Rozdział 7

The Neighbourhood- Prey (moje nowe uzależnienie *-*)

"Coś jest nie tak. Nie potrafię wyjaśnić.
Wszystko się zmieniło, kiedy przyleciały ptaki...
Czuję się jak zdobycz."

To była istna rzeź. Ludzie zaczęli panikować, przepychać się, wrzeszczeć. Stoły tratowano, że już nie wspomnę o innych ludziach. Czuć było krew w powietrzu. A to niedobrze. Bardzo niedobrze, jeśli grożącym nam niebezpieczeństwem byli Nocni.

Nie wiedziałam, co robić. Stałam sparaliżowana ze strachu. Dusiłam się. W pomieszczeniu było duszno i tłoczno. Gorset sukni zaczął mnie uwierać, ściskał mi piersi zbyt mocno, nie mogłam złapać oddechu. Zacisnęłam dłonie na szyi, biorąc krótkie, urwane wdechy, które i tak nie pomagały. Umierałam. Powoli i boleśnie.

Przed oczami miałam tylko jeden obraz - biel ochlapaną krwią. Byłam zbyt słaba, by wypchnąć tą wizję z umysłu. Umierałam, mając przed oczami tę scenę.

Ktoś starał się uspokoić tłum. Pewnie Marlene. Ale była bezradna w walce z przerażonym tłumem. Nawet ona, niepokonana Marlene Moon, była skazana na porażkę.

Do akcji wkroczyli ochroniarze Johna. Wydawali krótkie, zwięzłe rozkazy poszczególnym grupkom ludzi. Wampiry stopniowo zaczęły się podporządkowywać i uczestniczyć w ewakuacji. Daniel już dawno zniknął. Zostałam sama. Miałam tu umrzeć. Udusić się pośród tłumu.

Czułam wszystko, co się działo. Ale miałam wrażenie, że nie uczestniczę w całym tym zajściu. To było jak zły sen. Koszmar, który powrócił w najmniej spodziewanym momencie.

Ktoś szarpnął mnie za ramię. Raz i drugi. Nie potrafiłam jednak rozpoznać twarzy. Obrazy zlewały się w jeden. Zniknął tłum i piękne dekoracje. Była tylko ciemność.

Poczułam jak ktoś przyciska wargi do moich. Czemu miałby to robić? I kto?

To było nieważne. Ważne, że podziałało. Odsunęłam się od mego wybawcy, nabierając ze świstem powietrza.

Obrazy powróciły, zapachy, pozostałe doznania. Znów mogłam oddychać. Atak paniki minął.

A przed sobą miałam przerażonego Cole'a.

- Cat? Catherine, cholera jasna! Powiedz coś!

- Hmm... - rzuciłam mało rezolutnie. Ale tylko na tyle było mnie stać, gdy uświadomiłam sobie, że Cole Turner mnie pocałował.

COLE TURNER MNIE POCAŁOWAŁ!!!

A Akademię zaatakowali Nocni. Zmiana priorytetów, Evans. Skup się na problemie.

- Co się dzieje? - zapytałam, wstając szybko z podłogi. Nawet nie przypominałam sobie, bym siadała.

Zakręciło mi się w głowie. Cole chwycił mnie jednak w talii, powstrzymując przed upadkiem.

- Musimy się ewakuować, Cat. - Turner był poważny jak nigdy. - Szybko.

Dołączyliśmy się do jakiejś grupy. Strażnik, którego kojarzyłam z widzenia, poprosił Cole'a o patrolowanie tyłów. Ruszyłam więc za chłopakiem na sam koniec grupy, by trzymać ludzi w szyku.

Turner ku mojemu przerażeniu wyciągnął zza paska spodni sztylet. Miał go cały czas przy sobie?!

Nie to teraz było największym problemem. Widziałam Daniela w grupie obok. Tłumaczył coś ludziom szybko, ale zwięźle. Za to nigdzie nie widziałam Lydii.

