Rozdział 10

Tom Odell- Another Love

" I pragnę Cię pocałować, sprawić, żebyś poczuła się dobrze.

Ale jestem zbyt zmęczony, by dzielić się nocami.

A jeśli ktoś Cię skrzywdzi, będę walczył.

I chcę płakać, pragnę nauczyć się kochać, ale...

Ale wypłakałem wszystkie moje łzy podczas innej miłości"

Ziemia nie zadrżała. Nieba nie przecięła tęcza i nie przyleciały do nas jednorożce. Nie było oklasków, fajerwerków czy innych bajerów.

Ale było miło i tego się trzymajmy.

Daniel smakował papierosowym dymem, ale nie przeszkadzało mi to. Przylgnęłam do jego mokrej od moich łez bluzy i pozwoliłam, by mnie objął. Łóżko skrzypiało przy każdym naszym ruchu, knoty palonych świec syczały a nasze wargi i języki współgrały. Byliśmy zgodni jak nigdy. 

Całowanie Cole'a było walką, nieustanną przepychanką języków, konkursem na najwspanialszy dotyk. Czułam się przy nim bezpieczna, ale jednocześnie zagrożona. Rozpalona jak ognisko w środku lata i lodowata jak klimat Antarktydy.

Ale Daniel... On był inny. Ja przy nim stawałam się inna. Pozwalałam sobie na refleksje i słabości. Przy nim... Nie mogę powiedzieć, że stawałam się sobą, bo po tylu latach ukrywania się, już nie pamiętam, kim jestem. Ale przy nim byłam bliższa ideałowi.

Jednak to nie było... to. Nie mogę powiedzieć, że całując go, czułam się tak, jakbym miziała się z członkiem rodziny. Ale to nadal nie było to.

Było po prostu miło.

Odsunęłam się od niego, dotykając palcem nabrzmiałych warg.

- To było naprawdę przyjemne zakończenie starego roku - przyznałam. - Ale...

Daniel zarumienił się i spuścił wzrok.

- Sorry. Poniosło mnie.

- Nie przepraszaj - zapewniłam szybko. - Po prostu... Chyba rozumiesz. Jesteśmy partnerami. I jesteśmy w tym świetni. Ale ty i ja, razem... To nie wypali.

- To nie wypali - powtórzył, co uznałam za potwierdzenie. - Tak, oczywiście - dodał, kręcąc głową. Sam sobie przeczył. Widziałam ból w jego oczach. - Pójdę sprawdzić, czy już wyszli. Słyszę fajerwerki.

Tak. Ja też słyszałam. A przez szpary między deskami do pokoju wpadały kolorowe cienie.

Daniel odwrócił się i zniknął na skrzypiących schodach. Po sposobie w jaki spiął łopatki wyczułam, że czuł się odtrącony.

Oj, Shane. Ciesz się, że teraz, a nie potem, gdyby sprawy zaszły za daleko.

Z westchnieniem przesunęłam palcem po wilgotnych wargach. Odciśnięte na nich pocałunki były jak siniaki - jeszcze przez jakiś czas miały przypominać mi o moim potknięciu. Zagalopowałam się. Pozwoliłam na za dużo kolejnemu facetowi. Chyba jestem stworzona do tego by ich ranić. Rozkochiwać w sobie i porzucać.

To nie tak, że nienawidzę Daniela i na siłę próbuję go zniszczyć. Ja tak naprawdę nigdy nie chciałam nikogo krzywdzić. Ale Daniel odkrył mnie zbyt wiele. Obnażyłam przed nim swoją delikatniejszą, wrażliwszą stronę, którą to Cole tak bardzo chciał odkryć. Nie nienawidzę żadnego z nich. Cole jest zepsuty do cna, przy nim mogę być tą Catherine, którą lubię w sobie najbardziej. A Daniel jest dobry. A ja potrzebuję dobra w moim życiu. Szczególnie teraz, kiedy przyszłość, m o j a przyszłość, zapisana jest w notesie leżącym przede mną.

