Rozdział 6

Halsey- Hold Me Down

"Samolubna - biorę to co chcę i nazywam swoją własnością.
Jestem bezradna, chwytam się resztek pewności siebie..."

Ociągając się ruszyłam za Marlene. Myślałam, że zaprowadzi mnie do swojego gabinetu, jak zwykle. Ta jednak nie zatrzymała się na pierwszym piętrze, szła wyżej po schodach, aż na trzecie piętro. Dopiero po chwili uświadomiłam sobie, że Marlene prowadzi mnie... do swojej sypialni.

Dyrektorka podeszła do jednych z wielu drzwi w korytarzu i przekręciła klucz w zamku. Kiedy zaraz za nią wsunęłam się do pomieszczenia, ze zdumienia aż otworzyłam oczy.

Jeszcze nigdy nie byłam w sypialni żadnego z nauczycieli. Panował tu taki przepych... Było tu wszystko - zaczynając od wypasionego sprzętu AGD i RTV po pełne klasy meble.

Pośrodku ogromnego pomieszczenia stało pokaźne łóżko z baldachimem godnym królowej. Szafa z przeszklonymi drzwiami zajmowała całą ścianę po mojej lewej stronie. Plac po prawo zagospodarowany był przez ogromną, skórzaną kanapę, fotele i kawowy stolik oraz kominek, w którym wesoło trzaskały płomienie. Poza tym w pokoju było jeszcze masywne dębowe biurko i regał pełen segregatorów na dokumenty oraz wspaniały, staromodny barek po brzegi wypełniony kryształowymi karafkami.

Jezu, jakże blado wypadała moja jaskinia Barbie przy tym pokoju!

- Rozgość się - rzuciła Marlene, na chwilę znikając z telefonem w łazience.

Nieco niepewnie przysiadłam na krawędzi kanapy. Bałam się, że jeśli tylko czegokolwiek dotknę, to rozpłynie się w powietrzu jak dobry sen. Czekając na Marlene, starałam się skupiać wzrok na skaczących w kominku płomieniach. Wokół mnie było jednak zbyt wiele cudownych rzeczy, bym podniecała się płomieniami. Chłonęłam łapczywie widoki jak gąbka.

- Krwi? - zapytała Marlene, która pojawiła się w pomieszczeniu.

Skinęłam głową, podziwiając dalej.

Podobała mi drewniana boazeria na ścianach. Wyglądało to niezwykle kunsztownie. Ale jednocześnie miało się wrażenie, że przebywa się w drewnianej chatce w głębi lasu. Niby fajnie, ale naoglądałam się w życiu sporo horrorów z takim właśnie domkiem w tle. Dopiero po chwili dostrzegłam drzwi. Miały ten sam kolor co boazeria, więc naprawdę trudno było je zlokalizować. Co tam mogło być? Prywatny basen? Helikopter?

Jeny, fantazjuję. Mama często mówiła, że mam wybujałą wyobraźnię.

Z uśmiechem przyjęłam szklankę od Marlene. Pociągnęłam łyk i zdusiłam jęk rozkoszy. Jezu, była wyśmienita! Gęsta i słodka. Nasza była bardziej wodnista i dawała królikiem. A ta... Czysty nektar bogów.

Odhaczyć: oszczędzają na nas, a sami żyją w luksusach. Sprytnie.

- Urodziny masz dopiero w lutym, ale kiedy to zobaczyłam, pomyślałam o tobie

Zlustrowałam dyrektorkę zaskoczonym spojrzeniem. Myślałam, że będzie chciała rozmawiać. A ona zachowywała się tak, jakby już dawno odesłała nasz konflikt w zapomnienie. Przyjęłam od Marlene ogromny, udekorowany kokardą karton z dozą niepewności. Odstawiłam szklankę na stolik i uniosłam wieko pudła. Zszokowana wyciągnęłam z niego... balową suknię.

Jęknęłam donośnie.

- Marlene...

- Nie powiesz mi, że nie jest cudowna! - obruszyła się dyrektorka. - Na zimowy bal będzie jak znalazł!

Miała rację. Sukienka była prześliczna. Cała czarna, z delikatną w dotyku tiulową spódnicą. W talii ściśnięta była paskiem materiału wiśniowym jak moje włosy. Podobny motyw pojawiał się przy wykończeniu spódnicy. Bez ramiączek, ale długa do kostek. Skromna, ale jednocześnie seksowna. Cudowna, chociaż nie gustowałam w sukienkach. Jednak nawet ja, całkowita przeciwniczka kobiecości, dostrzegałam jej atuty.

- Ale ja nie wybieram się na bal - oznajmiłam. - Mam...

Marlene ze zrozumieniem pokiwała głową.

- Wiem, skarbie. Ale przecież nie musisz tańczyć.

Włożyłam suknie do pudełka i zamknęłam je. Odłożyłam je na bok i potarłam dłońmi o kolana.

- No nie wiem.

- Ale ja wiem, Cat. Taka impreza dobrze ci zrobi. - Marlene z uśmiechem przysunęła się bliżej mnie. - Odstresujesz się.

