie dziwota, skoro żyła dzięki ich krwi. Wbrew pozorom była to kobieta bezwzględna, dążąca do spełniania swoich celów. Zaimponowała Nocnym swoją wolą walki. Poza tym kochali ją. Szczerze i bezwarunkowo. Nocni to potwory bez serca, nie potrafiące kochać monstra. Ale w stosunku do niej żywili gorące uczucia.

- Więc... Dominique zjednała się z Nocnymi i zaatakowała Akademię - przypomniał Daniel. Niemal słyszałam pracujące w jego głowie zapadki i przekładnie. - Co było dalej?

- To była rzeź. Zginęło wiele wampirów, Nocnych jak i Dziennych. - Marlene się wzdrygnęła. - Łącznie z Dominique i jej Jonathanem. W chwili swojej śmierci rzuciła klątwę na następczynieę swojego rodu. Nikt nie wziął tych słów na poważnie. Uważano, że ugodzona w pierś Dominique mamrocze w agonii. 

- Jednak chwilę potem okazało się, że Katerina była w dziewiątym miesiącu ciąży - dodał John, zakładając ręce na piersi.

Wbiłam się głębiej w fotel, przymykając powieki. Klątwa, sobowtór, męczeńska śmierć i cudowne dziecko. Tylko moja rodzina mogła być tak porąbana.

- Nikt nie wiedział, jak do tego doszło - mówiła dalej Marlene. - Jak wiadomo, Nocni nie mogą rozmnażać się między sobą. Dlatego głównie z ciekawości wyciągnięto dziecko z łona martwej Dominique.

- Dziewczynkę wychowano w murach Akademii jak normalne dziecko. I, ku zdziwieniu wszystkich, ona naprawdę była normalna. Może odrobinę sprawniejsza, silniejsza, piękniejsza. Ale normalna, nie licząc daru przewidywania przyszłości dotykiem, który ujawnił się w dniu jej siedemnastych urodzin.

- Mała Dominique mogła chodzić za dnia, zwierzęca krew w zupełności odpowiadała jej potrzebom. Była tak łagodna, tak dobra... Zupełnie jak jej matka, nim zaczęła tracić rozum.

- Więc mała Dominique przewidywała przyszłość - zauważył Daniel, jak zwykle sztywny i rzeczowy. - O tych zdolnościach wspominał John?

- Tak - odparła Marlene. - Kolejne Iwanówny potrafiły coś innego, jednak nie bardziej niebezpiecznego. Córka drugiej Dominique widziała przeszłość, za to jej córka potrafiła w nikłym stopniu uleczać ludzi.

To się składało w skomplikowany wzór, który już rozgryzłam.

- Córki kobiet z rodu Iwanow otrzymywały po jednej ze zdolności Dominique. Ale to nie tak brzmiała klątwa, prawda? To tylko jej skutek uboczny, czyż nie?

Marlene przyglądała mi się w milczeniu. Jej twarz przybrała smutny wyraz.

- Pomogę ci jak potrafię, Catherine, ale...

- Jak brzmiała klątwa?! - Daniel przerwał jej mdły wywód.

Wiedziałam, że on już wie. Podobnie jak ja miał jednak iskierkę nadziei.

Niestety złudnej nadziei.

Marlene zamilkła, spuszczając wzrok na swoje dłonie. John udawał zainteresowanego widokiem za oknem. Lydia nadal płakała, ale wodziła wzrokiem po każdym z nas. Daniel zniecierpliwiony uderzył pięścią w ścianę.

- Marlene!

- To mnie przepowiedziała Dominique - wyszeptałam w końcu. Teraz już i tak nie było odwrotu. - Zapowiedziała swojego sobowtóra, który spełni ostatnią wolę Kateriny Iwanow, Królowej Nocnych...

Dyrektorka pozwoliła nam dziś już nie wracać na zajęcia. Dostaliśmy wolne do końca dnia, aby poukładać sobie w głowie wszystkie "nowości". Jej słowa, nie moje. Ja bym to nazwała nieco mniej cenzuralnie.

Poza tym... czy coś takiego da się "poukładać"?

Wróciliśmy do mojej sypialni i każdy na swój sposób starał się dostosować do rozkazu Marlene. Lydia obżerała się słodyczami aż do zemdlenia, a Daniel krążył po pokoju, odpalając papierosa za papierosem. Nie okazywał żadnych emocji. Całą swą wściekłość i jednocześnie bezradność ukazywał, rozżarzając koniec swojego papierosa niemal do czerwoności.

A ja... Ja po prostu leżałam na łóżku i liczyłam prawie niewidoczne w dziennym świetle gwiazdki na suficie. Cały czas było ich tylko dwadzieścia, ale powtarzałam tę czynność do znudzenia, bojąc się, że którąś przegapiłam.

To głupie. Minęły sto sześćdziesiąt cztery lata. To prawie dwa stulecia. I dopiero teraz klątwa Dominique miała się ziścić? Półtora wieku Iwanówny zmagały się z efektami ubocznymi klątwy. Ale to na mnie miało spaść całe jej brzemię. Dlaczego? Kto, do cholery, aż tak mnie nienawidzi?!