Niemalże impulsywnie sięgnęłam po pamiętnik Dominique i przewertowałam kilka kolejnych stron. Wszystkie były oznaczone tą samą datą. A przynajmniej do czasu, gdy całe kartki nie zostały oznaczone jednym słowem: CIEMNOŚĆ

Gdzie indziej Dominique akcentowała inne słowo: NADCHODZI.

A to nie wróżyło mi świetlanej przyszłości.

- Wyszli - oznajmił Shane sucho, nagle pojawiając się obok mnie.

Zaskoczona jego tonem aż upuściłam pamiętnik.

- Daniel...

- Zamierzasz tu spędzić całą noc? - przerwał mi.

Czyli wróciliśmy do starego, dobrego warczenia na siebie nawzajem.

Niby nowy rok, ale przyzwyczajenia zostają te same...

- Potrzebuję drinka - wymamrotałam, rzucając się na łóżko.

Mimo późnej pory, Lydia nie spała. Zastałam ją niecierpliwie wydeptującą ścieżkę od swojego łóżka do drzwi. Znałam ją wystarczająco długo, by wiedzieć, że się martwiła. Zapewne wybiegała na korytarz za każdym razem, gdy usłyszała jakieś kroki.

Kochany Kiełek.

Jak się jednak okazało, Thompson nie była jedyną, która umierała z niecierpliwości by mnie zobaczyć. Jak raczyła mnie szorstko poinformować, przez cały wieczór odganiała skomlącego Cole'a spod naszych drzwi.

- Teraz to potrzebuję podwójnego drinka - wymamrotałam, uświadamiając sobie, że obiecałam mu się z nim spotkać.

- Mam tylko krew - odparła Lydia. - I ciastka.

- Dobre i to.

Po chwili siedziałyśmy obie pod różowym kocykiem Lydii, obżerając się ciastkami i przyglądając się kolorowym fajerwerkom rozbłyskującym na niebie.

Spojrzałam na pokryte czekoladą ciastko i uśmiechnęłam się pod nosem. Niemal słyszałam łagodny głos Mamy, która lubiła mówić, że zawsze lepiej upić się z żalu niż zapchać lodami. Jak zwykła powtarzać: Kaca wyleczysz. Grubej dupy tak szybko się nie pozbędziesz.

Po moim policzku spłynęła pojedyncza, ale kolejna tego dnia łza. Starłam ją agresywnym ruchem.

- Czego się dowiedzieliście? - zapytała Lydia z ustami pełnymi ciastek.

I to było na tyle z ukrywaniem moich emocji. Po startej łzie pojawiła się kolejna, następna i jeszcze jedna. Lydia tylko przez moment była zszokowana moją reakcją. Szybko jednak otrząsnęła się z szoku i objęła mnie ramieniem.

Na wpół szlochając opowiedziałam jej o wszystkim. Powiedziałam jej nawet jeszcze więcej. Zdradziłam jej, jak bardzo się boję, że nie wiem, co się dzieje. A Lydia słuchała mnie w milczeniu, podsuwając mi tylko ciastka pod nos.

Kiedy skończyłam, czułam się gorzej niż źle. Ale Lydia nie powiedziała nic na temat mojej słabości, mokrych od łez policzków. Powiedziała tylko coś, co jednocześnie sprawiło że śmiałam się i popłakałam jeszcze bardziej.

- Moja przyjaciółka popada w obłęd... Czad!

Ona oczywiście żartowała, próbowała podnieść mnie na duchu. Zrobiła to, jasne. Ale jednocześnie czułam się jeszcze bardziej zdołowana.

- Tyle że to nie koniec - mruknęłam. - Daniel mnie pocałował.

Trudno mi opisać reakcję Lydii. Jednocześnie krztusiła się ciastkiem i wstrzymywała oddech. W międzyczasie jeszcze przyglądała mi się soczyście błękitnymi oczami wielkimi jak spodki.