- Twoja przyjaciółka jest już bezpieczna w sali gimnastycznej - wyjaśnił Cole, widząc, jak przerażona rozglądam się po sali. - Odesłałem ją, obiecując, że cię znajdę.

Odetchnęłam z ulgą. Lydia była taka krucha i delikatna. Spotkanie z Nocnym by ją zabiło. I nie mam tu na myśli tego, że wampir i tak pozbawiłby ją życia. Stanie oko w oko z tym potworem niszczy człowieka psychicznie.

Szybko dreptałam za grupą. Szpilki mnie uwierały, więc zrzuciłam je gdzieś po drodze. Tak wygodniej byłoby mi walczyć.

Brat przygotował mnie na taką chwilę. Potrafiłam walczyć. Ale czy potrafiłabym walczyć z Nocnym? Czy dałabym radę stanąć  z tym bezwzględnym potworem twarzą w twarz?

Nie. Odpowiedź brzmiała nie. Zdecydowane nie.

Ale nie chciałam okazywać swojego strachu. Serce biło mi jak szalone, ale nie zwracałam na to uwagi. Już raz się poddałam. Przeszłość wzięła górę nad moim zdrowiem psychicznym i zaserwowała mi atak paniki. Ale nadal żyłam. Musiałam wziąć się w garść, jeśli nie chciałam skończyć jako torebka z krwią dla jakiegoś Nocnego.

Droga do piwnicy jeszcze nigdy tak mi się nie dłużyła. Korytarze nie były zapełnione, ewakuacja przebiegała niezwykle sprawnie. Ja jednak miałam wrażenie, że każdy kolejny krok dzielą godziny. 

Sala gimnastyczna była całkowicie zapełniona. Ochroniarze liczyli ludzi, pielęgniarka biegała od jednego do drugiego szukając rannych. Ale z moich szybkich obserwacji wywnioskowałam, że wszyscy byli cali. Nie licząc zadrapań i stłuczeń, wszyscy byli w jednym kawałku.

O co więc chodzi? Gdzie Nocni?

Naliczyłam, że praktycznie wszyscy ochroniarze znajdują się na sali. Nikt więc nie walczył? Kto pilnował terytorium na zewnątrz? Jak mógł nikt go nie patrolować?!

Nie potrafiłam rozgryźć zamiarów przybyszy, którzy przerwali nam bal. A może to była zwykła awaria prądu?

- Cat!

- Kiełku! - Zanurzyłam twarz w jej jasnych, potarganych lokach. - Nic ci nie jest?

Wampirzyca wskazała na małe rozcięcie nad łukiem brwiowym.

- Tylko to. A ty, jesteś cała?

Szybko skinęłam głową.

- Tak, nic mi nie jest.

- Wiesz, co się dzieje? - zapytała Lydia, patrząc to na mnie, to na Cole'a. - Czy ktokolwiek coś wie?

Turner westchnął.

- Nie wiem. Ale się dowiem. - Pochylił się i musnął moje wargi swoimi. NA OCZACH WSZYSTKICH! - Trzymaj się, kotku. Niedługo wrócę.

Kiedy odszedł, Lydia zbombardowała mnie gradem spojrzeń.

- Co się stało tam na górze?

Przeczesałam włosy palcami z miną niewiniątka.

- Nic takiego.

- Cat...

Lydia jeszcze coś mówiła, ale przestałam ją słuchać. Zaskoczona przypatrywałam się mężczyźnie za Thompson. Czy to był... Wyminęłam Lydię, by móc lepiej przyjrzeć się facetowi w mundurze. 

Wstrzymałam oddech, gdy rudowłosa postać odwróciła się w moją stronę.

- Catherine! - krzyknął zaskoczony. - Jak miło cię widzieć.

Wymierzyłam chłopakowi siarczysty policzek. Już wiedziałam, co się święci.

Nie było żadnego napadu Nocnych. Rada po prostu wysłała ludzi, których zadaniem było sprawdzić, czy jesteśmy przygotowani do ewakuacji. Taki fałszywy alarm.