Ja... Zawsze wiedziałam, ze jestem inna. Chciałam być inna, wyjątkowa. Ale nie aż tak. Wystarczyło mi, że przez szesnaście lat musiałam się męczyć z fioletowymi oczami, potem się ukrywać. A żeby od razu stawać się Królową Nocnych? Widzieć przeszłość, przyszłość, WSKRZESZAĆ LUDZI? Po co mi to? Mało już się nacierpiałam? Nocni odebrali mi wszystko. Przez nich stałam się tym, kim się stałam. A teraz mam ich pokochać? Ot tak? Bo co, bo umierająca kobieta miała taki kaprys? Nienawidzę Nocnych chyba jeszcze bardziej niż tej szkoły. Nigdy się do nich nie przyłączę. Nawet po śmierci.

Chciałam, by moje fioletowe oczy przysłużyły się większym celom niż wyrywanie przystojniaków. Ale nigdy nawet nie śniłam, że czeka mnie takie bagno. Nawet nie chciałam śnić o przekleństwie i posadzie Królowej największych potworów, jakie chodzą po tej Ziemi.

Mama wiedziała. Od zawsze. Farbowanie włosów, soczewki. To wszystko miało na celu ukrycie mojej prawdziwej tożsamości. Od kiedy tylko skończyłam piętnaście lat miałam wrażenie, że Mama przygląda mi się coraz rzadziej. Jakby bała się, że zobaczy coś, czego nie powinna.

Inni rodzice wyrzuciliby wymalowaną, ufarbowaną na wiśniową czerwień nastolatkę z domu. A moi to tolerowali. Wręcz mnie do tego zachęcali. Co sobota Mama zabierała mnie do drogerii po coraz to nowsze i mocniejsze kosmetyki. Zaczynałam od tuszy do rzęs a skończyłam na eyelinerach i perfekcyjnych, kocich kreskach. Technikę makijażu miałam opanowaną do perfekcji. Dopiero teraz uświadomiłam sobie, że wraz z nią opanowałam też technikę KAMUFLAŻU.

W końcu roześmiałam się, by dać upust negatywnym emocjom. Gdy to nie pomogło, zaczęłam szlochać. Mocniej i mocniej, aż zaczynało mi brakować tchu. Łkałam w poduszkę aż zabrakło mi łez a palce rozbolały mnie od kurczowego ściskania materiału. Jednak nawet płacz mi nie pomógł. Fizycznie czułam się świetnie. Minęło przerażające pragnienie, mdłości, światłowstręt i ból kłów. Psychicznie jednak czułam się całkowicie rozbita. Miałam ochotę zbudować bazę z poduszek, schować się w niej i szlochać dalej - z dala od ludzi, świata i tej popieprzonej klątwy. Byłam jednak na to zbyt słaba. Zostałam więc na łóżku w pozycji embrionalnej, ignorując wszystko i wszystkich.

Łącznie z niecierpliwym łomotem do drzwi.

Usłyszałam, że drzwi otworzył ktoś inny. Chyba jednak ten ktoś nie był zadowolony z efektu swoich działań, bo usłyszałam trzask podsuwanego w górę okna i zgrzyt otwieranej zapalniczki.

Czyli drzwi otworzył Daniel.

- Kotku?

Aaaa. Nowo przybyłym był Cole. To wszystko wyjaśnia.

Znów zaczęłam szlochać. Nie chciałam, żeby mnie taką zobaczył. Nie chciałam być sobowtórem Dominique.

Nie chciałam żyć.

- Odwal się od niej - warknął Daniel. - Cat musi poukładać sobie pewne sprawy w samotności.

- To po co tu jesteś? - szczeknął Cole, głaszcząc mnie po plecach. - Cat, kochanie...

Daniel prychnął. Usłyszałam jakiś szelest, co mogło oznaczać, że Lydia zakończyła swą ucztę i w końcu wstała.

- Idę na spacer - obwieściła. - Zaraz zwariuję.

Roześmiałam się przez łzy.

- Ty zwariujesz?

Nie musiałam nawet na nią patrzeć, by wiedzieć, że zrobiło jej się głupio.

- Cat...

- Co tu się dzieje? - przerwał jej Cole. - Cat, spójrz na mnie. Chyba mam prawo wiedzieć, co się dzieje z moją dziewczyną!

Ktoś się zakrztusił. Lydia już nie jadła, więc podejrzewałam, że to Daniel dymem.

- Ja nic ci nie powiem - rzuciła Thompson. - Cat to moja przyjaciółka. Dopóki sama cie nie poinformuje, ja nie puszczę pary z ust.

- Czy chodzi o to, co o niej mówią?

Usiadłam gwałtownie, nie odwracając się w stronę Turnera. Byłam świadoma, że po takim płaczu, wyglądam zapewne jak szop pracz na kacu. Nie chciałam, by mnie taką oglądał.

- Co o mnie mówią? - wyszeptałam przerażona.

Po tym, co odstawiłam rano, mogłam spodziewać się najgorszego.

- Catherine...