- Mnie nie bawią takie imprezy, wiesz o tym.

- Słyszałam, że zaprosił cię Cole Turner - wymruczała dyrektorka, uśmiechając się szerzej. - Nie powiesz mi, że nie chcesz z nim pójść...

Wolałabym robić z nim inne rzeczy, jeśli mam być szczera. Bal nie prezentował się wystarczająco atrakcyjnie, kiedy miałam do dyspozycji inne... atrakcje.

- To świetna okazja, by oderwać się od teraźniejszości - nalegała dalej Marlene. - Będą twoje ulubione krewetki...

Roześmiałam się wbrew sobie.

- Nie pomagasz.

- No, dawaj, Cat. Czyżby  c i e b i e  opuściła odwaga?

Spojrzałam na nią zaskoczona. Podpuszczała mnie!

- Zastanowię się nad tym - obiecałam, niechętnie wstając z jakże wygodnej kanapy.

Ale tak serio, to w ogóle nie przekonała mnie w kwestii balu.

- Ja wiem, że już czujecie święta, że żyjecie świątecznym balem. Ale do wieczora jeszcze daleko. - Historyk uśmiechnął się zadowolony, gdy odpowiedział mu chór jęków. - Skupcie się. Wiecie z ostatniej lekcji, że wampiry brały udział w wyprawach krzyżowych. Pomogliśmy chrześcijanom zdobyć Jerozolimę, zabijając przy okazji tysiące ludzi. Ale to nie religia, nie będziemy dyskutować o kwestii wiary. Wiedzcie jednak, że to dzięki nam chrześcijaństwo rozkwitło. Zaczęto budować kapliczki, coraz częściej się modlono. Tu jednak powtórzył się problem wieży Babel. Kaplice musiały być usytuowane gdzieś wysoko, by być najbliżej Nieba i Boga. Budowle były też bardzo wysokie. Dlatego znane katedry są tak ogromne. Przykłady macie w podręczniku na stronie...

Westchnęłam i otworzyłam książkę na pierwszej lepszej stronie.

Dziś wieczorem miał się odbyć świąteczny bal. To ponoć wielopokoleniowa tradycja, która od wieków ma swoje miejsce w wigilijny wieczór. Świece, smokingi, jemioła. Podobno jest magicznie.

Ja jednak przez cały dzień włóczyłam się pośród radosnych nastolatków z jedną myślą - są to moje pierwsze święta, które spędzę bez rodziców i brata.

Między innymi dlatego nie miałam ochoty na bale.

Lydia niemalże rozchorowała się z radości. Od tygodni robiła piruety w swojej wielowarstwowej, krzykliwie różowej sukni. A że ona jest duża a przestrzeń w naszym pokoju stosunkowo niewielka, nie najlepiej to wyglądało. Mojej lokatorce to jednak nie przeszkadzało. Podobnie jak to, że nikt jej nie zaprosił.

- Idę tam tylko dla tych uroczych, małych przystawek i babeczek - odpowiadała za każdym razem, gdy przygaszałam jej entuzjazm pytaniem o partnera.

Cole koniec końców skapitulował i zaprosił inną dziewczynę. Nie przestał jednak ze mną flirtować i posyłać mi tych swoich seksownych, nieco łajdackich uśmiechów. Z każdym dniem nabierałam jednak przeświadczenia, że robi to tylko po to, by się nie zbłaźnić. W końcu, która typiara daje kosza Cole'owi Turnerowi? To by zdecydowanie zniszczyło mu reputację. Musi więc albo mnie zaliczyć, albo się ośmieszyć.

Ciekawe, jak postąpi...? Hmm... Trudny wybór.

Przetrwałam historię, potem całą masę innych, nudnych lekcji. Kiedy w końcu zaszyłam się w swojej Jaskini Barbie, ulżyło mi. I to nie tylko ze względu na ciężki dzień jaki miałam za sobą. A na piekło, które dopiero się rozpoczynało. Zaraz po ostatnim dzwonku na korytarze wylało się morze napalonych balem nastolatków. Nie potrafię opisać tego, co się działo. Dziewczyny z mojego roku piszczały, śmiały się, umawiały na czesanie i makijaż, uczyły chodzić na obcasach... A dostanie się do wolnej kabiny prysznicowej graniczyło z cudem! Ba! Dotarcie do samej łazienki na parterze było cudem. Kolejka zaczynała się już od jadalni.

Serio, istna rzeź.

Lydia była oczywiście wśród tych rozanielonych pannic.

A ja siedziałam w swoich ulubionych dresach, bez makijażu, soczewek, z mokrymi po prysznicu włosami i siorbałam krew. Nikomu nie wadziłam, nie wdawałam się w kłótnie o dodatki. Byłam spokojna jak nigdy.

- Ta czy ta? - Lydia uniosła w górę dwa beżowe... Dwa beżowe zdechłe węże?

Zmarszczyłam brwi.

- A co to niby jest?

- Pończochy, kretynko! Nigdy nie widziałaś pończoch?