- Pocałował?

- W usta.

- I co?

- Znów się nienawidzimy - westchnęłam.

Lydia ugryzła ciastko.

- Zapewne wyperswadowałaś mu w typowo catherinowy sposób, że powinniście być tylko przyjaciółmi.

Zmarszczyłam brwi.

- A jak wygląda typowo catherinowy sposób?- zapytałam.

- Oschły, wręcz szorstki. I obojętny. Mówisz o emocjach tak, jakbyś stwierdzała fakty.

Dobra była.

- Okay, okay - przyznałam. - Nie umiem mówić o emocjach. Ale zrozumiał, co mam na myśli.

- Nie miał wyjścia, jak mniemam.

Naburmuszyłam się.

- On też nie czuje do mnie niczego więcej! Po prostu oboje ulegliśmy chwili. Świece, śnieg za oknem. Na dodatek kilka chwil przed pocałunkiem totalnie rozkleiłam się w jego ramionach. Mógł wziąć to za zły znak.

- Może lepiej, kiedy na siebie warczycie - zauważyła Lydia. - Wtedy mogłabyś zająć się tylko Colem. Bez zaprzątania sobie głowy Danielem i tym, co on by pomyślał.

Potarłam dłonią po twarzy.

- Cały czas zastanawiam się, czy to wszystko jest dobrym pomysłem.

- Co? Daniel?

Wzruszyłam ramionami.

- Też. Ale i wszystko inne. Cole, ta szkoła, Dominique.

- Słowem: wszystko się sypie.

Wzruszyłam ramionami.

- Przywykłam.

Ale w głębi duszy byłam szczerze przerażona.

W poniedziałkowy poranek ledwo zwlokłam się z łóżka. Już zapomniałam, jak to jest, gdy trzeba zrywać się bladym świtem. Święta to jednak błąd. Rozregulowują cały system i zamieniają nas w kilka kilo cięższych leni.

Mój stan nie pogorszył się przez weekend. Nadal cholernie bolały mnie kły a pragnienie paliło gardło, ale dawało się z tym przeżyć. A, jak wiadomo, Dominique czuła się nieco gorzej przed śmiercią.

A przynajmniej tak obstawiałam, że umarła. Nie zaglądałam do pamiętnika, ale wiedziałam, że pozostało tam już niewiele wpisów. Nie widziałam innego powodu, dla którego miałaby przestać pisać.

No, chyba że wyzdrowiała. Nie jestem jednak głupia i nie pokładam w tym głębokich nadziei. Miałam po prostu umrzeć. Nie widziałam szansy na happy end.

Wynajdywałam najróżniejsze wymówki, by omijać pamiętnik Dominique szerokim łukiem. Nawet zaczęłam się UCZYĆ. Serio, otworzyłam podręcznik do historii i przeczytałam bieżący temat. Lydia prawie na zawał zeszła, gdy zastała mnie nad książką.

Daniel nie odzywał się do mnie od feralnej akcji na strychu. Ja za to unikałam Cole'a. Proste, łatwe, ale czy przyjemne?

Lekcje okazały się być porażką. Wcale nie pomogły mi zapomnieć o Dominique i wiszącym nade mną toporem. Na historii kontynuowaliśmy temat kościoła, a na matmie musiałam przysnąć, bo gdy podniosłam wzrok, tablicę pokrywały znaki w wymarłym języku. Na wuefie biegaliśmy bez celu wokół sali, by nadrobić kondycję sprzed świąt. Na lunch nie poszłam, bo bałam się spotkania z Colem. Następna była biologia i referat o wnętrznościach Nocnych. Potrzebowałam ogromnej siły woli, by nie puścić krwawego pawia. Nie mogłam się nawet zrelaksować, bo kolejna była "godzina wychowawcza"- pieszczotliwie nazywana lekcja o przystosowaniu wojennym. A wychodząc z angielskiego, podziękowałam Bogu, że Shakespeare już nie żyje, bo nie zniosłabym więcej tak dramatycznych dramatów.