- Odpowiedz! - zażądałam, gwałtownie odwracając się w jego stronę. - Co o mnie mówią, Cole?

Turner z westchnieniem starł kciukiem łzę z mojego nosa.

- To nic, Cat. Ja i tak wiem, że to nieprawda.

Zacisnęłam powieki. Byłam zmęczona.

- Cole, powiedz mi, co o mnie mówią?

Znałam odpowiedź, nim mi ją podał.

- Że świrujesz.

Powoli wstałam i zaczęłam spacerować po pokoju. Otarłam policzki, choć wiedziałam, że na niewiele się to zda. Tusz już zasechł, tworząc czarne pręgi na mojej skórze, ale nie dbałam o to. Świat walił mi się na głowę. Dziwne, żebym pozostawała jednocześnie piękna i silna.

Wyrwałam Danielowi papierosa z ręki i zaciągnęłam się. Dym drapał mnie w gardle, ale była to przyjemna odmiana bólu.  Spotkałam się dziś już z gorszym.

Oddałam Shane'owi papierosa, wypuszczając w jego kierunku obłoczek dymu.

- Jak już stracisz płuca, to ci je naprawię - obiecałam, siląc się na uśmiech.

Daniel przyjrzał mi się skonfundowany.

- Cat...

Poklepałam go po ramieniu.

- Potem podziękujesz, towarzyszu. - Spojrzałam na Lydię, która koniec końców nie poszła na żaden spacer. - A tobie naprawimy kieł. Co ty na to?

- Cat, skarbie, połóż się z powrotem - zasugerowała łagodnie. - Bredzisz jak cholera.

- Czuję się świetnie - zbyłam ją i podeszłam do Cole'a, który z zaskoczoną miną siedział na moim łóżku. - A ty, Turner... Jesteś zniszczony do cna. Ciebie nie będziemy jednak naprawiać. Taki mi się podobasz.

Na perfekcyjnym dotychczas czole Cole'a pojawiła się zmarszczka zwątpienia.

- Shane, stary, ty jesteś pewny, że to są zwykłe papierosy?

Zaśmiałam się cicho i podeszłam do niego. Pochyliłam się i odcisnęłam na jego ustach słodki pocałunek. Odwzajemnił go, choć pozostawał nieco spięty.

- Czuję się wspaniale, kochanie - wyszeptałam, patrząc prosto w jego jadeitowe oczy. - Później ci wszystko wyjaśnię, dobrze? Wróć na lekcje, proszę.

Jego źrenice rozszerzyły się na ułamek sekundy. Potem jednak zamrugał, więc nie wiedziałam czy to aby na pewno mi się nie przewidziało. Dziś byłam zdolna do wszystkiego...

Cole wstał, pocałował mnie w policzek i pożegnał się z resztą skinieniem głowy. Następnie wyszedł, nie mówiąc nic. Zero sprzeciwów. Po prostu wyszedł, pozostając seksownym jak diabli.

- Coś ty mu zrobiła? - wykrztusiła Lydia, przerywając ciszę.

Spojrzałam na nią zdziwiona.

- Poprosiłam go, by wyszedł.

- Ale jego oczy... - Wampirzyca urwała pod naciskiem stalowego spojrzenia Daniela. - Już nic.

- Świetnie. - Klasnęłam w dłonie jak dzieciak uszczęśliwiony gwiazdkowym prezentem. - To może skończymy pamiętnik?

Daniel posłał w moim kierunku długie, pytające spojrzenie.

- Nie umiesz udawać, Cat.

Wywróciłam oczami.

- Ja niczego nie udaję. Naprawdę czuję się dobrze.

Ale Daniel miał rację i doskonale o tym wiedział. Mogłam się śmiać i żartować, ale w głębi duszy byłam przytłoczona. I przerażona. Przeżyłam już wiele. Ale jeszcze nigdy moja przeszłość nie była tak niepewna.

Ktoś znów zaczął dobijać się do drzwi. Właśnie zabierałam się za demakijaż, więc nie byłam w nastroju na pogaduchy. Otworzyłam je z całą wściekłością, jaka się we mnie kumulowała.

- Czego?

Po drugiej stronie stała Marlene.

- Pakuj się, Catherine. Od dziś będziesz mieszkała z Danielem w sypialni dla nauczycieli.

***

Witam ponownie! A jednak, potrafię dotrzymywać niektórych obietnic! :))

Rozdział króciutki (znów) ale miałam dziś mnóstwo roboty. Już oczy mnie bolą od siedzenia przed komputerem. Prezentacja na biologię, rozdział. No i nowy szablon! :D Nie żałuję jednak zmarnowanego czasu, bo efekt baaardzo mi się podoba!

Czytelników mi ubywa... Oj, niedobrze! Proszę więc, jeśli czytasz, zostaw po sobie jakiś ślad :) Dla Ciebie to chwila, a dla mnie ogromna fala motywacji! Możesz zostawić nawet komentarz o negatywnej treści. Hejty również są niezwykle motywujące! Wszystko, bylebym nie miała wrażenia, że piszę do ściany...

Buziaki!

Klaudia99