Tak do końca nie wiedziałam, kim jest Rada. Wiedziałam jednak, że są to jakieś grube ryby, dzięki którym Akademia jeszcze nie splajtowała.

- Auu! - zawył rudowłosy, przyciskając dłoń do policzka. - Za co to?! Tak się wita starych znajomych?

Chciałam na niego nawrzeszczeć, ale byłam świadoma widowni, którą mieliśmy. Mój wybuch przykuł uwagę wszystkich zebranych.

- Zabiję cię, Jack - wysyczałam. - Chcecie, żebyśmy wszyscy padli na zawał? Fałszywe alarmy, serio?!

- To nie moja wina, Kitty - mruknął, nadal rozcierając policzek. - Ja tylko wykonuję rozkazy.

- Mogłeś mnie ostrzec!

- Wtedy akcja by nie wypaliła. Sorry, Kitty, takie zasady. Nawet dyrektorka i ochrona o niczym nie wiedzieli.

Za sobą usłyszałam wrzaski. Marlene chyba też nie spodobało się to, że Rada spieprzyła nam bal.

- Jack, cholera - westchnęłam. - Prawie na zawał zeszłam.

- Jak wszyscy.

- Ale ja miałam atak paniki. Naprawdę prawie umarłam.

Jack zaniepokojony dotknął mojego policzka.

- Ataki nie minęły? Jezu, Kitty, cholernie cię przepraszam. Nie pomyślałem o tym, że możesz... Tak się przejąć.

- Tak się przejąć? - powtórzyłam gorzko. - Może ciebie bawią Nocni. Mnie nie bardzo.

- Kitty...

- Och, stul twarz, Jack. - Wywróciłam oczami. - Ty też go straciłeś. Przez nich. Nie powiesz mi teraz, że jest ci łatwo.

Rudowłosy potarł dłonią po twarzy. Chciał coś powiedzieć, ale zawołał go przełożony. Jack cmoknął mnie w policzek i ruszył w kierunku szefa.

Stałam przez chwilę sama jak kołek. Chciało mi się płakać, jednak dzielnie wstrzymywałam łzy. Nie teraz, Cat. Później sobie popłaczesz. Teraz nie okazuj słabości.

Ktoś nałożył mi marynarkę na ramiona. Nie było mi zimno, ale przyjęłam ten gest z wdzięcznością.

- Dzięki - rzuciłam do Cole'a.

Turner skinął mi głową. Wyciągnął dłoń, żeby mnie dotknąć, ale cofnęłam się. Dość miałam scen na dziś. Byłam zmęczona.

- Która godzina?

Cole westchnął i spojrzał na wyświetlacz swojego smartfona.

- Prawie druga w nocy.

Serio? Aż tyle się bawiliśmy? Miałam wrażenie, że minęły dopiero dwie godziny!

- Długo będziemy tu siedzieć? - spytałam, krzyżując dłonie na piersi. - Mam dość atrakcji.

- Jestem tu po to, by cię odprowadzić. Wysłannicy Rady dali nam pięć na pięć punktów z ewakuacji - dodał cierpko.

Podzielałam jego entuzjazm do całej tej sprawy.

Odnaleźliśmy Lydię i ruszyliśmy na górę. Przy wyjściu podchwyciłam jeszcze spojrzenie Daniela. Rozluźnił się na mój widok i skinął mi głową.

Martwił się?

Cole postanowił dalej bawić się w dżentelmena i odprowadził nas pod same drzwi sypialni. Nawet je przed nami otworzył, kłaniając z typową dla niego kurtuazją.

Lydia mrugnęła do mnie i zniknęła w naszej Jaskini Barbie. Ja zostałam na korytarzu razem z dziwnie zamyślonym Colem. Wiedziałam, że muszę coś powiedzieć, ale nie miałam pojęcia co. Miałam mu podziękować za uratowanie życia? Najchętniej poprosiłabym go o ponowienie pocałunku. Nie chciałam być jednak nachalna.