Czując, że zaczynam wariować w zamknięciu, wyszłam na dwór. Początkowo przysłaniałam oczy przed słońcem. Była to jednak normalna reakcja na promienie słoneczne i iskrzący w nich śnieg. To w połączeniu z wyostrzonym wzrokiem nie było przyjemnym doświadczeniem.

Moje czarne botki ginęły w grubej warstwie puchu, gdy zaczęłam spacerować wzdłuż ogrodzenia na tyły Akademii. Wcisnęłam zmarznięte dłonie do kieszeni kurtki i westchnęłam, wypuszczając z ust obłoczek pary.

Plac za Akademią był jeszcze większy niż ten przed nią. Znajdowała się tu bieżnia, na której ćwiczyliśmy wiosną i latem, oraz boisko, gdzie chłopcy mogli wyładować swoją złość na czymś, co niekoniecznie było głową kolegi. Dodatkowo znajdował się tu kort do tenisa, tory do mini golfa i daleko, daleko w rogu mała kaplica. Rzadko z niej korzystaliśmy. Ksiądz przyjeżdżał tylko na jakieś większe okazje. Jeśli ktoś chciał się pomodlić, robił to na własną rękę.

Rozejrzałam się po pustym placu i gołych drzewach. Latem było tu naprawdę cudownie. Tak zielono i tłoczno. A teraz pomiędzy zaśnieżonymi sprzętami hulał tylko wiatr.

Chyba znowu robię się melancholijna. Ale zwyczajnie staram się dostosować do otoczenia, które płacze śniegiem.

Wow. Moja krew chyba było nieco przeterminowana, czy coś...

Mimochodem pomyślałam o Dominique. Ona została ze swoimi problemami zupełnie sama. Przyjaciele się od niej odwrócili, dyrektorka nasłała na nią księdza, zupełnie jakby potrzebowała jakiegoś ostatniego namaszczenia. Nie dziwota, że zwariowała.

Zapewne skończyłabym podobnie, gdyby nie Lydia. Cóż za ironia. jeszcze dwa miesiące temu nie miałam nikogo. A teraz dzielę się problemami z tą uroczą, różową kuleczką z jednym kłem.

Pamiętnik Dominique ciążył w mojej kieszeni, przypominając o swojej obecności. Wiedziałam, że nie mogę czytać go publicznie. Ale nie chciałam też tego robić przy Lydii. Znów bym straciła przytomność i zaczęła krwawić. I Lydia serio zeszłaby przeze mnie na zawał.

Daniel był gotowy na widok krzywdy, bólu a nawet śmierci. Ale ona nie. Jest zbyt delikatna, zbyt... urocza.

Ciekawość jednak zwyciężyła. Otworzyłam pamiętnik, przekartkowałam czytane strony - łącznie z tymi napisanymi w napadzie szału i...

Trafiłam na coś jeszcze gorszego.

5 grudnia Roku Pańskiego 1850

AKADEMIA CIEMNOŚCI

Drogi Pamiętniku!

Nie mam pojęcia, co się stało. Obudziłam się o poranku, skrzywiłam z powodu promieni słońca, które dostały się tu przez szparę między deskami i... Zamarłam.

Odruchowo dotknęłam twarzy i szczęki, ale nie poczułam bólu.

Czyżbym była zdrowa? Jednak będę żyła?

Wyskoczyłam z łóżka i zachwiałam się na widok swojego lustrzanego odbicia. Mój pokój wcale nie wyglądał lepiej.

CO TU SIĘ STAŁO?!

Boże! Co tu się wydarzyło? Nic nie pamiętam... A Dru...

Boże, ona już mi nie pomoże...

Ojcze Nasz, któryś jest w niebie...

Urwałam na słowach modlitwy. Nie chciałam ich czytać. W przypadku Dominique nie oznaczały one niczego dobrego.