- A widziałaś mnie kiedykolwiek w czymś seksowniejszym niż to? - parsknęłam, wskazując na swoje workowate dresy.

- Tak - mruknęła Lydia, wybierając jednego z "węży". - W pidżamie.

Pokazałam jej środkowy palec. Ta jednak wróciła już do rzucania się po pokoju jak paranoiczka. Różowa, puszysta paranoiczka. W tak małej przestrzeni było to niebezpieczne.

Po chwili krzątaniny Lydia znów na mnie spojrzała. Tym razem błagalnie.

- Zasznuruj mi gorset.

Zamrugałam, by przyswoić jej prośbę. Równie dobrze mogła jednak mówić po chińsku. Zrozumiałybyśmy się podobnie.

- Co mam zrobić?!

Lydia westchnęła i odwróciła się do mnie plecami.

- Widzisz te dwa końce sznurka? - zapytała, gdy do niej podeszłam. - Chwyć je i pociągnij. Jakbyś sznurowała trampki.

Po dziecięciu minutach przekleństw, bólu i potu udało nam się obu wyjść cało z tej batalii. Nie będę opisywać jak to wyglądało. Serio, wstyd totalny. Daruję więc sobie szczegóły.

- Chodź ze mną - poprosiła słodko Lydia, wykopując spod mojego łóżka karton z suknią. - Będziesz się mogła zwinąć już po pierwszych minutach, ale pozwól się ludziom zobaczyć w tej sukience. Szkoda jej marnować. Błagam, nie rób jej tego!

Marszcząc czoło spoglądałam to na karton z suknią, to na Lydię.

- Niech cię szlag, Thompson - mruknęłam. - Narobiłaś mi smaka tymi babeczkami.

Radosny pisk Lydii towarzyszył mi przez cały okres przygotowań.

- Wyglądam jak idiotka - poskarżyłam się kilka minut później, szarpiąc za materiał spódnicy. - Czuję się jak idiotka - dodałam, przypominając sobie minę Lydii na widok mojego spaceru na obcasach.

- Będzie świetnie! - dopingowała mnie przyjaciółka. - Jeszcze makijaż i włosy, a będziesz wyglądała lepiej.

Westchnęłam i sięgnęłam po leżącą na biurku prostownicę Lydii. Moje włosy już wyschły, ale i pokręciły się. Nienawidziłam tego. Były takie pofalowane - ni to loki ni proste. Albo jedno albo drugie. Nie lubiłam być pośrodku.

- Nie! - krzyknęła Lydia, wyrywając mi różowe urządzenie z dłoni. - Zostaw takie. Są cudowne!

Popatrzyłam na nią jak na wariatkę.

- Są takie...

- Naturalne - podpowiedziała wampirzyca. - Czyli cudowne.

Krytycznym wzrokiem przyjrzałam się oklapłym falom.

- To daj chociaż wsuwki. Coś zrobić z nimi muszę. Nie ma bata.

Lydia westchnęła.

- Siadaj i nie marudź. Zaraz zrobię z ciebie boginię.

Może jak bogini nie wyglądałam, ale zrobiony przez Lydię wodospad prezentował się niezwykle.

Kiedy już dobry humor Thompson zaczął mi się udzielać, stała się prawdziwa tragedia. Subtelny uśmiech przerodził się we wrzask paniki.

- Co się stało? - spytała przerażona Lydia,wskakując na krzesło. - Czy to pająk?

Mimo swojego cierpienia wybuchnęłam śmiechem.

- Wampir cykający się pająków?

Lydia wywróciła oczami i ponownie spytała o powód mojej paniki.

- Nie mam soczewek! - wykrzyknęłam. - Skończyły się. - Na potwierdzenie moich słów zamachałam jej pustym pudełkiem prosto przed nosem. - Nic. Null. Zero.

- I w czym tkwi problem? - spytała znudzonym głosem wampirzyca, złażąc z krzesła. - Powiedz, że to są soczewki. I po kłopocie.

Spojrzałam na nią jak na kretynkę.

- Ale... - Ale to się mogło udać! Kiełku, jesteś genialna! - Zabiję cię innym razem. Na razie czeka nas bal!

- Racja. Najpierw musimy powalić wszystkich zebranych na kolana.

- A potem cię zabiję.

- Trzymam cię za słowo

Miało być magicznie. I było. Skąpana w świetle choinkowych lampek jadalnia prezentowała się inaczej, bardziej tajemniczo. Stoły poodsuwano pod ściany, dekorując je świątecznymi obrusami, świerkowymi wieńcami i półmiskami pełnymi smakowitych potraw. Jadalnia zawsze wyglądała na dużą, ale z pozostawionym do tańczenia placem wyglądała na ogromną. Uczucie to potęgowało największe i najwspanialsze drzewko, jakie kiedykolwiek widziałam. Usytuowane było zaraz koło prowizorycznej sceny, na której już siedział zespół wyposażony w wiolonczele, skrzypce kontrabasy i fortepian. Miało się wrażenie, jakby cala sceneria została tu przeniesiona z jakiegoś filmu fantasy. Irracjonalności całemu  temu niesamowitemu pejzażowi dodawaliśmy my - wystrojeni w suknie i smokingi rodem z serialu kostiumowego.