Był tak cholernie przystojny. Nawet w środku nocy, po emocjonujących przejściach. Jego włosy były w nieładzie, a pognieciony smoking nadawał mu wyglądu z rodzaju: "Uważaj, mała, właśnie wyszedłem z czyjegoś łóżka". I te błyszczące, jadeitowe oczy. Mogłabym się gapić w nie godzinami i nigdy nie miałabym dość. Miały w sobie coś uzależniającego.

- Co z nami będzie, Catherine? - zapytał cicho. Odwrócił się do mnie tyłem; w słabej poświacie księżyca wpadającego przez okno wyglądał mroczniej. - Wiem, jestem dupkiem. Ale dla ciebie się zmienię, obiecuję. Masz w sobie coś wyjątkowego. Dla ciebie naprawdę jestem gotowy na zmiany.

Objęłam się ciaśniej jego marynarką. Pachniała nim. Kardamon i bergamotka. Tak ostra i seksowna mieszanka. Idealna dla niego.

Ale czy ja jestem dla niego idealna?

- Nie jestem ciebie warta, Cole - szepnęłam, zdejmując jego marynarkę. - Stać cię na kogoś lepszego.

Oddałam mu ubranie i powoli, nadal na bosaka, podeszłam do drzwi. Już trzymałam klamkę, gdy Turner rzucił:

- Nie wierzysz mi.

Westchnęłam.

- Widocznie nie jestem jak każda inna, którą kupisz przy użyciu tych samych komplementów.

Co ja odwalałam? Dopiero co obiecałam Lydii otworzyć się na miłość. A teraz znów ją odpychałam. Raz za razem. W końcu Cole się podda. A ja będę płakać za utraconą szansą.

Och, Catherine, co ty odstawiasz? Będziesz żałować.

- Masz rację. Nie jesteś każdą. I właśnie to jest w tobie takie wyjątkowe.

Choć sprawiało mi to niewyobrażalny ból, otworzyłam drzwi i weszłam do środka.

- Dobranoc, Cole. Dziękuję za wszystko. - Urwałam na chwilę, zastanawiając się, czy powinnam dodać to, co chciałam. - Przykro mi, że nie jestem w stanie zapewnić ci tego, czego pragniesz.

- Więc sprawię, że ty również tego zapragniesz - oświadczył. - Mówiłem już, nie zamierzam się tak łatwo poddać.

Westchnęłam, zamykając mu drzwi przed nosem.

To bolało. Choć nawet nie wiem czemu. Nie zrobiłam niczego złego. Nie pozwoliłam zajść temu za daleko. Ale i tak czułam się winna. Przecież tej nocy pozwoliłam mu na zbyt wiele. Mógł wziąć aż nazbyt poważnie moje nieudolne próby flirtu. I pocałował mnie. Nie wiem czemu, nie zdążyłam nawet zapytać. Ale zrobił to. Zobowiązał mnie do czegoś, na co wcale nie byłam gotowa.

Zrzuciłam z siebie niewygodną suknię i wsunęłam się pod kołdrę. Spojrzałam na łóżko Lydii. Wiedziałam, że wszystko słyszała. Nie wyraziła jednak swojej opinii na temat mojej głupoty, za co byłam jej cholernie wdzięczna.

Zasnęłam, myśląc nad tym, gdzie popełniłam błąd.

Obudziłam się z cholernym bólem głowy i pragnieniem, które wysuszyło moje gardło na wiór. Choć tak właściwie powinnam była powiedzieć, że obudziło mnie walenie do drzwi. Sama z własnej woli nie otwierałabym jeszcze oczu.

- Lydia, zlituj się - jęknęłam. - Otwórz te cholerne drzwi.

Zaspanym wzrokiem spojrzałam na łóżko przyjaciółki. Przyjaciółki, która uraczyła mnie środkowym palcem. Taka życzliwość z samego rana!