Zresztą moją uwagę zwróciło co innego. Cała strona w pamiętniku była poznaczona odciskami palców. Dominique nie użyła jednak do tego celu zwykłego tuszu.

Na podniszczonej kartce z pamiętnika widniały odciski palców umoczonych w krwi.

Wiedziałam, co powinnam zrobić. Nie wiedziałam jednak, czy tego chcę.

Moje ciało zadziałało jednak szybciej niż mózg. Nim się zorientowałam, przykładałam palec do jakże idealnie pasującego odcisku na stronie w pamiętniku.

Zobaczyłam Ją/siebie - niepotrzebne skreślić. Ona/ja klęczała na podłodze w swoim pokoju na strychu, który nie różnił się swoim stanem od tego, który zastałam ostatnio. Szlochała/m. Jej/moja twarz, dłonie, biała, nieco staromodna koszula nocna była pokryta krwią. U jej/ moich stóp leżało ciało jakiejś kobiety w fartuszku i koronkowym czepku na głowie, którą dopiero po chwili utożsamiłam z Drusillą, służącą Dominique. Biedna kobieta byłą cała we krwi, a jej ciało - a przynajmniej to, co z niego pozostało - było porozrywane. Płaty mięsa odchodziły od kości, brakowało kończyn, które najpewniej były porozrzucane gdzieś po pomieszczeniu.

Z wrzaskiem upuściłam pamiętnik na ziemię. Po chwili sama upadłam na kolana, oddychając szybko. Czułam w piersi niewyobrażalny ból, do oczu cisnęły mi się łzy.

Boże. Jaki potwór mógł to zrobić?! Czy... Czy to wina Jej...?

Żołądek podszedł  mi do gardła; z trudem wstrzymywałam odruch wymiotny.

Dobry Boże. Teraz moja bezsenność tylko się pogłębi.

Wbiłam paznokcie w ziemię pod grubą warstwą puchu i spróbowałam się uspokoić. Wdech, wydech. Oddychaj, Evans.

Na śniegu pode mną wykwitły plamy szkarłatu. Spanikowana usiadłam i spuściłam głowę w dół. Jednocześnie starałam sobie przypomnieć, co zrobiłam wczoraj, by zatrzymać krwawienie z nosa.

Był ze mną Daniel.

Ale teraz go tu nie ma, zganiłam się w myślach. Przestań polegać na innych, Evans. Bo znów tylko się zawiedziesz.

- Catherine! - Znajomy głos zbliżał się w moim kierunku.

Cole. Cholera.

Nie miałam jak przed nim uciec. Zdążyłam jednak schować pamiętnik Dominique do kieszeni. Mieliśmy już wystarczająco tematów do nadgonienia. Nie chciałam tłumaczyć mu się również z tego.

- Catherine. - Turner uklęknął naprzeciwko mnie. Kiedy dostrzegł plamy krwi na śniegu, zaczął wariować. Zabawne, że jednocześnie starał się uspokoić m n i e. - O mój Boże! Spokojnie, kotku. Oddychaj. To tylko odrobina krwi. Od tego się nie umiera.

Jego troska była urocza. Uśmiechnęłam się.

- Już w porządku. - Podniosłam głowę, by mógł zobaczyć, że mówię prawdę. Krew już przestała lecieć. - Serio, Turner, nie świruj. Już po sprawie.

Cole drżącą dłonią starł krew znad mojej górnej wargi.

- Co się stało, Catherine?

- To po prostu... - Wzruszyłam ramionami z lekkim, nieco wymuszonym uśmiechem, którym miałam nadzieję przyćmić jego ciekawość i zmienić bieg rozmowy. - To nic takiego.

- Akurat - parsknął Cole, ostrożnie pomagając mi się dźwignąć do pionu. - Krwawienie z nosa to poważna sprawa.

- Nie w moim przypadku - oświadczyłam. - Tak po prostu mam. Pielęgniarka o tym wie.

- Serio?

Nie.

- No jasne.

Cole jednak nie wyglądał na przekonanego.