Chłonęłam widoki jak gąbka. Ta gra świateł, dźwięków, zapachów. Czułam się jak w kalejdoskopie. Miałam ochotę wszystkiego dotknąć, posmakować - byleby upewnić się, że to nie jest sen. A nawet jeśli okazałoby się, że to wszystko jest tylko najwspanialszym snem jaki kiedykolwiek przyszło mi śnić, nie miałam najmniejszej ochoty się budzić.

Dziewczyny prezentowały się niezwykle w balowych i kolorowych jak świat wiosną sukniach. Dodatki przyćmiewały nawet te, które ozdabiały choinkę, a fryzury i makijaże wyglądały jak wykonane w profesjonalnym salonie. Ale chłopcy nie odstawali od nas taktem. W swoich idealnie wykrojonych smokingach prezentowali się dostojnie jak nigdy. Patrząc po ich twarzach uświadomiłam sobie, że większości z nich nie poznaję. Cholera, ale też garnitur potrafi zmienić człowieka.

- A nie mówiłam? - wymruczała Lydia, biorąc mnie pod ramię. - Nie będziesz żałować.

Mówiła coś jeszcze, ale ja już jej nie słuchałam. Bo do sali wszedł Cole. Ze swoją olśniewającą, rudowłosą Clarissą Jakąśtam. Oboje wyglądali świetnie, ich kreacje dopełniały się. Ale to Turner grał pierwsze skrzypce w tej parze. Perfekcyjnie zaczesane do tyłu ciemne włosy, błyszczący bielą uśmiech, dopasowany, czarny garnitur.

Na jego widok zabrałam z tacy przechodzącego obok kelnera dwa kieliszki szampana. Z czego jeden wychyliłam jednym haustem.

Cholera.

Usiadłam przy stoliku obok Lydii, ściskając w dłoniach nóżkę kieliszka.

- A mnie nie wzięłaś? - mruknęła Lydia z ustami pełnymi lukrowanej babeczki. - Nie wiedziałam, że twoje chamstwo sięga aż tak głęboko.

Zignorowałam ją. Byłam zbyt zajęta wystukiwaniem swojej wściekłości nogą o podłogę.

Cholera. Czemu nie przyjęłam zaproszenia Cole'a? Przynajmniej miałabym za partnera kogoś dostojniejszego niż pulchny wampir bez kła, który zeżarł już pół talerza ciastek.

Poczułam się jak śmieć. Lydia była moją przyjaciółką. To ona namówiła mnie na ten bal, ona wspiera mnie w trudnościach związanych z tajemnicą Dominique. A ja tak źle o niej myślę.

Głupia Catherine. Żałosna Catherine. Niewdzięczna Catherine.

- Zobacz, to Daniel - szepnęła Lydia, z wrażenia aż odkładając talerz. - Cudowny facet. Gdyby tylko nie był tak przystojny, startowałabym do niego.

- Jak komuś może się podobać Daniel Shane? - parsknęłam.

Powiedzieć, że zaparło mi dech w piersi to za mało. Byłam... zauroczona? Jezu, szampan był chyba mocniejszy niż się spodziewałam.

Wyglądał naprawdę dobrze w smokingu. Akurat dziś Lydia miała stuprocentową rację. Czarny, nieco świecący materiał garnituru podkreślał jego ciemne oczy i włosy. Opinał się na perfekcyjnie szerokich barach, podkreślając wszelkie jego kanty i doskonałości rzeźbionego latami ciała.

Potrzebowałam ogromnej siły woli, by utrzymać swoją żuchwę na miejscu.

- O kurde.

- Idzie tutaj! - pisnęła Lydia, szarpiąc mnie za ramię. - Nie mam czegoś między zębami?

Partnerka Daniela wyglądała jak bogini w swojej zapewne drogiej jak cholera czerwonej kreacji. Ta marszczona u dołu suknia bez ramiączek sprawiała, że nawet niezadowolenie malujące się na jej ślicznej, śniadej buźce wyglądało jak uśmiech.

- Witaj, Lydio. - Daniel skinął głową najpierw Thompson, następnie przeniósł swoje chłodne, czarne spojrzenie na mnie. - Catherine.

Wstałam i podałam partnerce Daniela swoją nieidealną dłoń.

- Catherine Evans. Miło mi cię poznać.

Dziewczyna niechętnie uścisnęła mnie swoją wymanicurowaną ręką. Nie mogłam ich nie porównać - jedna blada, mała i drżąca, z obgryzionymi paznokciami, a druga perfekcyjna pod każdym względem, miękka i pachnąca kremem.

- Sophie Holder, dziewczyna Daniela.

Nawet nie mrugnęłam, choć stalowe spojrzenie dziewczyny było w stanie zabijać.

- Gratuluję.

W ogóle jej nie winszowałam ani nie było mi miło jej spotkać i ona o tym doskonale wiedziała.