- Dziwka - wymamrotałam, wygrzebując się z pościeli. - Idę! Czego walisz, jakbyś był u siebie!

Obciągnęłam starą koszulkę brata, w której spałam i poczłapałam do drzwi. Po drodze ziewnęłam ostentacyjnie, uświadamiając sobie, że mam cholernie nieświeży oddech. Żeby więc nie powalić naszego gościa na samym wstępie, chwyciłam z szafki Lydii miętowego mentosa.

Potykając się o szpilki, suknie i inne duperele porozrzucane po podłodze, w końcu dotarłam do drzwi. Nawet nie zdążyłam się przejrzeć w lustrze. Podejrzewałam jednak, że jest źle. Położyłam się przecież spać w pełnym makijażu.

- Czego? - warknęłam, otwierając drzwi zamaszysty ruchem.

Niemal natychmiast je zamknęłam.

O Bożebożebożeboże!

Natychmiast się rozbudziłam. Podbiegłam do lustra, jęcząc w duchu. Było jeszcze gorzej niż podejrzewałam! Zrozpaczona rozejrzałam się po naszej zagraconej Jaskini Barbie. Ona również nie prezentowała się za ciekawie. I gdzie ja mam tu niby przyjąć Cole'a? Nadal byłam w pidżamie!

Ej, chwila. Co on tu robił? Spławiłam go wczoraj!

Chyba serio nie zamierzał się poddawać. Nawet jeśli wchodziło w to nawiedzanie z samego rana.

- Kto to? - wymamrotała Lydia sennie.

- Cole!

Przyjaciółka zlustrowała mnie mało trzeźwym spojrzeniem.

- To czemu go nie wpuściłaś? Wejdź, Cole! - krzyknęła w stronę drzwi.

Zrozpaczona obciągnęłam przykrótką koszulkę jeszcze bardziej. Nagle zrobiło mi się zimno.

- Widziałaś, jak ja wyglądam?! - syknęłam.

- Wyglądasz cudownie, kotku. - Cole przeciął pokój w moim kierunku i uraczył mnie siarczystym pocałunkiem w policzek. - Witaj, Lydio. Jak się spało?

- Cudownie - wymruczała moja była przyjaciółka, bez skrępowania przeciągając się w pościeli jak kot. - Która godzina?

- Dochodzi pora lunchu - oznajmił Turner, obejmując mnie ramieniem. - Ale spokojnie, nie jesteście jedynymi skacowanymi śpiochami.

- Nie mam kaca - mruknęłam, wyplątując się z jego uścisku. Podeszłam do przenośnej lodówki stojącej w rogu pokoju i wyciągnęłam z niej torebkę z krwią. To pieprzone pragnienie zaczynało mnie irytować. - Po prostu pęka mi głowa i muszę się czegoś napić.

Lydia parsknęła.

- To faktycznie nie kac.

Posłałam jej urażone spojrzenie. Znowu nie trzymała mojej strony! Zdrajczyni! Współpracowała z Colem? A to suka! A ja jej ufałam!

Potarłam dłonią wzdłuż szczęki. Kły, które wyczuwając krew wysunęły się, były cholernie nadwrażliwe. Czułam w nich nieprzyjemne mrowienie.

Co jest, do cholery?

Wzięłam solidny łyk krwi, który wcale nie ulżył mi w cierpieniu. Ale przynajmniej moje gardło przestało płonąć żywym ogniem. A to już spory plus.

- Dobra, dam wam chwilę - rzuciła Lydia, wychodząc. Była obładowana ręcznikami i kosmetyczkami.

Chciałam krzyknąć, by została, ale było już za późno.

Zostawiła mnie. Samą. Z Colem Turnerem.

Zabiję ją kiedyś. Przysięgam.

Niepewnie spojrzałam na Cole'a. Prezentował się o wiele lepiej ode mnie. Wyczesany, ubrany. Musiałam wyglądać przy nim niezwykle żałośnie. Starałam się więc nie rzucać w oczy i nie myśleć o tym, że jestem przed obcym facetem praktycznie rozebrana.