- I tak idziemy do Eloise - zarządził. - Nie marudź. Ktoś musi cię zbadać.

Zamrugałam kokieteryjnie, choć z zaschniętą krwią na twarzy zapewne wyglądałam mało seksownie.

- Od kiedy to Cole Turner jest taki roztropny? - zapytałam żartobliwym tonem.

Cole jednak nie miał nastroju do żartów. Wziął mnie za rękę i zaczął ciągnąć z powrotem w stronę Akademii.

- Roztropny to może być dzieciak przechodzący przez ulicę - burknął. - Ja jestem odpowiedzialny.

Prychnęłam.

- Odpowiedzialny?

- No co? - Uśmiechnął się nonszalancko, prawdopodobnie odzyskując dobry humor. - Jestem odpowiedzialny za to, co oswoiłem.*

Parsknęłam śmiechem. Typowy podrywacz rzucający cytatami z ,,Małego Księcia"? No tego jeszcze nie było!

- Decyzja oswojenia niesie w sobie ryzyko łez - odparłam, wzorując się na tym samym autorze.

- Świat łez jest bardzo tajemniczy.

Znów się roześmiałam. Facet był niemożliwy!

- Masz mnie - przyznałam. - Na to nie mam cytatowej riposty.

Cole jednak się nie uśmiechnął. Patrzył przed siebie, nadal ściskając moją dłoń.

- Chciałbym mieć cię naprawdę - wyznał nagle, tym nietypowym dla niego melancholijnym tonem.

Zaczęłam żałować, że jednak nie straciłam przytomności.

- Cole...

Turner otrząsnął się z zamyślenia i spojrzał na mnie. Zatrzymał się, więc i ja stanęłam. Jego niesamowite, jadeitowe oczy iskrzyły jak świeży śnieg na słońcu.

- Ja mówię serio, Catherine - oświadczył poważnie. - Nie odstępuję cię na krok od kilku tygodni. Nie poddałem się, mimo że ostatnio okazujesz szczerą niechęć w stosunku do mojej osoby. Co zrobiłem źle, poza głupim zadurzeniu się w jakże cudownej, błyskotliwej i genialnej Catherine Evans? Jesteś tak silna i piękna jednocześnie... Podziwiam cię za całą tę odwagę i energię, którą masz w sobie. Jesteś... Jesteś wszystkim, czego pragnę, Catherine Evans. Błagam, powiedz w końcu na czym stoję, bo jak na razie znajduję się na skraju szaleństwa. - Ujął moją twarz w dłonie i z miłością spojrzał w moje nadal fiołkowe oczy. - Nie jesteś jak tamte puste laleczki, z którymi spotykałem się wcześniej - dodał. - Zawsze to wiedziałem. Wiedziałem, że jesteś wyjątkowa. Płonie w tobie ogień, a mimo tego wciąż pozostajesz taka subtelna i kobieca. Cholera, pewnie będę musiał odpokutować za to w piekle, ale zakochałem się w tobie, Catherine Evans.

Dosłownie zaparło mi dech w piersi. Wpatrywałam się w rozpromienionego Cole'a, jego pełne miłości i prawdy oczy. W oczach Daniela mogłam widzieć dobro. Ale w tych Cole'a była miłość. Prawdziwa, za którą tak bardzo tęskniłam...

Zignorowałam złośliwego chochlika w mojej głowie, który szeptał, że Cole zapewne mówi takie rzeczy każdej dziewczynie, której długo nie może zaciągnąć do łóżka. To nie mogła być prawda. Widziałam w jego oczach szczere intencje. Obiecywał mi, że się zmieni i naprawdę się starał.

Pocałowałam go. A co ja niby mogłam zrobić? Przystojny facet oświadcza mi, że jest we mnie szaleńczo zakochany, a ja mam mu prawić morały? To już zaszło za daleko. Nie mogłam tego cofnąć. NIE CHCIAŁAM tego cofać.