- Chodźmy powitać resztę gości, kochanie - rzuciła Sophie, ciągnąc Daniela za rękę.

Zachowywała się jak jakaś pieprzona królowa. Miałam cholerną ochotę przestawić jej ten zadarty nosek. Kiedy odeszli, zwalczyłam impuls, by pożegnać ich środkowym palcem.

Ale powstrzymała mnie tylko świadomość, że ich miejsce niemal natychmiast zajął Cole. Na moje szczęście całkiem sam.

- Jednak przyszłaś - zauważył z seksownym uśmiechem.

- I to był błąd - westchnęłam. - Czuję się jak pajac w tej kretyńskiej sukni.

Cole nieznacznie pochylił się w moim kierunku.

- Tylko się tak czujesz, kotku - wyszeptał, muskając swoim oddechem moją odsłoniętą szyję. - Wyglądasz olśniewająco. Pięknie, ale jednocześnie tajemniczo. Uroczo, ale jednocześnie wiem, że potrafiłabyś ranić bardziej niż ostrza, które oferuje nam wyposażenie szkoły. Jak ty to robisz, Catherine Evans?

Zarumieniona wzruszyłam ramionami.

- Nie wiedziałam, że cokolwiek robię.

Cole otaksował mnie wzrokiem od góry do dołu.

- Oj robisz, kotku, robisz.

- Skoro już tak gadamy, to tobie też nieźle w smokingu - zauważyłam.

Cole posłał mi jeden z tych swoich łajdackich uśmiechów.

- Mówisz tak tylko dlatego, że jeszcze nie widziałaś mnie bez niego.

- Noc jeszcze młoda - rzuciłam z tajemniczym uśmiechem, odwracając się z powrotem w stronę Lydii. Nawet gdy już usiadłam, Cole wpatrywał się we mnie z zaskoczeniem. Chyba nie spodziewał się takiej reakcji z mojej strony.

W końcu jednak powrócił do swojej zniecierpliwionej partnerki. Na odchodnym uraczył mnie jednak najseksowniejszym uśmiechem pod słońcem. Poczułam falę zalewającego mnie ciepła.

- O czym rozmawialiście? - zaciekawiła się Lydia, obserwując tę scenę z ukosa.

Od krępującej odpowiedzi na szczęście uratował mnie pogodny głos Marlene.

Dyrektorka stała na scenie obok orkiestry, która na chwilę jej wystąpienia przestała grać. Prezentowała się niezwykle seksownie w swojej brązowej, cekinowej sukni. Zrezygnowała ze swoich grzecznych koczków i rozpuściła włosy, pozwalając opaść miękkim falom na ramiona. Wyglądała zdecydowanie młodziej w takiej fryzurze.

- Proszę o chwilę uwagi - zaćwierkała do mikrofonu. - Nie będę długo mówić, aby nie zabierać wam czasu na zabawę. Chciałam tylko życzyć wam wszystkim wesołych, pogodnych świąt. Niech nowy rok przyniesie więcej spełnionych marzeń i zagwarantuje przyszłość, która dobrymi wspomnieniami wymaże demony przeszłości. Wasze zdrowie, moi kochani! - Uniosła kieliszek z szampanem w górę. - Pamiętajcie tylko o umiarze. Wampirzy kac jest o wiele boleśniejszy.

No co ty nie powiesz.

Tłum przez długą chwilę wznosił wiwaty, każdy życzył sobie wesołych świąt. Gdy towarzystwo się wyciszyło, na podest powrócili muzycy i zaczęli wygrywać znane piosenki w swojej instrumentalnej aranżacji.

Pierwszy utwór przesiedziałam.

I drugi.

I następny.

W końcu zaczęłam odmierzać czas wypitymi kieliszkami szampana. Ale wkrótce i ta metoda zawiodła, bo kelner przestał do mnie podchodzić. A to oznaczało, że chyba przegięłam.

Kiedy już zaczęłam rozważać powrót do sypialni, podszedł do mnie jakiś niski, pryszczaty chłoptaś z mojego roku.

Cóż, on jedyny nie bał się podejść do Catherine Evans, więc sporo zyskał w moich oczach. Nawet jeśli był paskudny.

- Za...za...zatańczysz? - wyjąkał, wyciągając w moją stronę drżącą dłoń.

Zdusiłam pisk euforii i podążyłam za nim na parkiet. Zignorowałam żałobę. Minęło kilka miesięcy. A Mama na pewno by chciała, żebym w końcu zaczęła normalnie żyć.

Pryszczaty miał na imię Paul. I przez 4 minuty tańca tylko tyle zdążyłam się dowiedzieć. Jąkał się jak cholera. Poza tym taniec szedł nam bardzo opornie. Nie wiem czy to ja byłam tak beznadziejna, czy może jednak on.

Kiedy utwór się skończył, ukłoniłam się lekko przed mokrym od potu Paulem. Ten sztywno skinął mi głową i uciekł w kąt. Mogłam się założyć, że tańczył ze mną tylko w ramach jakiegoś zakładu.