Cole z durnym uśmieszkiem rozglądał się po pokoju. Spróbowałam spojrzeć na naszą Jaskinię Barbie jego oczami. Ale nie potrafiłam. Podejrzewałam, że wygląda to tylko odrobinę mniej żałośnie ode mnie samej.

- Spałaś w soczewkach - zauważył nagle Cole.

Niekoniecznie.

Zarumieniłam się, gdy uświadomiłam sobie, że musiał mi się przyglądać. Szybko obciągnęłam bardziej koszulkę.

- Tak wyszło.

Żeby zająć czymś ręce zaczęłam zbierać rupiecie z dywanu. Chciałam wciągnąć na siebie chociaż dżinsy, ale nie wiedziałam już, co będzie gorsze - przebieranie się przy nim czy chodzenie półnago.

Zaklęłam cicho, gdy moje kły nagle się wysunęły. Same, bez mojej ingerencji. A to mogło oznaczać tylko... Cholera, to oznaczało podniecenie.

A trzeba było ubrać te dżinsy!

Żeby ukryć swoją wpadkę podeszłam do lustra i przyjrzałam się moim kłom. Wyglądały normalnie. Dlaczego więc tak cholernie bolały?

- Coś nie tak, kotku?

Opuściłam swoją górną wargę i spróbowałam wsunąć kły. Wsunęły się, ale nie przestały boleć. Ból był promieniujący, czułam go już w całej szczęce.

- To normalne, że bolą? - zapytałam.

Cole objął mnie od tyłu w talii. Krzyknęłam cicho. Ten jednak nie wypuścił mnie. Zmusił mnie do spojrzenia mu prosto w oczy. A właściwie w oczy jego lustrzanego odbicia.

- Nie wiem, kotku. Ale możemy coś na to zaradzić, jeśli chcesz.

Miał na myśli pocałunki. Albo gorzej - seks.

A może to nawet lepsze od pocałunków?

- Cole...

Chłopak westchnął.

- No, dawaj. Praw mi kazania. Tylko tego pragnąłem, przychodząc tutaj.

Pieprz się, Zdrowy Rozsądku.

Odwróciłam się przodem do niego i wspięłam na palce. Kiedy nasze wargi się złączył poczułam... Coś. Marzyłam o tej chwili od tak dawna, że teraz nie potrafiłam skupić się na pojedynczych doznaniach. Wiedziałam jednak, że jest mi przyjemnie. Baaaardzo przyjemnie.

Cole westchnął z ulgą, gdy w końcu go objęłam. Pogłębił pocałunek, zsuwając dłonie na moje pośladki. Przyciągnął mnie do siebie, po czym nagle pchnął do tyłu. Wpadłam na stolik, który służył nam za toaletkę. Usiadłam na nim, nie przerywając pocałunku z Colem. Na podłogę spadły zrzucone przeze mnie kosmetyki, ale nie dbałam o to. Ważny był teraz tylko Cole, jego usta i dłonie na moim nagim ciele.

Chwila. Nagim?

Nawet się nie zorientowałam, gdy zostałam pozbawiona koszulki. Siedziałam przed Colem w samej bieliźnie, a ten był wpatrzony we mnie jak w ósmy cud świata. Widząc to spojrzenie byłam prawie pewna, że Cole Turner faktycznie mógłby mnie pokochać. Prawie.

Dałam się ponieść chwili i sama sięgnęłam do guzików koszuli Cole'a. Nigdy bym nie pomyślała, że całowanie, bycie całowaną i rozpinanie guzików naraz będzie niewykonalne.

Nigdy nie zaszłam z chłopakiem tak daleko. Cole chyba to wyczuwał, bo dotykał mnie bardzo ostrożnie, uprzednio pytając mnie wzrokiem o pozwolenie. Ale ja byłam tak zaślepiona pożądaniem, że nie zwracałam najmniejszej uwagi na rozsądek, który sugerował mi, że już dawno temu powinnam była to przerwać.