Cole smakował mrozem i słodyczą krwi, którą niedawno musiał pić. Wargi miał ciepłe, gładkie. Takie, jakimi je zapamiętałam.

Czy czułam to? Nie wiem. W tym przypadku też nie pojawiły się jednorożce i fanfary. Ale czy to coś zmieniało? To mogło się pojawić wkrótce, kiedy przełamię się na Cole'a.

A w tej chwili naprawdę chciałam, by mnie miał.

Cole odsunął się ode mnie z cichym westchnięciem. Ja zresztą zareagowałam podobnie, choć ledwo oddychałam.

- To nie powstrzyma mnie przed zaprowadzeniem cię do pielęgniarki! - zagroził z uśmiechem.

Parsknęłam i zerwałam się do biegu.

- Najpierw musiałbyś mnie złapać!

Udało mu się to niemal bez trudu. A kiedy już to zrobił, przerzucił mnie sobie przez ramię i zaniósł do gabinetu pielęgniarki.

Cholera, pewnie będę musiała odpokutować z to w piekle, ale ja również się w nim zakochałam...

7 grudnia Roku Pańskiego 1850

AKADEMIA CIEMNOŚCI

Drogi Pamiętniku!

Zabiłam ją. To ja wypiłam krew Drusilli, mojej opiekunki, mojej przyjaciółki. Przypomniałam sobie wszystko. Jej wrzaski a moją... Moją euforię.

Nikt nie chciał uwierzyć w mój ból i żal po jej stracie. Przywiązali mnie do krzesła jak psa i głodzili przez kilka ostatnich dni.

Czułam... Czułam, że śmierć, moja śmierć, jest blisko. Początkowo byłam tylko słaba i zmęczona. Ale gdy mi się pogorszyło, zaczęłam tęsknić za dawnymi katuszami. Ból we mnie rósł z minuty na minutę, miażdżył mnie od środka. Moje kości kruszyły się z braku wapnia, narządy kurczyły. Kiedy teraz to opisuję, wydaje mi się to takie poetyckie. Ale ból był niewyobrażalny, taki realny... Taki bolesny.

Wystarczyło jednak pół filiżanki krwi, bym odżyła. Znów stałam się silna i piękna.

Znów stałam się potworem.

* Cytaty pochodzą z książki autorstwa Antoine'a de Saint-Exupéry pod tytułem: " Mały Książę"

***

Cześć! Rozdział nie dość że krótki, to jeszcze po czasie... Nie będę mówić, jak to też byłam zarobiona, bo to nie ma sensu. Dałam ciała i tyle w temacie.

Jeszcze te rozterki Catherine, Cole'a i Daniela. Przeciągam to zbytnio, nie? Zamiast skupić się na najważniejszym, rozdrabniam się w kwestii tego skomplikowanego romansu. Żałosne, wiem. Wstępnie miało nie być tego całego shitu, przepraszam. 

Nie będę obiecywać poprawy, bo ostatnio nie potrafię dotrzymywać słowa...

Mam jeszcze jedną złą wiadomość. Dziś zorientowałam się, że złamię kolejne postanowienie. Obiecywałam trzy części po około 20- 25 rozdziałów, prawda? No i dupa. Ta część będzie miała co najwyżej 15, maks 17. Tajemnica Dominique zostanie rozwiązana w następnym rozdziale, Nocni pojawią się niedługo. I zakończymy część pierwszą. Nie wiem już czy jest mi bardziej wstyd czy smutno. Nawet nie zdążyłam ogarnąć bloga, zrobić jakiegoś lepszego tła itp. A tu już koniec pierwszej części. Matko, kiedy to się stało?

Ale koniec marudzenia! Przed nami jeszcze przynajmniej miesiąc poczynań Catherine, nim pójdę na krótki "urlop" by poukładać sobie wszystko związane z częścią drugą.

Może ta druga część będzie lepsza...

Buziaki!

Wasza  wiecznie nieogarnięta Klaudia99