Utwór się zmienił, w tle dało się słyszeć teraz słynny utwór Hoziera. A przede mną stał Cole z najcudowniejszym uśmiechem we wszechświecie. Wyciągnął do mnie dłoń, kłaniając się kurtuazyjnie.

- Pani, zaszczycisz mnie swą obecnością w tańcu?

Z uśmiechem podałam mu dłoń.

- Z wielką przyjemnością.

Utwór tylko z pozoru był smętny. W refrenie nabierał charakteru tanga, co Cole oczywiście wykorzystał. Zaserwował mi taniec pełen namiętności, nie bawił się w subtelności. Każdy jego dotyk sprawiał, że zalewała mnie fala przyjemnego ciepła. Podążałam za nim wytrwale, choć tak naprawdę dawałam sobą pomiatać jak lalką. To on był prekursorem każdego obrotu czy pełnego pożądania dotyku. Jego dłonie sunęły po mojej talii, ramionach. A ja mu na wszystko pozwalałam. Jak głupia zezwalałam mu na każdy, nawet najśmielszy gest. Nie zwracałam uwagi na publiczność; to nie było teraz ważne. Ważny był on, jego dłonie na moim ciele i to z jaką gracją poddawał się muzyce. Początkowo uważałam, że to dekoracje sali sprawiają, że bal wydaje się magicznym wydarzeniem. Teraz już wiedziałam, że to wszystko zasługa Cole'a.

Cole odchylił mnie do tyłu i złożył subtelny pocałunek na moim dekolcie. Kiedy przywrócił mnie do poprzedniej pozycji, nie potrafiłam zapanować nad rumieńcem, który wypełzł mi na policzki.

- Mówiłem ci już, jak cudownie wyglądasz? - wyszeptał, przyciągając mnie bliżej do siebie. Nasze klatki piersiowe stykał się z każdym gwałtownym wdechem. Zaciskał swoje dłonie na mojej talii mocno, dawał mi znak, że nie mam możliwości ucieczki. Ale czy ja chciałam uciekać?

- Pewnie ze trzy razy - zaśmiałam się cicho.

Cole jeszcze mocniej zacisnął palce na mojej talii. Kiedy się nachylił, owionął mnie jego fantastyczny, intensywny zapach bergamotki.

- Wyglądasz zjawiskowo, Catherine. Uroda mojej partnerki ginie przy twojej. Jesteś jak gwiazda, kiedy my wszyscy jesteśmy tylko ciemnym, ponurym niebem. A twoje oczy... - Cole westchnął, jego ciężki oddech połaskotał mnie w ucho. - Wiem, że to tylko soczewki, ale pasują do ciebie. Odzwierciedlają twoje łagodne wnętrze, które nawet ty musisz posiadać. A ja jestem gotowy zmarnować wieczność, byleby tylko je odkryć.

Zakręciło mi się w głowie i to nie za sprawą wypitego alkoholu. Cole, jego zapach, głos, smak... Smak. Miałam teraz cholerną ochotę wspiąć się na palce i wpić w jego wargi... Był tak blisko. Raj, ale jednocześnie Piekło, było tak blisko. Ile jeszcze wytrzymam? Jak długo można się opierać przed grzechem?

Nawet nie zwróciłam uwagi, gdy utwór się skończył. Odsunęłam się od Cole'a na nogach jak z waty. Miałam świadomość tego, że praktycznie wszyscy w sali patrzą wprost na nas.

Cholera, teraz już serio jestem spalona w tej szkole. A starałam się nikomu nie wadzić!

- Dziękuję za wspaniałe towarzystwo - wyszeptałam. - Może kiedyś uda nam się to powtórzyć.

Cole pocałował wierzch mojej dłoni, tak jak wtedy, gdy się poznaliśmy.

- Noc jeszcze młoda, panno Evans.

Uśmiechnęłam się słabo i wyszłam z sali. Na korytarzu było chłodniej i ciszej. To jednak nie pomogło mi zapanować nad walącym sercem.

Co ty odwalasz, Catherine? To największy podrywacz w szkole! Nie powinnaś mieć do niego słabości, jeśli nie chcesz bardziej cierpieć!

Wiedziałam to. I nie tylko z przestróg innych. Miałam świadomość, że Cole Turner to zimny drań. Ale, nie potrafiłam oprzeć się jemu urokowi. Mógł być nie wiadomo jak zepsuty, ale sprawiał, że serce mocniej mi biło. Cholerny, zepsuty dupek. On ma zabawę, a ja spłonę w Piekle za to, że mu ulegam.

Wpadłam do łazienki i przedarłam się przez tłumek plotkujących i poprawiających makijaż nastolatek aż do pomieszczenia z kabinami prysznicowymi. Odcięłam się od świata i ludzi, ale nie od siebie.

Dopiero po chwili tępego milczenia uświadomiłam sobie, że wcale nie chcę być sama. To było dziwne wiedzieć, że ma się kogoś, do kogo można się zwrócić w potrzebie. Ale jednocześnie bardzo przyjemne.

Wyciągnęłam telefon z torebki i napisałam do Lydii:

"Potrzebuję ciebie, babeczek i kieliszka szampana w kabinie z prysznicami. Natychmiast!"