Było cudownie. Tak namiętnie, ale jednocześnie subtelnie. Cole dbał o każdy fragment mojego ciała, pieścił moją szyję i dekolt z tak rozczulającą wręcz delikatnością! Nie chciałam go wypuszczać z objęć. Pragnęłam, by ta chwila trwała i trwała. Zawsze. Wiecznie.

Chciałam więcej i więcej. Czułam, że tego pragnienia we mnie nie zaspokoją byle pocałunki. Musiałam pójść z Colem na całość. Chciałam tego. Pragnęłam. Pragnęłam Cole'a Turnera.

Już żadne z nas nie kontrolowało swoich kłów. Cole drażnił mnie nimi, zsuwając je coraz niżej i niżej na mojej szyi.

Nagle ktoś wpadł do pokoju bez pukania. Odskoczyłam od Cole, a ten nie zdążył zabezpieczyć swoich kłów. Drasnął mnie. Poczułam krew.

- Cat, ja...

Daniel urwał, patrząc to na mnie, to na Cole'a. Nie zachował się jednak jak dżentelmen, nie zarumienił się, nie wyszedł bąkając cichych przeprosin. Po prostu stał i przypatrywał się naszej półnagiej dwójce z zaskoczeniem.

W pośpiechu zakryłam się swoją koszulką znalezioną na podłodze. Cole za to nieśpiesznie zaczął zapinać guziki tak skrupulatnie rozpinanej przeze mnie koszuli.

- Catherine! - krzyknął Daniel, podbiegając do mnie. - Ty krwawisz!

Jakby było mu mało, że przerwał nam w takiej chwili, zaczął mnie macać po zranionej szyi.

- Nie dotykaj mnie! - syknęłam, lekko go od siebie odpychając. - Wyjdź. Kto cię tu w ogóle zapraszał?! Matka nie nauczyła cię pukać?!

Dopiero teraz Shane nieznacznie się zawstydził.

- Lydia powiedziała, że tu cię znajdę. Nic nie wspominała o Cole'u. Myślałem...

Zabiję tę małą jędzę bez kła! Będzie się bawiła moim kosztem! Też coś.

- Ty rzadko myślisz, stary - warknął Cole, wpychając się między mnie a Daniela. - A teraz spadaj.

Nie zdążyłam nawet zareagować. Jeden rzucił się na drugiego, do końca nawet nie wiem, kto zaczął. Wiem tylko tyle, że nagle oboje leżeli na dywanie, okładając się pięściami. A ja wyczułam krew. I to nie moją.

- Przestańcie! - wrzasnęłam. - Koniec, do cholery!

Uspokoiło ich nadejście dyrektorki. Marlene pojawiła się w drzwiach z chłodnym i obojętnym wyrazem twarzy.

- Chłopcy, widzę was natychmiast w swoim gabinecie. - Marlene obrzuciła mnie zimnym spojrzeniem. (Tak, nadal stałam pośród zabałaganionego pokoju w samej bieliźnie.) - A ty, Catherine, ubierz się. I dołącz do nas.

Za Marlene dostrzegłam tłumek durnie uśmiechających się gapiów.

Mnie jednak wcale nie było do śmiechu.

***

Jest! Mamy rozdział 7. Chrzań się, Chemio. Nasz wybuchowy trójkąt był o wiele ważniejszy niż Ty.

Tym razem krótko, ale myślę, że działo się sporo :D To nie może się oczywiście równać z pojawieniem Nocnych, ale na razie musicie się zadowolić tym - naszym nieco burzliwym romansem.

A sami Nocni się pojawią, spokojnie. To wszystko wkrótce. Za kilka rozdziałów będziecie mieli ich dość! Żeby nie było- ostrzegałam.

Chciałam jeszcze na koniec bardzo serdecznie pozdrowić nowych Czytelników. Witajcie  w moich skromnych progach, Kochani! :))

Buziaki!

Wasza Klaudia99