Prolog

CZĘŚĆ PIERWSZA- "W CIEMNOŚCI" 

"Trwaj tylko w słońcu, bo nic pięknego nie rośnie w ciemności."
Friedrich von Schiller 

Ciemność, która ich otaczała, była równie tajemnicza i piękna, co kobieta stojąca pośród niej. Dziewczyna miała młodą i łagodną twarz, ale fioletowe oczy były pełne władczości. Sądząc z wyniosłej postawy, złamała w swoim życiu już niejedno serce. Niemalże emanowała chłodem i obojętnością. Nawet leśne stworzenia uciekły, bojąc się jej gniewu. W tej niskiej, chuderlawej nastolatce było coś takiego, co wzbudzało respekt nawet najbardziej opornych na podporządkowywanie się.

Nagle stojąca nieruchomo jak posąg kobieta odwróciła się. Stanął obok niej równie piękny mężczyzna z krótkim nożem w dłoni. Zza pasa spodni wystawała mu kolba pistoletu. Uśmiechnął się do dziewczyny i delikatnie musnął palcami jej blady policzek.

- Wszystko w porządku, kochanie?

To nie była kobieta przyznająca się do swoich słabości. Dlatego też skinęła głową z dostojnością, której mógłby pozazdrościć jej niejeden król.

- To nasza okazja, Jonathanie - wyszeptała, po czym spuściła wzrok na swój płaski brzuch i oparła na nim dłoń. - Nasza.

Uzbrojony mężczyzna pochylił się i odcisnął na jej czole krótki pocałunek.

- Zwyciężymy, kochanie. Do tego zostaliśmy stworzeni.

Dziewczyna milczała przez chwilę, patrząc jak chłopak odchodzi. Nim jednak całkowicie zniknął w mroku, rzuciła się w jego kierunku.

- Jonathanie!

Chłopak zatrzymał się i odwrócił w jej stronę. Kiedy do niego podbiegła, uścisnął i ucałował jej dłonie.

- Będzie dobrze, najdroższa. Jeszcze przed świtem zajmiemy należne nam miejsce.

Jego towarzyszka zagryzła swoje spękane wargi.

- Gdyby jednak coś poszło nie tak...

Spojrzenie blondyna zmiękło. Wziął ją w ramiona i tulił do piersi w milczeniu przez długi czas.

- Kocham cię, Kat. I nie pozwolę, by stała ci się jakaś krzywda. Obiecuję, wyjdziemy z tego cało. Wszyscy prócz naszych wrogów.

- Nie chcę się żegnać - wyszeptała dziewczyna, a w jej fiołkowych oczach zalśniły łzy. Widocznie tylko przystojny blondyn mógł ją zmusić do okazania słabości.

- Więc powiedz „dzień dobry" - zauważył z nikłym uśmiechem, który wygładził jego zmęczone rysy. - Rozpoczynamy nowe życie, kochanie. Zamiast więc żegnać się z tym starym, powitajmy to nowe.

Dziewczyna pod wpływem impulsu wspięła się na palce i wpiła w jego wargi. Na krótką chwilę przestała się martwić odpowiedzialnością ciążącą na jej barkach. Zatraciła się w tym słodkim pocałunku, ignorując presję czasu.

- Dzień dobry - szepnęła, gdy oboje się od siebie odsunęli.

- Dzień dobry, najdroższa.

Kiedy chłopak znikał w mroku, ona zaciskała palce na wargach. Zupełnie jakby bała się, że wspomnienie ich ostatniego pocałunku odejdzie wraz z nim.

Dziewczyna wytężyła wzrok, próbując przejrzeć ciemności. Pośród drzew zalśniły złowrogo ślepia wampirów. Biały błysk kłów zwiastował najgroźniejszą broń zebranych.

Odwróciła się nagle, jakby chciała uciec. W jej oczach zalśniło coś na kształt wyrzutów sumienia. Przystąpiła już nawet krok do przodu. Wtedy jednak zdarzyło się coś, co wpłynęło na jej decyzję. Przycisnęła obie dłonie do brzucha, a z jej fioletowych oczu w końcu pociekły wstrzymywane łzy.

- Już dziś, księżniczko - wyszeptała. - Obie odbierzemy to, co do nas należy. Obiecuję ci, maleńka, że nareszcie będziemy żyły długo i szczęśliwie. - Dziewczyna jeszcze raz się obejrzała, sprawdzając, czy jej towarzysze nadal są ukryci w mroku. - Razem z naszą rodziną.

***

Witam wszystkich bardzo serdecznie! :) Jak się podobał mój króciutki wstęp? Jeśli mam być szczera, to mam ochotę od razu go skasować. Jezu, taki wstyd. Moje wypociny opublikowane? To chyba nie najlepszy pomysł. Jest wiele ciekawszych i lepszych blogów. Najlepiej od razu na nie zajrzyjcie. Na ten nie ma co marnować czasu... Jest taki surowy i nijaki. Ze wstydu mam ochotę zapaść się pod ziemię!
Ale jakie są Wasze opinie? Z chęcią je poznam c:
Buziaki!
Klaudia