Wampirzyca może i nie pojawiła się we wskazanym czasie, ale miała wszystko, o co prosiłam.

- W kiblu nie zdarzało mi się jeść - zauważyła, siadając na podłodze naprzeciwko mnie. Jej puszysta suknia rozłożyła się wokół niej.

Wychyliłam szampana jednym haustem.

- Zgrzeszyłam, Kiełku. Myślą i słowem, ale na szczęście nie uczynkiem. Choć właściwie nie wiem. Uczynkiem chyba też.

- Chodzi o Cole'a - zgadła bez trudu.

- Och, Lyd, co ja mam robić? - jęknęłam.

Lydia przez chwilę w milczeniu żuła babeczkę.

- Żyć - odparła w końcu. - Od kiedy cię poznałam jesteś cieniem człowieka. Nie śmiejesz się, nic cię nie cieszy. A od kiedy pojawił się Cole znacznie się zmieniłaś. Uśmiechasz się. Możliwe, że przeraża cię to, co on z tobą robi - dodała. - Ale uwierz mi, cudownie ci z uśmiechem.

- Boję się, Kiełku. Miłość nie jest dla mnie.

- Jest dla każdego, Cat. Nie odsuwaj się od czegoś, co może ci sprawiać przyjemność. Zresztą, kto tu mówi o miłości? - Znacząco poruszyła brwiami. - To Cole Turner, a nie twój książę z bajki. Zabaw się. Odrobina flirtu jeszcze nikomu nie zaszkodziła.

Nie czułam się przekonana.

- Ale...

Lydia krzyknęła zaskoczona.

- Chodzi o Daniela!

Spojrzałam na nią jak na kosmitkę. Jezu, zdecydowanie przesadziła na dziś z cukrem.

- Nie! - wykrzyknęłam zniesmaczona. - Nie mieszaj w to tego kretyna.

- Kretyna - powtórzyła Lydia w zamyśleniu. - Zwykle nazywasz go dupkiem. Coś się zmieniło, Catherine. Tylko ty jeszcze tego nie dostrzegasz.

- Och, przestań! - fuknęłam. - To śmieszne. Daniel jest skryty, nudny i nijaki. A Cole jest żywiołowy, odważny i seksowny. Daniel jest po prostu... - Wykonałam nic nie znaczący ruch ręką. - Po prostu jest kimś, kto pomaga mi przy rozwiązaniu tajemnicy. Irytuje mnie swoim sposobem bycia i tym chłodnym, czarnym spojrzeniem, które sugeruje, że... - Westchnęłam ciężko. - Turner to co innego. Komplementuje mnie, stawia mi wyzwania. I, pewnie spłonę za to w Piekle, ale podoba mi się to. W końcu ktoś mnie docenia, zauważa we mnie coś wartościowego.

Lydia milczała przez bardzo długą chwilę. Zjadła w tym czasie ze trzy babeczki.

- Czujesz coś do Daniela? - spytała poważnie.

Pokręciłam głową.

- To tylko znajomy.

- A do Cole'a?

Potarłam dłońmi o ramiona. Nadal czułam na nich jego palący dotyk.

Uśmiechnęłam się wbrew sobie.

- Cole będzie moim noworocznym postanowieniem.

Lydia się roześmiała.

- Mądra dziewczynka! A teraz podwijaj kiecę i pokaż tym dwóm dupkom, że nie jesteś pierwszą lepszą i że muszą się trochę postarać, by na ciebie zasłużyć!

Pełna nowej energii do działania ruszyłam do wyjścia. Za drzwiami wpadłam na Daniela. Pachniał mrozem i papierosowym dymem.

- O, Cat - mruknął. - Wszędzie cię szukałem. Zatańczymy.

To nie było pytanie, a ja nie miałam wyboru. Chwycił mnie za dłoń i pociągnął w stronę jadalni. Zdążyłam się tylko obejrzeć na Lydię, która uniosła w górę dwa kciuki.

Daniel wybrał miejsce w kącie, z dala od ciekawskich spojrzeń. A to nie wróżyło nic dobrego.

Kiedy tylko orkiestra zaczęła wygrywać kawałek Sii, objął mnie i zaczął kołysać się w takt melodii. Nie był to jednak delikatny taniec, którego należało się spodziewać po piosence. Chłopak w każdym ruchu ukazywał mi swoją złość.

- Co ty odwalasz, Evans? - syknął. - Tak bardzo chcesz cierpieć? Ostrzegałem cię. Cole nie jest zdolny do miłości. To nie facet dla ciebie.

Wkurzona nadepnęłam mu na stopę.

- A kto niby jest dla mnie odpowiedni? Ty, ekspercie?

- Nie wiem, kto - odparł nieco spokojniej. - Ale na pewno nie on.

Wywróciłam oczami i wyrwałam się z jego uścisku. Odwróciłam się z zamiarem ucieczki, ale ten chwycił mnie za nadgarstek i przyciągnął do siebie. W jego czarnych oczach dostrzegłam niebezpieczny błysk.

- Umiesz tańczyć?

- O co ty mnie oskarżasz, Shane! - wykrzyknęłam. - Taniec mam w krwi.

Daniel ciaśniej objął mnie w talii i wyzywająco spojrzał prosto w oczy.

- Pokaż więc, co potrafisz.

Wyciągnął mnie na parkiet. Zaczęliśmy wirować wokół wraz z innymi parami. Nie był to taniec pełen zmysłowości, ale... Ale coś w nim było. Rywalizacja. W przypadku Cole'a, to jemu pozwalałam prowadzić. Teraz nie potrafiłam, ba, nie chciałam oddać się całkowicie Danielowi. Jego ruch, mój ruch. Po kolei staraliśmy się sobie udowodnić, kto jest lepszy. Nasze kroki były coraz śmielsze. Możliwe że po prostu poszłam za radą Lydii i starałam się chwytać każdy dzień. Albo zwyczajnie uległam chwili. Oczy Daniela błyszczały zawzięcie w słabym świetle choinkowych lampek. Skupiłam się na nich, cały świat przestał istnieć. Na sali byliśmy tylko my i nasza taneczna walka. Nie było mowy o kapitulacji. Mógł być tylko jeden zwycięzca.

Daniel nagle zamaszystym ruchem odchylił mnie do tyłu. Tylko dzięki jego silnym ramionom nie straciłam równowagi.

- Przegrałaś.

Ale piosenka jeszcze nie dobiegła końca. Wyprostowałam się i zaczęłam okręcać wokół własnej osi pośród innych par. Daniel jednak szybko mnie odnalazł i mocno ścisnął w talii. Znów odchylił mnie do tyłu, teraz jednak delikatniej. W tej pozycji wytrwaliśmy aż do ostatnich taktów.

Przywrócił mnie do pionu, jednak nie wypuścił z objęć.

- Może remis? - zasugerował.

- Daniel Shane się poddaje?

- Chciałem po prostu dać ci fory. Chyba rozumiesz, to twój pierwszy bal. Na następnym nie będzie tak łatwo.

- Na następnym ciebie już tu nie będzie - zauważyłam.

- A jeśli ja odejdę, tobie w końcu uda się uciec - podsumował z uśmiechem. - Więc przyjmijmy, że oboje wygraliśmy na naszym ostatnim wspólnym balu.

Skinęłam głową.

- W porządku.

Chciałam już odejść, ale Daniel nadal trzymał mnie w uścisku.

- Wciąż uważam cie za psychopatkę - zaznaczył. - Ale dziś wyglądasz naprawdę dobrze.

Nic nie powiedziałam, zahipnotyzowana jego czarnym spojrzeniem lustrującym moją twarz.

- A więc to są twoje prawdziwe oczy - wyszeptał. - Cudowne.

- Raczej straszne. Ale skończyły mi się soczewki. Nie miałam wyjścia.
Daniel na moment zamilkł, zaciskając wargi. Wyglądał wtedy o wiele poważniej.

- Pomogę ci to rozwikłać. Obiecuję.

- Zmarnowałeś na mnie swoje noworoczne postanowienie? - zakpiłam.

Uśmiechnął się tym typowym uśmiechem drania.

- Obym tego nie żałował, Evans.

Puścił mnie, a ja odsunęłam się na bezpieczną odległość. Ujęłam w dłonie fałdy spódnicy, gotowa wrócić do Lydii. Coś mi się jednak nie zgadzało.

Może byłam przewrażliwiona, ale wyczułam zapach niezwiązany z balem. Nie potrafiłam go jednak z niczym utożsamić.

A może tylko mi się zdawało?

- Catherine?

Podeszłam powoli do ogromnego okna ukrytego za kotarą. Uchyliłam materiał, wyglądając na zalany mrokiem dziedziniec.

Wszystko zdawało być się w porządku. Mnie jednak niepokój ściskał za gardło.

- Catherine? - powtórzył Daniel, tym razem szarpiąc mnie za ramię. - Co się dzieje?

I wtedy zgasły wszystkie światła, a muzykę zastąpiły wrzaski przerażonych uczniów.

***

Och, w końcu udało mi się napisać ten rozdział. Niby nie jest długi, ale wymagał wielu opisów, które jak zapewne wiecie, przyprawiają mnie o zawał. Myślę jednak, że nie jest najgorzej i przynajmniej w jakimś stopniu przedstawiłam Wam to, co siedziało w mojej głowie od dłuższego czasu.

W tym rozdziale pojawia się sporo muzyki, ale chyba rozumiecie, mamy bal :D Naprawdę polecam słuchać wskazanych utworów podczas czytania danego fragmentu. Pomogą Wam one jeszcze bardziej zrozumieć moje marne opisy.

Tak, część zakładek, stron ,czy jak to tam inaczej nazwać, już się pojawiła. Dajcie mi jednak jeszcze chwilę a dopnę wszystko na ostatni guzik. Obiecuję!

Buziaki! :**

Wasza wiecznie nieogarnięta Klaudia99